Brabantse MMA-vechter Reinier de Ridder (34) is onderweg naar de wereldtop

Wie is Reinier de Ridder?
Reinier de Ridder, van 7 september 1990, begon als kind met judo en bleek later een begenadigd Braziliaans jiujitsu-ka te zijn. Hij won in deze tak van sport zilver op het EK van 2017 en 2019. In 2013 had hij al besloten zich professioneel toe te leggen op MMA en hij tekende een contract bij het prestigieuze ONE Championship.

In 2020 werd hij wereldkampioen in deze klasse in het middengewicht en hij herhaalde dit huzarenstukje als invaller bij de zwaargewichten. In september vorig jaar maakte De Ridder de overstap van ONE naar UFC en op 18 januari van dit jaar won hij overtuigend van de Amerikaan Kevin Holland. Hij is de eerste Nederlander in acht jaar die een partij won in het hoofdprogramma van UFC. In 2018 was Stefan Struve de laatste die hierin slaagde. De Ridder heeft een eigen sportschool samen met een compagnon, Combat Brothers in Breda. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen, Vicky (6) en Maxim (4).

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Reinier, je hebt nu twee UFC-partijen in het middengewicht gewonnen, vooral de tweede tegen de Amerikaan Kevin Holland in de Intuit Dome van Los Angeles maakte indruk. Duurde nog geen vier minuten…
“Ja, dat was heel cool. Er zat zo’n 20.000 man op de tribune die constant Holland! Holland! riepen. Maar dat bleek niet voor mij… Zonder gekheid, de vibe daar was geweldig, zo groots allemaal. En echt op z’n Amerikaans, alles erop eraan qua amusement, een uitgelaten sfeer. Amerikanen komen echt voor een feestje en dat maakt het zo leuk. En die partij ging eigenlijk precies zoals ik wilde. Ik was snel klaar, het was zo geregeld.”

 Donald Trump nog gezien? 
“Nee, die was er niet bij dit keer. Hij is wel een fan van de sport, komt vaak kijken.”

Ben jij ook een fan van hem?
“Nou, ik weet niet veel van politiek.”

Je vecht in de UFC, als enige Nederlander, hoe bereik je zo’n topstatus?
“Dat is een kwestie van records opbouwen, dus profpartijen blijven winnen, en het liefste ook nog spectaculair. Hoe vaker je dat dat doet, hoe groter de kans dat managers en organisaties je vragen. Maar het is een complexe materie. Als je in beeld komt, zitten er ook meteen allemaal managers tussen en krijg je te maken met contracten van andere partijen… Maar ik ben heel blij dat ik er nu bij zit en makkelijker partijen krijg toegewezen.”

Ik denk dat heel veel mensen weinig snappen van de MMA, met al die bonden, klassen en organisaties.
“Maar zo is het toch ook met voetbal? Als je daar helemaal in zit en je weet alles over voetbal, dan weet je ook: dat zijn de hoogste niveaus, de beste clubs, en die speler gaat voor zoveel miljoen naar die club, want dat is ie nou eenmaal waard. Ik snap weer totaal niet hoe het daar werkt.”

‘Het is hier een gekkenhuis geweest na die laatste gewonnen partij. Op straat komen er mensen naar me toe, zo van: Hé Reinier mag ik met je op de foto?’

Je houdt niet van voetbal. 
“Vind het een beetje saai, het duurt allemaal te lang. Geldt ook voor wielrennen en schaatsen, als je het mij vraagt. Ik vind het leuk als Nederlanders het goed doen, maar volg het amper. Ik ben wel een keer hier bij NAC geweest, zo op de tribune vind ik zo’n voetbalwedstrijd wel vermakelijk. In Amerika ben ik naar een basketbalduel geweest, dat was ook best cool. Maar om het allemaal te gaan volgen? Nee, dat kost mij iets te veel tijd.” 

Avondje NAC, altijd feest.
“De sfeer is geweldig daar in het stadion. Niemand kan voetballen daar volgens mij, maar ik ben geen kenner… De sfeer is erg goed. Ik heb me vreselijk vermaakt die avond.”

