20 jaar na de diamantroof op Schiphol: de top 5 van grootste roofovervallen ooit

Eindelijk hadden ze hem gevonden. Errol H. V. (59) was gevlucht naar Ibiza, waar hij op 6 februari 2024 werd gearresteerd door Spaanse agenten. In de meeste kranten werd hij ‘het brein’ achter de Schipholroof uit 2005 genoemd. De Telegraaf noemde het ‘de grootste diamantroof ooit gepleegd in Europa’. “Misschien in de hele wereld.” In het strafdossier staat dat er twintig zakken en twee dozen met geslepen en ongeslepen diamanten waren gestolen. De exacte waarde: 43.581.780,67 dollar. Tien zakken en een doos ter waarde van 29.156.247,67 dollar konden niet door de rovers worden meegenomen en werden in de buurt van Schiphol achtergelaten.

Er werd een grootschalig onderzoek gestart met de naam Rock, maar Errol en zes anderen werden pas in januari 2017 opgepakt. Hij kreeg een gevangenisstraf van 9,5 jaar, ging in beroep, kreeg in 2021 weer een hoge straf, ging in cassatie, mocht van de jong dat proces in vrijheid afwachten ‘en vervolgens nam hij de benen’, vertelde een woordvoerder van het Openbaar Ministerie tegen de NOS. De bekendste Schipholrover sprak tijdens zijn onderduik in het geheim meerdere keren met Mick van Wely van De Telegraaf. De verhalen verschenen vijf en zeven dagen na zijn arrestatie in de krant. Errols foto stond er gewoon bij. De titel van deel 2: ‘Brein megaroof openhartig’. En: ‘Diamantrovers Schiphol lieten deel buit achter: we konden het gewoon niet meenemen’. 

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Errol leek nogal veel plezier aan de roof te hebben beleefd en zei dingen als: “Ik scheur een zak los en maak een doosje open dat propvol zat met witte envelopjes. In de eerste die ik openmaakte, zat een joekel van een diamant. En ik zat op tientallen zakken. Ik roep (...): we hebben bingo! Diamanten. We kunnen met pensioen! Iedereen zat te juichen.”

Errol begreep heel goed dat een juwelenroof mediageniek is en hij bleek ook al afspraken te hebben gemaakt met een filmproducent voor een documentaireserie. Een woordvoerder zei tegen RTL ‘een objectief standpunt’ in te nemen en ‘het verhaal van alle kanten kritisch te belichten’. Volgens de filmproducent wordt er ook gewerkt aan een dramaserie of fictiefilm over de Schipholroof. Een diamantheist zonder zichtbaar geweld spreekt nu eenmaal aan bij een groot publiek, vijf andere grote roven uit de moderne Europese historie bewijzen dat eveneens. Een overzicht van 5 tot 1 met de lucratiefste overval als laatste. 

5.
Tonbridge, Kent

Het gebeurde laat in de middag op dinsdag 21 februari 2006. Colin Dixon, manager van gelddepot Securitas, reed over de A249 naar zijn huis in Herne Bay, een kustplaats in het Engelse graafschap Kent. Vlakbij Stockbury werd hij tot stilstand gemaand. In een Volvo S60 met een blauw zwaailicht zaten twee mannen in politie-uniform. Een van hen stapte uit en vroeg Dixon nogal dwingend of hij zijn motor wilde uitzetten. De agenten hadden duidelijk een ernstige snelheidsovertreding geconstateerd en Dixon moest in de politieauto gaan zitten met handboeien om. De Volvo werd gestart, de blauwe lichten gingen weer aan, de vermeende agenten vertelden Dixon dat ze hem naar een nabijgelegen politiebureau zouden rijden. Een van de mannen zei vlak erna: “Je zult wel hebben geraden dat we geen agenten zijn. Dit is een 9mm. We are not fucking about.”

