Zoon doodt ouders en wordt vrijgesproken: is Collin (17) een brute moordenaar of slachtoffer?

Door de filters van Instagram lijkt het leven van Cathy Griffith (39) een en al rozengeur en maneschijn. De feed van de lerares Engels uit Florida staat vol zonnige vakantiekiekjes en blije selfies met haar jongste zoon Collin. Maar dan is er op 7 september 2024 opeens een sombere foto van een vlonderpad door een moerassig landschap. Het zwaarmoedige bijschrift: “Die vertrouwde lichaamspijn, de kleine breukjes in je ziel. Je weet wanneer het je tijd is om te gaan... Soms is opgeven het moedigste wat je kunt doen.”

Het zal haar laatste post blijken te zijn. De volgende dag bloedt Cathy dood op een keukenvloer, met een diepe steekwond in haar keel. Naast haar staat zoon Collin met een vlijmscherp keukenmes. Om 18.14 uur belt hij met 911. De centraliste vraagt vanaf welk adres hij belt. Collin en Cathy zijn op bezoek bij oma Susan in de Country Club van Auburndale, niet ver van Disney World. Hij kan even niet op het adres komen. “Ik heb geen fucking idee,” zegt hij geïrriteerd. “Mijn moeder ligt dood te bloeden. Kom snel! Wat moet ik doen?”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Snikkend volgt Collin de instructies op om zijn moeder te reanimeren. Terwijl de hulpdiensten onderweg zijn, vraagt de centraliste hoe zijn moeder gewond is geraakt. “We hadden ruzie,” zegt Collin. “Ze stormde op me af met een mes, en toen viel ze erop.” Is het echt een ongeluk? Of heeft de tiener zijn moeder koelbloedig vermoord? Hoe heeft Cathy aangevoeld dat het haar tijd is? Om tot een antwoord te komen, moeten we eerst de complexe relatie tussen moeder en zoon begrijpen.

Emotionele schade

Catherine Walantas groeit op als het middelste kind van welgestelde, gescheiden ouders. Haar vader, Robert, is met de noorderzon vertrokken. ‘Cathy’ is pas 13 wanneer ze met de 18-jarige Charles Griffith trouwt. Het is een moetje, ze is in verwachting van hun eerste zoon Christopher. Ondanks het leeftijdsverschil en zijn losse handjes blijft Cathy trouw aan ‘Chuck’. Zeven jaar later, op 16 maart 2007, verwelkomen ze hun tweede zoon, Collin.

De centraliste vraagt vanaf welk adres Collin belt. 'Ik heb geen fucking idee', zegt hij geïrriteerd. 'Mijn moeder ligt dood te bloeden. Wat moet ik doen?'

Toch strandt het huwelijk in 2019 na jaren van huiselijk geweld. Christopher blijft bij moeder Cathy in het zonnige Port Charlotte, terwijl de 12-jarige Collin met vader Chuck naar Oklahoma afreist. Het tweetal leidt een kluizenaarsbestaan in Stroud, een bosrijk gehucht langs de fameuze Route 66. Collin slaapt in een ledikant en moet het stellen met één maaltijd per dag. Naar school gaat hij niet, contact met zijn moeder is verboden.

Collin verlaat de wooncaravan alleen om te jagen met zijn door wapens geobsedeerde vader. Na een telefoongesprek waarin Collin zijn moeder gesmeekt zou hebben om hem ‘te komen halen’, vraagt Cathy in 2022 voogdij aan. In de aanvraag schrijft ze dat haar jongste zoon ‘onherstelbare, emotionele schade’ heeft opgelopen. Vader Chuck daarentegen beweert dat Collin helemaal geen contact wil met zijn ‘mentaal labiele’ moeder. Het zal nooit tot een rechtszaak komen… 

Op 14 februari 2023, Valentijnsdag, belt de 15-jarige Collin rond een uur ‘s middags met 911. Met de kennis van nu, komt het gesprek akelig bekend voor. Collin zegt dat zijn vader hem met een survivalmes heeft achtervolgd en dat hij hem toen uit zelfverdediging heeft doodgeschoten, met een kogel in de borst en een door het hoofd. De confrontatie zou begonnen zijn nadat Collin heeft verteld dat hij op jongens valt. Maar de politie in Oklahoma vindt genoeg ‘tegenstrijdigheden’ voor een arrestatiebevel.

