SPORTCOLUMN: Oranje voelt steeds vaker als een emmer maagzuur

Edwin Struis

Nu ons aandeel in het Europees voetbal weggevaagd is (op onze coëfficiëntenpolonaise na, die blijven we eeuwig lopen), kunnen we onze blik richten op Oranje, want onze nationale trots ontwaakt vanavond uit de winterslaap voor een tweeluik tegen Spanje. Ach ja, wat zouden we zijn zonder die meeslepende Nations League, het enige podium waarop we de laatste jaren nog wel een succesje konden vieren. Stonden we niet in de finale tegen Portugal, een jaar of wat geleden? En mocht de KNVB in 2023 in eigen land niet de Final Four organiseren? Typisch zo’n toernooi voor ons. Schrijf ons niet af, we tellen nog mee, hoor!

Hoewel, met een tegenstander als Spanje, viervoudig Europees kampioen (regerend zelfs in dit geval), en ik kan me ook nog een wereldtitel herinneren (snik), valt er weinig eer te behalen. In ieder geval hebben we al een goed excuus voorhanden. Zo erg als Feyenoord, dat tegen Internazionale elf voetballers van enig niveau ontbeerde, is het nog niet voor Ronald Koeman, maar de bondscoach vraagt zich wel af welke spelers er in godsnaam in offensief opzicht een aandeel kunnen hebben. Geen wonder dat hij laatst Ajax-coach Francesco Farioli opzichtig prees, hij zal met Oranje noodgedwongen in de voetsporen gaan treden van deze catenaccio-koning, handig voorsorterend op een 5-4-1-systeem tegen de Spanjaarden.

Uit arren moede is Memphis Depay, door wiens interlandcarrière we al een kruis hadden gezet, overgevlogen uit Brazilië, dan weet je eigenlijk al genoeg. Wout Weghorst is geblesseerd, Cody Gakpo staat pas net weer rechtop, Xavi Simons is hopeloos uit vorm en ook in de buurt van Joshua Zirkzee heeft de bal de sterke neiging een vierkante vorm aan te nemen. Noa Lang? Rap van tong, maar als voetballer krijgt Bosz ’m amper nog aan de praat. En heeft Donyell Malen eigenlijk al gescoord voor z’n nieuwe club Aston Villa? 

Misschien zullen de ranke schoudertjes van Justin Kluivert, die opvallend bezig is in de Premier League, de offensieve lasten moeten dragen. Als voorbode van een hele generatie ‘zonen-van’, waar we de komende jaren veel plezier van gaan beleven. Bereid je qua WK 2030 maar vast voor op de volgende Oranje-lichting: Joe van der Sar, Sem Stekelenburg, Jens Mathijsen, Lennox Heitinga, Ruben van Bommel, Jessey Sneijder, Luka Robben, Shaqueel van Persie, Damian van der Vaart en Seb Huntelaar. 

Het moet, of beter: ze moeten, wel heel raar lopen, wil hier niet een aantal geboren schutters tussen zitten.  

Micha Jacobs

Ik weet niet hoe vaak ik al over Oranje heb geschreven, waarschijnlijk vaker dan het aantal interlands van Virgil van Dijk, maar ik zal eens heel eerlijk tegen je zijn: buiten een EK of WK heb ik helemaal niks met het Nederlands elftal. En als half Nederland in de spiegel kijkt, zal het ongetwijfeld tot dezelfde conclusie komen. Tijdens een EK en WK zijn we allemaal successupporters en springen we van links naar rechts, maar buiten die paar weken in die tweejaarlijkse cyclus voelt Oranje steeds vaker als een emmer maagzuur. Dat de Nations League zich aankondigt of een kwalificatiepotje en dat je denkt: waar liggen de Rennies?

En het frappante is: die spelers moeten datzelfde gevoel hebben. De voetbalkalender is al overvol, hun spieren staan al op knappen, sommigen zijn nog Europees actief met hun club, maar toch moeten ze in hun oranje shirtje als een paar circusolifanten opdraven in een koude Kuip, waar het publiek – vaders, moeders en kinderen – al na drie seconden doodstil is, omdat de sugar rush van de Fristi en winegums al is uitgewerkt. Vind je het gek dat die spelers zo ongeïnspireerd over het veld hobbelen? En dan sta je daar als Frenkie de Jong te vernikkelen op het middenveld, kijkend naar de klok die nog nooit zo traag heeft gelopen. Is het je nooit opgevallen dat je de spelers tijdens een interland altijd bovengemiddeld hard hoort schreeuwen? Dat is niet omdat de microfoons naast het veld zo hard staan, dat komt omdat het voor de rest in het stadion zo stil is.

Ik geef het je te doen als je eens in de twee weken Anfield of San Siro gewend bent en vervolgens ‘je eigen land’ moet vermaken in stadions die in het clubvoetbal bescheiden voetbaltempels zijn, maar tijdens interlands nog het meest weghebben van een buitenschoolse opvang. En dan na de wedstrijd verplicht iedereen bedanken, zowel in het ererondje als voor de camera. Respect voor elke international die dat met een stalen gezicht kan, ik zou het niet kunnen. Oranje voelt als een ver familielid waar je eens in de zoveel tijd verplicht op bezoek moet om de familiebanden niet helemaal door te snijden, maar waar je eigenlijk geen enkele verbondenheid meer mee voelt. Totdat je elkaar vaker ziet en erachter komt dat je tóch meer gemeen hebt dan je denkt. Dat zijn dus die EK’s en WK’s voor mij. Doe mij dus een plezier en maak me volgend jaar mei pas weer wakker, wil je? Dan ga ik nu weer verder met mijn oranje winterslaap, ik lag net zo lekker.