Radio-dj's Rob Stenders (59) en Gerard Ekdom (47): 'Als vrienden Suzan & Freek goed vinden, moet ik ze wel héél aardig vinden'

Mannetjes van (vooral) de radio 
Rob Stenders begon in 1980 bij Radio Starlight en werkte daarna onder ander bij Radio 2, 3FM, Radio 538 en Yorin. In 2021 ging hij terug naar het station waar hij eerder werkte: Veronica. Eerst als zenderbaas, tegenwoordig als presentator van PUP (Parallelle Universum Parade) 40 en De Bonanza. Gerard Ekdom begon zijn carrière bij Radio De Bilt en werkte daarna onder andere bij Radio 2, 3FM en Radio 10. Op tv presenteerde hij onder andere Fort Boyard, Toppop3 en The Tribute: Battle Of The Bands. Sinds September vorig jaar presenteert hij op Veronica Ekdom In de Morgen. Rob en Gerard presenteren samen Stenders & Ekdom, elke vrijdag van 14.00 tot 16.00 uur.

Gerard, sinds jij Radio 10 vorig jaar verruilde voor Veronica is het marktaandeel van het laatstgenoemde station drie keer zo groot als in 2024. Het Gerard Ekdom-effect, riep het AD. 
Gerard: “Ik las het ook ja, maar mijn vrouw wist dat natuurlijk al een tijdje. Maar serieus: ik loop daar totaal niet mee te pochen, want ik weet dat het een week later helemaal anders kan zijn. Voor je het weet ligt je hoofd weer op het hakblok en roept iedereen dat dat hele Veronica niks is. Het is dus heel relatief.”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Rob: “Ik kijk al heel lang niet meer naar cijfers. Ik was van april 2021 tot september 2023 zenderbaas bij Veronica en toen moest ik er wel mee bezig zijn, maar sindsdien denk ik: het zal wel. En zo heb ik er eigenlijk altijd ingestaan. In principe hoop ik namelijk dat radio die vanuit het hart wordt gemaakt altijd een groot publiek weet te vinden. Beetje naïef en zakelijk misschien niet handig, maar zo zit ik erin.”

Gerard: “Wat wij nu bij Veronica doen is in ieder geval echt. De muziek is top, de liefde voor muziek is echt, het is eigenlijk gewoon een clubje vrienden dat lol heeft. Dat kun je niet faken.”

Rob: “Radio is heel zakelijk geworden. Moet ook wel, want de mensen die erin investeren willen daar graag goede cijfers tegenover zien, maar het is dus best lastig om de juiste combinatie te vinden tussen zakelijk en liefhebberij. Toch is dat altijd de weg geweest waarnaar ik op zoek ben.” 

Stenders: 'Ik wil radio maken met hart en ziel, maar als zenderbaas moet je met dingen rekening houden, beleefd zijn tegen mensen die je niet goed vindt'

Was dat ook de reden dat je gestopt bent als zendermanager, jouw hekel aan cijfers?
Rob: “Voor een deel, ja. Gerard en ik komen uit de traditie dat je met avontuurlijke radio heel veel luisteraars kan trekken. Natuurlijk zijn er ook stations die de driehonderdvijftig hitjes willen draaien die iedereen wil horen – en daar is niks mis mee – maar ik moet altijd aan de andere kant zitten, aan de kant van de mensen die voelen dat er een publiek is voor wat wij doen. Zo’n station was er niet in 2021, dus toen dacht ik: dan moet ik het maar doen.

Tegelijkertijd herken ik mij in de woorden van Marco van Basten. Niet te vergelijken grootheden, hij en ik, laten we daar alsjeblieft duidelijk over zijn, maar ik herken zijn gevoel van mooi voetbal willen brengen naar de stadions, maar je aan het eind van de rit realiseren dat je altijd rekening moet houden met het groepsproces, met sponsors, met dat je die een knuffel moet geven en die moet aaien. Hij moest aan zoveel denken dat hij heel ver verwijderd raakte van de basis: mooi voetbal. Ik herken dat. Ik wil radio maken met hart, ziel en zaligheid, maar als zenderbaas moet je met te veel dingen rekening houden, beleefd zijn tegen mensen die je niet goed vindt. Dit is een lang antwoord op je vraag, maar het komt erop neer dat ik blij ben dat ik niet meer de baas hoef te zijn. Omdat de basis er is, omdat er hier ruimte wordt gemaakt voor vrije radio. En in zo’n omgeving functioneer ik beter als maker dan als degene die alle processen in de gaten moet houden.”