Hierna beroept Collin zich stug op zijn zwijgrecht. Omdat Cathy bereid is de borgsom van $50.000 neer te leggen, kan hij het proces met een enkelbandje afwachten. Maar binnen een maand laten de aanklagers de zaak helemaal vallen omdat ze Collins lezing ‘niet definitief kunnen uitsluiten’. Hij mag terug naar zijn moeder in Florida…

Cathy doet haar best om ‘de schade in te halen’. Ze bezorgt Collin een bijbaantje in een pizzeria en gebruikt haar ervaring als lerares om hem, in een recordtijd en met uitstekende cijfers, door de middelbare school te loodsen. Omgekeerd staat Collin zijn moeder bij in moeilijke tijden, bijvoorbeeld wanneer haar stokoude hondje Caesar naar ‘een betere plek’ gaat. Een paar weken later zit Collin aan het sterfbed van Cathy's opa die, zo schrijft ze op Instagram, ‘heeft gewacht totdat Collin weer veilig thuis was’.

Bij een collage met familiefoto’s van hun tijd met Chuck schrijft ze: “We hebben het patroon doorbroken. Het enige dat me spijt is dat ik niet eerder ben weggegaan.” Het belangrijkste: “Ik en de jongens leven nog.” 

Verder is Cathy’s Instagram een continue goednieuwsshow. Er zijn selfies van Cathy en Collin in Disney World, Cathy en Collin op een cruiseboot, Cathy en Collin op bezoek in het Witte Huis (‘dank aan senator Marco Rubio’) en Collin bij zijn splinternieuwe Volkswagen Jetta, een beloning voor het behalen van zijn eindexamen.

Oma Susan en Cathy’s oudste zoon Christopher (inmiddels 24) zijn slechts figuranten in berichten over Collin. Voor haar 39ste verjaardag, op 5 september, omschrijft Cathy het afgelopen jaar als een ‘wervelwind’. Ze neemt zich voor om voortaan ‘het leven ten volle te leven’. Maar drie dagen later is ze dood, op een mes ‘gevallen’ na een ruzie met haar zoon… Voor wie Cathy en Collin een beetje kennen, komt de tragedie niet als een volslagen verrassing. 

Achter de blije selfies schuilen namelijk een moeder en zoon met ernstige posttraumatische stress. Bijna dagelijks zijn er felle ruzies. Wanneer Collin er genoeg van heeft, rijdt hij de twee uur naar oma Susan. Cathy’s moeder gelooft naar eigen zeggen niet in sloten. De deur staat letterlijk open voor haar kleinzoon. Zodra Collin terug is in Port Charlotte, beginnen de ruzies weer. Soms gaat dat verder dan bekvechten.

In september 2023 staat de politie op de stoep nadat Collin op school heeft verteld dat zijn moeder hem met een pistool heeft bedreigd. Daarna heeft ze hem gevraagd haar dood te schieten. Cathy doet het af als de verzinsels van een nukkige tiener. De politie gebruikt een plaatselijke wet om Collin uit voorzorg 72 uur te laten opnemen. Omdat Collin na afloop van de behandeling tegen een agent zegt dat hij dagdroomt over het doodsteken van zijn moeder, kan hij meteen weer drie dagen naar de kliniek.

Xbox-tijd

Twee maanden later, op 13 november 2023, bereikt het conflict een nieuw dieptepunt. Bij het avondeten heeft Collin, in het bijzijn van oma Susan, zijn moeder geschopt en geslagen. Reden? Ze heeft gedreigd zijn Xbox-tijd in te perken. Wanneer de politie de melding van huiselijk geweld onderzoekt, beweert Collin dat zijn moeder hem eerst in het gezicht heeft geslagen. Hij heeft haar toen ‘uit een reflex’ beetgepakt en een knietje gegeven. Het spijt hem enorm. In gesprek met de deputies vertelt Collin terloops dat hij zijn vader heeft doodgeschoten. “Hij probeerde mij eerst te vermoorden.”

Zo kalm als Collin is, zo nerveus oogt Cathy. De krassen op haar lichaam en oma Susan, bevestigen haar kant van het verhaal. De agenten duwen Collin op de achterbank van de cruiser. Hij verzekert ze: “Ik ben geen psychopaat of moordenaar.” Hij houdt vol dat Cathy de eerste klappen heeft uitgedeeld. “Zo is het niet gegaan, Collin. Ik was erbij,” antwoordt oma Susan gedecideerd. Na een nachtje afkoelen in een cel, gooit Collin weer zijn eigen glazen in door te zeggen dat hij bang is dat hij zichzelf of zijn moeder iets aandoet. Dus volgt er weer een gedwongen opname. Een vrouwelijke agente licht Cathy in. “Als we niet ingrijpen, hebben we ons werk verzuimd. We laten je niet in de steek en je zoon ook niet.”

