SPORTCOLUMN: Plezier, branie, techniek, alles klopt aan die Kees Smit van AZ

Micha Jacobs

De nieuwe generatie voetballers maakt het geen ene reet uit hoeveel ze verdient, wist je dat? Op de socials van Liverpool zag ik een filmpje van de presentatie van Florian Wirtz, de speler die voor bijna 140 miljoen euro overkwam van Bayer Leverkusen en onder de vleugels van Arne Slot zo’n 230.000 euro per week gaat verdienen. Florian, 22, had zijn ouders meegenomen en verslikte zich bijna in zijn koffie toen vader Wirtz zich in een iets te krap Liverpool-shirtje had gehesen voor een fotomoment.

“Trek ’m maar iets lager,” fluisterde Florian hem in het Duits toe, maar hij hoorde het nauwelijks. Trots ging hij naast zijn zoon staan, met een glimlach die iedereen in de perszaal verblindde. Zijn voorhoofd blonk van nervositeit. Liverpool, daar stonden ze dan. Op Anfield, een droom voor beiden. Innig lieten ze zich fotograferen, waarbij Florian vooral op zijn vader lette en hem aanwijzingen gaf, niet andersom. Het had iets ontroerends, een vader-zoonmoment dat ver afstond van het prijskaartje dat van Wirtz de duurste speler in de Premier League ooit maakte. Geld telde even niet, hun geluk des te meer. 

Noem mij naïef, maar ik heb het idee dat jonge voetballers, écht jonge voetballers, veel minder geïnteresseerd zijn in geld en veel meer in het beleven van een avontuur. En dan het liefst bij de club waar ze vroeger een poster van boven hun bed hadden hangen. Geld, dat is een zaak voor clubeigenaren (lees: sjeiks) en directies. Er is een reden waarom er in Saoedi-Arabië nauwelijks jonge spelers actief zijn, maar voornamelijk voetballers van eind twintig die zich met één handtekening financieel onafhankelijk willen spelen, als ze dat al niet zijn.

Zo’n Dávid Hancko bijvoorbeeld, die eind dit jaar 28 wordt en waarschijnlijk niet genoeg in de Kuip heeft verdiend om de rest van zijn leven achterover te kunnen leunen. Ik begrijp wel waarom de woestijn lonkt. Zo’n kans krijgt hij waarschijnlijk maar één keer, voetballers na hem krijgen er ongetwijfeld meerdere. 

Ik zag het in de ogen van Kees Smit (19) die met Oranje onder 19 op het afgelopen EK iedereen op een hoopje speelde en mede daardoor in de belangstelling van onder andere Ajax staat. Plezier, branie, techniek, alles klopt aan die jongen, ook zijn mentaliteit. Hoe hard Ajax ook op de deur van AZ beukt, hij gaf zelf al doodleuk aan dat hij het liefst nog even in Alkmaar blijft. Eerst lekker voetballen, dan komt die miljoenenklapper vanzelf. Over drie jaar misschien, als opvolger van Wirtz? Zijn vader zal trots zijn!

Edwin Struis

Laat ik er niet omheen draaien: in de vier weken dat ik in een camper het ruige Canada en Alaska doorkruiste is de naam van Kees Smit niet één keer gevallen. Weet je welke wel? Die van Beer Wentink. Maar dan vooral omdat we diens voornaam vaak langs de weg ontwaarden, tot aan knoeperds van grizzly’s aan toe. Soms zelfs een paar meter van ons vandaan. 

Wat er in het voetbal in die periode is gebeurd is me grotendeels ontgaan. Natuurlijk kreeg ik wel, als ras-Haarlemmer, een paar plagerige appjes binnen op het moment dat Telstar promoveerde naar de eredivisie. Ach, na bijna vijftig jaar vrijwel onzichtbaar in de eerste divisie vertoefd te hebben, gunde ik het die vissenkoppen ook nog, met name oud-directeur Pieter de Waard.

En verder kreeg ik vooral Amerikaanse/Canadese sport voor de kiezen. Florida Panthers won de afzichtelijke trofee die Stanley Cup heet bij het ijshockey ten koste van Edmonton Oilers, Oklahoma City Thunder was te sterk voor de Indiana Pacers in de NBA Finals en op Amerikaans grondgebied ging het meest overbodige toernooi ooit van start: het WK voor clubteams. Ooit een overzichtelijk onderonsje tussen twee ploegen, vaak in Tokio, nu verworden tot een patserig evenement ter meerdere eer en glorie van FIFA-(war)hoofd Gianni Infantino die een misschien nog wel kwalijker aroma afscheidt dan zijn voorganger Sepp Blatter en dat wil wat zeggen.

Dus nee, vergeef me dat ik in eerste instantie weinig heb meegekregen van de verrichtingen van Oranje onder 19. Ik behoor nog tot een generatie die jeugdtoernooien het liefst afgedaan ziet worden met één regeltje in de krant, desnoods met de doelpuntenmakers tegen de leeftijdgenoten van IJsland of, pakweg, Zuid-Liechtenstein erbij vermeld. Maar nu werkelijk alles nieuws is geworden, worden er hele bakken zendtijd besteed aan en kolommen ingeruimd voor betekenisloze jeugdinterlands. 

Maar, het moet gezegd, de naam Kees Smit bevalt me prima. Als ik zijn vader was geweest, had ik ’m negentien jaar geleden uiteraard onder de naam Kick ingeschreven in de burgerlijke stand, vrij naar de crack van HFC Haarlem uit de vorige eeuw, maar dat is puur persoonlijk. Heerlijke voetbalnaam. Je ziet meteen een nuchtere verschijning voor je die zich niet gek laat maken door z’n omgeving, maar ja, dat dachten we van Woutertje Goes ook. 

Als m’n glazen bal me niet bedriegt, gaat AZ met Smit een gouden toekomst tegemoet. Ik zie zelfs een landstitel gloren of speelt m’n jetlag me nu parten?