SPORTCOLUMN: Geef ons alsjeblieft dat oude, arrogante, tenenkrommende Ajax terug!

Micha Jacobs

Och, wat is het toch heerlijk om in deze weken in Amsterdam te wonen, vooral als niet-Ajacied. Ze weten zich gewoon geen raad, Melvin uit de Pijp en Roderik van de Zuidas met hun drie sterretjes op de borst. Die angstige blik in hun ogen door het naderende kampioenschap, het k-woord dat nog steeds verboden wordt door Francesco Farioli die als een calcolatrice parlante (da’s Italiaans voor pratende rekenmachine) alleen maar roept om hoeveel punten er nog gespeeld moet worden in de eredivisie.

We weten het, signore: nog achttien. Te beginnen in Tilburg aankomende zondag (13 april), de plek waar Ajax in 2007, tijdens de meest memorabele slotdag van de competitie ooit, het kampioenschap verloor door één keer te weinig te scoren tegen Willem II. Maar daar zal ik niemand in Amsterdam aan herinneren, want ze liggen al aan het infuus daar.

Als Feyenoorder weet ik hoe het voelt om met een keutel in de onderbroek naar een kampioenschap toe te leven, maar dat valt allemaal in het niet bij hoe doorgewinterde Ajacieden zich tegenwoordig gedragen. Bange hertjes zijn het, zenuwpezen die nog niet zo lang geleden hun gogme en arrogantie tot vervelens toe over de rest van Nederland uitstortten, maar die hun grote mond nu opeens in de Amstel hebben geflikkerd. Tot grote tevredenheid van Farioli waarschijnlijk, wiens indoctrinatie van zakelijkheid, niks aan het toeval overlaten en focus, tot in de harde kern is doorgedrongen. Vooral niet zeggen dat je kampioen wordt, want dat is de godenzonen verzoeken.

Ik snap het natuurlijk wel: vorig seizoen stond Ajax nog onderaan, omdat een Duitse kabouter niks in de weg werd gelegd om bijna anderhalf elftal vol onbekende non-voetballers aan te trekken en een exorbitant bedrag aan makelaarskosten te declareren, waar een deel van in zijn eigen zak verdween en wat de club, die gewend is om miljoenen aan Champions League-gelden te begroten, in financieel zwaar weer bracht. Dat ze in Amsterdam als de Titanic op een ijsberg afstevenden, is een trauma dat ze daar nog steeds niet helemaal te boven lijken te zijn, ook al gooiden ze net op tijd het roer om en de kabouter bij het grofvuil. Wonderlijk hoe zelfs de meest arrogante club van Nederland een lesje in nederigheid kreeg, maar dat lesje is inmiddels wel geleerd, toch? Wie wil er nou een kampioen die trillend als een rietje dat Museumplein oploopt? Ik durf het bijna niet te zeggen, maar geef ons alsjeblieft dat oude, arrogante, tenenkrommende Ajax terug. Alles beter dan dit!

Edwin Struis

Afgaande op vorig seizoen had ik Ajax deze jaargang zo rond de zevende plaats gesitueerd, zeg maar tot ver in het seizoen in de clinch om een Kneuzen League-ticket dat recht geeft op een Europees duel half juli tegen de nummer 2 van de Andorrese competitie. Dus in die zin begrijp ik die ietwat wereldvreemde reacties uit de hoofdstad wel. Dit is een geschenk uit de hemel. 

De club was onder de Diamantaugen van Sven Mislintat zo ver weggezakt dat niemand er ook maar enige fiducie in had dat een of andere Italiaanse dertiger dit slijpsel binnen de kortste keren weer kon oppoetsen tot een kampioensploeg. In die zin is Ajax vooral letterlijk de kampioen van de armoe. Binnen de kortste keren is het fortuin erdoorheen gejaagd. Wat voor hapsnurkers hebben ze daar niet binnen de poorten gehad en deze net zo snel met pek en veren er weer uit verdreven? Zelfs hun namen ben ik alweer vergeten, hun jaarinkomen niet. Zelden zal een onderontwikkelde groep zo buitensporig hoog zijn beloond. 

En dan sta je straks toch gewoon weer met de kampioensschaal in handen, hoewel ik betwijfel of Francesco Farioli het op dat moment wél over de landstitel wil hebben, misschien wil hij dat de VAR er nog een keer naar kijkt, naar al die krap bemeten zeges op al die tegenspartelende laagvliegers, voor hij aan de prosecco gaat. Want laten we niet vergeten dat het voetbal van Ajax niet de schoonheidsprijs verdiende, verre van zelfs. In al zijn effectiviteit deed het me denken aan de periode dat Tomislav Ivic er de scepter zwaaide, die in dezelfde catenacciostijl weliswaar veel punten, maar ook dito hoon vergaarde. 

Ik denk dat dat ook de reden is van de, voor Amsterdamse begrippen, ingetogen vreugde. Op de vorige landstitel in 2022 kon je als Mokumer best trots zijn. Trainer Erik ten Hag stond voor een type voetbal dat hoort bij Ajax: aanvallend, inspirerend en aansprekend. De stijl van de huidige oefenmeester zou je anticipatievoetbal kunnen noemen, met de nadruk op anti. Niet echt uitgaan van eigen kracht, maar inspelen op de situatie bij de tegenstander. Countervoetbal. Niet des Ajax’ dus, maar te billijken na een rampseizoen. Farioli heeft de geschonden mombakkes weer van een paar gezonde blozende wangetjes voorzien en verdient daar alle credits voor. Alleen moet de club nu wel op zoek naar een trainer die Ajax weer laat voetballen zoals het hoort. Nemen we straks die portie arrogantie wel weer op de koop toe.