Terug naar LA. Wat is er gebeurd na de zege op Holland?
“Ja, het is hier een gekkenhuis geweest. En het toppunt is wel dat als ik op straat rondloop er mensen naar me toekomen, zo van: Hé Reinier mag ik met je op de foto? Dat had ik nog nooit meegemaakt. Na die laatste partij is het echt geëxplodeerd. Ook het aantal aanvragen van de media was echt niet bij te houden. Ineens was ik een BB’er, een Bekende Brabander.”

De tweede Rico Verhoeven? 
“Nou Rico heeft al wat meer bereikt dan ik, in zijn tak van sport. Als je ziet wat hij de laatste jaren allemaal heeft gedaan, dat is echt bijzonder. Zijn bekendheid heeft denk ik ook te maken met het feit dat kickboksen veel groter is in Nederland, zeker wat media-aandacht betreft. Toch wordt er - met name in doelgroep tussen 18 en 40 jaar – steeds meer naar MMA gekeken op HBO Max. Ik heb overigens zelf nooit de ambitie gehad om te gaan kickboksen. Voor mij is het altijd MMA geweest, ik ben daar vanuit het judo een beetje ingerold.”

Je zal ook wel niet zo’n grote fan zijn van Jake Paul, die voor heel veel geld Mike Tyson versloeg.
“Ik weet niet goed wat ik van hem moet vinden, ik vind het fijn voor hem dat ie goed knaken kan verdienen met een beetje knokken. Wat hij doet, is natuurlijk allemaal show; die partij tegen Tyson was meer een vriendelijk sparpartijtje dan dat het echt knokken was. Hij weet het wel te verkopen allemaal.”

Wat is het grote verschil tussen MMA en kickboksen?
“Bij kickboksen komt de scheidsrechter ertussen zodra ze ook maar enigszins bij elkaar in de buurt komen. Bij MMA gaat het gewoon door. Dat is de essentie.”

 Je begon al op jonge leeftijd met judo. Hoe was jij op school? Een vechtjas waar iedereen het van in z’n broek deed? 
“Dat viel wel mee. Ik heb op school redelijk wat lopen knokken, maar dat was geen dagelijkse kost. Ik kom ook niet uit een achterbuurt, ben redelijk oké opgegroeid.”

En MMA werd je passie, vanuit het judo. Is dat een logische stap? 
“Zoals ik al zei: ik ben er ingerold, dat ging stapje voor stapje. Het was zeker niet zo dat ik als 10-jarig jongetje van de MMA droomde. Ik was gewoon bezig op de judomat en elke keer voelde een partij, een trainingskamp, en eigenlijk zelfs elke trainingssessie, als een fucking avontuur. Het is zo leuk om jezelf te testen, elke keer weer. Zo dacht ik toen en zo denk ik nu. En nu vlieg ik de hele wereld over, kom in verre landen en dat ik dat allemaal mee mag maken, is heel bijzonder. En wat ik voorheen minder deed, en nu wel probeer te doen, is er ook echt mee bezig te zijn, het allemaal ook een beetje binnen te laten komen en echt te genieten van wat er allemaal gebeurt. Te genieten van alle positieve aandacht die er nu is, wat ik vroeger allemaal een beetje wegstopte of van me af probeerde te zetten.”

Waarom zette je het van je af?
“Weet ik niet zo goed. Voor ik bij de UFC kwam, was het lastig om partijen te krijgen, om een tegenstander te krijgen. Ik was altijd maar bezig met de eventuele volgende partij en of die wel zou komen. Ik ben twee keer ONE-kampioen geworden, maar ik werd geparkeerd en kreeg maar geen partij toegewezen. Ik werd steeds arroganter en dacht: ik kan van iedereen winnen op deze planeet. Dus dacht ik: ik ga gewoon tegen een heavy weight vechten, een gozer van 115 kg, met elke verboden substantie in zijn lichaam die je maar kan bedenken en ook nog een heel goeie vechter.

Ik verloor op technische KO, dat was een grote teleurstelling. Anatoly Malykhin heet hij. Ik vergeet het nooit meer. In de UFC krijg ik makkelijker partijen, dus sta ik er nu anders in. En dat ik beter in het moment kan leven nu heeft denk ik ook gewoon te maken met mijn evolutie als mens, mijn stappen als mens, het groeien als mens.”

