Wereldberoemd door moedermoord: Gypsy-Rose is geprezen 'celebrity' en zelf moeder geworden

Gypsy-Rose Blanchard uit Missouri staat op haar geboortedag, 27 juli 1991, al direct met 10-0 achter. In haar eerste dagen ligt zij op de neonatale intensive care, een chromosomale afwijking is de grote boosdoener. Ook in de jaren die volgen veroorzaakt deze afwijking een berg ellende in het leven van Gypsy-Rose: spierdystrofie, epilepsie, ernstige astma, slaapapneu, oogproblemen, om maar een paar klachten op te noemen.

Haar gezicht is rond, haar lichaam mager en haar huid bleek. Haar tanden doen altijd pijn en beginnen al voor haar pubertijd af te brokkelen. Gypsy-Rose belandt in een rolstoel, moet aan een voedingssonde en draagt geregeld een zuurstoftank bij zich. Als peuter lijdt het Amerikaanse kind zelfs jarenlang aan leukemie. Gelukkig heeft Gypsy-Rose een fantastische moeder: Claudine Blanchard, door vrienden ook wel ‘Dee Dee’ genoemd, geeft haar dochter zo goed en zo kwaad als zij kan een gelukkige jeugd. Dat is een fulltime baan; een eigen carrière of een eigen leven zit er voor Dee Dee niet in. Maakt haar niks uit. Alles voor haar zieke dochtertje. 

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Speciale jacuzzi

Haar eigen vader kent Gypsy-Rose niet en volgens Dee Dee is dat maar goed ook. Die man is een drugsverslaafde nietsnut, een alcoholist die de gezondheidsproblemen van zijn eigen dochter niet aankan. En hij stuurt ook nooit geld. Dus zorgt Dee Dee in haar eentje voor haar ernstig zieke kind. De twee wonen in Springfield, een stadje in Missouri, in een kleine roze bungalow die hen is toegekend door de stichting Habitat for Humanity.

Het is er een beetje krap, maar wel van alle gemakken voorzien, zoals een oprit naar de bungalow en een speciale jacuzzi vanwege Gypsy’s spierziekte. Door al haar beperkingen kan Gypsy niet naar school, maar ontvangt zij thuis les. Van haar moeder natuurlijk. Een hele uitdaging, want zelfs als puberende tiener heeft Gypsy nog altijd ‘de geest van een 7-jarige’, zo vertelt Dee Dee haar vrienden en buren. Daar moeten mensen rekening mee houden, vindt ze. De buurt is erg te spreken over de lieve Gypsy en vooral over Dee Dee, de modelmoeder die alles doet en laat voor haar zieke dochter. “Ze waren gewoon perfect,” zal een buurtbewoner later terugblikken. “Dit arme, zieke kind werd verzorgd door een geweldige, geduldige moeder die alleen maar iedereen wilde helpen.” Een ander omschrijft het markante duo als ‘lief, gul en onmogelijk om te vergeten’.

Op 14 juni 2015 – Gypsy-Rose is dan al 23 jaar – verschijnt op de Facebook-pagina van Dee Dee plotseling een alarmerend bericht: “That bitch is dead!” Vrienden en buurtbewoners weten niet wat ze ermee aan moeten. Is Dee Dee’s Facebook soms gehackt? Moet de politie gebeld worden? Ze besluiten een kijkje te gaan nemen bij de roze bungalow. Daar staat het aangepaste busje van Dee Dee op de oprit.

“Ze zullen wel thuis zijn,” merkt een buurvrouw op. De ramen zijn geblindeerd, dus niemand die dat zeker weet. Op de Facebook-feed van Dee Dee verschijnt intussen een tweede bericht: “Ik heb dat dikke varken vermoord en haar lieve, onschuldige dochter verkracht... Haar gegil was zooo fucking luid, LOL.” De politie, inmiddels ook ter plekke, twijfelt niet langer en valt de roze bungalow binnen. In de slaapkamer treffen zij het levenloze lichaam van Dee Dee in een plas opgedroogd bloed. De stank verraadt dat Dee Dee er hier al een aantal dagen zo bij ligt. Van de hulpeloze Gypsy is geen enkel spoor te vinden. De vrienden en buren vrezen het allerergste. Wat is hier in hemelsnaam gebeurt? 

