Jennifer sprong met haar 154 kilo zware lijf op haar 10-jarige pleegzoon om hem te straffen

Dakota Levi Stevens is een typische tienjarige jongen: dol op Lego, Pokémon en Minecraft, maar hij gaat net zo graag naar buiten om kikkers te vangen. Levi, zoals iedereen hem noemt, doet het goed op school en de juf is dol op hem. Toch is hij niet zoals de andere kinderen. Levi is op 5-jarige leeftijd uit huis geplaatst omdat zijn drugsverslaafde ouders niet in staat zijn voor hun kinderen te zorgen.

Na de dood van hun vader, die ook Dakota heet, belandt zusje Nora in een liefdevol adoptiegezin. Maar Levi, die met ‘gedragsproblemen’ kampt, zwerft van pleegouder naar pleegouder. Zo komt hij in april 2024 bij de Wilsons in het slaperige Valparaiso terecht. Op papier lijkt het ideaal: schoolhoofd Robert en echtgenote Jennifer wonen in een keurige nieuwbouwwijk en hebben al drie pleegkinderen geadopteerd. Toch gaat het al binnen drie weken vreselijk fout…

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Op 25 april komt er een 911-melding binnen van een ‘medische noodsituatie’ bij de Wilsons. De politie vindt Levi roerloos op de oprit, zonder ademhaling of hartslag. Jennifer lijkt oprecht overstuur. Levi’s hals en borst zitten vol blauwe plekken. Uiteindelijk gaat hij per traumahelikopter naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Het mag niet baten. Drie dagen later moeten de artsen de behandeling staken. 

Uit de autopsie blijkt dat Levi behalve zwaar hersenletsel ook beschadigingen aan zijn longen en lever heeft opgelopen. Volgens het sectierapport is Levi gedood door ‘mechanische asfyxie’ oftewel ‘versmachting’, mooie woorden voor een pijnlijke verstikkingsdood.

Bleke oogleden

Jennifer verklaart dat Levi die dag boos van huis is weggerend nadat ze hem een standje heeft gegeven over het schieten met een NERF-speelgoedpistool in de woning. Nadat ze haar pleegzoon even de tijd heeft gegeven om ‘af te afkoelen’, stapt ze in de auto om hem te zoeken. Ze ziet Levi in gesprek met een buurvrouw. Jennifer maakt haar duidelijk dat ze zich ‘met haar eigen zaken moet bemoeien’ en ze dwingt Levi om in te stappen.

Wanneer Levi bij de voordeur weer wil wegrennen, springt ze op zijn rug. Alhoewel Jennifer nauwelijks langer is dan haar pleegkind, is ze met 154 kilo wel vier keer zo zwaar. Ze houdt Levi minutenlang ‘onder controle’ door met haar volle gewicht op zijn rug te zitten. Ze roept naar haar man dat hun pleegzoon ‘weer zo’n dag heeft’.

Wanneer Jennifer eindelijk hijgend opstaat, ziet ze dat Levi niet meer beweegt. Ze denkt eerst dat hij ‘doet alsof’. Maar wanneer ze hem omdraait en ziet dat hij ‘bleke oogleden’ heeft, belt ze 911. 

Dakota’s Army 

Jennifers buurvrouw verklaart dat Levi haar angstig heeft gevraagd om hem te adopteren. De Wilsons zouden hem hebben geslagen. Of dit waar is of voortkomt uit Levi’s levendige fantasie, blijft onduidelijk. De deurbelcamera levert wel hard bewijs: daarop is te zien hoe Levi het aanvankelijk uitschreeuwt van de pijn en wild om zich heen slaat, maar dat hij vervolgens bijna zeven lange minuten roerloos onder zijn zware pleegmoeder ligt. De Raad voor de Kinderbescherming laat in een verklaring weten ‘diep geraakt’ te zijn en ‘alle medewerking te verlenen’. Uiteraard hebben ze ook de licentie van de Wilsons ingetrokken.

Voor ‘Dakota’s Army’ zoals de nabestaanden zich noemen, is het niet genoeg. Oom Hayden Hetzel heeft van 2019 tot 2021 voor de jongen gezorgd. Van hem komen de liefdevolle beschrijvingen en foto’s. Toch mag hij Levi niet adopteren. De Kinderbescherming ziet meer heil in een jeugdkliniek, gevolgd door de noodlottige plaatsing bij de ervaren Wilsons. 

“Het systeem heeft je in de steek gelaten, mijn zoon,” schrijft Hayden in een emotionele Facebook-post. “Ik hoop dat je daarboven danst en zingt en alle kipnuggets en pizza eet die je je maar kunt voorstellen.” 

Totaal onnodig

Wanneer de politie na bijna drie maanden eindelijk met een arrestatiebevel bij Jennifer aanklopt, blijkt ze er een paar dagen tussenuit te zijn. Geholpen door een kentekencamera pakken ze haar de volgende dag toch op bij haar vakantieadres, net over de grens in Michigan. De aanklacht luidt reckless homicide, een relatief licht vergrijp, vergelijkbaar met dood door schuld. In Indiana staat er hooguit zes jaar op. Nadat ze eerst in alle toonaarden heeft ontkend, pleit Jennifer in oktober toch guilty. De aanklagers zetten in op vijf jaar: twee jaar cel, twee jaar huisarrest en een jaartje voorwaardelijke invrijheidstelling. Omdat Jennifer al schuld heeft bekend, hoeft de rechter alleen maar de straf te bepalen.

De rechtbank van La Porte County is op 17 januari tot de nok toe gevuld. Op de gang bidt Dakota’s Army in een kringetje op een goede afloop. Rechter Michael Bergerson maakt eerst wat tijd vrij voor slachtofferverklaringen. Met betraande ogen vertelt tante Ana Parrish-Parker dat de machteloosheid Levi’s geliefden op ‘het diepste dieptepunt’ heeft gebracht. “Zijn dood was totaal onnodig.”

Met trillende stem leest ook verdachte Jennifer een verklaring voor. “Ik vraag geen vergiffenis,” benadrukt ze snikkend. “Als de rollen waren omgedraaid, zou ik waarschijnlijk ook niet kunnen vergeven.” Ze wil vooral laten weten dat ze spijt heeft van haar rol in ‘deze afschuwelijke tragedie’.

De doorgewinterde rechter lijkt niet onder de indruk. Voor Bergerson weegt de spijtbetuiging niet op tegen de ‘harteloze minachting’ die ze als pleegmoeder heeft getoond. “Deze rechtbank zal die 10-jarige jongen niet negeren zoals de beklaagde hem genegeerd heeft.” 

De toon is gezet. Bergerson legt, meer dan geëist, de maximale straf op: zes jaar, waarvan één voorwaardelijk. Jennifer kan al in 2028 vrijkomen.

Op de Facebookpagina van Dakota’s Army is er woede dat ‘die walvis’ is weggekomen met een ‘tik op de vingers’, maar er heerst vooral berusting. Want, zo schrijft tante Ana: “Er is toch geen celstraf die je bij ons terug kan brengen.”

Moord in Indiana

Volgens de Centers for Disease Control, dat naast covid-doden ook moordcijfers bijhoudt, zijn er in 2022 in Indiana 553 mensen vermoord. Omgerekend komt dat neer op zo’n 8 moorden per 100.000 inwoners — hoger dan het nationale gemiddelde, maar net iets lager dan in buurstaten als Illinois en Michigan.