Avondje Lille: onze schrijvende Feyenoord-fan komt ondanks verbod toch in Frans stadion

Woensdag, 20.26 uur

“Bent u hier op uitnodiging?” vraagt een agent met mijn ID-kaart in handen. “Nee? Sorry, dan komt u niet binnen.”
Terug naar een week hiervoor. 

“Naar aanleiding van het reisverbod voor Feyenoord-supporters dat is uitgesproken door het ministerie van Binnenlandse Zaken, zal er geen openbare verkoop plaatsvinden. Een groot deel van de kaarten is al verkocht, de paar honderd overige kaarten kunnen alleen nog door trouwe fans van LOSC Lille worden gekocht.”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Bovenstaande tekst is op de site van LOSC Lille verschenen vlak voordat ik een kaartje wilde kopen. Ik ben helemaal geen ‘trouwe supporter’ van Lille, maar heb wel een mailtje gehad waarmee ik kan kaarten kan bestellen. Dat zit zo: we gaan ieder jaar naar Lille-Paris Saint-Germain, dat was vooral om Messi, Mbappé en Neymar te zien spelen. Hemelse ervaringen op slechts een dikke twee uur rijden. Sinds die eerste keer krijg ik altijd een mail waarmee ik kaarten kan bestellen, dus ook voor de wedstrijd tegen Feyenoord, daar ben ik wél trouw supporter van. Nou had ik mezelf voorgenomen Feyenoord nóóit achterna te reizen, maar deze kans kan ik niet laten liggen.

Waarom ik nooit naar een Europese uitwedstrijd wilde? Het zal best allemaal ook reuzegezellig zijn hoor, maar de Feyenoord-tripjes zijn me iets te vaak aangegrepen door volk dat voornamelijk houdt van cocaïne en rotzooi trappen. Ben ik allergisch voor, daarvoor houd ik te veel van Feyenoord.

Zelfs de wereldavond tegen Bayern München moest ook weer deels worden verpest door malloten die vuurwerk afsteken, resulterend in boetes en straffen. Maar dit is dé kans om Feyenoord toch eens in het buitenland te zien, op wie weet een historische avond waarop mijn cluppie zich kan plaatsen voor de achtste finales in de Champions League. Daar gaan we, allez!

Woensdag, 13.00 uur

Nou heb ik een pleurishekel aan autoritten langer dan een kwartier – ik ben al vijf keer bij Lille geweest, maar heb nog nooit zelf gereden – toch begin ik vanuit Den Bosch fluitend aan de 231 kilometer naar Noord-Frankrijk. Of ja, fluitend... Toch ook wel nerveus. Dat ritje kan ik trouwens iedere voetballiefhebber aanraden. Lille speelt in een mooi stadion, het is dus vrij dichtbij en kaartjes zijn zelden een probleem. Die kosten bij de meeste competitiewedstrijden maar twee tientjes, kun je bij Feyenoord nog niet eens de warming-up voor zien. Voor vanavond moest ik dan wel een vermogen neerleggen, 85 euro, dat was het goedkoopste stoeltje dat nog beschikbaar was. Ach ja, heb ik er voor over.

Dit voelt als een privilege, maandenlang is de supportersvereniging in de weer geweest om 2000 supporters naar Lille te krijgen, maar de Franse autoriteiten waren minder enthousiast over het Hollandse bezoek. In samenwerking met Feyenoord en een hele rits Franse supportersverengingen is met een hoger beroep in Parijs nog geprobeerd toch te mogen afreizen, pas één dag voor de wedstrijd komt er witte rook: géén Feyenoord-fans welkom in Lille. “De Franse overheid heeft aangegeven dat er sprake is van een inreisverbod. Supporters wordt derhalve geadviseerd om niet af te reizen naar Lille,” luidt het statement van Feyenoord.

14.12 uur

Ai, een inreisverbod. Ga ik met mijn Nederlandse nummerbord van de snelweg worden geplukt? Zoveel agenten zullen ze daar in Frankrijk toch niet beschikbaar voor hebben? Wel dus. Gisteren kwamen de eerste berichten door van Feyenoorders die met een ‘weigering van toegang’ zijn teruggestuurd bij de Franse grens. Het was vanmorgen ook op het ontbijtnieuws. Heeft het nut deze kans te wagen? Ik heb gekeken naar andere opties. De auto parkeren in Moeskroen of Kortrijk en vanuit België het laatste stukje met de trein. Nadeel: de trein terug haal ik niet. Dan zou ik een taxi terug kunnen pakken, al controleren ze vast ook bij treinstations. Dit is Plan B.

