Een leven op de vlucht is geen leven

De Vietnamees Minh Nghia Vuong, bijgenaamd ‘Lucky’, houdt de gemoederen flink bezig. Of misschien is het inmiddels ‘hield’, want er zal toch wel een keer een eind komen aan zijn vlucht? Het begon allemaal op zaterdagmiddag 21 januari, toen hij op een parkeerplaats bij winkelcentrum Walburg in Zwijndrecht zijn ex-vriendin Anneke (38) en haar moeder Michel (66) neerschoot. Gewoon op klaarlichte dag, voor de ogen van het winkelend publiek.

De hulpdiensten waren er snel, maar voor Michel kon niets meer worden gedaan. Anneke werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht.

In de media werd al snel gesproken van een ‘goed voorbereide actie’, waarschijnlijk omdat Lucky gebruik had gemaakt van meerdere vluchtauto’s. Zou kunnen, de Vietnamees heeft een indrukwekkend strafblad en kent het klappen van de zweep. Anderzijds hebben dergelijke relatiedrama’s doorgaans een nogal impulsief karakter en is er van solide voorbereiding zelden sprake. Feit is in ieder geval dat Lucky zich niet, zoals je vaak ziet bij dergelijke zaken, aan de politie heeft overgeleverd, maar dat hij als een echte hitman op de vlucht is geslagen.

De dubbele aanslag haalde dat weekend bijna alle kranten en nieuwszenders. Verslaggevers trokken met microfoon de buurt in om meer te weten te komen over de verdachte en de slachtoffers. De sfeerverslagen leverden weer bijzondere getuigenissen op. “Ik begrijp er niets van,” sprak een man in de deuropening van zijn woning. “Ik zag hem weleens lopen en dan zei hij altijd gewoon gedag.” Een ander: “Hij kwam hier weleens met zijn hondje voorbij, een rustige man eigenlijk.” Blijkbaar gaan veel mensen ervan uit dat zware criminelen als humeurige horken door het leven gaan, als ploerten die opvallen door hun onbeleefde en asociale gedrag. Het tegendeel is meestal het geval. Niet opvallen is het devies.

‘Al zit je in een plattelandsdorp in Belize, je schrikt van elke passerende politieauto en krijgt de zenuwen van iedereen die langer dan een paar seconden naar je kijkt’

Een andere uitspraak die ook weer voorbijkwam, vooral tussen de lezersreacties op internet, was het bekende ‘het komt steeds dichterbij’. Ook zoiets. Die zin klopt alleen als je jezelf als het middelpunt van het aardse gewoel beschouwt. Want wat voor de één dichterbij is, is voor de ander juist verder weg.

Waar je na zo’n heftige gebeurtenis ook altijd op kunt rekenen, zijn de verwijten richting het kabinet in het algemeen, Rutte in het bijzonder en de bittere vaststelling dat het hier ‘steeds meer op Amerika gaat lijken’. Maar goed, het is logisch dat zo’n heftige moord de nodige emoties losmaakt, je zult maar met zo’n tafereel worden geconfronteerd of bekend zijn met de slachtoffers.

Intussen zijn er veel vragen. Wat heeft Lucky bezield? Was het inderdaad een voorbereide aanslag of gebeurde het in een opwelling? Maar vooral: gaat slachtoffer Anneke, die bij het schrijven van deze column nog altijd in kritieke toestand verkeerde, het halen? Er is de politie uiteraard alles aan gelegen om de Vietnamees zo snel mogelijk van de straat te krijgen. Reken maar dat alle trucs en middelen worden ingezet en het is slechts een kwestie van tijd dat zijn aanhouding wordt gemeld. Tenzij hij er inmiddels in is geslaagd om naar het buitenland te vertrekken, dan wordt het een ander verhaal.

Maar dan nog. “Een leven op de vlucht is geen leven,” heeft een crimineel me ooit verzekerd. “Als je geen paranoïde inslag hebt, dan krijg je die vanzelf. Al zit je in een plattelandsdorp in Belize, je schrikt van elke passerende politieauto en krijgt de zenuwen van iedereen die langer dan een paar seconden naar je kijkt. Vluchten is vaak niet meer dan nog even genieten van geleende tijd. Maar je weet dat het vroeg of laat voorbij is. En soms komt dat nog als een opluchting ook...”