Toch moeten politie en kinderbescherming nog meermaals tussenbeide komen. Collin smeekt om een plaatsing in een pleeggezin en logeert soms wekenlang bij oma. Op 7 september 2024 barst de spreekwoordelijke bom. Cathy is al pissig omdat Collin een bakje eten heeft laten staan, waardoor de mieren door zijn slaapkamer krioelen. Wanneer Collin vervolgens weigert een boekenplankje op te hangen, legt de deurbelcamera haar tirade vast: “Rot op en kom niet terug! Lever ook je sleutels in!” Dus gaat Collin na zijn werk in de pizzeria gelijk naar oma Susan. Ze is zelf op vakantie in de Florida Keys, maar de deur staat altijd open…

Die dag plaatst Cathy de mistroostige foto van het vlonderpad op Instagram en bestookt haar zoon met manische tekstberichten. Hij moet NU terugkomen. Anders zegt ze zijn telefooncontract stop. Of ze verkoopt zijn auto. Of ze geeft oma Susan aan voor ontvoering. Belangrijker voor deze zaak is dat Cathy dreigt om ‘de opgenomen bekentenissen’ over de moord op Collins vader aan de politie te overhandigen. Speelt ze blufpoker? Of is dit een motief voor wat volgen gaat?

Gapende steekwond

De volgende dag, tegen vijf uur ‘s middags, zien twee buurvrouwen van oma Susan hoe Cathy woest haar auto op de stoep parkeert. Ze smijt het portier dicht en loopt tierend naar de voordeur. “Kom je mee naar huis of niet?” vraagt Cathy geagiteerd. Collin kortaf: “Nee.”

Nadat Cathy nog meer stennis schopt, ziet een buurvrouw hoe Collin zijn moeder bij de schouders pakt en naar binnen dirigeert. “Stop! Stop! Je doet me pijn,” gilt Cathy zodat iedereen het kan horen. Dit is de laatste keer dat iemand, behalve Collin, het slachtoffer levend ziet. Niemand weet wat zich in de woning afspeelt totdat hij, ruim een uur later, 911 belt.

Cathy is doodgebloed door de diepe wond in haar nek. Het huis zit onder het bloed. Maar verder treft de politie geen sporen van een worsteling aan. Ondanks dat Collins ontblote bovenlijf onder het bloed zit, omschrijven hulpverleners hem als onvoorstelbaar kalm en eigenaardig. “Ik ken mijn rechten. Ik wil een advocaat spreken,” zegt hij stoïcijns. De agente die zijn vingerafdrukken afneemt, noemt Collin ‘emotieloos’.  

Collin zegt dat zijn vader hem met een survivalmes heeft achtervolgd en dat hij hem toen uit zelfverdediging heeft doodgeschoten

Op 11 september kondigt sheriff Grady Judd aan dat Collin is gearresteerd voor de ‘koelbloedige moord’ op zijn moeder. In de persconferentie steekt hij zijn mening niet onder stoelen of banken. “Wanneer jullie naar hem kijken, zien jullie een kind,” zegt de sheriff terwijl hij een portret van Collin omhoog houdt. “Wanneer ik naar hem kijk, zie ik een psychopaat.”

Judd acht ‘onomstotelijk bewezen’ dat het verhaal over de ‘val’ op het mes niet klopt. De verzamelde pers hoort met belangstelling dat de ‘levensgevaarlijke’ tiener ook al verdachte is geweest in de moord op zijn vader. Judd: “Als ze in Oklahoma meer hadden gedaan, zou Catherine nu levend en wel zijn geweest.” Aan het einde van de persconferentie lijkt Collin al veroordeeld. Cathy’s Instagram, waar voorheen nauwelijks op gereageerd is, stroomt vol berichten van wildvreemden die Collin als een ondankbare ‘demon’ zien die zijn ‘liefhebbende moeder’ heeft vermoord.

