SPORTCOLUMN: Tom Beugelsdijk kent zijn eigen beperkingen en is daarmee een aanwinst voor de politiek

Micha Jacobs

We hebben natuurlijk Romário die een zetel warm houdt in de Braziliaanse senaat. George Weah, die in 1995 Romário opvolgde als Wereldvoetballer van het Jaar, was zes jaar lang president van Liberia. Pelé, ook niet bepaald een kleintje, was tot 2001 de Braziliaanse minister van Sport die de corruptie in het Braziliaanse voetbal moest terugdringen, totdat hij – hoe ironisch – zelf verdacht werd van grootschalige corruptie. En zo kan ik nog wel even doorgaan met voetballers die na hun carrière hun geluk beproeven in de politiek. Sinds vorige week kunnen we een andere grootheid aan dat lijstje toevoegen: Tom Beugelsdijk.

Ik weet niet waarom, maar elke keer als ik zijn naam hoor, maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Als verdediger van onder andere ADO Den Haag en Sparta schopte hij je het liefst onder de zoden, maar dat beest veranderde al snel in een guitig kind als er na afloop een camera op zijn gezicht stond. Een kwajongen met pretogen die over rode kaarten praatte alsof hij een paar snoepjes bij Jamin had gejat. 

Ik denk nog weleens terug aan een jaloersmakende reportage die Voetbal International ooit met hem maakte, in Frankfurt waar hij namens de plaatselijke FSV uitkwam in de Tweede Bundesliga. Tom was gek op kerstmarkten, dus samen met een verslaggever en een fotograaf gingen ze in december een curryworst halen op de kerstmarkt van Frankfurt. Het was een welkom uitje voor hem, want anders zat hij toch maar alleen in zijn appartementje in een stad op vijf uur rijden van Den Haag. Hij miste het wel, Den Haag, zijn vrienden, zijn moeder, ADO, maar hij vond het wel weer een ervaring, Duitsland. Van Ed de Goeij is bekend dat hij in zijn tijd bij Chelsea slechts tweehonderd meter van Londen kende, die tussen zijn onderkomen en het trainingsveld, maar Tom was zo niet. Hij liep graag door Frankfurt, vooral in kersttijd. Maar als hij een paar dagen vrij had, stapte hij meteen in de auto richting Den Haag. De was moest ook worden gedaan namelijk. Door zijn moeder.

Diezelfde Beugelsdijk – wiens broer een bekende goochelaar is, maar dat geheel terzijde – staat inmiddels op plek 15 van de politieke partij van Richard de Mos: Hart voor Den Haag.

Als sportambassadeur, want van andere dingen heeft hij geen verstand, bekende hij al. Hè hè, dacht ik: eindelijk een politicus met zelfkennis. Of kunnen we beter spreken van een gevalletje zelfoverschatting?

Edwin Struis

Sporters in de politiek, ik weet het niet. Aan de andere kant: vroeger moest je echt iets kunnen om politiek te kunnen bedrijven, maar als ik rondkijk in de Tweede Kamer en met name in de huidige regering worden er niet al te hoge eisen meer gesteld aan het vak van politicus. Af en toe leuk scoren op sociale media, zeg maar de Wilders-doctrine, en dan houdt het al snel op. Of bespeur jij wel verborgen talenten in ministers als Marjolein Faber of Femke Wiersma? 

Dus in die zin is Tom Beugelsdijk een aanwinst voor de politiek, ook omdat hij zijn eigen beperkingen kent. Hoewel: met zijn ‘Rustaagh’ kan hij menig verhitte politieke discussie makkelijk tot bedaren brengen. Eigenlijk wist ik niet eens dat hij stilletjes uit het profvoetbal is gestapt. Nog niet zo lang geleden zag ik hem in actie op een vrijdagavond in Velsen-Zuid waar hij met Helmond Sport probeerde wat Telstar-spelers in toom te houden. Dat ging hem niet al te makkelijk meer af, herinner ik mij. Hij stond daar als een stramme soldaat uit een ander tijdsgewricht. Uit de periode dat het uitschakelen van je directe tegenstander je enige sores was, en niet zoals nu dat je je ook nog bezig moet houden met iets dat op opbouwen lijkt. 

We hebben hem ook nog eens als gast gehad in onze Grote Hi-Ha-Hondelul Voetbal Show, waar hij prima paste in het decor van een avondje voetbaltotaaltheater. Met verve lepelde hij de menukaart van een Chinees restaurant op (in het Mandarijn) en vertelde voluit over zijn avonturen binnen en buiten de lijnen. We hoopten dat zijn interview gepaard ging met een optreden van zijn broer als tafelgoochelaar, maar die timmerde destijds al aardig aan de weg als illusionist. Het zou mooi geweest zijn als hij zijn broer tegen het einde van het vraaggesprek midden in een zin gewoon had weggetoverd.

Nu is ie uit de hoge hoed van Richard de Mos tevoorschijn gekomen, niet een van mijn favoriete politici, maar ergens begrijp ik het wel. De Mos is onder ‘gewone’ Hagenezen immens populair sinds hij een rechtszaak van de staat heeft gewonnen, en probeert die populariteit tot de laatste druppel uit te wringen. Beugelsdijk op een verkiesbare plek op de kieslijst zetten is, ook al omdat ‘hun’ ADO Den Haag rechtstreeks afstevent op promotie, niet minder dan een meesterzet. De volgende? Tommie for president, natuurlijk. Veel slechter dan ene Dick Schoof zal ie het niet doen, toch?