Dixon moest overstappen in een wit busje en hij werd vastgebonden. De mannen reden naar een boerderij en sloten hem op. De nepagenten gingen hierna naar het huis van Colin Dixon in Herne Bay. Ze belden aan, Dixons vrouw Lynn deed open, wat kon ze voor de agenten doen? Slecht nieuws, haar man had een ongeluk met zijn auto gehad, Lynn en haar zoontje moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Lynn vroeg naar hun papieren. “In de achterklep.” Lynn geloofde het niet en begon te gillen. Een nepagent deed een hand voor haar mond, haar zoontje barstte in huilen uit. Ze werden in het busje geduwd en naar de boerderij gereden. De nepagenten eisten daar informatie van Dixon over zijn werkgever Securitas. Dat moest gedetailleerd en hij moest vooral de waarheid spreken. Zo niet, dan zouden zijn vrouw en zoontje een gruwelijke dood sterven. 

De kidnappers toonden Colin Dixon een kaart van het Securitas-depot in het Kentse stadje Tonbridge en ze reden erheen in de Volvo S60, een Renault-vrachtwagen en een Vauxhall Vectra. Lynn en hun zoontje bleven in de boerderij. De Volvo arriveerde om negen voor half twee in de nacht bij de ingang, Dixon zat erin met een gangster verkleed als agent. Ze stapten uit, Dixon en de anderen gingen naar binnen. Een werknemer herkende Dixon, wat deed hij hier op het tijdstip met die agent? Dixon opende de deur. “Just do whatever the bloke says.”

Dixon drukte op een knop, een hek ging open, de rovers betraden het depot. Ze droegen bivakmutsen en hadden pistolen, AK 47’s en een Skorpion-machinegeweer bij zich. Dixon vertelde de veertien werknemers dat ze maar beter konden gehoorzamen en ze werden vastgebonden. De rovers probeerden metalen kisten te vullen met bankbiljetten, maar het was te zwaar om alles te tillen en de rovers besloten lukraak zoveel mogelijk bankbiljetten te grijpen. Ze smeten het in zeventien kisten en boodschappenkarretjes en duwden de miljoenen om dertien over half drie in de ochtend het depot uit. Het totale bedrag: bijna 53 miljoen pond, meer dan honderd miljoen euro nu. 154 miljoen pond aan bankbiljetten moest worden achtergelaten. 

Vier dagen na de roof viel de politie huizen binnen van twee Albanese verdachten. Er werden bivakmutsen gevonden, wapens, een radioscanner en videobeelden van Dixons huis. Twee Britse rovers vluchtten die dag naar Amsterdam. Ze haalden flink door, gaven iedereen een rondje en vlogen door naar Marokko, waar ze geld verkwistten aan huizen, juwelen en drugs. Op 2 maart braken agenten een container open op een industrieterrein. Ze vonden bijna 10 miljoen pond terug en troffen in een vuilniszak nog eens 50.000 pond. De dag erna werden er veertien mensen gearresteerd. 

'De rovers in Kent probeerden kisten te vullen met bankbiljetten, maar het was te zwaar om alles te tillen en ze besloten lukraak bankbiljetten te grijpen'

Het proces begon op 26 juni 2007 in de Old Bailey in Londen. De vier bendeleiders kregen op 28 januari 2008 een levenslange gevangenisstraf. Een van hen was een voormalig UFC-vechtsportkampioen met de bijnaam Lightning. De Brit Howard Sounes bracht een paar maanden later een boek uit over de zaak met de titel: Heist: The True Story of the World's Biggest Cash Robbery. Een verfilming kon niet uitblijven en Darren Aronofsky, regisseur van onder meer The Wrestler, kondigde inderdaad een film aan over de roof, want hij zag de heist als ‘een zeer uniek Brits overval-verhaal met kleurrijke Londen-karakters’.

