Zanger en presentator Simon Keizer (40): 'Ik leefde altijd op ratio'

Kers op de taart
Muziek was als jong kereltje al een grote liefde van Simon Keizer (40). Op de middelbare school botste hij op tegen Nick Schilder – en de rest is geschiedenis. Jarenlang produceerden ze als een van de succesvolste duo’s die Nederland ooit heeft gekend de ene na de andere hit: in de vorm van liedjes, tv-programma’s en documentaires. Twee jaar geleden zette Simon daar een punt achter en nu is hij volle bak bezig met z’n solocarrière.

Zijn eerste wapenfeit is het album Ruimte en de gelijknamige theatertour, waarmee hij vanaf deze maand door het hele land reist – check simonkeizer.com voor tickets bij jou in de buurt. De hoop van Simon is dat hij ook in z’n uppie een steady fanbase weet te behouden en hé, hij zegt geen nee tegen een nummer 1-hit. Maar: “Dat is geen doel op zich meer. Ik ben blij als ik mensen met mijn liedjes kan vermaken in het theater. Rolt daar nog meer uit, dan is dat een giga-kers op de taart.”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Slaat de titel Ruimte op de ademruimte die je kreeg na het afsluiten van het hoofdstuk Nick & Simon?
“Ja, dat was het idee na Nick & Simon, ruimte voor mezelf creëren. Dat had prioriteit. Ik had geen doel en hield alle opties open, omdat ik even niet wist waar ik aan toe was.” Lachend: “Nu beheers ik niet veel meer dan het maken van liedjes, dus er was wel een grote kans dat het weer richting muziek zou gaan. Maar het had ook gekund dat ik voor anderen was gaan schrijven. Of bij een platenlabel aan de slag was gegaan. Ik hield overal rekening mee. Uiteindelijk kroop het bloed waar het niet gaan kon en kwamen er vanuit die ruimte weer nieuwe liedjes.”

Zijn er momenten geweest waar op je dacht: ik ga iets totaal anders doen. Ik word, pak ’m beet, loodgieter of stratenmaker?
“Dat was niet best geweest voor de mensen die de straten moeten bewandelen. Maar zo was het wel. Ik heb mezelf carte blanche gegeven, alles lag open. Dat was een heel fijn gevoel, maar ook ontzettend verwarrend. Als je uit alles kunt kiezen wat je maar wilt, dan is dat veel. Een overweldigend gevoel van vrijheid. Mijn eerste focus was: mentaal alles even helder hebben, dingen laten landen en een plekje geven. Daar heb ik ruim de tijd voor genomen. Toen dat was opgeschoond, was het wel helder. Vrij snel begon er weer een vonkje te komen voor het maken van muziek.”

Welke track van je eerste soloalbum ligt het dichtst bij je hart?
“Jeetje, daar vraag je me wat (pakt zijn telefoon en bladert door de lijst met nummers). Waar ik tot nu toe de meeste reacties op heb gekregen, is het nummer Vaderdag (deel 2). Het enige solonummer dat ik ooit binnen Nick & Simon heb uitgebracht, was Vaderdag. Mijn eigen vader is overleden toen ik nog jong was en het lied gaat over de pijn van Vaderdag als je geen vader meer hebt. Inmiddels ben ik zelf vader van twee kinderen en zit ik in een heel andere levensfase. Ik voelde al een tijdje dat er een deel 2 moest komen, waarin ik beschrijf hoe Vaderdag tegenwoordig voelt. Het is een puur liedje geworden dat heel dichtbij me staat. Eigenlijk zijn alle nummers op het album ontzettend persoonlijk.” 

Is het spannend om een album uit te brengen dat volledig over je eigen zielenroerselen gaat?
“Ter voorbereiding op mijn theatertour ben ik gaan praten met verschillende mensen uit het vak. Brigitte Kaandorp is een echt theaterdier, dus ik heb tijdens een meeting aan haar gevraagd: wat is jouw aanpak, hoe vul jij je show in. Zij vertelde dat ze altijd begint met het maken van liedjes, dat is haar fundament. Vervolgens gaat ze van liedje naar liedje om daar verhalen bij te schrijven die ze tussendoor vertelt. Pas als dat klaar is, realiseert ze zichzelf: o, dit wil ik kennelijk vertellen. Dat voelt achterstevoren, omdat je denkt: ik moet beginnen met bedenken wat ik eigenlijk kwijt wil. Toch ben ik het ook zo gaan aanvliegen. Ik heb twaalf liedjes verzameld, de show erbij geschreven en pas daarna viel het kwartje, precies zoals Brigitte het had beschreven: aha, dit is wat ik kwijt wil, dit wil ik delen. Of het spannend is wat mensen daarvan vinden, dat denk ik eigenlijk niet. Omdat ik dit gewoon kwijt moet. Dit is het tijdframe van waar ik nu in mijn leven sta en dat moet er kennelijk uit.’ 