Op 14 juni 2015 – Gypsy-Rose is dan 23 jaar – verschijnt op de Facebook-pagina van Dee Dee plotseling een alarmerend bericht: ‘That bitch is dead!’

Een grootschalige zoekactie naar Gypsy-Rose Blanchard barst los. Heeft zij dit gedaan? Dat kan toch niet? Zo’n hulpeloos, kreupel meisje…..De grootste aanwijzing voor de politie om in de juiste richting te speuren, is het IP-adres van de dubieuze Facebook-berichten. Die leidt naar Big Bend, een dorpje op zo’n negenhonderd kilometer noordwaarts. De ochtend na de lugubere vondst kloppen agenten op de deur van Nicholas Godejohn, een 26-jarige inwoner van Big Bend.

De berichten zouden door deze man zouden verstuurd. Godejohn doet open en geeft zich, zonder slag of stoot, over aan de politie. En jawel, in diens woning treffen de agenten ook Gypsy-Rose Blanchard. Heelhuids, veilig en ongedeerd. Ook zij wordt meegenomen naar het bureau voor verhoor. In Springfield zorgt het nieuws dat Gypsy terecht is én niets mankeert voor een golf van opluchting. Totdat Jim Arnott, de lokale sheriff, de volgende ochtend zijn persconferentie begint met de raadselachtige woorden: “Niets is wat het lijkt. We kennen de ware achtergrond van deze familie echt niet. Dit is een diep tragische gebeurtenis, omgeven door mysterie, bedrog en publieke misleiding. We zijn nog druk aan het onderzoeken.”

In de dagen erna klapt Gypsy-Rose Blanchard uit de school. Niet alleen heeft zij inderdaad haar moeder vermoord; het ‘gehandicapte meisje’, waarvoor zij al haar hele leven wordt aangezien, bestaat niet. Er is helemaal niks aan de hand met haar spieren. Ze heeft geen medicijnen en ook geen zuurstoftank. Ze heeft kort stekeltjeshaar. Haar hoofd werd haar hele leven geschoren om haar ziek te laten lijken. Gypsy heeft nooit kanker, epilepsie of oogproblemen gehad. Ze is welbespraakt en kerngezond. En ze kan gewoon lopen, rennen en springen, zonder rolstoel. Haar leven is één grote leugen geweest, 23 jaar lang. Toen Gypsy-Rose Blanchard werd geboren, was het geen chromosomale afwijking die van haar leven een hel maakte, maar haar moeder. Wie is zij?

Epileptische aanvallen

Claudine ‘Dee Dee’ Blanchard (1967) groeit op in Louisiana en is 23 jaar als zij de 17-jarige Rod Blanchard ontmoet. Van hem raakt ze vrijwel direct zwanger, maar een gelukkig gezinnetje worden zij niet. Rod zou tegen Dee Dee hebben gezegd dat hij ‘om de verkeerde redenen’ met haar was getrouwd en vertrekt nog voor de bevalling in de zomer van 1991. Gypsy-Rose Blanchard telt gewoon tien vingertjes en tien tenen. Zij is drie maandjes jong als Dee Dee zichzelf ervan overtuigt dat haar baby aan slaapapneu lijdt. De artsen kunnen niks vinden. Maar Dee Dee weet het zeker. Sterker nog, als dit zo doorgaat, zal Gypsy vast en zeker stikken in haar slaap.

