MISDAADCOLUMN: Die zogenaamd gevaarlijke steden hebben een eigen charme

De Telegraaf meldde laatst dat Rotterdam tot de tien gelukkigste steden ter wereld behoort. Leuk voor Rotterdam natuurlijk, maar het roept wel meteen een andere vraag op: waar vind je dan de ongelukkigste plekken op aarde? Of misschien beter gezegd: de gevaarlijkste? Zo’n lijstje is minstens zo interessant als je plannen maakt voor een stedentrip.

Niet elke stad is de verborgen parel die in de Lonely Planet wordt aangeprezen als must visit. Sommige steden zijn rommelig, vies, overvol en volgens de statistieken allesbehalve veilig. Denk maar even aan Brussel, Marseille of Johannesburg, plekken die je toch niet direct associeert met gezelligheid. En toch: juist zulke steden leveren vaak de mooiste verhalen op.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Neem Napels, stad van pizza, Vesuvius en de uitdrukking ‘Eerst Napels zien en dan sterven.’ Nu moet je dat citaat natuurlijk niet opvatten in de zin van ‘Wie naar Napels gaat, loopt grote kans om het loodje te leggen’, maar ongevaarlijk is het er ook weer niet. Scooters flitsen rakelings langs je benen, in sommige wijken wisselt je horloge ongemerkt en binnen een paar seconden van eigenaar en je moet ook niet opkijken van een steek- of schietpartij in een van de stegen. 

Je hoeft echt geen survivalexpert te zijn om te weten wat je beter kunt vermijden in een stad als Napels. Gezond verstand brengt je al ver

Maar intussen bruist het er wél. Geen toeristenfilter, geen TikTok-onzin, geen gelikte marketingcampagnes. Gewoon Napels. Over veiligheid zijn genoeg cijfers te vinden, maar die vertellen zelden het hele verhaal. In de meeste gevallen kom je als bezoeker niet eens in de buurten waar het écht misgaat, tenzij je die zelf opzoekt, al dan niet per ongeluk. Je hoeft echt geen survivalexpert te zijn om te weten wat je beter kunt vermijden. Gezond verstand brengt je al ver. Dus: geen ritten in taxi’s zonder vergunning, niet pinnen ’s nachts, geen gesprekken met overvriendelijke types op straat en vooral nergens op ingaan wat je niet zelf hebt gezocht. Vergeet de neptassen, de koetsjes en de ‘gratis’ tours. Gewoon doorlopen.

Laat je ook niet gek maken door tv-programma’s waarin presentatoren expres de achterbuurten induiken. Wat je dan te zien krijgt, is geen stedentrip, maar een bewuste redactionele zoektocht naar vakantie-ellende. De kans dat jij eindigt in een kelder vol ongeschoren geldwolven is klein, tenzij je je verstand bij de bagageband hebt laten liggen. Wat ik zelf altijd opvallend vind: in een stad als New York kun je je soms veiliger voelen dan op zaterdagavond in Breda of Deventer. Eén verkeerde blik, of één omgestoten glas kan daar al het verschil betekenen tussen uitgaan en out gaan. 

Toch hebben die zogenaamd gevaarlijke steden een eigen charme. Ze zijn echt, rommelig, levendig, ongepolijst. Dat vraagt alertheid, maar dat geldt met zo goed voor een metrostation in Rotterdam-Zuid als voor een steeg in Marseille. Niet elke plek hoeft gladgestreken te zijn om ook de moeite van een bezoek waard te zijn. Soms zijn het juist de steden met een rafelrand waar je het meeste voelt, hoort, ervaart. En laten we eerlijk zijn: écht veilig is het nergens. Of je nu in Brussel bent of in een bergdorpje in Spanje, je bent altijd omringd door mensen en mensen zijn nu eenmaal onvoorspelbaar. De kunst is om je niet gek te laten maken, maar ook om je niet als een slaapwandelaar door de wereld te bewegen. 

Dus nee, je hoeft geen waaghals te zijn om iets van de wereld te zien. Een beetje wakker zijn helpt al. Ga vooral naar Kopenhagen als je houdt van rust, regels en hippe koffiebarretjes. Maar wil je een stad die iets met je doet? Kies dan een plek waar juist niet alles klopt. En zit je dan eenmaal op een zonovergoten terras in Napels, bord pasta voor je, glas wijn erbij, dan denk je echt niet aan misdaadstatistieken. Alleen maar aan: eerst Napels zien en dan... levend weer naar huis gaan.