4.
Antwerpen

Zijn naam had ook die van een Italiaanse renaissanceschilder kunnen zijn: Leonardo Notarbartolo. In werkelijkheid was hij een meesterdief die in de nacht van 15 op 16 februari 2003 ‘de diamantroof van de eeuw’ organiseerde, zoals Vlaamse journalisten het omschreven. Eenvoudig was het niet: het Diamond Centre had een van de zwaarst beveiligde kluizen ter wereld. Het lag twee verdiepingen onder de grond, de beveiliging bestond uit een slot met 100 miljoen mogelijke combinaties, infrarood-hittedetectoren, een seismische sensor en een magnetisch veld. 

De voorbereiding duurde achttien maanden. Notarbartolo huurde een appartement in het gebouw van het Diamond Centre en had er ook een box in de kluis. De avond voor de roof ging hij naar die box. Niets raars: Notarbartolo pakte zijn sleutel en ging naar binnen, de bewakers herkenden hem, die Italiaans uitziende man met die schitterende naam kwam er vaker. Hij pakte een bus reukloze vrouwenhaarlak, begon te spuiten, schakelde de thermische hitte- en bewegingssensoren tijdelijk uit en verliet de kluis. Hij werd wel gefilmd door veiligheidscamera’s, maar de bewaker schonk er geen aandacht aan omdat hij die vriendelijke Italiaan goed kende.

Het was nacht toen Notarbartolo terugkeerde naar het Diamond Centre met vier crewleden. Hun bijnamen: Het Genie, de Sleutelkoning, Speedy en Het Monster. Ander mooi detail: de bende heette Scuola di Torino (School van Turijn). De mannen kwamen ongezien binnen dankzij Notarbartolo’s voorbereiding. De Sleutelkoning forceerde het slot van een kantoorgebouw grenzend aan het Diamond Centre. Dat gebouw deelde een tuin met het Diamond Centre en er stonden geen beveiligingscamera’s. In de tuin klommen de rovers met een ladder het Diamond Centre in. 

Het Genie zette op geniale wijze een infraroodsensor uit en hij schakelde ook het alarm bij een balkon uit. Na nog wat andere hoogstandjes van Het Genie en de Sleutelkoning arriveerden de rovers bij de kluis. Notarbartolo had via een geheim geplaatste camera de cijfercombinatie van het combinatieslot ontfutseld, de rovers openden de kluis en gingen naar binnen. Daar lagen meer dan honderd boxen vol diamanten, goud, zilver en andere waardevolle spullen die met een handboor werden geopend. 123 van 160 boxen werden opengebroken. De roof werd pas na het weekend ontdekt. De buit: meer dan 100 miljoen euro aan diamanten en andere waardevolle spullen. 

De rovers vluchtten naar Italië. Speedy en Notarbartolo hadden de taak een zak met bewijs te verbranden. Dat zouden ze eerst doen in Frankrijk, maar Speedy kreeg een paniekaanval en gooide de zak in een bos bij Brussel lukraak leeg. Notarbartolo probeerde het bewijs alsnog in de fik te steken, maar er bleven slierten van een videoband, wat diamantjes en een half opgegeten broodje liggen. Een jager vond het de dag erna op zijn terrein en belde de politie. Rechercheurs legden een link met Notarbartolo. Er kwam een inval in zijn appartement, binnen lag onder meer een bonnetje van een sandwich door Notarbartolo. Na het bekijken van camerabeelden van een nabijgelegen supermarkt kon de koper van het broodje definitief worden geïdentificeerd.   

Leonardo Notarbartolo werd in 2005 veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf. De Britten Scott Andrew Selby en Greg Campbell schreven het boek Flawless: Inside the Largest Diamond Heist in History over de roof. In 2021 verscheen Rubare L’impossibile (Het onmogelijke stelen) van de Italiaanse schrijver Peter D’Angelo. Notarbartolo had dagen met de auteur gepraat. Prime Italië maakte naar aanleiding van dat boek de serie Everybody loves diamonds. In de recent uitgekomen Amerikaanse blockbuster Den of Thieves 2: Pantera plegen dieven een overval waarbij de haarlakspuit-actie van Notarbartolo in de kluis wordt geïmiteerd. 

