Rechtbank-aholic: de 28-jarige Mitchell Dingemans woonde al meer dan 300 rechtszaken bij

Als de 28-jarige Mitchell Dingemans zijn riem af heeft gedaan en door de detectiepoortjes van de rechtbank in Den Bosch wandelt, verschijnt er bij de dienstdoende beveiligers en rechtbankmedewerkers een glimlach op het gelaat. De innemende Mitchell is ondertussen een bekende verschijning voor hen geworden. De Ossenaar heeft naar eigen zeggen al ‘meer dan 300 rechtszaken’ bijgewoond en daar kunnen zelfs mensen als Willem Holleeder, Rachel Hazes en Peter Gillis (nog) niet aan tippen. 

“In de periode dat ik geen werk had, ging ik een jaar lang bijna iedere dag: Amsterdam, Rotterdam, Groningen, Arnhem, Den Bosch, ik ben in iedere rechtbank wel een keer geweest,” vertelt Mitchell in Brasserie La Cour in Den Bosch, tegenover zijn favoriete rechtbank. “Op dit moment bezoek ik ongeveer twee rechtszaken per week. Binnenkort heb ik een rechtszaak in Rotterdam, om negen uur ’s ochtends. Ik hoop wel dat de trein dan extra vroeg rijdt. Die zaak gaat over iemand die verdacht wordt van mishandeling. Ik was laatst al bij de pro-forma-zitting en nu is de inhoudelijke behandeling. Ik vind het ook leuk om bij uitspraken te zijn, als de dader zijn straf te horen krijgt. Ik ben ook veel bij zedenzaken geweest, die vind ik altijd heel erg. Laatst maakte een moeder van het slachtoffer gebruik van haar spreekrecht en ze barstte daarbij in tranen uit, heel aangrijpend. Als het echt te moeilijk wordt, loop ik gewoon weg en kom ik later terug. Je mag gewoon midden in een rechtszaak weggaan, je bent niet verplicht om te blijven zitten.”  

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Wel zorgt Mitchell er altijd voor dat hij geen onnodige aandacht opeist. “Ik hou mijn mond wel altijd dicht, ik ben geen betrokkene en toon respect naar de rechter. Ik ben er ook nog nooit uitgezet, ik gedraag me altijd netjes.”  

Mede om die reden staat voor Mitchell de deur van de rechtbank altijd open. “Met name bij de rechtbank in Den Bosch kennen alle mensen die daar werken me wel, daar ben ik zo vaak geweest. Ik moest daar ook eens mijn legitimatiebewijs aan de politie laten zien. ‘Jij komt hier zo vaak en dat is niet erg, hoor,’ zeiden ze. ‘Maar dan willen we wel even weten wie je bent.’ Dat vond ik prima.”  

Airfryer gejat

Mitchell weet ook wat het is om als verdachte in de rechtbank te verschijnen. “Ik was vroeger niet zo’n makkelijke jongen, ik had gedragsproblemen en zat op de Hub in Rosmalen. Dat is speciaal onderwijs voor speciale gevallen. Zo ben ik enkele jaren geleden eens opgepakt omdat ik een airfryer had gejat. Die kun je zo in een doos uit de winkel meenemen. Ik deed net of ik ermee naar de kassa ging, maar rekende niet af en liep met dat ding naar buiten. Vervolgens ging het alarm af en werd ik gepakt. Nee wegrennen lukte niet met zo’n zware doos. Die airfryer weegt wel wat, jongen. Een van de medewerkers belde de politie en even later werd ik in de boeien geslagen.”

Dat was niet de enige keer dat Mitchell zich schuldig maakte aan winkeldiefstal. “Ik heb ook eens zonnebrandcrème uit de winkel meegenomen.” Zijn ernstigste fout beging Mitchell toen hij nog aanzienlijk jonger was. “Ik heb jaren geleden met een maat van me brand gesticht in het gemeentehuis. Dat was eigenlijk wel heel grappig. We hadden krantenpapier in de wc gedaan, dat met aceton overgoten en het toen aangestoken. Vervolgens ontstond er een grote steekvlam en gingen de sproeiers af, we werden helemaal nat.” 

Toen Mitchell zich voor het eerst als verdachte in de rechtbank moest melden, viel hem iets op. “Er zaten allemaal mensen achter me in de zaal die niet bij mijn zaak betrokken waren. Ik vroeg toen aan iemand wat die mensen daar deden. ‘Dat zijn toeschouwers,’ kreeg ik te horen. Dat bezoeken van rechtszaken ben ik daarna ook gaan doen. Ik weet nog precies wat de eerste was: een rechtszaak over een mishandeling. De verdachte was een Poolse man, die  uiteindelijk werd vrijgesproken.” 

