SPORTCOLUMN: Lang leve de kut-met-peredivisie

Micha Jacobs

Opeens viel alles op zijn plek. Elf dagen nadat Leo Beenhakker overleed, overleed ook paus Franciscus waarna Robert Prevost, de nieuwe paus, zich Leo liet noemen. Dat heeft zo moeten zijn, denk je niet? En dan kreeg paus Leo ook nog eens een legendarisch voetbalcijfer achter zijn naam, XIV, nummer 14 dus. Ook dat heeft zo moeten zijn, toch? 

Opeens vind ik het niet meer zo toevallig dat er uitgerekend dit voetbalseizoen zoveel wonderen worden verricht. In december, toen Ajax in Alkmaar verloor (AZ-Ajax 2-1) bedroeg de voorsprong van PSV op Ajax maar liefst negen punten. Eind maart, toen Ajax in Eindhoven won (PSV-Ajax 0-2), waren de rollen volledig omgedraaid: toen stond Ajax opeens bovenaan met een voorsprong van negen punten op PSV. 18 punten die PSV in een tijdbestek van vier maanden, inclusief winterstop, weggeeft ten opzichte van de Amsterdammers, hoe bestaat het. Om vervolgens aan het einde toch nog... Nou ja, je weet inmiddels hoe dat allemaal afliep. 

Maar dat is het niet het enige voetbalwonder dat we dit seizoen met onze eigen ogen hebben gezien. Go Ahead Eagles, de club die sinds de invoering van het betaald voetbal niet één enkele prijs wist te winnen, pakte voor het eerst in zijn historie de KNVB-beker. Hoe? Door eerst in de negende minuut van de blessuretijd met een penalty gelijk te maken, een verlenging af te dwingen om vervolgens na penalty’s de beker mee naar Deventer te nemen. Ik zeg: een wonder.

Of Feyenoord dat in de Champions League uit bij Benfica wint (1-3), in Manchester een 3-0-achterstand goedmaakt (Manchester City-Feyenoord 3-3), thuis met 3-0 van het machtige Bayern München wint, overwintert, AC Milan nog doodleuk uitschakelt om vervolgens zelf pas tegen de latere finalist Internazionale uitgeschakeld te worden. Ik zeg: vijf wonderen.

Of PSV-Sjachtar Donetsk in de Champions League, kun je je dat nog herinneren? 87ste minuut 0-2, eindstand: 3-2. Zoals Ajax ook 34 (!) penalty’s nodig had om Panathinaikos in de voorronde van de Europa League te verslaan, anders waren ze al klaar geweest in Europa. Een wonder? Vind ik wel. Ook dat de topscorer in de eredivisie, Sem Steijn, een middenvelder is die alle spitsen zijn hielen laat zien. Het seizoen is zelfs zó wonderlijk dat Fortuna Sittard tot de laatste speeldag meedeed voor de play-offs om Europees voetbal, maar in april doodleuk vergat om een UEFA-licentie aan te vragen. Omdat ze waarschijnlijk ook dachten dat zich een wonder moest voltrekken als Fortuna Europa in wilde gaan. In een seizoen als dit had je op alles voorbereid moeten zijn, toch?

Edwin Struis

“Ik zit nog bij te komme,” sprak Rinus Michels ooit na de zenuwslopende wedstrijd op het EK van 1988 tegen Ierland, die door een miraculeuze carambole van Wim Kieft werd beslist. Dat geldt ook voor deze eredivisiejaargang. Ik kan me geen seizoen herinneren waarbij de titelkansen zo ingrijpend van club wisselden als tussen Ajax en PSV. Eerst leken de Eindhovenaren fluitend kampioen te worden, daarna greep Ajax overtuigend de macht, maar in het zicht van de schaal kregen ze in Amsterdam weer last van kortsluiting. Nee, met goed voetbal had het weinig te maken, maar vermakelijk was het wel. PSV en Ajax gaven beurtelings een riante voorsprong van negen punten weg, in welke zichzelf respecterende competitie zie je dat tegenwoordig nog?

Dat het seizoen onder hoogspanning kwam te staan, was natuurlijk de schuld van PSV. Het elftal van Peter Bosz speelde voor de winterstop zo overtuigend dat werkelijk niemand twijfelde wie er met de schaal vandoor zou gaan. Sterker, de maand april werd in Noord-Brabant al als kampioensmaand betiteld, wie zou deze geoliede machine moeten stoppen? Maar de gemakzucht zat de formatie in de weg, geïllustreerd door een type als Noa Lang. Te veel ingestudeerde gebaartjes, te veel afleiding uit de rap-scene, te weinig focus binnen de lijnen; dan kan je als gelouterd trainer hoog en laag springen, als de onderschatting eenmaal is ingedaald is er geen houden meer aan. Dan wordt zelfs Willem II-thuis een hele opgave. 

Door de Eindhovense impasse viel Ajax opeens naar boven. Met veel kunst- en vliegwerk en ondanks de aanwezigheid van een niet-scorende spits werden de puntjes binnengeharkt, maar geen enkele fan durfde echt te pronken met dit elftal. Dat van de trainer niemand mocht reppen over een titel getuigt ook al van een gebrek aan lef. Een enorme inschattingsfout van onze Italiaanse filosoof. In vroeger tijden sprak men in Amsterdam zich al vanaf de eerste training op het nieuwe seizoen uit over de titelaspiraties, dat hoort gewoon bij Ajax. Dan groei je er vanzelf naar toe en overvalt het je niet als het zover is. Dan gaan de knieën niet in de bibberstand thuis tegen NEC, of worden de traankliertjes van Wout Weghorst in werking gezet. 

Tja, ik geloof niet zo in wonderen (op ‘Kees van’ uiteraard na) in het voetbal, maar vermakelijk was het alleszins. Leve de kut-met-peredivisie!

PS: ik ben de komende vijf nummers buitengaats, maar krijg in Thomas Braun een waardige vervanger. Spreek je eind juni weer!