'Bij de geboorte van mijn dochter gingen er voor het eerst alarmbellen rinkelen, maar er zijn altijd al aanwijzingen geweest dat er iets niet klopte'

Wat is de rode draad van wat eruit moet?
“De veranderde perceptie op mezelf en de wereld. Het startpunt daarvan vond een jaar of vijf geleden plaats. Ik ging nadenken over wie ik dacht te zijn, hoe ik dacht dat de wereld naar mij keek en hoe ik naar de wereld keek. De conclusie die ik daaruit trok, was dat het allemaal maar een invulling is. Het is mijn eigen invulling geweest. Het heeft een tijdje geduurd voor ik me dat realiseerde, maar toen het echt was doorgedrongen en ik de shift wist te maken… Dat gaf zo’n verlichting. Ik wil dat gewoon delen. Om mensen misschien een beetje te inspireren of hoop te geven.”

Je zingt in het nummer Zin in het leven: “Ik heb door de donkere dagen gelopen, m’n ogen weer langzaam geopend.” Raad je andere mensen ook zo’n reis aan? 
“Zeker! Ik ben op retraite gegaan in Costa Rica, waar ik een intensief programma van twaalf dagen heb gevolgd. Gisteren heb ik een mooi gesprek gehad met een vriend die dat ook gaat doen. Hij staat op een troebel punt in z’n leven, net als ik destijds. Ik heb veel met hem gepraat over wat het mij heeft gebracht. In eerste instantie wist hij niet zo goed of het wel iets voor hem zou zijn, maar nu zegt hij: Ik ben nieuwsgierig naar wat het doet. Als ik ook maar een klein percentage van de bezoekers van mijn theatertour op het idee kan brengen om ook eens zoiets te integreren in hun leven, dan is dat een mooie bijvangst.”

Vergeef het me, maar voor een nuchtere Nederlander klinkt het allemaal een tikkeltje zweverig. Wat houdt zo’n retraite concreet in?
“De kern is dat je leert inzien dat hoe je in het leven staat één grote egokwestie is – en dat je meer bent dan je ego. Daar is een dagprogramma voor samengesteld: je gaat mediteren, veel wandelen, gesprekken voeren. Bij aankomst lever je je telefoon in, dus er is geen afleiding. Je bent allemaal maar met jezelf bezig, in een klein en select gezelschap. Het zwaartepunt van de retraite wordt gevormd door de cirkels, waarbij je in een kring je verhalen deelt met elkaar. Dat doe je onder begeleiding van een aantal professionals die je helemaal ontleden: waar zitten de knelpunten, waarom voel je dit. Samen met jou proberen ze de shift te gaan opzoeken. Het is lastig om dit in één minuut uit te leggen, want je doet dit elf dagen lang. Ik vond dit soort onderwerpen altijd al heel interessant en heb er altijd al veel over gelezen, maar het is iets wat je echt moet doen en ervaren. Daar heb ik na mijn vorige carrière veel tijd ingestoken.”

Wat was een belangrijk inzicht dat je tijdens deze cirkels kreeg?
“Het mooie van zo’n retraite in Costa Rica is dat er van alles op z’n plek valt. In mijn geval was het dat ik me realiseerde: ik heb helemaal niet kunnen voelen. Ik leefde altijd op ratio. Dat kan ik nu over mezelf zeggen, omdat ik weet: het kan ook anders. Maar als je niet beter weet, dan wordt het gek. Ik heb nooit geweten dat ik niet goed kon voelen. Dat is een mechanisme geweest.

