MISDAADCOLUMN: De ex-vrouw van Cor Boonstra werd in 1998 ontvoerd, een zwarte bladzijde uit zijn leven

Toen ik hoorde dat Cor Boonstra op 87-jarige leeftijd was overleden, dacht ik niet onmiddellijk aan Philips of aandeelhoudersvergaderingen. Mijn gedachten gingen terug naar vrijdag 13 november 1998. Naar de ontvoering van zijn ex-vrouw Hansje Boonstra-Raatjes. Een mysterie dat me nooit helemaal heeft losgelaten.

Het begon als iets uit een thriller van Harlan Coben: een vrouw uit de hogere kringen, een vrijdagochtend in Antwerpen, een zwarte BMW, een onbekende man met een vuurwapen. Hansje werd gedwongen te rijden, de grens over, en werd uren later zwaargewond teruggevonden op een verlaten parkeerplaats in Hoek van Holland. Wind over het asfalt, stuivend zand, nergens iemand te bekennen. Wat in een roman voor spanning zou zorgen, werd hier bittere werkelijkheid.

Eerder die middag had de toen 54-jarige Hansje haar auto geparkeerd op de Frankrijklei, in het centrum van Antwerpen. Ze was onderweg naar een taalcursus. Toen ze uitstapte, stapte een gewapende man vliegensvlug in. Jong, verzorgd, accentloos Nederlands. Hij zou op de vlucht zijn na een mislukte drugsdeal. Hansje reed eerst zelf, moest op zijn bevel handboeien omdoen en werd daarna door hem tussen de stoelen gelegd. Hoe de rit verder verliep, is nooit helemaal duidelijk geworden. Toen in Hoek van Holland bleek dat de veerboot naar Engeland uit de vaart was, raakte de man geïrriteerd en sloeg hij toe – met grof geweld.

Hansje werd zwaar toegetakeld. Dader spoorloos. Motief onduidelijk. En we weten het: waar antwoorden uitblijven, ontstaan verhalen

Rond kwart over zes die avond werd ze gevonden door een buurtbewoner, op het Kleinzand in Hoek van Holland. Ze was onderkoeld, geboeid, en had hoofdletsel, een gebroken arm en meerdere kapotte vingers. Haar auto werd de volgende ochtend teruggevonden bij het station in Maassluis. Hansjes tas was verdwenen, haar telefoon lag er nog. Haar pasjes zijn nooit gebruikt. Het leek dus geen roof, maar wat dan wel?

De politie zette stevig in: zestien rechercheurs, een compositietekening, vingerafdrukken in de auto die bleken te horen bij een Russische crimineel. Justitie en Philips loofden samen 100.000 gulden uit voor de gouden tip. Opsporing verzocht wijdde meerdere uitzendingen aan de zaak. Er kwamen honderden tips binnen, maar geen enkele leidde tot een aanhouding.

De theorieën liepen uiteen: maffia, afpersing, persoonsverwisseling, of een boodschap aan de keiharde saneerder Boonstra via zijn ex. Officieel speelde hij geen rol, maar tussen de regels door was hij altijd aanwezig. Een politieman vertelde me destijds off the record: “Op last van hogerhand moest alles uit de kast. Personeelstekort en budgetkrapte speelden opeens geen rol meer. En de beloning vanuit justitie was uitzonderlijk hoog, zeker vergeleken met de 15.000 gulden die gemiddeld bij moordzaken werd uitgeloofd.”

Formeel zal het allemaal dichtgetimmerd zijn geweest, maar intern leidde het wel degelijk tot vraagtekens. Klassenjustitie is misschien een groot woord, maar het werd destijds beslist uitgesproken – zij het besmuikt.

Jaren later gaf Hansje een interview. Ze zag het duidelijk anders en noemde het onderzoek ‘ondermaats’. Ze vroeg om inzage in haar dossier, maar kreeg te horen dat dat pas mag als het zwaarste feit verjaard is. Verder vertelde ze dat ze elk jaar op 13 november met haar familie uit eten ging, het liefst in het buitenland. Gewoon om even weg te zijn van alles. Hoe het nu met haar gaat? Ik zou het niet weten. Ze verdween uit beeld. Net als de man die haar dit aandeed. Want de zaak is uiteindelijk nooit opgelost. Of er nog aan wordt gewerkt, is onduidelijk. Waarschijnlijk niet.

Nu Boonstra is overleden, wordt zijn carrière nog één keer samengevat in prestaties, cijfers en besluiten. Maar dit verhaal hoort er óók bij. Geen hoofdstuk in de biografie, wel een zwarte bladzijde. Ex-vrouw ontvoerd en zwaar toegetakeld. Dader spoorloos. Motief onduidelijk. En we weten het: waar antwoorden uitblijven, ontstaan verhalen. Mysteries. Harlan Coben zou er wel raad mee weten.