Is dat ook voor jou de reden dat je voor Veronica koos, Gerard?
Gerard: “Ik voelde bij Radio 10 dat de playlist beperkter werd: veiliger, veiliger, veiliger. Dat gaat altijd ten koste van vrijheid en creativiteit. Toen Veronica de hoek om kwam zeilen, kreeg ik het gevoel dat we daar met z’n allen konden proberen er iets tofs van te maken door vooral te doen waar we goed in zijn. Dat was heel aanlokkelijk: gewoon weer honderd procent Gerard zijn. Ook omdat ik hier niet alleen werk met Rob, maar ook met mensen als Wouter van der Goes en Frank van ’t Hof, een groep mensen die elkaar al kent uit lang vervlogen tijden. Lange tijd zaten we allemaal bij andere zenders, maar nu zit het grootste gedeelte van die groep weer bij dezelfde club.” 

Toch neem ik aan dat Rob ook bizar veel geld moet hebben geboden om jou bij Radio 10 los te weken. 
Gerard: “Het had helemaal niets met geld te maken. Ik had het daar afgerond, heb het leuk gehad met mijn team, maar het station werd smaller. Toen ik er net kwam was de ambitie groot, maar mensen gaan weg, dingen veranderen en ik zette soms een plaat op waarvan ik dacht: hier zit helemaal niemand op te wachten. Dat is hier anders. In de eerste week haalde ik een plaat uit mijn kast, waarop meteen gereageerd werd: Te gek dat je dit draait! Bij Veronica doet de luisteraar écht mee. Daarnaast is het de vrijheid die me over de streep trok. Ik ben altijd op zoek naar de plek waar je echt volledig kan doen wat je wil.”

Rob: “Voor mij geldt hetzelfde, maar dat is echt geen sinecure: het bestaat bijna niet meer in het radiolandschap. De meeste mensen denken namelijk dat de diskjockey van bijvoorbeeld  Joe zijn eigen muziek uitkiest en dat dat toevallig de muziek is die zij leuk vinden. Dat is niet zo. Er is in de meeste gevallen een slimme wiskundige die die muziek programmeert. En dat kan ook, want er is een grote groep mensen voor wie dat werkt, die dat prachtig vindt. Maar ik ben niet zo iemand, ik moet altijd werken op de plek waar dat geen exacte wetenschap is.”

Gerard: “De vrijgevochten muziekliefhebbers, dat zijn we.”

Voor de mensen die het niet meer weten: hoe is deze bromance ontstaan? 
Rob: “We go way back, sowieso, maar ik denk dat we diskjockey Fred Siebelink moeten eren. Waar Fred en ik ook heengingen, we deden veel programma’s samen. Op een gegeven moment had Fred een demo binnengekregen van ene Gerard Ekdom. Hij wist zeker dat dat een ongelooflijke populaire dj zou worden. Ik hoorde het niet, vond hem een beetje een soundmixshowversie van Jeroen van Inkel.

Fred zei dat we hem anderhalf jaar moesten geven, dat het goed zou komen, maar ik twijfelde nog steeds. Ik hoorde wel dat Gerard een goede stem had, van muziek hield, maar ik vond ook dat er al genoeg Jeroen van Inkels waren. Uiteindelijk ben ik met veel pijn en moeite overstag gegaan. En Fred had natuurlijk volkomen gelijk. Gerard en ik konden het vervolgens meteen heel goed met elkaar vinden. Ik betrok hem bij mijn programma’s en toen we samen bij 3FM zaten viel Gerard altijd voor me in als dat nodig was. Maar ook als we niet bij hetzelfde station zaten, bleven we elkaars programma’s volgen, kwamen we bij elkaar over de vloer. Hoe pathetisch dit ook klinkt: het zal de liefde voor muziek zijn geweest, de liefde die ons altijd meer heeft geïnteresseerd dan veel van onze beroepsgenoten.”

Gerard: “Ik besef ineens dat jij de enige bent geweest die op mijn beide bruiloften is geweest...” 

Rob: “En ik wil niet ijdel doen, maar ik zag die eerste vrouw van jou nooit zitten.”

Gerard, lachend: “Nee, jij zat in het team van mijn moeder. Het erge is dat jij ook mee was naar het feestje waar ik mijn huidige vrouw Nicole heb leren kennen.”

