Dit zijn de 9 mannelijkste sporten ter wereld

Big Wave Surfing

Golven als flatgebouwen 
Surfen is op zich best een taaie sport. Probeer als nieuweling maar eens drie seconden te balanceren op een lullig golfje in de branding van Katwijk aan Zee. Maar dit is kinderspel vergeleken met Big Wave Surfing. Het heet niet voor niets ‘Big’ want het gaat hier om surfen op de allergrootste joekels van de oceaan. Deze zeer a-relaxte niche van de meest relaxte sport ter wereld begint pas bij watermuren van acht meter hoog. En dan kom je pas net kijken. Want een beetje Big Wave Surfer kijkt beukers van twintig meter hoog recht in de ogen, om daar vervolgens met 80 kilometer per uur op, over en onderdoor te razen.

Deze licht gestoorde waaghalzen beschrijven hun levensgevaarlijke hobby vaak als ‘de ultieme sensatie.’ U wilt deze supersurfers eens met eigen ogen bewonderen? Bezoek dan tijdens uw volgende tripje naar Portugal dan even Nazaré. Sinds surfgod Garrett McNamara hier in 2011 een blauw beest van 23 meter hoog temde, groeide het lieflijke kustplaatje uit tot mondiaal surfmekka. Op een goede dag reiken de golven hier tot wel dertig meter hoog. Dat is alsof je op de richel van een tien verdiepingen hoge flat balanceert. Een minimale inschattingsfout, een wegzakkertje van je concentratie of zelfs een onfortuinlijk getimede niesaanval betekent de rest van je leven in een rolstoel, of erger. Risico van het vak.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Dat het zelfs bij de allerbeste surfgoden weleens goed mis gaat, bewijst het verhaal van Maya Gabeira, een van de weinige vrouwen in het Big Wave Surfing. Deze dame schreef weliswaar tot twee keer toe een machtig wereldrecord op haar naam, zij ontsnapte in 2013 óók ternauwernood aan totale verzwelging. “Ik dacht gewoon: dit is het. Ik ga dood,” bibberde ze na haar klapper op een monstergolf in, uiteraard, Nazaré.

Eigenlijk had Big Wave-surfer Maya Gabeira dood moeten zijn, nadat zij een golf van 144 ton zeewater om haar oren kreeg

En dood had deze Gabeira eigenlijk moeten zijn, nadat zij een golf van 144 ton zeewater om haar oren kreeg. Een collega-surfer van haar omschreef het alsof er een blauwe vinvis op je hoofd valt. Gabeira overleefde wonderwel dankzij een alerte collega, een geslaagde reanimatie én een engeltje op haar schouder. De hoogste golf ooit werd trouwens vorig jaar nog bedwongen door de Duitse durfal Sebastian Steudtner. Hoogte: 28,57 meter. 

Bull Riding

Riskant vertier met de stier
“De gevaarlijkste acht seconden in de sport”. Dat is hoe Bull Riders hun passie graag omschrijven. Stoere praatjes, maar wel feitelijk correct. We hebben het even nagekeken, voornamelijk op YouTube, en inderdaad: veel gevaarlijker dan vrijwillig plaatsnemen op een zwaar opgefokte stier wordt het gewoon niet. Bij deze activiteit dienen cowboy-achtige mannen met een schijnbare doodswens zo lang mogelijk te blijven zitten op een gefrustreerde taurus, met één hand vastgeklampt aan het touw en één hand bungelend in de lucht. Raakt een rijder de stier of zichzelf met zijn vrije arm, dan is hij gediskwalificeerd. Valt hij binnen acht seconden van de stier af? Dan wint niet de rijder, maar het beest.

Van de vier juryleden beoordelen er twee de rijder, de twee anderen beoordelen de stier. Want: hoe wilder en bozer deze bruut tekeergaat, hoe meer punten het krijgt, op een schaal van 1 tot 50. Ook de rijders krijgen een score tussen 1 en 50, afhankelijk van hun vakbekwaamheid. Lukt het een cowboy om langer dan acht seconden op de stier te blijven zitten? Dan worden de punten van de stier bij zijn score opgeteld. Tot zover de regels.