Vanuit België een taxi of Uber pakken? Mwah, duur en ingewikkeld, dat is Plan C. Plan D, een huurauto pakken vanuit België, streep ik gelijk door. Nóg duurder, nóg ingewikkelder. Ik vraag me inmiddels af waaraan ik ben begonnen. Na lang wikken en wegen probeer ik het in eerste instantie gewoon met de auto, ik heb een goed verhaal bedacht en bovendien een geheim wapen bij me: mijn zus Linsey. Ook geboren met Rotterdams bloed en besmet met het Feyenoord-virus. Een broer en zus, met asociaal dure wedstrijdkaartjes die keurig op naam staan, sturen ze toch niet terug? 

15.58 uur

Hoe dichterbij de grens tussen België en Frankrijk, hoe meer zweet ik voel opborrelen. Linsey maakt zich nergens druk om en denkt dat we niet eens worden gecontroleerd, bij mij is de spanning inmiddels op mijn maag geslagen. De navigatie telt rap af naar de eindbestemming, nog minder dan tien minuten naar het Stade Pierre-Mauroy. We gaan toch niet stranden in het zicht van de haven? Ik heb natuurlijk een Nederlands nummerbord, maar ben ook incognito als Lille-supporter.

Ik heb expres een vest aan waaronder ik mijn rode casual Lille-shirt draag, de twee wedstrijdsjaals van Lille-PSG heb ik voor deze gelegenheid van mijn kantoormuur gerukt en liggen op de achterbank en aan de autosleutel bungelt een LOSC-sleutelhanger. Nee, ik ben niet stiekem toch Lille-supporter, maar vind het leuk om een souvenirtje te kopen bij een buitenlandse wedstrijd. Mijn zus heb ik gevraagd iets charmants te dragen en we hebben onderweg ons verhaal gerepeteerd.

In het kort: we gaan regelmatig naar Lille, dit is haar verjaardagscadeau want ze had de club nog nooit in de Champions League gezien, in Nederland zijn we fan van FC Den Bosch en we hadden de kaarten al vóór het ingevoerde inreisverbod, anders hadden we het risico niet genomen. Het Lille-mailtje waarop ik word uitgenodigd kaarten te bestellen heb ik paraat, voor alle zekerheid heb ik de Feyenoord-app met daarin mijn seizoenkaart even van mijn telefoon gehaald. Zo moet het lukken, toch?

Feyenoord-tripjes zijn me iets te vaak aangegrepen door volk dat voornamelijk houdt van cocaïne en rotzooi trappen. Ben ik allergisch voor

16.07 uur

We zijn in Frankrijk! Bij de grens stonden vier motoragenten, maar die hebben ons met rust gelaten. Wow! Ik moet hier even van bijkomen. “Ik zei het toch?” hoor ik naast me. Het oorspronkelijke plan was om eerst naar de stad te rijden, sfeer proeven, maar ik wil mijn auto zo snel mogelijk kwijt in de buurt van het stadion. Als ik heb geparkeerd zijn we in veilige haven en ik heb speciaal een parkeerkaart gekocht waarmee ik vijf uur vóór de wedstrijd kan parkeren, stond op de site. Maar na het afrekenen – 21,50 euro – kreeg ik de kaart binnen en staat erop dat ik pas drie uur van tevoren terecht kan. Merde!

Even kijken hoe ver ik kom, maar precies bij de bewuste parkeergarage staat volop politie. Nee toch? Ik mag wederom passeren zonder stopteken, bovendien is de garage nog gesloten. Die daarnaast, een paar honderd meter verder, is wél open. Een vriendelijke vrouw vraagt of we voor ‘le match’ komen. Voor 29,50 euro gaat de slagboom omhoog. Zonder aarzelen tik ik af, want nu zijn alle problemen omzeild, denk ik...

16.14 uur

De parkeergarage ligt op nog geen voetbalveld van het stadion dat er een kleine vijf uur voor de aftrap nog verlaten bijligt. Ik had tijd nodig voor Plan B en C, daarom zijn we zo vroeg. Naar mijn kameraden thuis app ik foto’s van mezelf bij het stadion, ha, het is gelukt! Uit de fanshop komen vier Nederlanders met een wedstrijdsjaal, die ga ik zo gelijk kopen, draag ik tenminste weer het Feyenoord-embleem. Mijn landgenoten zijn ook Feyenoord-supporters, uitgenodigd door de UEFA, bij de grenscontrole zijn ze op de foto gezet, maar mochten ze doorrijden. We hebben tijd zat, even met het openbaar vervoer naar het centrum.

