SPORTCOLUMN: Oud-voetballer Patrice Evra wil het in de MMA-kooi opnemen tegen rivaal Luis Suárez

Micha Jacobs

Ik las dat Patrice Evra, oud-verdediger van Manchester United met wie hij vijf keer kampioen van Engeland werd en één keer de Champions League won, later deze maand zijn debuut maakt in het MMA (Mixed Martial Arts). Idioot? Valt wel mee. Al sinds hij in 2018 stopte met voetballen beproeft de Fransman, die deze maand 44 wordt, zijn geluk in de ring. Niet onverdienstelijk overigens: onder toeziend oog van de Franse MMA-legende Cédric Doumbé is zijn zelfvertrouwen dusdanig gegroeid dat hij onlangs een contract tekende bij de Professional Fighters League (PFL).

Tegen wie hij deze maand zijn debuut maakt, weet hij nog niet, maar als het aan Evra ligt, zetten ze een van zijn grootste rivalen aller tijden tegenover hem: Luis Suárez. De voetballer inderdaad. Toen Suárez bij Liverpool speelde en Evra bij United hadden ze het regelmatig met elkaar aan de stok, tot racistische opmerkingen van Suárez richting Evra aan toe. Dat is de oud-international van Frankrijk duidelijk niet vergeten. “Ik betaal het gevecht desnoods uit eigen zak,” zegt Evra met een knipoog. “Hij mag me zelfs bijten.”

Door dit soort berichten slaat mijn fantasie meteen op hol. Want wat als ze Evra écht tegenover Suárez zetten? Dat hij jaren later nog steeds zijn gram kan halen, maar dan in een ring of kooi? Voetbalgevechten 2.0, ik zie het zo voor me. En niet alleen bij hen: wat dacht je van Zidane tegen Materazzi, Nigel de Jong tegen Xabi Alonso, Ibrahimovic tegen Van der Vaart (nog vanwege Sylvie Meis uiteraard) of Gorter tegen Van der Doelen (vanwege die wijsvinger die Gorter in het oog van Van der Doelen prikte)? En nu we toch bezig zijn: Van Bommel tegen Figo, even de Slag van Neurenberg overdoen?

Heel eerlijk: ik heb minder dan niks met mensen die elkaars hersenen inslaan, ook niet met professionele vechters, maar voor deze partijen zou ik wel de tv aanzetten.

Mijn fantasie slaat zelfs zó op hol dat ik denk: waarom doen we dat ook niet bij de huidige generatie voetballers? Dan zetten we een kooi naast het veld, zetten we daar Wouter Goes in tegen Brian Brobbey, Victor Edvardsen of wie hij ook heeft gekrabd, geknepen of gespuugd en laat ze het dan maar met elkaar oplossen zonder inmenging van de scheidsrechter of een VAR. Zoals ze dat ook bij ijshockey doen, even elkaar een paar beuken verkopen en elkaar daarna weer de hand schudden. Dan zijn die geintjes van zo’n Goes meteen afgelopen, denk je niet?

Edwin Struis

Over de strapatsen van Wouter Goes had ik het laatst nog met Barry van Galen, de oud-speler van AZ die zelf ook niet vies was van wat intimiderende acties in het veld. We kwamen tot de conclusie dat veel geoorloofd is om te winnen, maar het moet natuurlijk niet door blijven etteren. Krabben en knijpen verwacht je sowieso eerder bij waterpolo of handbal dan op een voetbalveld. En, vond Van Galen, na 90 minuten moet het klaar zijn, worden er handen gedrukt en later gezamenlijk een pint gedronken. Maar ja, andere tijden natuurlijk. 

Ik kan ernaast zitten hoor, maar Goes lijkt me nu typisch zo’n product van de huidige manosphere, de (online)wereld waarin mannelijkheid en machogedrag centraal staan en ophitsers als Andrew Tate (hobby’s: kickboksen, vrouwen afranselen en geld verdienen) verheerlijkt worden. Ik weet niet of Goes een vriendin heeft, maar ik zou me aan zijn zijde niet heel erg op mijn gemak voelen. 

Kleine Wouter doet me ook denken aan de jonge hoofdpersoon van de Netflix-hitserie Adolescence, waar een scholier zich laat beïnvloeden door het gedachtegoed van influencers die het slecht voorhebben met woke, inclusiviteit en vrouwen, maar misschien draaf ik nu een beetje door en is hij enkel een beetje doorgeslagen in zijn niet-tegen-verlies-kunnen-gedrag. Want om hem nu meteen los te laten in een kooi samen met Brian Brobbey of al die andere aanvallers die vanwege Goes onder de blauwe plekken en schrammen zitten, is ook weer zo wat.

Hoewel, ik herinner me opeens een kickboksgevecht tussen John de Wolf en Tscheu La Ling in het kader van  Fighting with the Stars, een van de vele mislukte tv-formats van SBS. Een soort Ajax-Feyenoord in zakformaat. Op YouTube circuleren nog beelden van dat ‘gevecht’ dat zich uit moest strekken over drie ronden van anderhalve minuut, maar reeds in de eerste ronde een winnaar had: met een rechtse directe stuurde Ling zijn opponent naar het canvas.

Van voetballers die zich omscholen tot vechtsporter zijn er niet zoveel. Ik kan me nog een of andere Duitse kwibus herinneren die een jaar of tien geleden in het World Wrestling Entertainment-circuit terechtkwam: keeper Tim Wiese, toch zesvoudig international. Hoe de beste man er nu voorstaat zal me verder chorizo zijn, maar ik neem aan dat zijn switch gepaard zal zijn gegaan met verlies van enige hersencellen. Maar goed, dat kan ook bijna niet anders als je een ‘sport’ beoefent waarvan de Amerikaanse president een van de grootste fans is.