Acteur Hajo Bruins (66): 'Ik was 50 toen ik een relatie kreeg met mijn 28 jaar jongere vrouw'

Van Flodder tot Penoza
Hajo Bruins (Steenwijk, 1959) was te zien in een oneindige reeks televisieseries als Flodder, Baantjer, Penoza, Oogappels, de recente Videoland-hit De f*ckulteit en een hele rits aan films en toneelstukken. Naast het acteren is hij druk als vader van vijf dochters (36, 26, 22, 10 en 4). Sinds kort is hij ook opa van een, jawel, kleinzoon. Maar het acteren kan hij niet laten.

“Soms verafschuw je iets omdat het zo moeilijk is, maar als het dan lukt geeft het qua werk de grootste vervulling die er is. Misschien ben ik iets van mijn onbevangenheid kwijt, maar de naïviteit heb ik nog altijd. Als ik een mooi script krijg, denk ik nog steeds: dit wil ik! Sta ik mijn tekstjes te leren om de volgende dag met mijn 66 jaar gewoon auditie te doen in een klein kamertje met tl-buizen. Zelfs dat knoeien vind ik leuk.” 

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Voor mijn gevoel verschijnt er momenteel geen Nederlandse serie of film waarin jij niet zit. Ligt dat aan mij of klopt dat ook?
“Nou ja, ik zit nu wel in veel, maar dat is ook geflatteerd. Doordat ik nu zo zichtbaar ben, denken mensen dat ik een volle baan heb en elke dag op de set sta. Is helemaal niet zo! Eigenlijk heb ik ook niet meer de ambitie om nog de grootste rollen te spelen, maar ik heb een geweldige agent die met mij de krenten uit de pap vist.”

Hoe kan het dan dat je overal in opduikt?
“Met al die streamingsdiensten blijft alles te zien, dus ben je gewoon heel zichtbaar. Ik krijg nog dagelijks reacties op Papadag. Zijn we al vier jaar mee klaar, maar dat staat nog steeds op Netflix . Vroeger was je twee maanden te zien in een serie en waren mensen die tien afleveringen na een jaar wel weer vergeten. Maar Penoza, waarmee ik het bekendst ben geworden, staat nog steeds op de NPO en er komen nog altijd mensen naar me toe met: Hoe is het inspecteur?

Voor ons acteurs is dat geweldig, maar neem Gooische vrouwen. Ik zit in één of twee scènes met Linda de Mol, was één avondje werk! In de aanstaande serie over Marco van Basten speel ik Rinus Michels, is vijf dagen werk, verdeeld over twee maanden. Op die manier zit ik nu in meerdere projecten en dat vind ik heerlijk, want in principe ben ik thuis voor de kinderen, dat is de deal die ik ooit heb gemaakt.”

'Ik kwam in de goede tijd van school. Zat bij theatergezelschappen die cao-conform betaalden en kon altijd minimaal één serie per jaar doen'

Vertel?
“Mijn vrouw, Linde van den Heuvel, is ook actrice en we schelen 28 jaar. Ik was vijftig toen wij een relatie kregen en zij zei gelijk dat ze een baby wilde, dat we met elkaar moesten stoppen als ik dat niet meer wilde. Ik had toen al drie kinderen... Ik zei: Dat wil ik best, maar dan moet ik er wel zijn voor dat kindje en ook voor mijn andere kinderen, want die zijn mijn lust en mijn leven. Ik heb vroeger al zoveel gemist, die tijd is geweest.

De kinderen hebben bij mij altijd op één gestaan, maar ja, dan moest er een nieuw huis komen en deed ik er een schepje bovenop en werkte ik zes dagen in de week. Dat wilde ik niet meer, nu is het zo dat ik 80 procent van de huishouding doe en zij 20. Dus zij onderhoudt mij, haha! Ze speelt hartstikke veel en heeft ook nog een eigen kroeg hier in Amsterdam. Alleen: ik kan niet helemaal zonder werk.

Ik vind het in zekere zin belangrijk, maar buiten dat: al mijn vrienden zitten in het vak, het is ook een kwestie van contact onderhouden. Soms heb ik maanden niks te doen, dan zegt Linde dat ik twee avonden uit moet gaan, mijn vrienden moet bellen. Lukt me op de een of andere manier niet zo goed. Ga ik één avondje naar de film en ben ik al om elf uur thuis. Voor mij is het werk dus ook echt een sociaal ding. In principe werk ik losse dagen, kom ik een dag op de set en dan weer iets van twee weken niet, is prima, kan ik thuis lekker het voorwerk doen. En als zich echt iets moois en groters voordoet, overleggen we dat.

De f*ckulteit is een serie die gewoon gemaakt moest worden, dat vind ik leuk om te doen. En ik heb met Katja Schuurman een film gemaakt in Marokko, De mooiste dag, moest ik daar een maand heen. Dat wilde ik graag en Linde zei ook: Meteen doen! Hebben we het thuis geregeld met veel oppas, maar dat zijn uitzonderingen. Ik speel nu in een kostuumdrama, werk ik vijftien dagen, verdeeld over vier maanden. Vind ik helemaal te gek, ben ik zo ongelofelijk gelukkig mee dat dat zo kan.”