17.02 uur

Het zal tijdens een Europese away-day zelden zo rustig zijn geweest op een marktplein als nu. Het is een prachtige binnenstad, maar de regen geeft het nu iets onbestemds. Ook doordat er veel politie op de been is. Feyenoord-supporters zie ik niet, maar als ze er al zijn, zullen ze zo verstandig zijn om zich gedeisd te houden. Ik vind het restaurant waar ik al eens voortreffelijk heb gegeten en dat lukt nu weer. Voorgerecht: zes garnalen, hoofdgerecht: een steak plus friet, een halve liter cola en fooi; klaar voor 23 euro per persoon. Merci!

Het sterft van de politie, ik zie een agent met een joekel van een geweer, kunnen ze in Oekraïne vast beter gebruiken

19.07 uur

Met de stroom mee lopen we naar het fraai verlichte én multifunctionele stadion. Het is pas geopend in 2012, toch ligt er al veel sportgeschiedenis. Roger Federer won hier de Davis Cup, LeBron James speelde hier vorige zomer olympisch basketbal en toen werd er ook gehandbald. Dit is ook het decor van grote rugbywedstrijden en popconcerten, maar we zijn hier voor de samba van Igor Paixão, goals van Santiago Giménez en tackles van Dávid Hancko.

19.26 uur

Het sterft van de politie, ik zie een agent met een joekel van een geweer, kunnen ze in Oekraïne vast beter gebruiken, want af en toe hoor je wel Nederlands, maar de rellen waar de Fransen zo bang voor zijn hangen totaal niet in de lucht. Op mijn telefoon lees ik dat alle Nederlandse auto’s rond het stadion van de weg worden gehaald, nu ben ik extra blij dat onze wagen al urenlang staat geparkeerd. In de fanshop zijn de stapels wedstrijdsjaals flink gekrompen, kennelijk vinden ze Lille-Feyenoord hier ook een mooi affiche.

19.48 uur

Linsey wil iets warms uit de auto pakken, in de garage staan vier Nederlanders te treuren. Bellend overleggen ze wat te doen, ze zijn net geweigerd bij het stadion. “We zijn uitgenodigd door de UEFA, maar kwamen niet binnen. Waarom niet? Ik denk omdat ze ons Nederlands hoorden praten.” Oei. Deze mannen zien er keurig uit en lijken in de verste verte niet op hooligans. “Ze hebben foto’s van ons gemaakt. Ik ben er wel klaar mee, wat mij betreft gaan we naar huis,” zegt de sigaarrokende dertiger. We waanden ons vogelvrij, nu is de spanning van vanmiddag weer helemaal terug. Ook Linsey is voor het eerst vandaag bloednerveus. We spreken af niet of heel zachtjes te praten in de rij. Niet opvallen! Tegen de controleurs knikken we vriendelijk, maar gaan we niks zeggen.

19.56 uur
De rijen bij De Kuip zijn bij grote wedstrijden al gigantisch, maar dit slaat alles. Is het zestig meter? Tachtig? Het blijft maar regenen. Gelukkig werken ze sneller dan in Rotterdam, na een half uur staan we bij de controle. Ik laat mijn kaart zien? “M?” vraagt de suppoost. Dat zie je toch, denk ik. Ik knik. “Français?” “Belgique,” is de eerste leugen die in me opkomt. Ik word gelijk meegenomen naar de suppoosten naast de rij. Linsey ook. We moeten ons legitimeren en ik weet hoe laat het is. De suppoosten halen een vrouwelijke agent erbij. “Bent u hier op uitnodiging? Nee? Sorry, dan komen jullie niet binnen.” Ik laat het Lille-shirt zien onder mijn vest, zeg dat ik hier meerdere keren per seizoen kom en dat de kaarten gewoon op mijn naam staan. En zeg dat niet iedere Nederlander ook Feyenoorder is. Het maakt allemaal weinig indruk. Linsey gooit het op de sentimentele toer, maar het is nog makkelijker om Gordon van de coke te praten. “Dit zijn de instructies, we mogen alleen Nederlanders binnenlaten die zijn uitgenodigd door de UEFA. Jullie komen echt niet binnen.”