Op 29 januari gaat onder enorme belangstelling het proces tegen de ‘Moordzoon’ van start. De staat Florida berecht de 17-jarige Collin, als volwassene, voor moord met voorbedachten rade en vrijheidsberoving. Cathy zou immers met geweld van straat zijn gesleurd. Rechter Kevin Abdoney legt vooraf één duidelijke spelregel vast: de partijen mogen ‘de zaak in Oklahoma’ bespreken, maar wie prijsgeeft dat het slachtoffer Collins vader is, handelt in minachting van het hof. Dit zou de jury, bestaande uit elf vrouwen en één man, kunnen beïnvloeden.

In zijn opening bevestigt assistant district attorney Mark Levine het beeld van de verwende tiener die zijn zorgzame moeder ‘barbaars en wreed’ het zwijgen heeft opgelegd. Dit om te voorkomen dat de ‘bekentenis’ over ‘Oklahoma’ aan het licht komt. Advocate Amy Thornhill draait de rollen om. Volgens haar heeft Collin zich juist verdedigd tegen zijn ‘onvoorspelbare, grillige’ moeder die al eens een pistool is zijn gezicht heeft gedrukt. Het is een ‘tragische dood’, maar geen moord. Van vrijheidsberoving is al helemaal geen sprake volgens Thornhill. “De deur stond gewoon open.”

Via zijn advocaten vraagt Collin, die tot dan toe vrij expressieloos de zaak heeft gevolgd, of hij de zaal mag verlaten bij het afspelen van zijn 911-oproep. Nadat rechter Abdoney zijn toestemming heeft gegeven, horen de juryleden Collin op het bandje zeggen dat zijn moeder ‘op een mes is gevallen’. 

Verdedigingswond

“Hoogst onwaarschijnlijk,” oordeelt patholoog David Garavan in een onvervalst Iers accent. In zijn internationale carrière heeft hij honderden slachtoffers van steekwonden gezien, voornamelijk moorden, enkele zelfdodingen, maar niet één ongelukkige val. Bovendien zit Cathy’s lichaam vol verse blauwe plekken. Een snijwond aan haar rechterhand wijst op een ‘verdedigingswond’.

Garavan gaat vaak op in technische details en speelt tijdens zijn getuigenis nerveus met een leesbril, maar hij is zeker van zaak… Cathy, met een steekwond in de rechterkant van haar hals, is vermoord. “Het puntje van het mes is door de luchtpijp gegaan, en er aan de andere kant via de nek weer uitgekomen,” verduidelijkt de patholoog. “Daar is overigens niet bijzonder veel kracht voor nodig.” 

In het kruisverhoor probeert Collins advocate de patholoog iets te ontlokken over alprazolam en amfetaminen in Cathy’s bloed. Veroorzaakt dat geen agressief gedrag? Het is duidelijk waar ze naartoe wil, maar Garavan laat zich niet van zijn stuk brengen. Amfetamine zit ook in de ADHD-medicatie die Cathy slikt. Bovendien gaat het om ‘zulke kleine hoeveelheden’ dat deze stoffen volgens de deskundige ‘geenszins hebben bijgedragen aan haar overlijden’.

Verder leunen de aanklagers vooral op de belastende verklaringen van Cathy’s vader, Robert Walantas. De ex van oma Susan koestert ‘warme herinneringen’ aan een lange roadtrip die hij in 2024 met zijn dochter heeft gemaakt. Met kleinzoon Collin heeft het nooit geklikt. Opa Robert krijgt nog koude rillingen als hij terugdenkt aan een telefoontje met Collin, enkele maanden voor Cathy’s dood. “Hij zei dat hij zijn moeders keel wilde doorsnijden. Dat hij haar wilde zien sterven en haar bloed wilde ruiken.” Het lijkt een homerun voor de aanklagers. 

Collins advocaten roepen slechts een getuige op: oma Susan. Ze opent meteen de aanval op haar ex-man en zet hem overtuigend weg als een onbetrouwbare flierefluiter die sinds hun scheiding in 1998 ‘misschien drie keer’ contact heeft gezocht. “Hij was niet eens bij Cathy’s rouwdienst.” En de roadtrip met zijn dochter? Die heeft Susan betaald, net als Collins auto en Cathy’s cruises overigens. 

Met enige tegenzin beschrijft Susan haar overleden dochter als een ruziemaker en pathologische leugenaar die bijvoorbeeld haar eigen broer bij de kinderbescherming heeft aangegeven ‘omdat zijn huis niet schoon genoeg was voor haar’. Ook onthult Susan dat Cathy ‘minstens zes’ serieuze zelfmoordpogingen heeft gedaan. Ze zegt dit niet om ‘met modder te gooien’, zoals de aanklager suggereert. “Cathy deed haar best maar ze had psychische problemen.”
In het kruisverhoor vraagt aanklager Levine of ze Collin in bescherming neemt. Susan resoluut: “Ik wil alleen voorkomen dat mijn kleinzoon naar de gevangenis moet voor iets dat hij niet gedaan heeft.”  