En dan nu de belangrijkste les: doe dit niet. Bull Riding is het gevaarlijkste onderdeel van het toch al bloedlinke fenomeen ‘rodeo’. Dat zijn evenementen in cowboysferen waarin ook Bronc Riding (zo lang mogelijk op een wild paard blijven zitten, liefst zonder zadel) en Bulldogging (een ruiter die te paard een stier achtervolgt, van het paard op de stier springt en de stier vervolgens naar de grond worstelt door zijn horens vast te pakken en hem uit balans te trekken) in de programmaboekjes staan.

Het zal u niet verrassen dat deze riskante spelletjes nog volop worden beoefend in de USA, al lopen er dichterbij huis ook nog authentieke cowboys rond. De dichtstbijzijnde rodeo is die van Westerlo, net over de Belgische grens. Het zal u niet verbazen dat deze riskante spelletjes om de haverklap uitlopen op een heus bloedbad. Twee maanden geleden, bijvoorbeeld. Toen kreeg een jonge, Amerikaanse stierenrijder een hoorn in zijn nek, waardoor hij twee liter bloed verloor. De jongen kan het navertellen, maar zal wellicht in de toekomst eerder voor een sport als voetbal of badminton gaan.

Heliskiën

Van de heli naar de hel
Wat is enger dan op je ski’s met een rotvaart afdalen van een gletsjer, terwijl je rakelings langs puntige rotspartijen schiet? Antwoord: met je ski’s uit een helikopter springen en vervolgens met een rotvaart afdalen van een gletsjer, terwijl je rakelings langs puntige rotspartijen schiet.

Dit krankzinnige idee werd bedacht in de jaren zeventig, door een paar stierlijk verveelde Canadezen. Het leek hen wel geinig om zich met een helikopter naar onbereikbare bergtoppen te laten vervoeren. Om aldaar, met hun ski’s al aan de voeten geklemd, zichzelf uit de helikopter te lanceren en dan maar zien hoe het allemaal afloopt. Er kan natuurlijk heel veel misgaan. Je enkel breken als je met ski’s uit een helikopter springt, bijvoorbeeld. Onder een lawine komen. Verdwaald raken op zo’n niet uitnodigende berg. Heel hard tegen een rots aan knallen. Sterven. Toch heeft deze ski-variant een flinke vlucht genomen.

Alleen al in Zwitserland smijten jaarlijks 15.000 heliskiërs zichzelf ter aarde. Deze adrenalinejunks dragen verplicht een zogeheten ABS-tas bij zich: een lawinerugzak met airbag en een lawinepieper. Dat voorkomt echter niet dat het geregeld finaal mis gaat. In 2023 zelfs drie keer in korte tijd, zowel in Zwitserland (drie doden), Canada (drie doden) en Roemenië (1 dode). Wie zich niet door deze lugubere statistieken laat afschrikken, doet dat wellicht wel van de hoge kosten: voor een eenmalig skivluchtje betaalt u al gauw 1200 euro. 

Basejumpen

Springen voor de sensatie
“Pappa, mag ik op basejumpen?” Geen vader ter wereld zou ooit met deze vraag moeten worden geconfronteerd. Eigenlijk mag basejumpen ook helemaal geen sport heten. Het idee: je gooit jezelf met één parachute – geen reserve dus – van de richel van een wolkenkrabber, rots of ander onverantwoorde locatie in het diepe, om vervolgens pas zo laat mogelijk je enige parachute uit te klappen. Dat schijnt vooral nogal wat adrenaline te zorgen.

Wettelijk gezien is basejumpen een grijs gebied. Parachutespringen mag wel, jezelf vanaf onbevoegd terrein te pletter gooien wordt minder gewaardeerd. Maar echt verboden is het ook weer niet. Eerst even stiekem over een hekje klimmen of een paar beveiligers omzeilen is een beetje basejumper dan ook niet vreemd. Stedelijke basejump-locaties zijn vaak geheim en worden intern onder de waaghalzen gedeeld. De bergvariant heeft een meer publiekelijk karakter. In de Zwitserse vallei van Lauterbrunnen schrikken toeristen zich geregeld te pletter, omdat daar om de haverklap een vermeend suïcidaal persoon van de omliggende rotswanden afspringt. Dat zijn dus basejumpers.