Rob: “Ja, we moesten draaien op het feestje van een fan van Stenders en Van Inkel, het programma dat ik met Jeroen maakte. En omdat die vrouw inmiddels ook dol op jou was, gingen we samen, want we kenden daar verder niemand. En daar was Nicole ook, daar is het allemaal ontstaan. Misschien dat dat ook wel iets met onze bromance te maken heeft.”

Gerard: “Bij de grote gebeurtenissen in mijn leven: Rob is erbij.’

Bij de geboorte van je beide zoons vast ook. 
Gerard, weer lachend: “Daar stond-ie, met de schaar.” 

Zonder gekheid: Rob is toch min of meer een oudere broer van je?
Gerard: “Ja, echt. Eind jaren negentig raakte ik mijn baan bij een radiozender kwijt en Rob zei: Kom maar bij mij langs, cd’s invoeren in mijn computer. Heb ik alles in zijn Mac gegooid, zodat hij makkelijk op kon zoeken welk nummer op welke cd stond. Dus ik heb ook nog bij hem thuis gewerkt, in Almere. Zo lang gaan wij terug.”

Waarin zitten de verschillen?
Rob: “Dat zijn er niet zoveel, maar qua muziek zit ik meer in de hoek van Simon Somber: muziek in mineur. Gerard is meer van de feel good, muziek waarbij ik denk: er is geen enkele reden om zó vrolijk te zijn.”  

Gerard: “Maar een nummer als Time Waited van My Morning Jacket is niet vrolijk, een vreemde eend in mijn bijt, maar dat vinden wij allebei toch fantastisch.” 

Ekdom: 'In de eerste week haalde ik een plaat uit mijn kast, waarop meteen gereageerd werd: te gek dat je dit draait! Bij Veronica doet de luisteraar écht mee'

Los van jullie muzieksmaak vind ik Rob meer uitgesproken. Jij kan nog wel eens vilein uit de hoek komen. 
Rob: “Klopt, ik ben de lompe. En ik denk dat dat ook onderdeel is van het feit dat we goed combineren: we zijn niet hetzelfde.”

Is er tussen jullie ook een soort continu voortdurende pub quiz gaande?
Rob: “Totaal niet.”

Gerard: “Er is geen sprake van competitie, inderdaad. Het gebeurt wel eens op zender, maar dan is het toch vooral grappig. Dat we Nice And Slow van Jesse Green draaien en Rob vraagt hoe die single daarna ook alweer heette. Flip, zeg ik dan. En dan vindt Rob me een lul, omdat ik dat weet.”

Rob: “Maar verder helemaal niet. Hetzelfde geldt voor Leo Blokhuis met wie ik ook bevriend ben. Wij ervaren elkaar gewoon als enorme liefhebbers, er zit geen wedijver in. Meer nieuwsgierigheid. Als Gerard iets aanbeveelt, ga ik het luisteren. En andersom.” 

Hebben jullie ook vrienden die niet van muziek houden?
Rob: “Als ze Suzan & Freek goed vinden, moet ik ze wel héél aardig vinden. Dat moeten ze echt uit kunnen leggen. Maar als iemand heel aardig is, vergeef ik ze zelfs dat.”

Gerard: “Heb ik ook weleens, dat ik me oprecht afvraag waarom iemand dat ene nummer nou in godsnaam leuk vindt. Aan de andere kant heb ik zelf alle lp’s van Julio Iglesias.” 

Hoe verklaren jullie dat mensen graag blijven luisteren naar jullie twee, de inmiddels toch wat oudere garde? 
Gerard: “Radio gaat over het hier en nu, over wat vandaag actueel is en morgen niet meer. Radio is verrassend en dat willen mensen: verrast worden. Natuurlijk kun je je Spotify-lijst aanzetten, maar je kunt ook naar Rob luisteren, even kijken wat hij heeft. Je wilt meegezogen worden in datgene wat op dat moment op de radio is. En op de een of andere manier is er niks leukers dan jóúw plaat op de radio horen. Het klinkt gewoon beter. Ik vraag me af waarom je in godsnaam je best doet om om kwart over zes in de ochtend Number Of The Beast van Iron Maiden op de radio te krijgen, maar geloof me: heel veel mensen willen dat. En ik las afgelopen week dat radio nog altijd het populairste muziekstreamingmodel ter wereld is. Geen Spotify of iTunes, nee: radio.” 