In het Grünes Gewölbe in Dresden werden 21 stopstukken gestolen. De geschatte waarde van de buit: 113,8 miljoen euro

In 2025 is nog steeds niet helemaal duidelijk hoe Notarbartolo en zijn Scuola di Torino de roof in zo’n zwaarbewaakte kluis precies hebben kunnen uitvoeren. In mei 2024 gaf Notarbartolo een interview aan de Belgische krant Het Nieuwsblad. Hij was iets over de zeventig en kwam voorrijden in een gerestaureerde oldtimer. Notarbartolo zei niet voor het eerst dat een Joodse diamanthandelaar, genaamd Alessandro, de opdrachtgever voor de heist zou zijn geweest.

In het stuk kwam te staan: “In een opslagplaats had Alessandro een levensgrote replica gebouwd van de kluizenzaal in het Diamond Center.” De rovers werden volgens Notarbartolo vlak voor de roof aan elkaar voorgesteld, ze kenden elkaars echte namen niet eens. Kenners twijfelen sterk aan die versie. De aanklager bewees op het proces dat alle betrokkenen jeugdvrienden van Notarbartolo waren en de mysterieuze opdrachtgever Alessandro is nooit gevonden. De meeste gestolen diamanten zijn ook nooit teruggevonden. Notarbartolo beweerde in Het Nieuwsblad geen idee te hebben waar ze zijn en niemand weet of hij dit keer wel de waarheid sprak toen hij zei: “Ik ben niet rijk, niet arm, ik heb het gewoon goed.”

3.
Dresden

Het gebouw heet het Grünes Gewölbe en staat in Dresden. Er liggen kunstschatten die in de achttiende eeuw zijn verzameld door de Poolse koning August II, die een mooiere collectie wilde hebben dan die opschepper Louis de XIV. In de vroege morgen van 25 november 2019 braken er leden van de Duits-Arabische Remmo-clan in. Ze hadden vooraf al de tralies van een raam zo beschadigd dat ze vrij eenvoudig naar binnen konden. Een elektriciteitskast was in brand gezet waardoor de lantaarns rond het museum uitvielen. Het alarm werd uitgeschakeld, clanleden klommen met een ladder naar de Pretiosensaal en ze liepen door de Wappenzimmer naar de Juwelenzimmer, waar ze met een bijl een vitrine sloopten. Er werden 21 topstukken gestolen. De leden van de Remmo-clan waren allang weg toen er agenten naar de plaats delict waren gekomen en ze vluchtten in een als Dresdense taxi vermomde Mercedes E500. De geschatte waarde van de buit: 113,8 miljoen euro. In Duitse kranten werd het de ‘Jahrhundertdiebstahl’ genoemd, de roof van de eeuw. 

De politiebaas van Dresden zette een Sonderkommission op met de naam Epaulette. Zes verdachten werden snel gevonden. Het proces begon op 28 januari 2022 in Dresden. Volgens de aanklager uit Dresden hadden de mannen van de Remmo-clan een doorgeladen revolver, een halfautomatisch pistool met schokdemper, bij zich. Twee bewakers zagen de roof live op hun scherm, maar ze durfden niet in te grijpen. Ze hadden eigenlijk het licht in het gebouw moeten aandoen of op de alarmknop moeten drukken, maar ook dat durfden ze niet. De bewakers belden alleen het noodnummer van de politie, daardoor duurde het wat langer voordat er mensen op de plaats delict waren en de rovers waren toen al gevlucht. 