Als je erachter komt dat je al zolang op die manier leeft, komen de vragen: oké, maar wie was ik dan geweest als ik dat wel goed kon? Dat is ontzettend fascinerend. Er is achteraf ook wel een specifiek punt aan te wijzen waarbij ik zelf merkte: dit klopt niet. Dat was bij de geboorte van mijn dochter. Ik zag bij mijn vrouw wat het met haar deed en wat het losmaakte. Ik vond het ook een indrukwekkende gebeurtenis, maar wederom op denkniveau. Rationeel voelde ik wel: dit is heftig, wauw, wat een verandering in mijn leven. Maar het kwam niet echt binnen. Ik beleefde het niet op gevoelsniveau, wat ik ver daarvoor ook al had bij grote highlights. Als wij een groot stadionconcert deden, dan wist ik wel: dit is vet, dit is kicken. Maar ik had dan ook altijd wel het idee; moet ik die kick dan niet wat meer voelen, is dit niet raar? Bij de geboorte van mijn dochter gingen er voor het eerst alarmbellen rinkelen, maar er zijn altijd al aanwijzingen geweest dat er iets niet klopte.”

Dat moet voor jou een rare gewaarwording zijn geweest, want op het oog had je alles: knappe vent, kneiterbekend, uitverkochte zalen, dikke bankrekening... 
“Na de geboorte van mijn dochter merkte ik wel: ik moet even aankloppen bij iemand, om het erover te hebben. Dat werd een interessante zoektocht. Er ging een tijdje overheen voordat ik de juiste coach was tegengekomen. Maar toen ik eenmaal de juiste mensen om me heen had, was meteen ook mijn interesse gewekt. Ik zag zelf ook wel: ik kan hier iets mee, ik wil dit wel aangaan, deze uitdaging, om mezelf meer heel te maken. Dat zou ik andere mensen die een soortgelijk pad bewandelen ook willen aanraden: zie het vanuit nieuwsgierigheid, als observeerder vanuit jezelf. Hé, wat gebeurt er met mij? Dat maakt het heel leuk om ermee aan de slag te gaan. Dat is ook wat ik probeer uit te leggen in mijn theatertournee. Ik wil het niet zwaarmoedig brengen, zo van: och jee, kijk eens wat ik allemaal heb meegemaakt. Nee, het is juist een heel boeiend proces. Ik wil mensen bijna aansporen om hun schouders er ook eens onder te zetten. Het is zo’n geweldig traject. Ik zei gisteren ook tegen die vriend van mij, die echt flink in de rats zit: gefeliciteerd, wat fantastisch dat je deze afslag neemt, je gaat zo’n mooie kant op. Dat is ook weer een shift in perceptie. Zie het niet als een dal waar je in zit, maar als een kans.”

'Eerst overleed mijn vader, daarna de nieuwjaarsbrand in 't Hemeltje. Ik heb het verdriet weggestopt om maar niets te hoeven voelen'

Volendam lijkt me niet per se een dorp waar mensen ontzettend openstaan voor retraites, shifts in perceptie en boven je ego uitgroeien. Hoe wordt er in jouw omgeving gekeken naar de nieuwe Simon?
“Volendam is een gesloten dorp, maar dat speelt geen rol in hoe ik in het leven sta. Ik vind het leuk dat ik steeds meer mensen tegenkom die deze materie ook interessant vinden. Op het schoolplein kom ik af en toe een vader of een moeder tegen die ook een retraite heeft gedaan. Stiekem leeft het natuurlijk best wel, zelfs in Volendam.”

Je oud-collega Nick Schilder is ook helemaal into persoonlijke ontwikkeling, inclusief mediteren en ijsbaden. Heb je het met hem gehad over de weg die je in de afgelopen jaren hebt afgelegd?
“Dat hele mediteren is bij ons allebei een jaar of vijf geleden begonnen. Toen deelden we onze aanpak wel met elkaar: hoe doe jij het, wat brengt het jou? Maar binnen de wereld van mediteren kun je verschillende kanten op, dus we bewandelden niet precies hetzelfde pad. Ik begin elke dag met een duik in koud water, Nick heeft thuis ook zo’n ijsbad staan en was sowieso altijd al met groei bezig. We hebben dus wel raakvlakken qua interesses, maar vandaag de dag spreek ik hem heel weinig.”

Bekijk ook

Nick Schilder (41) over Nick 2.0: 'In het begin dacht men: waar is die gozer mee bezig?' | Nieuwe Revu

Nick Schilder staat op het punt een heel nieuw hoofdstuk in zijn carrière te schrijven. De Volendammer heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en kiest voor een gedurfde solo-aanpak. 

Jullie zitten niet samen in een ijsbad.
Lachend: “Nee, misschien komt het ooit nog.”

