Bij sommige sportevenementen slepen winnaars wel héél rare trofeeën in de wacht

Wereldkampioene trilt op haar benen 
Wielrennen

Het debat over grensoverschrijdend gedrag heeft in 2022 nog niet het kookpunt bereikt, dus de organisatie van de Fryslân Tour durft de winnaar van de tijdrit best te belonen met een verzameling seksspeeltjes. Niet onlogisch gezien het feit dat EasyToys sponsor is van het evenement.

De rennersvakbond kan de gift na afloop minder waarderen en noemt het tafereel ‘surrealistisch’. Maar winnares Ellen van Dijk kan wel lachen om het pretpakket.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

In haar linkerhand draagt ze een clichématig bosje bloemen, in de rechter een doos met de tekst ‘Pak me dan, als je kan!’ “Het is toch een extra motivatie,” grapt de wereldkampioene. “Ik vind het heel grappig dat dat de sponsor is. In de ploeg zijn er natuurlijk heel veel grapjes over gemaakt.”

De rennersvakbond kan er niet om lachen en noemt de huldiging ‘surrealistisch’, maar winnares Van Dijk is wel blij met haar sekspretpakket

Ze twittert vervolgens een foto de wereld in van haar prijs en vraagt haar volgers om advies hoe de objecten gebruikt dienen te worden. Wat haar betreft hoeft de vakbond zich niet druk te maken. “Het is een keer iets anders dan een stofzuiger of een servies.” Zo is het maar net. Bij nader inzien is het niet alleen een ludieke prijs, maar ook een tamelijk briljante. Op deze manier zorgt de overwinning van Van Dijk immers voor nóg meer hoogtepunten. 

Keeper krijgt eieren voor zijn geld 
Voetbal

Is toch lekker, als je een week voor Pasen wordt overladen met eieren. Maar keeper Jan de Boer kijkt als een Ajacied die zojuist een zeker lijkende titel heeft verspeeld, als hij poseert met de 120 eieren. Zo groot is dit sportdrama nou ook weer niet, maar hij heeft zijn debuutwedstrijd met het Noorse Bryne FK net wel verloren van Bodø/Glimt (0-1).

Dat lag volgens de deskundigen niet aan het optreden van de Nederlandse doelman, hij is verkozen tot Man van de Wedstrijd, maar zoals het een ware sportman betaamt, kan hij daar zo vlak na afloop nog niet van genieten. “De foto werd twee minuten na de wedstrijd genomen en ik was teleurgesteld. Daarom had ik daar die gezichtsuitdrukking,” zegt De Boer bij de Noorse zender TV2.

Als (reserve)keeper van SC Heerenveen, FC Groningen en VVV-Venlo haalde de 24-jarige nooit de landelijke krant, maar nu vindt hij zichzelf terug op de sportpagina’s van heel Europa. “Nee, ik heb zeker niet gemist dat ik viral ben gegaan. Dat had ik niet verwacht op het moment van de foto. Ik denk dat de blik op mijn gezicht het grappiger maakte.” Het is een spectaculaire kennismaking met het Noorse voetbal, want hij is pas in de afgelopen winterstop overgenomen van VVV en stond zoals gezegd voor het eerst tussen de palen bij Bryne FK.

Hij is rijkelijk beloond voor zijn spel, maar ja, eieren hebben een houdbaarheidsdatum en 120 stuks is wat veel van het goede. “Ik woon hier alleen, en zelfs als mijn vriendin nu op bezoek komt, zal het onmogelijk zijn om die 120 eieren zelf op te eten. Gelukkig heb ik goede teamgenoten om mee te delen. Ik heb er nu nog 26 over. Ik heb beloofd dat ik heerlijke omeletjes voor iedereen op de club zal maken.” Exact. Voor De Boer lijkt keepen in Noorwegen eenvoudig, naar verluidt noemt hij het appeltje-eitje. 

Peloton met een kluitje in het riet gestuurd 
Wielrennen

Het is maar een tussensprint in een Noorse wedstrijd die voor het eerst wordt gereden, maar toch gaan de handen van Stijn Neirynck de lucht in alsof hij net heeft gewonnen op de Champs-Élysées. Dat zit zo: die ochtend in 2013 hebben alle ploegleiders bericht gekregen van de organisatie van de Arctic Race of Norway. Voor diegene die bij de tussensprint in Tjeldsund als eerst over de meet komt, ligt iets bijzonders klaar: een bouwkavel in diezelfde plaats.

De Belgische renner heeft er zijn zinnen op gezet en dat snapt de burgemeester van dienst maar al te goed. “Hij mag kiezen tussen zes bouwkavels,” zegt Bjørnar Pettersen als hij Neirynck een oorkonde heeft overhandigd. “Mooie stukken land, elk 1000 tot 2000 vierkante meter groot, op een fjord, aan de zee of in de bossen. Ja, het zijn stukken waar je perfect kan wonen. De mensen hier zullen hem benijden.” Maar de renner was eigenlijk van plan de grond te verkopen, zo is dat afgesproken: mocht iemand uit zijn ploeg winnen, zou de prijs worden verpatst en de opbrengst eerlijk gedeeld.