Wingsuit-jumper Jarno Cordia maakte in Lauterbrunnen zijn allerlaatste sprong. De Rotterdammer knalde tijdens zijn val tegen een rotswand

Over Lauterbrunnen gesproken: de Nederlandse jumper Jarno Cordia maakte hier in 2023 zijn allerlaatste sprong. De Rotterdammer knalde tijdens zijn val tegen een rotswand en was op slag dood. Cordia droeg – alsof basejumpen an sich niet idioot genoeg is – een wingsuit: een speciaal pakje dat je in feite vleugels geeft, met een soort ‘parachutestof’ tussen benen en armen. Bij wingsuiten is het de kunst om zo dicht mogelijk langs rotswanden te vliegen. Met 300 kilometer per uur. Ja, dat is net zo gevaarlijk als het klinkt. Eén op de vijfhonderd basejumps, wingsuits incluis, eindigt met de dood. 

Vrouwdragen

Dames kunnen je rug op
Competitieve mannelijkheid hoeft niet altijd levensgevaarlijk te zijn. In 1992 bedachten robuuste Finse kerels een wedstrijd: wie het snelst zijn vrouw kan tillen over een vervelend hindernisparcours. Over de schouders, op de rug, onder de arm, zittend in de nek: alles mag.

Een geliefde techniek is ‘de rugzak’, waarbij het vrouwenmens ondersteboven op de rug van de man richting finishlijn wordt getild, met haar benen bungelend over zijn schouders. Het mooie aan Vrouwdragen: zij hoeft niet eens de jouwe te zijn. Die van de buurman of je beste vriend mag ook. Zolang ze maar ouder is dan 17 jaar én zwaarder weegt dan 49 kilo, dan mag zij gewoon je rug op.

Een prachtige passage uit het formele spelreglement: “Als de vrouw niet voldoet aan het minimumgewicht moeten de ontbrekende kilo’s worden aangevuld door een rugzak, welke gevuld mag zijn met bonen in blik, meelpakken of flessen water.” En deze dan: “Alle deelnemers dienen zich verplicht te vermaken.”

In Scandinavië is het Vrouwdragen inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen, maar ook de Amerikanen, Duitsers, Chinezen en Britten organiseren landelijke toernooien. De hoofdprijs: het gewicht van de vrouw in bier en vijf keer het gewicht van de vrouw in contant geld. Het slechtst presterende koppel krijgt een blik hondenvoer. De drager van de zwaarste vrouw krijgt een pond worstjes mee naar huis, om hiermee zijn afgenomen krachten voor de volgende editie aan te vullen. Niet met schaatsen onder onze voeten, maar met een vrouw onder onze arm zou de Elfstedentocht dit jaar wél kunnen plaatsvinden. Het is maar een gedachte.

Shin Kicking

Trappen voor de kick
Altijd mooi als de essentie van een sport in de benaming schuilt. Bij voetbal trap je met een voet tegen een bal, bij kooivechten sta je in een kooi te vechten en bij Shin Kicking dien je, inderdaad, de schenen van je tegenstander aan gort te trappen. Deze enorm onaangename sport stamt uit het 17e-eeuwse Engeland. Waarom en hoe dat verder precies is ontstaan, weet niemand. Zulke vage, pijnlijke en ongeoorloofde bezigheden werden in vervlogen tijden wel vaker bedacht. Wonderlijk is vooral hoe schenentrappen de tand des tijds heeft doorstaan.

Wonderlijk is hoe schenentrappen de tand des tijds heeft doorstaan. Iedereen mag er aan meedoen, al zijn dat nooit zo heel veel mensen...

Op de Cotswold Olimpick Games, een volksfeest voor excentrieke Britten, geldt deze pijnlijke traditie namelijk nog steeds als absolute trekpleister. Iedereen mag er aan meedoen, al zijn dat nooit zo heel veel mensen. Punten worden verdiend door de tegenstander zo vaak mogelijk pijn te doen, totdat ie ter aarde stort. Als iemand tussendoor “Enough!” uitkermt, moet de ander daar ook gehoor aan geven.

Na drie helse rondes wordt er een winnaar aangewezen. Al is winnaar wellicht de verkeerde term. Bij Shin Kicking zijn er alleen maar verliezers. Opmerkelijk: schenentrappers kijken elkaar vaak zeer intens in de ogen. Niemand weet waarom, ook de schenentrappers zelf niet. Sommige ex-kampioenen zweren bij hun volledig uitgestippelde strategieën. Zoals Mike Newby. Deze accountdirecteur, die de laatste editie op zijn naam schreef, verklapte achteraf dat hij een jaar lang dagelijks op zijn eigen schenen had lopen slaan met een hamer. Om zijn pijngrens te verleggen. 