Moet je soms ook een bardienstje draaien in die kroeg?
“Niks! We hebben ooit een heel goede beslissing genomen. Doordat zij ook actrice is, gaat het daar al veel over in het gezin. Als we het ook nog moeten hebben over wat er met de glazen en keuken moet gebeuren, loopt echt alles door elkaar heen. Die kroeg was een soort droom van haar en een studievriend. Toen ze eens minder werk had, hebben ze die droom waargemaakt, een jaar of zeven geleden. Maar al stort daar de hele boel in, ik ga het niet blussen, ik doe de kinderen. Dat is een gouden greep geweest, je moet niet in alles met elkaar bezig zijn.”

'Ik ben gestopt met roken, veel minder gaan drinken, drugs de deur uitgedaan. Als je op die leeftijd nog een kind wil, moet je wel in shape zijn'

Heb je zelf ooit ook iets naast het acteren moeten doen?
“Nee. Ik kwam in de goede tijd van school, in 1983, en zat gelijk bij theatergezelschappen die cao-conform betaalden en ik heb ook altijd minimaal één serie per jaar kunnen doen. Ik ben altijd met mijn neus in de boter blijven vallen, terwijl het echt tien jaar duurde voordat ik het vak in de vingers kreeg. Als ik het vergelijk met nu… De tijd is totaal veranderd en dat weet ik ook echt van de jongere generatie. Er zijn acteurs in Nederland die heel veel verdienen, maar 98 procent verdient geen donder.

Heb je een behoorlijke rol in een serie, kun je daar een maand of twee van leven. Maar de meesten doen maar twee projecten per jaar, dus wat doe je dan die andere maanden? Ken je Chris Peters? Fantastisch acteur, zo’n groot talent! Ik vroeg of ie al een huis had gekocht. Zelfs voor hem zit dat er nog niet in, in Amerika was ie allang binnen geweest! Hoeft ook weer niet, dit is een veel kleinere markt, maar voor de jongere generatie is het echt schrapen. Ik heb altijd behoorlijk kunnen verdienen, dus heb écht mazzel gehad.”

Het zal ook vast een kwestie van talent zijn, maar één talent heb je niet…
“Bij een vrouw blijven? Haha!”

Jongens op de wereld zetten. 
“Nee, dat lukt niet.”

Vijf dochters, hoe bestaat het?!
“Tja, ik zeg altijd dat ik ben gestraft. Vroeger was ik heel wild, droom ik nog weleens over. My God! Ik moest altijd weg, anders, o, o. Er wordt jongens zo slecht geleerd om te praten in relaties, ik geloof dat dat nog steeds behoorlijk zo is. Ik merk in ieder geval dat vrouwen beter kunnen praten over hun gevoelens en wat er speelt in hun relatie. Ik denk dat veel mannen niet tegen hun kind zeggen: Ik hou van je. Dat zeggen wij hier elke dag en we houden elkaar vast, dat is gewoon geworden, maar mijn generatie?

Je merkt dat mannen nog steeds achter lopen en ik liep ook écht achter. Ik zei niet tegen vrouwen: ik vind iets niet fijn of wat is er aan de hand, waarom hebben wij geen goed contact? Waarom merk ik dat ik liever in de kroeg blijf hangen dan dat ik naar jou ga, kunnen we het daar eens over hebben? Ik heb altijd een andere weg gezocht en daarmee veel wonden geslagen bij mijn vroegere partners. Dus nu heb ik allemaal dochters, maak ik de andere kant mee. Ik dacht dat ik iets met hem had, maar hij is opeens weer verdwenen. Dan geef ik maar weer de tip dat het belangrijk is om je eigen jurk op te houden, dat je zorgt dat het jóú goed gaat in het leven.

Natuurlijk past daar een leuke vriend bij, maar je moet het eerst zelf doen, want de meeste mannen zijn geen blijvertjes, haha! Dat is best vreemd om te zeggen. Dat vinden zij ook: zegt híj dat nou? Maar ik ben er echt in veranderd, ik heb de laatste twintig jaar veel beter leren praten. En nou godverdomme in therapie, praten over waarom je altijd weggaat bij al die meiden! Is een enorme opluchting geweest, maar als vader sta ik nu aan de andere kant van de lijn. Ik moet me van een oordeel onthouden, maar af en toe kom ik weer een nieuwe schoonzoon tegen en denk ik: wat krijgen we nou weer?”