Dat was niet wat de burgemeester voor ogen had. “Verkopen? Nee, dat kan niet en dat staat ook in de overeenkomst. De winnaar van de premie krijgt de grond alleen maar als hij er een huis - desnoods een vakantiehutje - op bouwt en er regelmatig verblijft. We hebben in Tjeldsund een fietsschool voor kinderen en we willen de profwielrenner er niet enkel ambassadeur maken, maar ook dat hij de kinderen fietsles komt geven.” Neirynck denkt nog even goed na, want de omgeving is prachtig.

'Verkopen? Nee, dat kan niet. De winnaar van de premie krijgt de grond alleen maar als hij er een huis op bouwt en er regelmatig verblijft’

De meren, bergen, landschappen; wat dat betreft kan hij niks lelijks zeggen over Tjeldsund. Maar wat heeft hij daar te zoeken? Voor een wielrenner is het klimaat ook te ongunstig. “Het was er de voorbije week maximaal 22 graden, en dat was de beste zomer die ze in jaren gehad hadden, zeiden ze. En om in de winter goed te trainen, moet ik er ook niet naartoe,” meldt hij Het Laatste Nieuws. Neirynck ziet er maar vanaf, want hoe schitterend Tjeldsund ook is, er leven flinke adders onder het gras. 

Cadeau voor Roger Federer oogst boegeroep
Tennis 

Iedereen krijgt weleens een cadeau waarvan je denkt: wat moet ik hiermee? Maar ja, zo’n afschuwelijke vaas of grappig bedoelde mok kun je makkelijk wegmoffelen, maar wat doe je met een koe? Roger Federer heeft in 2003 net Wimbledon gewonnen als hij zich meldt voor een toernooi in eigen land. De organisatie van de Swiss Open in Gstaad wil Federer trakteren op een typisch Zwitsers cadeau: een koe.

“Ik zal een stal moeten vinden, al weet ik helemaal niet hoe zo’n stal er precies uitziet,” grapt de dan 22-jarige Federer. Hij geeft het dier de naam Juliette, maar hij doneert zijn gift gelijk aan een lokale boer. Toch weten ze in Gstaad niet van ophouden. Het graveltoernooi past lange tijd niet meer in zijn speelschema, maar als de Zwitserse maestro in 2013 kampt met een sportieve crisis en een nieuw en groter racket wil testen, schrijft hij zich weer eens in voor het bescheiden toernooi. En jawel, wederom krijgt hij een koe.

Federer doet alsof hij blij is met het geschenk -  je mag een gegeven… eh paard immers niet in de bek kijken - maar de koe vliegt niet mee naar huis. De eerste keer was het ludiek, nu maken ze in Gstaad geen aanspraak meer op de originaliteitsprijs. Om niet te zeggen dat het een uitgemolken gift is. 

Spits scoort een verse pizza
Voetbal

Bij een club die door Arne Slot of Peter Bosz wordt geleid, zou het er nooit doorheen komen, maar het Schotse Partick Thistle vindt het geen enkel bezwaar dat z’n spits na afloop een pizza krijgt overhandigd. Als de van Hearts gehuurde Conor Sammon in februari 2018 het net heeft gevonden, is dat voor Pizza Express het sein om direct aan de slag te gaan in de keuken.

De keten heeft even daarvoor een sponsorcontract getekend met Partick Thistle en maakt nog tijdens de wedstrijd bekend dat Sammon zich kan verheugen op een pizza. Die is op dat moment druk bezig met het verslaan van Dundee, iets dat overigens niet lukt, maar dankzij zijn doelpunt wordt hij wel verkozen tot Man of the Match.

Verheugd neemt hij na afloop de warme pizza in ontvangst; hij heeft na negentig minuten strijden trek gekregen. De prijs valt zelfs dermate in de smaak dat Pizza Express belooft bij thuiswedstrijden na ieder doelpunt van Sammon een verse pizza te bezorgen, direct na het laatste fluitsignaal. Feed the fish, noemen ze de actie, een zalmverwijzing naar Sammons achternaam. Veel hoeft er niet gevoed te worden, Sammon scoort nog amper en keert die zomer weer terug naar Hearts. Daarmee sterft de pizza-actie een stille dood. Leuk bedacht, maar Sammon vist in de maanden na die verse pizza dus vooral achter het net. 

Een onorthodoxe schaal
Autosport

Jimmie Johnson kijkt een beetje als iemand met twee linkerhanden die net een decoupeerzaag in handen is gedrukt. Wat moet ik hier in hemelsnaam mee? Onhandig toont hij de zojuist gewonnen kreeft aan het publiek. Hoe hij een champagnefles moet leegspuiten weet hij wel, maar wat moet je met een nota bene nog levend schaaldier? Diens scharen zijn weliswaar vastgeplakt, maar toch.