Kastenlauf

Kachelen met een kratje 
Sport en alcohol een onverantwoorde combinatie? Bullscheisse! In Duitsland kunnen atleten met een drankprobleem (of alcoholisten met een sportprobleem, net hoe u het bekijkt) hun hart ophalen bij de Kastenlauf. Vrij vertaald: de krattenloop. De gezelligste wedstrijd ter wereld wordt gerend in tweetallen.

Jij en je renmaatje krijgen bij de start een vol kratje pils. Tegen de tijd dat de finishlijn wordt aangetikt, dient dat volledige kratje te zijn opgezopen. Zonder ook maar een druppel te morsen en laat het maar aan de Duitsers over om daar streng op te controleren. Overal langs de Kastenlauf staan spotters die erop toezien dat iedere slok daadwerkelijk in het juiste keelgat verdwijnt. Zelfs het uitkotsen van uw gerstenat is niet toegestaan, daar staat onmiddellijke diskwalificatie op.

Streng doch gerechtfertigt. Maar vergis je niet: bij een Kastenlauf komt meer vernuft kijken dan je zou denken. Want zuip je direct alles op, om vervolgens met minimale ballast – maar wel met een klotsende pens en een zwaar aangetast richtingsgevoel - richting finish te rennen? Ga je voor een gedisciplineerd ritme, om zowel conditie als alcoholpercentage op peil te houden? Of toch zo snel mogelijk richting finish, om een halve meter voor het eind 24 bier soldaat te maken? De volgende edities vinden plaats in mei en juni, dus er is nog tijd om te trainen.

Lingeriesport

Weinig om het lijf
Sporten in doorschijnende lingerie. Niet perse de stoerste discipline uit dit rijtje, maar toch zeker wel bedacht door een zeer heteroseksuele man. In 2004 vond in Amerika – where else? - de eerste Lingerie Bowl plaats. Een soort quasi-erotische onderbreking van de Super Bowl, in een wanhoopspoging de kijkcijfers tijdens de rust op peil te houden.

De alerte smeerkees denkt nu meteen terug aan het WK voetbal 2014, toen bikinimodellen penalty’s namen in de rust van de wedstrijden. Het concept sloeg aan en groeide in de VS uit tot een miljoenenindustrie. De Lingerie Football League, die in 2009 van start ging, heeft met de X Leaugue tegenwoordig een bravere naam, maar draaien nog steeds om de ballen van de speelsters zelf.

In 2017 dacht de vechtsportindustrie: dat kunnen wij ook en zie daar de geboorte van de Lingerie Fighting Championships. Wat dat precies is? “Een klein beetje MMA, een klein beetje worstelen en een klein beetje kleding,” aldus oprichter Shaun Donnelly. Uiteraard met aangepaste regels omtrent het slaan op gezichten. “Want veel van onze modellen kunnen het zich niet veroorloven met een blauw oog op een fotoshoot te verschijnen.”

Autovoetbal

Omschakelen achter het stuur
Waarom kiezen tussen voetballen en rondjes in je auto, als dat ook gecombineerd kan? In het Brabantse dorp Almkerk ziet men kennelijk nooit beren op de weg, want hier voeren ze dit soort belachelijke ideeën ook gewoon uit.

Je bakent een veldje af met strobalen, gooit daar een paar oude barrels en een bal van 200 kilo in en beuken maar!

De mannen en een sporadische vrouw uit de regio nemen het hier al sinds jaar en dag tegen elkaar op tijdens de lokale zomerfeesten met, jawel, een potje autovoetbal. Favorieten als De Werkendouwers, Team Hillibilly en de Kromme Krukas strijden voor eeuwige roem en, niet onbelangrijk, respect.

Het concept is simpel: je bakent een veldje af met strobalen, gooit daar een paar oude barrels en een bal van tweehonderd kilo in en beuken maar. De bal tegen de strobalen van de tegenpartij krijgen is een doelpunt. Al juichen de toeschouwers hier harden zodra er weer een auto-onderdeel de lucht in knalt.