'Naar Penoza kun je over een paar jaar niet meer kijken omdat het dan gewoon hopeloos ouderwets is. Dat gaat rap, hoor'

Kortom: je gunt je dochters een betere partner dan je lang zelf was?
“Absoluut! En de moraal van de tijd verandert ook. Hier in Amsterdam is er zoveel vrijheid en kan er zóveel. Meer gasten zeggen: Ik wil een open relatie! Dan denk ik altijd aan de zeventiger jaren die ik bewust heb meegemaakt, die gingen zogenaamd over vrijheid, maar eigenlijk vooral over seks. Kwamen die gasten mee weg. Daar heb ik het vaak over met mijn dochters. Zeggen ze: Al die gasten willen niks, die willen zich ontwikkelen. In bed, ja! Helemaal prima, maar de moraal verandert echt. Maar het basisprincipe blijft wel dat iedereen op zoek is naar één iemand, misschien soms met één iemand erbij, maar om een gezin draaiende te houden, is het toch makkelijk als het niet te ingewikkeld is met al die verhoudingen.”

Helpt een jong gezin om voldoende energie te hebben?
“Dat scheelt wel. Het brengt in ieder geval met zich mee dat je op jezelf moet passen. Anders kan ik de kinderen niet opvoeden. Je kunt niet in het park gaan zitten met een sigaret en zeggen: vermaak jezelf maar. Dat was snel klaar toen ik een relatie kreeg met Linde. Ben ik gestopt met roken, veel minder gaan drinken, drugs de deur uitgedaan. Als je op die leeftijd nog een kind wil, moet je wel in shape zijn. Dus ik ben actief, maar dankzij Linde heb ik ook jongere contacten gekregen.

Haar vrienden komen vaak bij ons spelletjes doen, zitten we tot ’s avonds laat aan tafel. Met alleen maar jonge gasten, dat is leuk, man! Ik ben dol op mijn generatie, hoor, dan komen er altijd duizend verhalen uit de oude doos. Is lachen, gieren, brullen, maar als het gaat over in het leven staan, weten Lindes vrienden veel beter wat er speelt, waar je moet zijn. Ben ik nog altijd enorm in geïnteresseerd, ook doordat mijn oudste dochter van 36 die leeftijd heeft. Ik pik allerlei dingen op, zo van: ah, dát doen jullie nu. Dat is te gek.”

Heb je dan helemaal nooit last van een generatiekloof?
“Jawel, dan kijken ze weleens naar me van: wat doe jij hier vriend? Soms gaan we ’s nachts uit, niet vaak hoor, maar dan ben ik echt te veel. We houden van gaybars omdat de sfeer daar zo ontspannen is, heb je niet van die mannetjes met zwarte jacks die ruimte nodig hebben. Maar daar hoor ik dus niet thuis op de dansvloer, vind ik zelf.

Dan drink ik een biertje en fiets ik naar huis, soms wel met een bezwaard hart. Eigenlijk is dat het enige. In het begin van onze relatie dacht iedereen: jij vuile smeerzak, wat doe je met onze vriendin? Dat duurt dan een tijdje, maar als de relatie zich bewijst en iedereen ziet dat het goed zit, draaien de mensen ook bij. Dan verdwijnt ook een deel van die leeftijdsbarrière, al moet ik soms even mijn mond houden. Denk ik: dat doen zij, hier hoor ik niet bij. Maar dat is niet zo erg.” 

Hopelijk is dat pas over tientallen jaren, maar als mensen zich één rol van jou moeten herinneren, welke is dat dan?
“Dat zijn er eigenlijk twee. Penoza was heel belangrijk voor mij als tv-acteur, omdat ik daar door mijn collega’s en regisseur ontdekte met hoe weinig je iets kunt spelen, als je de essentie van de rol kent. Was een fantastische tijd, once in a lifetime dat dingen zo op hun plek vallen. En met de Toneelgroep Amsterdam heb ik een voor mij heel waardevol stuk gespeeld: Vastgoed BV.

Ik had niet eens zo’n grote rol, maar dat was een klapper van een stuk met allemaal geweldige acteurs. Pierre Bokma, Kees Hulst, Joop Admiraal, Mark Rietman. Maar weet je wat het is? Veel mensen zeggen: als je televisie of film doet beklijft dat, want dat kan iedereen ook nog na je dood zien. Televisie blijft wel langer hangen dan toneel, dat is na een avond of tournee gewoon weg, maar eigenlijk geldt dat voor televisie ook. Penoza gaat nu nog mee, maar over een paar jaar kun je daar niet meer naar kijken.”

Waarom niet?
“Omdat het dan gewoon hopeloos ouderwets is. Dat gaat rap, hoor. Ik vind het al opvallend dat mensen er nu nog naar kijken en het mooi vinden.”

Op bijvoorbeeld RTL Lounge worden de hele dag series uitgezonden die nog veel ouder zijn.
“Ja, kijk ik zelf ook weleens naar, maar dat is uit jeugdsentiment. Dan denk je: och ja! Maar het is wel allemaal kut en achterhaald. Theater is gelijk weg, hopelijk nemen drie mensen er voor de rest van hun leven iets van mee. Televisie lijkt een groter rendement te hebben, maar dat denken mensen die boeken schrijven ook altijd. Wie leest er nu nog Harry Mulisch? Dat was onze allergrootste schrijver! Als je die zag rondlopen, dacht je: kijk, daar is ie! Maar er is geen hond meer die hem leest. Het is allemaal zo vergankelijk, ook theater en televisie.”