Meeleven 

“Ik vind rechtszaken waarin het om geweld draait altijd wel erg. Ik ben zelf vroeger ook weleens geslagen en mishandeld tijdens het lopen van mijn krantenwijkje. Ik kon me goed verdedigen en heb die persoon een duw gegeven, daarna was het over. Maar je voelt in de rechtszaal de spanning en pijn van de slachtoffers bij wie het minder goed is afgelopen. Zij moeten dat moment dan herbeleven. Als je echt goed te grazen wordt genomen, zoals Mark Gillis, de zoon van Peter Gillis, dan is het wel anders. Mark is overvallen bij zijn huis en door meerdere mannen volledig in elkaar geslagen.” 

'Die moeder barstte in tranen uit. Als het echt te moeilijk wordt, loop ik even weg. Je bent niet verplicht om bij een rechtszaak te blijven zitten'

Mitchell doelt op de overval op Mark in de nacht van 6 op 7 november 2021, waarbij de zoon van Peter na een stapavond voor de deur van zijn chalet op vakantiepark Prinsenmeer in Ommel met een vloeistof in zijn gezicht werd gespoten en door enkele mannen in elkaar werd geslagen en met een taser bewerkt. Vervolgens werd Mark vastgebonden en onder andere bestolen van een horloge, twee armbanden, een telefoon en zonnebril. Twee mannen werden ervoor veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf jaar. “Ik ben bij al die rechtszaken geweest,” vertelt Mitchell. “Toen voelde ik wel de spanning van Mark. Hij maakte ook gebruik van zijn spreekrecht, dan leef je als toeschouwer in de zaal echt mee.” 

Er komt nog best wat voorbereiding bij kijken als je zo’n rechtszaak rond een bekende Nederlander wilt bijwonen, legt Mitchell uit. “Bij rechtszaken als die van Mark Gillis en zijn vader Peter Gillis, wordt op tv vaak wel verteld waar en wanneer ze zijn. Ik bel dan gewoon met de rechtbank die genoemd is en laat me doorverbinden met de afdeling planning. Daar werken altijd heel vriendelijke mensen en die vertellen dan precies hoe laat de zitting is.”

Vuil en vies

Rechtszaken waarbij de familie Gillis betrokken is, volgt Mitchell met extra veel aandacht. “Ik ben fan van Peter Gillis en van zijn tv-programma. Hij doet een beetje popiejopie met zijn Rolls Royce, zijn grote huis en vakantieparken. Ik hou ervan als mensen zo nadrukkelijk aanwezig zijn, dat vind ik heel grappig. Ik ben laatst ook bij zijn rechtszaak met de FIOD geweest, die duurde wel vier of vijf dagen.”  

'Peter Gillis denkt natuurlijk: ik leg een verklaring af, zeg wat ik ervan vind en klaar. Maar het is volgens mij nog lang niet klaar'

Gillis wordt verdacht van belastingfraude, het onjuist voeren en bewaren van zijn administratie, het niet leveren van documenten aan de Belastingdienst en het niet tijdig doen van belastingaangifte. Mitchell is van mening dat zijn idool nog weleens een flinke douw van justitie kan krijgen. “Peter denkt natuurlijk: ik leg een verklaring af,  zeg wat ik ervan vind en klaar. Maar het is volgens mij nog lang niet klaar. Als ik de officier van justitie goed heb begrepen, hebben ze bewijs genoeg tegen hem.”

Dat Peter Gillis iemand is die de randen opzoekt van wat kan en mag, was Mitchell altijd al wel duidelijk. “Ik ben met mijn ouders op veel van zijn vakantieparken geweest. Prinsenmeer, De Berckt, Hengelhoef, Droomgaard. En wat je daar dan ziet… Hij zijn in principe prachtige parken, maar het is allemaal heel goedkoop opgezet: goedkope meubels, weinig onderhoud en soms was het er ook vuil en vies. Hij heeft ook nog een park gehad in België, daar zijn we ook nog eens geweest. Mijn broer Joell was daar ook nog bij. Hij is…”

Mitchell wijst met een vinger naar boven en kijkt omhoog. “Hij is dood. Joell is iets meer dan acht jaar geleden overleden. Hij is…” Mitchell raakt zichtbaar geëmotioneerd als hij over het noodlottige ongeval van zijn broer vertelt, die in december 2016 van de stadswal in Den Bosch viel. “Meerdere mensen hebben hem daarnaartoe zien gaan en hem daar zien zitten. Hij kreeg een hartstilstand is meters naar beneden gevallen…” Het verdriet is nog altijd groot. “Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Iedere dag weer. Nu heb ik met jou een gesprek en heb ik afleiding, datzelfde geldt als ik op ga werken in de shampoofabriek, maar als ik dan ’s avonds in bed lig en het licht uit doe, dan zit ik ermee.”

