Knipogen niet toegestaan

“ Collega’s die een hartje appen of gevoelens schrijven zoals ‘liefs’, of ‘ik hou van je’.

Dat zou ik eng vinden, als ik een jonge vrouw was. Dat zijn tekenen van verliefdheid en kunnen als bedreigend overkomen. Ook al is de intentie van de zender totaal anders.”

Was getekend: Marli Huijer, emeritushoogleraar aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ze deed deze uitspraak onlangs in het Algemeen Dagblad.

Ik ken deze mevrouw verder niet, maar op een foto vond ik haar er nogal streng uitzien. Niet bepaald iemand die uitnodigt tot het sturen van een hartje of twee x’jes. Marli is filosoof las ik en haar motto is een uitspraak van de schrijver Arnold Heumakers: “Filosofie moet het leven moeilijker maken.” Daar lijkt mevrouw Huijer goed in te slagen.

Een hartje sturen, ‘liefs’ of een x’je; het mag niet meer als het aan de filosofe ligt. Met bonzend hart en het zweet op de rug ben ik door mijn appgeschiedenis gegaan. