SPORTCOLUMN: Ieren laten zien dat rivaliteit mooi is, maar dat een gezamenlijke liefde voor een sport nóg mooier is

Edwin Struis

Om even te ontsnappen aan de niet-aflatende stroom van treurigmakend nieuws uit de VS, Oekraïne en Gaza vervoegde onze vriendengroep zich voor een lang weekend in Cork aan de zuidoostkust van Ierland. Omdat we alle zes ook voetballiefhebber zijn kwamen we – onder het motto: hoe lager de league hoe leuker – op vrijdagavond in Cobh terecht. 

Dit havenstadje is voor altijd verbonden aan twee scheepsrampen. De ene vond plaats in 1915 vlak voor de kust toen het Britse passagiersschip Lusitania werd geraakt door een torpedo, wat aan 1198 van de 1962 opvarenden het leven kostte. De andere scheepsramp was die van de Titanic in 1912. Cobh was namelijk de laatste stop voordat dit ‘onzinkbare’ schip de Atlantische Oceaan overstak met als eindbestemming New York. Totdat een ijsberg anders besliste. In Cobh is een hele Titanic Experience opgetuigd ter herdenking van de ramp.

Maar er kwam ook vrolijker nieuws vanuit zee. Op 9 september 1953 meerde hier het meest komische duo uit de filmgeschiedenis aan voor hun (laatste) tour door Ierland en het VK. Iedereen in Cobh was destijds uitgelopen om een glimp van Laurel & Hardy op te vangen, terwijl het carillon van de kathedraal de fameuze Cuckoo Song speelde, een gebeurtenis die het duo hevig emotioneerde. 

Op voetbalgebied heeft het enkel een eerstedivisievereniging te bieden: Cobh Ramblers. De club aast op promotie, maar dan moeten wedstrijden als deze, tegen Wexford, wel gewonnen worden. Wel, aan ons lag het niet. Met luide aanmoedigingen vuurden we de gastheren aan, ook spekten we – middels de aanschaf van een flink aantal loten – de kas van de jeugdafdeling. Althans, dat was de bedoeling, tot onze vriendengroep in de rust werd aangewezen als winnaar van de loterij, groot 355 euro. Ietwat beschaamd verlieten we als grote winnaars – de thuisploeg verloor namelijk met 1-3 – St. Colman’s Park, waarna we eenmaal weer in Cork ons laafden aan twee typisch Ierse sporten: rugby en hurling. 

Met name die laatste sport spreekt tot de verbeelding: met een soort stick wordt de bal verplaatst richting een rugbydoel, waarbij aan de onderkant gewoon een net hangt met een keeper ervoor. Een bal in het net levert drie punten op, daarboven één punt. Tot groot genoegen van iedereen uit Cork en omstreken werd de aartsrivaal uit Tipperary verslagen, waarna de bierpompen nog wijder opengingen dan normaal. Heerlijk volk, die Ieren, maar dat wist jij allang toch?

Micha Jacobs

Behalve de lokale vrouwenschepsels en het eten kan ik niks bedenken dat niet fantastisch is aan Ierland. Precies 25 jaar geleden kwam ik er voor het eerst, met een dobbelsteen die besliste of ik linksaf of rechtsaf ging (even of oneven) en naar welke van de eerste zes bestemmingen op het bord van het busstation in Dublin ik zou gaan. Kwajongensgedrag van een vriend en van mij, maar we kwamen daardoor wel op plekken die ik anders nooit bezocht zou hebben, zoals Wexford, Rosslare en nog tig andere plaatsen waar ik nog nooit van had gehoord.

Ik kan me nog herinneren dat het in Galway, die bekende stad aan de westkust, al is het maar omdat Ed Sheeran erover zingt, muisstil op straat was. Des te meer volk had zich rond reusachtige beeldschermen in de talloze pubs verzameld waar gekeken werd naar mannen, toen nog zonder helm, die elkaar te lijf gingen met een soort honkbalknuppel en die een balletje tussen twee rugbypalen probeerden te rammen. Hurling dus. Galway speelde, vandaar dat het zo stil was op straat en dat de enige vrije plek voor een tv bij Supermac’s was, de Ierse variant op McDonald’s. Ik zag hoe een speler met zo’n knuppel, een hurl, in het gezicht werd geraakt en gewoon wilde doorspelen, ondanks het bloed dat uit zijn hoofd stroomde.

Een dag later las ik in de krant dat hij tijdens die wedstrijd zijn oog had verloren. Beestachtig hard, maar ook beestachtig mooi. Sindsdien spelen ze met helmen, dat zul je wel begrijpen. Zoals je ook zult begrijpen dat die sport mij sindsdien altijd heeft geboeid, ook al kent bijna niemand het in Nederland. Ik werd ooit zelfs uitgenodigd voor de All Ireland Hurling Final in Dublin, wat voor Ieren nog groter is dan de Champions League-finale, de Superbowl en Kerstmis bij elkaar. Het is nog altijd de mooiste sportwedstrijd die ik in mijn leven heb bezocht, mede te danken aan de Ieren die mij leerden dat rivaliteit mooi is, maar dat een gezamenlijke liefde voor een sport die tot in de haarvaten van de Ierse samenleving zit nog mooier is.

Hurling is voor de Ieren wat wielrennen voor Vlamingen is. Waardoor meteen de vraag bij mij opkomt: welke sport hebben wij in Nederland eigenlijk dat ook maar enigszins in de buurt komt van zoveel traditie en folklore? Kaatsen? Skûtsjesilen? Klootschieten? Ik denk dat ik maar eens moet verhuizen. Naar Cork, Kortrijk, Dublin of Antwerpen, het is mij eigenlijk om het even. Het bier is overal goed daar.