Niet veel later begint Dee Dee bij de huisarts ook over terugkerende epileptische aanvallen. En ook meent zij te weten dat Gypsy door een ongeneeslijke spierziekte is getroffen. En dat haar ogen en oren slecht functioneren. Telkens trekken de artsen de beweringen van Dee Dee in twijfel. Hun testen, controles en biopsies laten helemaal geen afwijkingen zien. Toch dienen zij het kind anti-epileptica toe, opereren ze Gypsy veelvuldig en doen haar in rolstoel. Ze verwijderen haar speekselklieren omdat ze te veel kwijlt. Dat Dee Dee eerder een verdovend middel in haar mond heeft gestopt, weet niemand.

Gypsy krijgt een voedingssonde en eet tot haar twintigste alleen maar ingeblikte maaltijdvervangers. Om haar verhaal kracht bij te zetten, scheert Dee Dee haar dochter kaal en vertelt aan Jan en alleman dat zij aan leukemie lijdt. Soms stelt een dokter te veel vragen. Dan geeft Dee Dee steevast hetzelfde antwoord: Gypsy’s medische dossier is verloren gegaan in een orkaan. Als er daarna nog steeds lastige vragen komen, gaat Dee Dee gewoon naar een andere specialist. Lange tijd gelooft Gypsy zelf ook in de ziektes die haar moeder voor haar verzint. Ze weet niet beter en leeft compleet geïsoleerd. Wat zij niet weet: eigenlijk is mamma ziek. Dee Dee lijdt aan het syndroom van Münchhausen by proxy, ook wel bekend als factitious disorder imposed on another, een psychische aandoening waarbij iemand ziektes bedenkt bij iemand anders, vaak hun kind, en diegene hieraan herhaaldelijk laat behandelen. Het doel: medelijden en sympathie opwekken. 

Roze bungalow

Maar Dee Dee gaat nog een stapje verder. Zij besluit haar dochters ellende uit te buiten. Een ernstig ziek kind biedt namelijk allerlei mogelijkheden en kansen, merkt Dee Dee al snel. Een gratis tripje naar Disney World bijvoorbeeld. Of een ontmoeting met countryster Miranda Lambert, gratis vluchtjes, verblijven in een luxe lodge voor kankerpatiënten of in comfortabele Ronald McDonald-huizen en zelfs een eigen, roze bungalow.

De buitenwereld gunt het Dee Dee en Gypsy allemaal van harte en vindt hen ‘gewoon perfect’. Achter de voordeur wordt de mishandeling steeds heviger. Dee Dee deelt regelmatig stevige klappen uit en ketent haar dochter vast aan bed. Intussen probeert Rod Blanchard meermaals zijn vervreemde dochter op te zoeken, maar telkens worden die pogingen gedwarsboomd door Dee Dee. Rod stuurt Gypsy maandelijks 1200 dollar aan kinderalimentatie, 23 jaar lang, maar dat geld komt nooit aan bij zijn dochter. Hij is geen drugsverslaafde alcoholist, zoals Dee Dee haar dochter 23 jaar lang voorhoudt, maar een hertrouwde familieman met een hooggeplaatste functie bij een olietransportbedrijf. 

Gypsy-Rose is 19 jaar als zij haar eerste twijfels krijgt over haar opvoeding. Als zij in deze periode met een jongen wil daten, grijpt Dee Dee in en bestraft haar onnodig hard. Steeds vaker verlangt Gypsy naar een normaal leven. Op een website voor christelijke vrijgezellen ontmoet zij Nicholas Godejohn, een 23-jarige jongen uit Big Bend. Nicholas is autistisch, beschrijft zijn leven als eenzaam, kampt met psychische aandoeningen en een identiteitsstoornis. Ook is hij ooit gearresteerd in een McDonald’s, toen hij daar negen uur lang zat te masturberen. Toch raakt Gypsy op hem verliefd.