Weet je inmiddels waarom je nooit echt iets voelde?
“Ja, die antwoorden heb ik allemaal gekregen. Het is wel een logisch geval van oorzaak-gevolg geweest. Ik heb nogal wat op mijn bord gekregen in mijn puberteit. Eerst overleed mijn vader, een jaar later zat ik in de nieuwjaarsbrand in ’t Hemeltje in Volendam, waarin ik net te veel dood en verderf zag. Dat is in korte tijd zoveel geweest dat ik vanuit zelfbescherming geen gevoelens meer toeliet. Ik heb het verdriet weggestopt om maar niets te hoeven voelen. Dat heeft als resultaat gehad dat ik over het hele spectrum veel minder voelde. Als je het simpel stelt, dan liep ik eigenlijk met een soort schild om mezelf heen. Dat heb ik stukje bij beetje laten zakken.” 

Zit je nu al te grienen bij zielige reclames?
“Vooral in het begin was het raar. Bij willekeurige items in een talkshow zat ik al te huilen op de bank. Tegelijkertijd kreeg ik daar de slappe lach van, omdat ik dacht: wie de fuck ben ik nu eigenlijk? Dat is met terugwerkende kracht ook allemaal te verklaren. Ik moest dat allemaal even leren, hoe je omgaat met emoties. Daar moest ik een balans in vinden, die ik nu wel heb gevonden. Ik heb genoeg handvatten om ermee om te gaan.”

Je klinkt af en toe als een filosoof, maar je bent ook nog gewoon een jonge vent in de kracht van z’n leven. Hang je nog weleens in de lampen?
“Ik vierde laatst mijn 40 1/2e verjaardag, daar was ik wat vertraagd mee. De dag erna had ik een ouderwetse hangover. Zo erg dat ik dacht: ik ben hier te oud voor. Dat was een zeldzame gebeurtenis, want voor mij is dat het niet waard. Ik vind het honderd keer leuker om met een mooi ploegje lekker uit eten te gaan en van mooie wijnen te genieten dan nachtenlang door te halen. Die tijd ligt achter me. Dat komt ook doordat ik kinderen heb. Als ik uit ben in Amsterdam en zie dat het al half 3 is, dan weet ik: over 3 of 4 uur staan ze weer naast mijn hoofd te springen.”

Ben je voor je kinderen de vader die je voor ze wilt zijn?
“Getting there. Ook daarin vind ik het leuk om elke dag stapjes te zetten. En juist van hen te leren. Dat is ook best een shift geweest. Je bent geneigd om als ouder te denken: ik moet mijn kinderen opvoeden, dus zij moeten alles van mij leren. Maar het is prachtig om dat om te draaien en je kinderen als spiegel te zien. Dat probeer ik meer en meer te doen. Eigenlijk ben ik best blij met hoe het allemaal gaat.” 

Heb je ondertussen ook een duidelijk beeld van je gedroomde toekomst? Of laat je dat nog steeds een beetje op je afkomen?
“Ik vond dat vrije gevoel heel fijn, dus dat wil ik nog niet kwijt. Waar ik vroeger driejarenplanningen had, heb ik dat nu ingekort tot één jaar. Wat er daarna gebeurt, dat weet ik nog niet. Dat kun je als eng ervaren, maar ook als vrij. Ik kies voor dat laatste. Misschien ga ik wel voor anderen schrijven of wat meer in tv-formats duiken. Een boek schrijven. Ik roep zo maar wat dingen hoor, die op dit moment niet aan de orde zijn, maar die wel zouden kunnen gebeuren. Er zijn zoveel mogelijkheden. Het is superleuk om dat open te houden.”

'Als ik uit ben in Amsterdam en zie dat het al half 3 is, dan weet ik: over drie of vier uur staan ze weer naast mijn hoofd te springen'

Kun je jezelf die luxe ook permitteren omdat je je niet druk hoeft te maken over geld?
“Ik ben ook heel goed in uitgeven. Aan vakanties en lekker en kwalitatief goed uit eten gaan – dat is een hobby van mijn vrouw en mij. Ik investeer hier en daar ook nog wat. Waarin, dat hou ik lekker voor mezelf. Het is dus wel prettig als er inkomstenstroom zal blijven, maar ik ben daar minder mee bezig dan voorheen. Omdat ik ook weet: het komt hoe dan ook wel goed.”