Hoe vaak ben je in het buitenland? 
“De laatste tijd heel veel. Ik heb nu twee keer gevochten in twee maanden, in LA en Las Vegas, en eind april komt er weer een aan, waar ik contractueel nog niets over mag zeggen. Maar het wordt in ieder geval weer in de VS. Ik ga binnenkort ook weer die kant op voor een trainingskampje, dus momenteel is er veel actie.”

Richard Krajicek vond het vreselijk, dat hotelleven van een topsporter. 
“Ja, maar dat was tennis. Dat is sowieso veel minder leuk natuurlijk. Ik kan me hem overigens wel voorstellen, als je maandenlang elke week in een ander hotel zit. Dat geldt voor mij niet en ik vind het gewoon cool wat ik allemaal meemaak. De tijd is beperkt, er komt een keer een einde aan mijn carrière als topsporter en dus probeer ik zoveel mogelijk te genieten van elk moment dat me in deze sport gegund is.”

Je praat rustig, komt totaal niet over als een agressief persoon. Maar als je vecht wil je, in jouw woorden, de kop van je tegenstander eraf trekken en hem heel veel pijn doen. Vanwaar die behoefte?
“Als je dat deel in je niet kunt vinden, dan moet je niet de kooi instappen. Dat monster heeft iedereen in zich, denk ik. De één wordt misschien boos als ie in de auto wordt afgesneden en kan dan iets minder goed dat monster controleren. Dat heb ik niet; daar wordt mijn monster niet wakker van. Ik zal nooit uit de auto stappen en iemand een pak slaag geven.

‘Ik heb een vrij uitgebreide relatie met mijn monster, met dat stukje in me dat iemand pijn kan doen. Dat maakt dat ik heel rustig ben in het dagelijks leven’

Mijn monster wordt echt alleen wakker in die specifieke setting, in de kooi. Ik heb een vrij uitgebreide relatie met mijn monster, met dat stukje in me dat iemand pijn kan doen. Met die kant van mij heb ik meer bewust contact dan heel veel andere mensen, denk ik. Dat maakt dat ik heel rustig ben in het dagelijks leven. Kijk, ik denk dat het goed is als je beseft dat je niet per se goed of slecht bent, maar dat iedereen allebei die kanten in zich heeft en dat je elke keer de keuze moet maken: welk deel laat ik zien?” 

Vindt jouw vrouw het leuk, wat jij doet?
“Ze is erin gegroeid. Ik ken haar al veertien jaar. Ik ben fysiotherapeut met een eigen praktijk en wij hebben elkaar leren kennen tijdens de opleiding. Zij is ook fysio. Als ik een partij heb, is dat meestal ver weg en dan zit zij thuis, met de kinderen. Als ze naar bed zijn, kijkt ze wel, zijdelings. Ze vindt het iets te spannend om er echt voor te gaan zitten. Maar ja, het is gewoon een onderdeel van wat ik doe. Heel soms komt ze ook echt kijken in de arena, maar dat is lastig met de kinderen, die zijn 4 en 6, en die hebben er niks aan. Die gaan niet mee naar een evenement waarbij ik moet vechten, dat gaat nooit gebeuren. Je hebt wel vechters die dat wel doen, maar ik vind het niet oké. Als het slecht gaat, zien ze hun vader klappen krijgen en als het goed gaat, zien ze me een gozer helemaal zielig slaan. Dat hoeven mijn kinderen echt niet te zien.”

Wat is het hoogste doel voor jou? Wat wil je bereiken?
“Een UCF-titel zou wel cool zijn, toch? Die is nu in handen van Dricus du Plessis. Het is niet ondenkbaar dat ik ooit nog tegen hem ga vechten. Een gevecht tegen een top-5 vechter zou ook al mooi zijn. Dat is mijn eerste doel. Maar dat moeten ze je wel gunnen bij de UFC, ze moeten vinden dat je daar klaar voor bent. En daar werk ik keihard voor.”

Word je er rijk van?
Na lange stilte: “Je kunt er rijk van worden.”

Dat lijkt je niet erg te boeien. Je hebt je op social media weleens kritisch uitgelaten over al die mensen op Instagram die pronken met hun luxe.
“Nou, dat doe ik de laatste tijd wel wat minder, maar streven naar luxe is niet iets dat past bij hoe ik zelf ben. Ik heb niet het dikste horloge nodig, geen Audemars Piguet of een Rolex. Ik heb gewoon een Seiko.”