‘In de gevangenis kon ik vrienden maken, naar buiten gaan en praten met leeftijdsgenoten. Het was meer vrijheid dan ik ooit heb gevoeld in mijn leven bij mijn moeder’

Via de computer delen zij met elkaar hun seksuele fantasieën. In diezelfde periode ontdekt Gypsy dat haar eigenlijk niets mankeert. Dat haar moeder letterlijk een ziek spelletje met haar speelt. En dat zíj eigenlijk ziek is, in haar hoofd. Als Dee Dee daarna begint over de zoveelste onnodige medische ingreep, neemt Gypsy een radicaal besluit: haar moeder moet dood. Alleen: Nicholas moet het doen. “Ik heb het zelf niet in mijn hart om zoiets te doen. Als mensen mij zouden kennen, zouden ze weten dat ik niet eens een vlieg kan doden,” verklaart Gypsy die keuze later tegen CNN. “Het ligt gewoon niet in mijn aard om geweld te gebruiken.” Nicholas daarentegen heeft daar duidelijk minder moeite mee, zo blijkt wel uit de sms’jes die hij Gypsy in die periode stuurt. “Schat, je vergeet dat ik meedogenloos ben, en mijn haat tegen haar zal haar dwingen te sterven.” En: “Het is mijn evil side die het zal doen. Hij zal er geen puinhoop van maken. Hij houdt van moorden.”

In juni 2015 stapt Nicholas overdag op de bus naar Springfield. Gypsy ligt op dat moment in het ziekenhuis om haar voedingssonde te laten vervangen. Die avond klopt Nicholas op de deur van de roze bungalow. Gypsy doet open, geeft haar vriendje een innige kus, een paar handschoenen, een rol ducttape en een groot keukenmes. Zij verschuilt zich in de badkamer en bedekt haar oren. Nicholas sluipt de slaapkamer binnen en steekt Dee Dee 17 keer in haar rug. Dan loopt hij naar de badkamer en zegt tegen Gypsy: “Trek je kleren uit en ga op het bed liggen.” Tijdens de seks begint Gypsy te huilen en roept ze haar moeder om hulp. Maar die hoort helemaal niets meer. Zij is morsdood.

Later zal Gypsy verklaren dat Nicholas haar verkrachtte omdat zij hem niet toestond Dee Dee te verkrachten, voordat hij haar doodde. Met 4400 dollar aan alimentatiecheques van papa Rod vluchten Gypsy en Nicholas na de verkrachting richting een motel, vlak buiten Springfield. Daar stippelen zij hun vluchtroute uit naar Big Bend. Zij wanen zich zo vrij als een vogel: “We zijn er mee weggekomen!” Toch voelt Gypsy zich slecht over haar moeder. Zij overtuigt Nicholas een alarmerend Facebook-bericht te plaatsen, zodat Dee Dee tenminste snel wordt gevonden. Een dag later leidt hetzelfde Facebook-bericht tot hun arrestatie. “Niets is wat het lijkt,” concludeert sheriff Jim Arnott de volgende ochtend.

Tien jaar celstraf

“Ik denk dat het heel belangrijk is dat mensen begrijpen dat ik op een breekpunt ben gebracht. Zoals ik ben, als individu, zou ik nooit iemand kunnen vermoorden.” In deze verklaring van Gypsy-Rose gaat de rechter in 2015 deels mee. Zij komt er vanaf met tien jaar celstraf. Nicholas krijgt, als aanslagpleger, levenslang, zonder mogelijkheid tot vervroegde vrijlating. Achter de tralies van de Chillicothe Correctional Center voelt Gypsy zich voor de eerste keer in haar leven ‘vrij’.

Tegen CNN zegt ze: “Ik kon er vrienden maken, naar buiten gaan en praten met leeftijdsgenoten. Het was absoluut meer vrijheid dan ik ooit heb gevoeld in mijn leven bij mijn moeder.” Ook haar advocaat ziet hoe Gypsy opleeft in de gevangenis. “De meeste van mijn cliënten vallen af ​​in de gevangenis, omdat het eten er zo slecht is. Gypsy is in de eerste twaalf maanden achter de tralies veertien pond aangekomen,” zegt hij in 2016. Terwijl Gypsy in de gevangenis zit, verschijnt in 2019 The Act, een televisieserie over haar leven. Kijkers maken kennis met een hulpeloos meisje dat de enige juiste beslissing nam: haar kwaadaardige moeder (laten) doden. De serie krijgt ronkende recensies en maken van Gypsy een heuse celebrity. In de bak wordt zij overladen met liefdesbrieven, tekeningen en steunbetuigingen. Een van haar aanbidders is Ryan Anderson, een 37-jarige leraar met wie Gypsy in 2022 trouwt, tijdens een besloten ceremonie in de gevangenis. 