20.24 uur

Ik opper het nog eens te proberen. We zijn al dik vier uur in Noord-Frankrijk, hebben een halve tank leeggereden en 85 euro betaald voor een kaartje. “Dat heeft geen zin, dit gaat echt niet lukken,” zegt mijn zus. “Laten we gaan.” Ze heeft een punt, maar in tegenstelling tot bij de andere Nederlanders zijn er geen foto’s van ons gemaakt en hebben we niks ingevuld. Dus riskeren we ook geen boete, denk ik. De rij is weer twintig meter langer dan net. “Over een half uur hebben ze intussen honderden andere gezichten gezien,” zeg ik. “Ze hebben toch ook geen foto’s gemaakt van onze ID’s? We zijn er nu toch, laten we het nog één keer proberen.” Vooruit. We realiseren ons nu dat ze iedere bezoeker aan de praat willen krijgen. In de rij oefenen we om ‘bonsoir’ zo Frans mogelijk uit te spreken. We gaan bij een andere suppoost naar binnen en veranderen onze kleding een beetje. De capuchons gaan af en de sjaals onder de jas en we nemen een klein beetje afstand van elkaar. En we laten nu niet het geprinte kaartje zien, maar die op onze telefoons. De Champions League-hymne klinkt al, de wedstrijd staat op het punt van beginnen. Moeten we die straks kijken in een kroeg?

20.59 uur

Deze suppoost doet niet moeilijk en laat me erdoor. Maar gelijk daarna kom ik bij de volgende horde, mijn jas moet open, begrijp ik uit de gebaren van deze controleur, niet uit zijn woorden. Dan toch de vraag. “Français?” Oui, oui. Er breekt bij hem een voorzichtige glimlach door, hij gelooft er niks van. Ik zeg ‘merci’ en loop zo ver mogelijk door. Ik verwacht ieder moment een hand op mijn schouder, maar die komt niet. Door naar de volgende halte: een stevige fouillering. Ik krijg allemaal opdrachten die ik niet snap. Dan moeten mijn armen weer zo, dan weer zo, er komt geen einde aan. Ik kan niet verhullen dat ik geen Frans begrijp, maar deze vrij jonge knul heeft duidelijk maar één taak: fouilleren. Ik mag door, kaartje vervolgens zelf scannen en voilà. Ik ben binnen! Maar waar is Linsey? 

21.04 uur

Zo stoïcijns mogelijk wacht ik net buiten de controlepoortjes. Linsey appt, ze staat in de vrouwenrij voor een grondige inspectie. Nu zie ik haar, ze heeft nog twee dames voor zich. Man, wat is dit spannend! Ik hoor dat Lille scoort, maar daar kan ik me niet eens druk over maken. Linsey mag erdoorheen, maar nu heeft ze ruzie met het scanapparaat. O nee, als er maar geen overijverige suppoost komt helpen. Bliep, binnen!

21.06 uur

In het trappenhuis geven we elkaar een boks, niet te uitbundig doen, voorzichtig blijven. Bij het vak staan weer lastige suppoosten die ons ongetwijfeld naar onze plek willen wijzen, moeten we weer camoufleren dat we geen Frans praten. Aan de rechterkant zie ik niemand, we glippen naar binnen en zoeken onze stoelen.

21.14 uur

We zitten nog maar net of Giménez scoort, 1-1! Wát een avond is dit. We zijn nog steeds aan het shaken van het afgelopen uur en hebben al een Feyenoord-goal te vieren. Dat doen we door eerst stuurloos voor ons uit te kijken en daarna naar elkaar. Ik heb pure vreugde nog nooit zo goed verborgen. 

Het zou een zegen zijn om uit het stadion te worden gezet, waren we nou toch maar geweigerd, tik ik in onze Feyenoord-app

22.46 uur

Er hangt een heerlijk voetbalsfeertje in het Stade Pierre-Mauroy, de supporters achter het doel hebben hun shirt uitgetrokken en het hele stadion zwaait met sjaaltjes. Maar ik kan er dit keer niet van genieten. Bij de 2-1 en 3-1 zijn we nog netjes opgestaan, inmiddels doen we geen moeite meer om onze afkomst te verhullen. Te chagrijnig, ik voel me de ongenode gast die ik feitelijk ook ben. Het zou een zegen zijn om uit het stadion te worden gezet, waren we nou toch maar geweigerd, tik ik in onze Feyenoord-app. Dat meen ik niet, maar blessures voor Giménez, Justin Bijlow en drie eigen goals... 6-1, wat een catastrofe.

01.58 uur

Met doorweekte sokken en schoenen kom ik thuis. Geweldig avontuur, verschrikkelijke wedstrijd. Feyenoord heeft dus geen historie geschreven, maar onderweg besef ik dat er voor mij wel een historisch tintje aan deze afgang zit. Ik heb Feyenoord enkele keren met 4-0 zien verliezen, maar ik geloof dat 6-1 de grootste nederlaag is waarvan ik getuige was. Pijnlijk, daarom is er veel gezwegen tijdens de terugreis. Geen woorden, maar tranen.