En je rijdt in een oude Volvo.
“Nee, die is inmiddels overleden. Nu heb ik wel een BMW, haha. Ga ik toch de verkeerde kant op! Maar nee, ik ben niet zo van selfies en aandacht. Dat is niet hoe ik mijn eigen leven probeer in te richten. Ik focus me liever op de sport, op trainen.”

De sport heeft je ontzettend ontwikkeld, heb je al eens gezegd. Kun je dat uitleggen? Wat doet de sport met je?
“Als je elke dag iets heel erg moeilijks doet, is dat al een optie om te groeien als mens. De lat steeds hoger leggen, in partijen, maar ook in trainingen, geeft zo’n boost. Überhaupt elke dag naar het moment toewerken dat je alles gaat geven, dat maakt je mentaal, en fysiek, gewoon heel sterk.”

En daarom heb je ook, met een compagnon, je eigen sportschool? Om dit gevoel te delen?
“Ja, ik vind het heel mooi om die optie ook voor andere mensen mogelijk te maken.”

‘Pronken met luxe past niet bij me. Ik heb niet het dikste horloge nodig, geen Audemars Piguet of een Rolex. Ik heb gewoon een Seiko’

Je plukt kinderen van de straat en zet ze hier op de mat?
“Nou, ik pluk ze niet, ze komen vanzelf binnenlopen. Het idee is wel: je kunt beter hier aan jezelf werken dan buiten op straat zwerven. Maar er komen hier niet alleen veel kinderen binnenlopen hoor, ook veel volwassenen.” 

Je geeft les op de sportschool, bent fysio, reist de wereld rond om te vechten en moet zelf ook nog dagelijks trainen: duurt jouw dag ook 24 uur? 
“Tegenwoordig train ik vooral en ben ik bij mijn kinderen. Ik doe steeds minder andere dingen, val als fysio hooguit in als degene die hier nu voor ons werkt ziek is. Anders is het niet bij te houden allemaal.”

 En dan moet je ook nog interviews geven. Hoe bevalt dat? 
“Daar probeer ik ook iets meer van te genieten tegenwoordig, iets meer binnen te laten komen. Daar had ik voorheen meer moeite mee, altijd diezelfde vragen. Maar ik snap dat je als journalist soms ook niet meer weet wat je moet vragen.”

Wat zou ik moeten vragen?
“Tot nu toe gaat het niet slecht, toch?”

Wat mis je aan interesse, wat mis je in interviews?
“Op zich niets, maar ik doe wel eens mee aan een podcast en als die mensen ook in het sportwereldje zitten, krijg je wat meer diepgang dan anders. Ik was een keer bij Jay Jay Boske, samen met Donny Roelvink, dat was leuk. En een maat van me maakt Buiten de kooi, dat doet hij ook heel goed.”

Ben je ook een lezer? 
“Ik lees elke dag wel een beetje. Ik ben nu voor de derde keer een gruwelijk boek aan het lezen, De Nieuwe Aarde, van Eckhart Tolle. Dat is echt heel bijzonder. En ik lees ook wel fictie; ik heb alle Dune-delen gelezen, heel cool. Ik heb een e-reader, ik lees meestal een half uur voor het slapen.”

Nog meer hobby’s? 
“Ik vind alles leuk, ik hou van snowboarden, duiken, en ik zou graag een keer kiten, maar daar heb ik echt de tijd niet voor. Ik daarom ook de tv weggedaan, zonde van de tijd. Dus sinds kort kunnen de kindjes er ook niet meer om zeuren. Ik keek zelf al minder en ik vind het niet fijn als zij de hele tijd voor de tv zitten. Ze hebben ook geen tablet of dat soort dingen. En weet je? Ze zeuren om de tv als ie er staat en als ie er niet staat, zijn ze gewoon lekker aan het spelen. Lekker weg dus, dat ding.”

Tot slot: je bent vorig jaar echt doorgebroken terwijl je al 34 bent. In veel sporten is dat een pensioengerechtigde leeftijd. Ben je niet al te oud? 
“Ik ben de jongste niet meer, maar ik zou mezelf ook zeker niet ‘te oud’ willen noemen. Een paar jaar geleden werd Glover Teixeira kampioen in een gewichtsklasse boven mij, hij was toen 42. Dus ik heb nog wel even.”