Op 28 december 2023 komt Gypsy vervroegd vrij, wegens goed gedrag. Zij heeft dan 8,5 van de 10 jaar uitgezeten. Zij heeft intens veel spijt van haar acties en hoopt een nieuw leven te mogen beginnen, zegt ze tegen journalisten. Die kans verdient ze, zo is de consensus. The Guardian noemt haar een ‘onwaarschijnlijke volksheldin’. Gypsy eerste ‘vrijheidsselfie’ op haar Instagram vangt zes miljoen likes. Alles wat Gypsy doet, zegt of denkt is wereldnieuws, zelfs een uitstapje naar de schoenenwinkel. Ze krijgt haar eigen realityshow en miljoenen volgers op TikTok. Er komt een boek, documentaires en talloze interviews.

Of ze soms geen dubbel gevoel heeft bij al die publiciteit, vraagt een journalist van ABC haar. “Je bent beroemd, terwijl je hebt meegewerkt aan een moord.” “Natuurlijk wel,” antwoordt Gypsy. “Ik ben niet op zoek naar roem. Ik deel mijn verhaal als waarschuwing. Zodat de volgende persoon die in een situatie als de mijne zit, niet de route bewandelt die ik nam.” Heeft ze echt spijt van haar acties? Ja, verzekert ze keer op keer. “De datum van de moord is voor mij de zwaarste dag van het jaar,” zegt Gypsy in talkshow The View. “Ik draai een van haar lievelingsliedjes en sta dan heel hard te janken. Mijn moeder was geen slechte vrouw. Ze was geen monster. Ze was gewoon een zieke vrouw die eigenlijk geestelijke gezondheidszorg nodig had.” Tegelijkertijd: het was zij of Gypsy zelf, beredeneert ze. “Ik denk niet dat er voor mij een einde in zicht zou zijn. De mishandelingen zouden gewoon zijn doorgegaan.” Gypsy is inmiddels gescheiden van Ryan Anderson en is nu samen met Ken Urker, een andere pen pal uit haar gevangenisperiode.

Zelf moeder

Eind december 2024, op de dag af een jaar na haar vrijlating, is de 33-jarige Gypsy zelf moeder geworden, van een dochtertje. “Alle dingen die ik wilde van mijn moeder, wil ik deze baby geven,”, vertelt ze tijdens haar zwangerschap in tijdschrift People. “Mijn moeder zei dat ik nooit zou trouwen, een gezin zou hebben of kinderen zou krijgen. Dus dat ik nu op eigen benen sta en mijn eerste kindje verwacht, zie ik als een prestatie.” Op sociale media regent het felle reacties; de getraumatiseerde Gypsy zou deze verantwoordelijk niet kunnen dragen. Daarop zegt zij: “Ik ben nu in therapie voor mijn mentale gezondheid en heb alle hokjes afgevinkt om er zeker van te zijn dat ik stabiel ben. Ik kan alleen maar zeggen: ik heb sterke mensen om me heen die me steunen en het gaat heel goed met Ken en mij.”

Dat kan niet gezegd voor Nicholas Godejohn. Die komt nooit meer vrij. Is dat niet oneerlijk, vroeg een journalist Gypsy onlangs. “Ik weet zeker dat we allebei spijt hebben. Ik kan alleen maar zeggen: ik heb mijn straf uitgezeten, hij zit zijn straf uit voor zijn aandeel. Ik wens hem het beste met zijn reis.”