De kreeft wordt later op de dag gekookt zodat het hele winnende team kan genieten van de delicatesse

Johnson is in 2010 de eerste coureur die na het winnen van de NASCAR-race New Hampshire Motor Speedway een zeevrucht ontvangt en daarmee is een traditie geboren. De coureurs weten sindsdien wat de bijvangst is van hun zege, of ze dat nou leuk vinden of niet. Poseren met het beest doen ze soms als een boer met kiespijn, maar doorgaans toch met een brede tandpastalach. Op de kreeft is dan een sticker geplakt van het lokale visrestaurant dat het dier ter beschikking stelt.

De kreeft wordt later op de dag gekookt zodat het winnende team kan genieten van de delicatesse. Dat is nog niet alles: het pantser van de kreeft wordt zoveel mogelijk intact gehouden, vervolgens beschilderd en op een plaquette bevestigd zodat de winnaar een blijvend aandenken heeft. Bij de Partij van de Dieren gruwen ze ongetwijfeld van het Amerikaanse tafereel en je kunt erover twisten hoe smaakvol de ceremonie is, maar van één ding kun je de trofee niet beschuldigen: vlees noch vis is het niet.

Aan prijs Paris-Camembert zit een luchtje 
Wielrennen 

Wanneer Lander Loockx als eerste over de meet is gekomen bij de wedstrijd Paris-Camembert weet hij het gelijk: dit is kaasie! Want een renner kun je in deze finishplaats maar op één manier belonen: met een wagonlading camembert. Onder wielervolgers is het algemeen bekend dat de winnaar van de bescheiden Franse wedstrijd zijn gewicht in kaas krijgt aangereikt, dus nu de Belg als eerste is gefinisht weten zijn bekenden hem te vinden.

“Mijn gsm ontplofte na mijn zege,” vertelt hij bij Sporza. “Niet alleen met gelukwensen, maar ook met berichtjes van mensen die een stukje camembert wilden reserveren. Dagenlang waren we er binnen de groep al over aan het grappen.” Maar wat moet je eigenlijk met 72 kilo camembert? Zo’n bonk kaas zorgt voor de nodige praktische obstakels en een niet onbelangrijk detail: eigenlijk is Loockx geen liefhebber van deze kaassoort.

“Andere kazen lust ik wel, maar ik ben geen fan van zachte kazen.” Hij weet de oplossing: een kaasavond met zijn ploeg, Unibet Tietema Rockets. Die komt er niet, want wat blijkt even later? Er wordt helemaal geen wagonlading kaas uitgereikt! De prijs is een mythe. Kennelijk heeft nooit iemand de behoefte gevoeld ’m te ontkrachten. Tot de lente van 2025. Voorzitter Laurent Aubry zegt het bij Sporza een raadsel te vinden hoe het verhaal is ontstaan.

“Vroeger kreeg de winnaar wel een grote doos camembert op het podium. Maar die was niet gevuld met kilo’s van die kaas. Wel met cider en twee blokjes camembert. Eerlijk gezegd lijkt het me ook vrij complex om de winnaar zijn gewicht in camembert uit te keren. Daar heb je echt wel heel veel kaas voor nodig.” Loockx wordt afgescheept met vijf kleine doosjes camembert. Helemaal met lege handen staat hij dus niet, maar toch moeten we vaststellen dat hij zich hier de kaas van het brood heeft laten eten.

The winner is…

Tot slot: als we één sport een prijs moeten geven – laten we zeggen 120 eieren, een koe of kreeft – voor de bizarste onderscheidingen, dan moet dat toch wel het wielrennen zijn. Een dildopakket, een kavel met bouw-/woonverplichting en een lading camembert… Dat zijn toch al vrij bijzondere trofeeën. Maar er is meer!

De bananen van Mark Cavendish hadden we nog niet genoemd. Het sprintwonder mag van geluk spreken dat hij na zijn overwinning in de Ronde van Turkije geen acute hernia oploopt, wanneer hem tientallen bananen in handen worden gedrukt. Het kan ook nog wat banaler. Bretonse renners weten wat er voor hen, en alleen voor hen, op het spel staat bij de Tro Bro Léon, een gravelrace door Bretagne. De beste Breton van de dag wordt tijdens de podiumceremonie getrakteerd op… een biggetje. 

Maar de absolute winnaar van de Maffe Prijzenparade is toch wel de Arctic Race of Norway. De organisatie heeft geleerd van het fiasco met de bouwgrond, maar wil zich kennelijk toch blijven onderscheiden. Valt in deze tak van sport nog niet mee, maar de Noorse wedstrijd weet daar in te slagen. De beste klimmer fietst niet rond in een bolletjestrui, maar in zalmkleurig tricot, inclusief schubbenmotief.

Niet alleen omdat zalm zo’n belangrijk exportproduct is voor Noorwegen, maar ook omdat de vissoort stroomopwaarts zwemt, vergelijkbaar met een bergen trotserende wielrenner. En daar hoort naast de trui ook een bijpassende prijs bij: 500 kilo (!) zalm. Daar kan een heel continent van eten en het had best een onsje minder gekund, maar vooruit, de Noorse zalmindustrie is weer op de kaart gezet. Smaken verschillen, desalniettemin moeten we toch concluderen dat de Arctic Race of Norway zich qua beloningen echt presenteert als het neusje van de zalm.