Xander de Buisonjé: 'Ik heb een zwaar jeugdtrauma!'

Speel je nu ook in zaaltjes waarvoor je normaal je neus zou ophalen?

“Ik geniet juist van de kleine zalen waarvan andere artiesten denken: mwoah. De energie van een grote zaal of festivalveld is ook leuk, maar dan sta ik op een hoog podium. Ik hou er niet van als er een afstand is tussen mezelf en het publiek. Soms word ik voor gek verklaard dat ik optreed op buurtfeesten of voetbalverenigingen, maar ik wil door het publiek kunnen lopen, iets aan de mensen vragen, met elkaar in gesprek gaan. Er wordt weleens gezegd: maar dat is toch niet veilig? Maar er gebeurt eigenlijk nooit iets raars. En al zou er een keer een half biertje over mijn broek gaan, dat is ook niet het einde van de wereld.”

Hoe kijk je naar iemand als Mart Hoogkamer, die het podium verlaat als er een biertje over hem heen gaat?

“Toen wij net begonnen met Volumia! was het credo: hoe gekker, hoe beter. Wij renden elke avond als dollemannen de zaal in en kregen dan een complete douche over ons heen. Er is ook een keer een asbak naar mijn hoofd gegooid, maar we zijn nooit gestopt door wat dan ook. Het waren kwajongenstijden, je bent jong en dan vind je dat lachen. Kijk, iedereen is anders, Mart Hoogkamer is een ander persoon dan ik en staat in z’n recht om te doen wat hij wil doen. Maar ik wil geen verbitterde, oude artiest worden die niks meer leuk vindt omdat ie het al zo lang doet. Ik wil dat enthousiasme van vroeger nooit vergeten en probeer bij elk optreden te doen alsof het de eerste keer is dat ik mijn energie overbreng op het publiek.”

Ging het er wild aan toe in je beginjaren?

“Zeker, maar wel op een leuke manier. Ik heb een hekel aan ruzie en agressie, dat artiesten gaan knokken of hun hotelkamer slopen. Dat deden wij dus nooit, het was allemaal heel liefdevol. Drugs deed ik ook zelden, tuurlijk heb ik weleens wat geprobeerd, maar ik heb ADHD en word van veel stofjes juist rustig in plaats van opgepept. Dat heeft dan niet zoveel zin. Drank was er des te meer, dat was wel rock-’n-roll.

Qua vrouwen weet ik niet of we nou echt losgingen. Ze waren er, altijd en overal, dat sowieso. Voor ons was het een soort speeltuin waarin we op dat moment zeer aanwezig waren, maar we hielden de basisnormen en waarden altijd in de gaten. Het was een geweldige tijd om met elkaar mee te maken. We hebben nog steeds veel contact, dat is leuk.”

‘Drugs gebruikte ik zelden. Drank was er des te meer, dat was wel rock-’n-roll. Vrouwen waren er ook altijd en overal, voor ons was het een soort speeltuin’

Je hebt ooit gezegd: “Vroeger had ik veel aandacht nodig en zocht ik die ook.” Waar kwam dat vandaan?

“Ik was heel onzeker en had veel last van faalangst, dus ik was altijd op zoek naar bevestiging. De weg ernaartoe was vreselijk, want ik was voor elk optreden ontzettend nerveus. Ik heb vaak genoeg hyperventilerend in de coulissen gestaan, maar eenmaal op het podium viel al die spanning van me af. Op een of andere manier heb ik me daar altijd heel prettig en veilig gevoeld. Inmiddels heb ik de aandacht niet meer op die manier nodig. Ik vind het gewoon leuk om op te treden, dat is een veel fijner uitgangspunt.”

In interviews hint je regelmatig op iets naars wat in je jeugd is gebeurd en waardoor je faalangstig werd.

“Ik wil er niet meer mee te koop lopen, maar ik heb helaas iets meegemaakt wat een zwaar jeugdtrauma heeft veroorzaakt.

Niet binnen mijn familie, maar daarbuiten. Het was een van de motherfuckers die je tegenkomt in je leven, om het zo maar te zeggen.

Ik heb dat nooit aan iemand verteld, maar het zat wel in mijn systeem. Daardoor is mijn visie op liefde op een verkeerde manier beïnvloed. Als je niks naars meemaakt op dat vlak, dan is liefde gewoon liefde. Maar als je zoals ik iets heftigs meemaakt, dan ga je het daaraan liëren en wordt het verknipt. Ga je vanuit die basis op zoek naar aandacht, dan zoek je eigenlijk iets wat je nooit gaat vinden. Uiteindelijk gaat dat je opbreken.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.