Over tien minuten begint Stenders en Ekdom, jullie wekelijkse, gezamenlijke programma. Bereiden jullie zo’n show nog voor?
Gerard: “We hebben paar handvatten, de rest improviseren we. Het ontstaat gewoon. Daarom is radio zo leuk: televisie is gevlogen worden, bij radio zit je zelf in de cockpit.” 

Uitstekend bruggetje: is televisie nog een ambitie voor jullie? 
Gerard: “Door mijn overstap van Talpa naar Veronica heb ik mijn hele tv-carrière aan gort geslagen, but it was worth it. En als er nog iets komt, moet het een muzikale inslag hebben. Dus ik ga niet ineens een vreemd spelprogramma doen. Hoewel mijn eerste tv-ding Fort Boyard was.”

Een vreemd spelprogramma.
Gerard: “Ja, maar je moet ergens beginnen en ik kreeg vrij snel daarna TopPop. Het was een aanleiding, een mooie weg naar dat muziekprogramma.”

Rob: “Ik vond je laatste leuk: The Tribute: Battle Of The Bands. Dat paste, zat als gegoten. Ik heb zelf nooit tv-ambities gehad. En de keren dat ik het gedaan heb, vond ik dat ik er niet goed in was.” 

Gerard: “Het was voor mij ook zoeken.”

Rob: “Maar jij hebt de vertaling inmiddels wel gemaakt. In het begin, de tijd dat je aan talkshowtafeltjes zat, kon ik inderdaad niet naar je kijken. Daarin bleef je niet overeind. Maar ergens onderweg heb je het gewoon geleerd door volstrekt jezelf te zijn, maar ook je muziekenthousiasme erin te krijgen.”

Gerard: “Ja, als er onderwerpen voorbijkomen waar ik niks mee heb, houd ik mijn bek.”

Rob, jij wordt dit jaar zestig. Lastig?
Rob: “Ik ben op vakantie als het zover is en mijn telefoon staat heel erg uit. Misschien zegt dat wat. Een heftig getal vind ik het. Maar ik ben vooral blij dat ik nog gezond ben, dat ik die zestig aan ga tikken en nog leef, beweeg en weinig last heb van dingen. En ik heb nog steeds mijn hobby als werk. Dus het heeft niet zoveel betekenis. Ik weet alleen nog wel dat Peter Holland, destijds een van mijn favoriete dj’s, veertig werd en dat ik dacht: jezus, dat je dat trucje nog steeds moet doen als je veertig bent. Maar als je altijd nieuwe muziek blijft consumeren en ontdekken… dat houdt je toch jong.” 

Is het lastig om enthousiast te blijven over nieuwe muziek als je ouder wordt?
Rob: “De sleet raakt er wel wat op natuurlijk, je bent kritischer op nieuwe muziek omdat je een verleden hebt en al heel veel kent. Maar als het goed gedaan wordt, kan ik er toch blij van worden. Dat heb ik bij Lola Young, daar kan ik echt bij. Maar er zijn ook dingen die ik niet kan horen. De muziek van Ronnie Flex bijvoorbeeld. Ik zeg niet dat het klote is, het is alleen niet voor mij.”

Wie is de meest overschatte artiest van dit moment?
Gerard: “Ik vind Beyoncé fantastisch, zeer talentvol en ze heeft een geweldige stem, maar die wordt wel heel erg kapot geprezen. Ze is niet per se overschat, maar het is misschien een beetje too much?”

Rob: “Ik snap de hype rond Taylor Swift niet zo. Maar de meeste vrouwen roepen tegen me dat ik het niet snap, want man en oud.”

Gerard: “Ik heb haar gezien, ik moest erover mee kunnen praten. Militaire precisie vond ik het, niet normaal. En drieënhalf uur lang, bijna Springsteen-achtig. Ik schrok trouwens van de hoeveelheid nummers die ik kende - en meezong.” 

Rob: “Ik schrok dus juist van het feit dat ik er niet één kende. Shake It Off ken ik, maar voor de rest lijkt alles op elkaar voor mij. Ik beluister die nummers echt, luister ook naar mensen die zeggen dat de teksten zo mooi zijn, maar ik kan geen onderscheid maken. Uiteraard geef ik mezelf de schuld, want ze heeft haar plek in de muziek ruimschoots verdiend, dat kan niemand ontkennen. Maar het feit dat ze succesvoller is dan The Beatles gaat er bij mij toch moeilijk in. Dat doet een beetje pijn.”