Hondenhokje

Door al zijn bezoeken aan de rechtbank, heeft Mitchell veel juridische kennis opgedaan. “Ik ben ook bij kartonrechtszaken geweest, dat ging over verkeersboetes. Als je die niet betaalt, worden ze iedere dag hoger. Het is betalen of zitten. Al je dan gezeten hebt, is het bedrag weg. Ik zou kiezen voor zitten. Dat scheelt wel een paar meier en je hebt onderdak en vreten voor niets. Het eten is normaal, zoals je thuis ook krijgt.” 

'De rechter vond dat er recidivegevaar was en na de uitspraak werd ik meteen naar het cellencomplex onder de rechtbank gebracht'

Dat weet Mitchell omdat hij immers zelf ook voor een opeenstapeling van zijn eerder benoemde vergrijpen in de gevangenis heeft gezeten. “De rechter oordeelde: ‘Er is hoog recidivegevaar en op last daarvan zal ik een gevangenisstraf van vijf dagen eisen.’ Die moest ik acuut uitzitten. Ik werd na de uitspraak zonder handboeien naar beneden geleid, naar het cellencomplex onder de rechtbank.” 

Dan komt de ober om twee minuten voor elf deze ochtend weer langs. “Betaal jij?” vraagt Mitchell en als hij hoort dat de verslaggever inderdaad de kosten voor zijn rekening neemt, besluit hij ‘een klein biertje’ te bestellen. “In de cel onder de rechtbank word je op een gegeven door iemand van het arrestantenteam opgehaald en dan ga je met andere veroordeelden in een cellenbusje naar de gevangenis,” gaat hij verder. “Dan word je in dat busje, zoals ik dat altijd noem, in een hondenhok geplaatst, een afgesloten passagiersstoel, en naar de gevangenis vervoerd. Onderweg kun je wel naar buiten kijken, maar mensen kunnen niet naar binnen kijken. Als je bij de gevangenis aankomt, moet je even wachten voor de sluis, zodra die geopend is, rij je het gevangenisterrein op en moet je blijven zitten tot de sluis weer dicht is. Dan word je hondenhokje opengemaakt en gaat de deur van het busje open. Dan staan er twee mensen op je te wachten en brengen ze je naar ‘de vuile cel’, zoals ze die noemen. Daar moet je dan even wachten tot je gevisiteerd kan worden. Dat is het vervelendst, want dan moet je je helemaal uitkleden en ben je naakt. Als dat voorbij is en je bent gecontroleerd op wapens en drugs, mag je je kleren weer aantrekken en word je naar de cel op de afdeling gebracht.”

Acteren

Het waren maar vijf dagen, zijn verblijf achter tralies, maar ze hebben veel indruk gemaakt. “Overdag gaat het nog wel, dan heb je bezigheidstherapie en kun je met schroefjes dingen in elkaar zetten. Maar om vijf uur gaat de deur dicht en zit je gewoon opgesloten. Als ’s avonds door de ramen naar buiten kijkt, denk je wel: ik ben wel heel ver weg van alles en iedereen.”

Mitchell heeft zich voorgenomen om er niet opnieuw te belanden. Het stellen van doelen moet hem daarbij helpen, heeft hij besloten. Het bezoeken van rechtszaken is er een, het werk op de shampoofabriek een ander. Maar een volgende droom heeft zich inmiddels ook aangediend. “Ik wil graag acteur worden. Ik merk dat ik heel goed kan acteren en als je iets kan, dan moet je ervoor gaan, vind ik. Ik ben nog geen castingbureaus aan het benaderen voor rollen of audities, want ik wil eerst naar de ArtEZ Toneelschool in Arnhem. Dat is mijn droom en daar ga ik voor vechten. Het kán. Ik ben 28 jaar oud en heb nog een heel leven voor me.”