Peter M. opnieuw verdacht van zware misdrijven: justitie krijgt geen vat op oud-bokser

Het is ergens in de jaren tachtig als sportjournalist Louis Bovée voor een weekblad een licht kritisch, maar fair artikel schrijft over het reilen en zeilen binnen de bokssport. Het onderwerp ligt eigenlijk een beetje buiten zijn comfortzone. Normaal gesproken schrijft de bescheiden en beminnelijke Brabander het liefst over wielrennen. Het is voor hem een vertrouwd en veilig wereldje, waarin hij iedereen kent en iedereen hem. Bovée heeft in zijn lange loopbaan nog nooit gedoe gehad. 

Tot deze najaarsdag, die nog wel zo rustig begint. Maar wat de sportjournalist niet weet, is dat zijn artikel over de uitwassen in de bokssport kwaad bloed heeft gezet. Bovée zit net aan de koffie als hij opschrikt van een stevig tumult. Het duurt even voordat hij echt beseft wat er gebeurt. Twee kleerkasten zijn de redactie binnengestormd, zo blijkt, op zoek naar ‘die klootzak die dat kutartikel heeft geschreven’. Paniek op de redactievloer, gillende dames, een stoel klettert op de grond. Bovée trekt wit weg, duikt achter zijn bureau en wordt net op tijd in bescherming genomen door een collega met zwarte band kyokushin karate. Dat helpt. Een minuut later is de rust teruggekeerd. De indringers hebben hun punt gemaakt en Bovée vat het tumult bibberend, maar treffend samen. “Nou, ik geloof dat ik op gevoelige tenen heb gestaan...”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Het voorval is exemplarisch voor een vastgeroest sentiment in de vechtsportwereld. Steeds als de media melding maken van een bokser of kickbokser die zich buiten de ring heeft misdragen – en dat gebeurt nogal eens – klinkt al snel het verwijt dat de sport ‘weer eens kapot wordt gemaakt’. Maar ja, het nieuws rond voormalig olympisch bokser Peter M. uit Almelo valt toch moeilijk te negeren. Want de verdenkingen liegen er niet om. De man wordt verdacht van afpersing, drugshandel en verboden wapenbezit. Zelfs de naam Taghi klinkt bij de verdenkingen. En het is bepaald niet het eerste smetje op de levenswandel van de sportman, die ooit als beroepsmilitair de trots was van zijn commandant.

Buitenbeentje

De vraag is altijd waar en wanneer het is misgegaan met zo’n getalenteerde sportman. Misschien heeft het voor een deel te maken met zijn afkomst. Peter M. wordt op 30 december 1987 geboren in de Almelose achterstandswijk Kerkelanden. Terugblikkend op zijn jeugd zegt hij in een interview met een stichting die zich inzet voor kansarme jongeren: “Veel van mijn toenmalige buurtgenoten hebben de school niet afgemaakt. Wat er van ze geworden is, weet ik niet, maar ik vermoed dat een aantal van hen nooit heeft gewerkt. Ze hingen op straat, kletsten wat, maar een echt doel hadden ze niet.” Peter M. zat zelf anders in elkaar. “Als ik naar mezelf als kind kijk, wilde ik al vroeg iets bereiken in de sport. Leren is niet echt mijn ding, maar dat hoeft ook niet, als je maar een doel hebt in je leven.”

De nog jonge M. is in zijn buurt een buitenbeentje. Daarover zegt hij: “Erg moeilijk heb ik het daarmee niet gehad. Als er problemen met de jeugd in mijn buurt waren, kon ik me fysiek wel redden. Het voordeel was dat ik altijd wel de sterkste was. Ik kon me in ieder geval verdedigen.” Een kwestie van overleven dus daar in Kerkelanden, het recht van de sterkste. Met dat laatste zit het wel goed, zo zou snel blijken. Peter zit vol energie en als jochie leeft hij zich uit op de voetbalvelden van Heracles. Het is daar waar hij merkt dat hij een groter en vooral fanatieker sportershart heeft dan veel van zijn ploeggenootjes. “Ik kon er niet tegen als een medespeler niet alles gaf. Ik wilde alleen mezelf iets kunnen aanrekenen.”

Op zijn 15de verruilt de Almeloër zijn voetbalschoenen voor een stel bokshandschoenen. Een gouden greep, want M. lijkt voor de sport geboren. Het afzien, tot het gaatje gaan, niet opgeven; het is precies wat hij wil. Bij de training en méér nog in de ring. Over zijn eerste wedstrijd zegt M. in het interview met de Defensiekrant: “In Den Helder nam ik het op tegen Jacob Schipper uit Maastricht. De scheids vond het op een gegeven moment wel mooi geweest. Voordat de bel was gegaan, moest ik al stoppen omdat ik Schipper te vaak raakte.” Het wekt dan ook weinig verbazing dat M. het twee keer – in 2005 en 2006 – tot Nederlands kampioen junioren A schopt. 

Visitekaartje van defensie

En zo groeit de erelijst gestaag; van NK Kampioen senioren A in 2007 tot winnaar van de Bocskai Memorial in Hongarije en van zilver bij de Kings Cup in Thailand tot winnaar militairen WK 2010 in Jacksonville, Verenigde Staten. In augustus 2009 gaat Peter M. als beroepsmilitair aan de slag bij de Koninklijke Landmacht, waar hij in de rang van soldaat 1e klasse als chauffeur wordt ingedeeld bij de 220 Transportcompagnie. Maar de Almeloër blijft boksen; Defensie ziet in hem een sportief visitekaartje en geeft hem alle ruimte voor trainingen en wedstrijden. Dus de zegetocht van Peter M. gaat door.

De boksende soldaat blijft prijzen pakken, in Nederland, maar ook in Minsk, Kazachstan en andere verre oorden. Hij is conditioneel een beest en vecht met een leeuwenhart. “Ik maak tegenstanders kapot door te blijven drukken,” aldus M. in een ander interview. “Hoe sterk ze ook zijn, ik krijg ze achteruit. Dan ontvouwt zich een tactisch spelletje dat ik goed beheers. Opgeven is makkelijk, maar hoe vaak ik ook klappen krijg, ik buig niet. Gas erop! Pijn voel ik niet als ik boks. Toen ik eens mijn hand brak voelde ik dat pas na de wedstrijd.”