De uitspraak was na 47 zittingsdagen in veertien maanden op 16 mei 2023 in Dresden. Vijf mannen werden schuldig bevonden, ze kregen straffen tussen de vier jaar en vier maanden en zes jaar en twee maanden. Rechtbankvoorzitter Ziegel hekelde hun ‘hoge criminele energie’ en sprak de relatief jonge daders toe met de woorden: “Jullie hebben een lange tijd in de gevangenis gezeten en zijn op een leeftijd waarop jullie zelf kunnen beslissen of jullie zo willen doorgaan.” Hij begreep hun loyaliteit naar hun clan en familie, maar riep de daders, ‘hoe ouderwets het ook klinkt’, toch op ‘een rechtvaardige levensstijl te leiden’. Er was meer in het leven dan ‘snelle auto’s’ en ze zouden na hun vrijlating best legale banen kunnen vinden. 

De roof bleef ook de jaren erna flink in het nieuws. De Duitsers Thomas Heise en Claas Meyer-Heuer schreven een bestseller over de zaak met de wat lange titel Der Jahrhundertcoup: Ein Clan auf Beutezug und die Jagd nach den Juwelen aus dem Grünen Gewölbe. Hun collega Butz Peters had ook geen zin de titel van zijn boek kort te houden en koos voor: Der Clan und die Juwelen: Der Einbruch ins Dresdner Grüne Gewölbe und die Macht der Remmos.

2.
Cannes

Er wandelde een man met een honkbalpetje over de chique Boulevard de la Croisette in Cannes. De datum: zondag 28 juli 2013, rond half twaalf in de ochtend. De man was rond de 1 meter 80, droeg een korte broek en gymschoenen. In zijn hand had hij een pistool. Hij stopte bij het Carlton Intercontinental Hotel, een gebouw van zeven verdiepingen met 343 kamers. Op grote paarse doeken stond een aankondiging voor de tentoonstelling Leviev. Extraordinary Diamonds. De juwelen kwamen uit de collectie van miljardair Lev Avnerovich Leviev, een Oezbeeks-Israëlische oligarch bevriend met Vladimir Poetin. 

De rover klom naar een balkon van het hotel. Hij opende een deur, schoof de gordijnen opzij en betrad de ruimte waar Levievs juwelen waren uitgestald. De tentoonstelling was nog niet open. Drie bewakers en drie Russische verkoopsters waren wel al binnen en plaatsten juwelen in gepantserde vitrines. De rover ging naar ze toe, wapen in zijn hand. Een bewaker knielde en deed zijn handen in de lucht. Een verkoopster verborg haar gezicht achter haar handen. 

De krant Nice-Matin liet de bewakingsbeelden een paar maanden later zien. De rover riep: “Op de grond, niet bewegen!” Hij stopte zoveel mogelijk sieraden in een zwarte tas en verliet de kamer door een raampje aan de achterkant met 72 sieraden, waaronder een 55-karaat diamant, een 30-karaat emerald, een 29-karaat saffier en gouden en zilveren kettingen, oorbellen, broches en ringen. De rover liet de tas beneden per ongeluk los, juwelen vielen op de grond. Een medewerker van een nabijgelegen hotel had niet door dat het een rover was en wilde hem helpen. Het antwoord: “Houd je bek! Rot op!” De rover had de juwelen inmiddels gepakt, rende een straat in en verdween rennend tussen de toeristen door. De bliksemroof had nog geen minuut geduurd. De totale waarde van de buit: 136 miljoen euro. 

Truecrimeliefhebbers hadden veel waardering voor de rover in de korte broek. Hij werd vergeleken met meesterdief Arsène Lupin, het personage The Phantom uit de Pink Pantherfilms en Danny Ocean uit Ocean’s Eleven. Goed dat die miljardair was beroofd, hij verdiende het. De hoofdcommissaris van de politie in Cannes noemde de grootste overval in Frankrijk ooit ‘werkelijk ongelooflijk’. In de Franse krant Le Monde werd de roof vorig jaar nog Casse du siècle genoemd, Overval van de eeuw. Een journalist schreef: “Als het in een filmscript zou voorkomen, dan zou de scène er vanwege de ongeloofwaardigheid uit zijn geknipt.” Kop van persbureau Bloomberg: Life Imitates Hollywood in a 136 Million dollar Jewelry Heist. De overval werd niet opgelost en de juwelen zijn nooit gevonden. Een Britse journalist schamperde dat ‘inspecteur Clouseau misschien op deze zaak is gezet’. 