Oma Susan is een gouden greep voor de verdediging. Maar de aanklagers schieten zichzelf ook in de voet met enkele getuigen die ze zelf hebben opgeroepen, zoals de buurvrouw die verklaart dat Collin nadat hij met 911 heeft gebeld een ‘emotioneel wrak’ lijkt, met bloedrode ogen van het huilen. Dit staat natuurlijk haaks op het beeld van de ‘emotieloze’ verdachte dat de hulpverleners schetsen. 

‘Suicide by son’

In zijn slotbetoog herinnert attorney Levine de juryleden nog eens aan de gapende steekwond, het ‘incident in Oklahoma’ en de keren dat Collin heeft gedreigd zijn moeder dood te steken. “Missie ‘Vermoord Mama’ was volbracht.” Onzin, oordeelt advocate Thornhill in haar pleidooi. "De staat laat zich leiden door emoties, niet door feiten." Ze laat de juryleden achter met een paar vlijmscherpe vragen.

Als Collin zijn moeder echt zo haat, waarom is er dan maar één steekwond? Waarom is die bekentenis over ‘Oklahoma’ nooit boven tafel komen? "Het zou niet Cathy’s eerste leugen zijn," aldus Thornhill. De raadsvrouw vindt het logischer dat de suïcidale Cathy bewust de dodelijke confrontatie heeft opgezocht. Het is haar geslaagde zelfmoordpoging, ‘suicide by son’. Maar, zo drukt ze de juryleden op het hart, het is aan de aanklagers om ‘zonder gerede twijfel’ Collins schuld te bewijzen.  

Op 4 februari gaat de jury in conclaaf. Naast ‘schuldig’ of ‘onschuldig’ aan moord, kunnen ze Collin ook veroordelen voor een mindere aanklacht als doodslag. De volgende dag, na tien uur beraadslaging, zijn ze er uit. Court TV is er live bij. “Er is een uitspraak,” kondigt presentatrice en gediplomeerd kinderrechter Ashley Willcott aan. “Terug naar de rechtbank…” 

Terwijl Collin naar zijn oma in de publieke tribune kijkt, leest de bode buiten beeld de beslissing voor: “Eerste aanklacht: niet schuldig! Tweede aanklacht: niet schuldig!”

Collin valt zijn advocate glimlachend in de armen. Oma Susan pinkt, omringd door familie en vrienden, wat tranen weg. Aanklager Levine kijkt nors naar het plafond. 

Terwijl hij naar zijn oma in de publieke tribune kijkt, leest de bode de beslissing voor: 'Eerste aanklacht: niet schuldig! Tweede aanklacht: niet schuldig!'

In de tv-studio overheerst het ongeloof. “Wow,” roept presentatrice Willcott uit. “Ik val gewoon van mijn stoel.” Ook haar tafelgast, advocate Julia Jenaé, is met stomheid geslagen. “Ik had op zijn minst een veroordeling voor een mindere aanklacht verwacht.”

In een videoverbinding kijkt aanklager Marie Pereira hoofdschuddend toe. Volgens haar heeft de jury ‘gedwaald’ door een gebrek aan informatie. “Dat ze niet wisten dat de persoon die Collin had gedood zijn vader was, maakte het verschil.”

Het panel oordeelt unaniem dat oma Susan de overwinning voor haar kleinzoon uit het vuur heeft gesleept. “De jury had geen greintje sympathie over voor de moeder,” meent juridisch analist Philip Dubé. “Ze zagen Collin als een zorgenkindje die geen kant op kon.”

Alhoewel er geen bezwaar is aangetekend, gaat Collin nog niet helemaal vrijuit. Sheriff Judd blijft ‘rotsvast overtuigd’ van Collins schuld en laat in een verklaring weten dat er ‘nieuwe getuigen zijn opgedoken’ die de zaak in Oklahoma nieuw leven kan inblazen.

Tot dan rest de vraag of er een ‘psychopaat’ is weggekomen met het vermoorden van zijn vader en moeder. Of is Collin het echte slachtoffer dat zich twee keer heeft moeten verdedigen tegen zijn eigen ouders? Oma Susan kan misschien toch maar beter haar deuren op slot doen.