1.
Londen

De Brit John Goddard liep op woensdagochtend 2 mei 1990 door Nicholas Lane met een aktetas in zijn hand. Hij was 58 jaar, werkte als koerier voor het bedrijf Sheppards en vervoerde die dag 301 obligaties van de Bank of England ter waarde van 291,9 miljoen pond (een miljard euro nu) naar zijn kantoor. Een man van begin twintig stormde op John Goddard af. Hij had een mes bij zich en schreeuwde dat de koerier de tas moest afgeven, anders zou hij sterven. John Goddard gehoorzaamde, de man rende weg met zijn buit. In The London Times werd de dag erna wel melding van de roof gedaan, maar het was een ‘waardeloze vangst’ en de dader ‘verdient geen cent aan deze misdaad’. Dit bleek fake news.

De rover was niet voor niets op die tijd op die plek, hij wist precies wat hij deed. Een louche Brit genaamd Keith Cheeseman zocht als tussenpersoon contact met een Amerikaan genaamd Mark Osborne, die een afspraak maakte met ‘maffioso’ Tony Dipiono. Osborne legde tien obligaties op tafel die stuk voor stuk een miljoen dollar waard waren, kon zijn gesprekspartner even aftikken? Dipiono bleek een FBI-agent te zijn, Osborne werd gearresteerd. FBI-agenten lieten opgenomen gesprekken tussen Osborne en Cheeseman horen. Osborne begon meteen te praten en hij lapte er direct allemaal mensen bij, onder wie Cheeseman. Agenten zetten Operation Starling op om de obligaties terug te vinden en ook de andere betrokkenen te vinden. Tachtig miljoen pond aan obligaties werden teruggevonden in Cyprus en er waren invallen in Nederland, Noord-Ierland, Schotland, Singapore en Duitsland. 

Mannen met geweren overvielen in 2003 de Centrale Bank van Irak, geleid door een zoon van Saddam Hussein. De opbrengst was 1 miljard dollar

Mark Osborne kwam vrij omdat hij de politie had geholpen, maar werd in augustus gevonden met twee kogels in zijn hoofd. Met de berover van John Goddard liep het even slecht af. De zware crimineel Jimmy Tippett Junior schreef in zijn autobiografie Born Gangster dat een overvaller genaamd Patrick Thomas hem de obligaties vlak na de roof in een toilethokje liet zien. Op 29 december 1991 werd Patrick Thomas voor de deur van zijn stiefzuster door zijn hoofd geschoten. Ze belde een ambulance, maar Thomas was al dood. Keith Cheeseman bleef wel leven, maar hij werd uitgeleverd aan Amerika en aangeklaagd voor de heling van bijna 300 miljoen pond aan obligaties. Hij kreeg zes jaar gevangenisstraf en zat daar vier jaar van uit in een van de zwaarste gevangenissen van Amerika. Agenten uit Engeland en Amerika hadden toen al 299 van de 301 gestolen obligaties teruggevonden. 

De City Bonds Robbery wordt gezien als de grootste overval uit de moderne Europese geschiedenis en daardoor is de aandacht nog steeds groot. Keith Cheeseman bracht in juni 2023 een memoir uit met de titel: How to Rob the Bank of England. De uitgever noemde het het True Story of Britain’s Biggest Ever Robbery. Volgens de meeste kenners is er wereldwijd maar één roof gepleegd met een grotere buit. Mannen met geweren overvielen in 2003 de Centrale Bank van Irak, geleid door Qusay Hussein, een zoon van Saddam Hussein. De opbrengst was 1 miljard dollar. Dat zou in 2025 ruim anderhalf miljard dollar zijn.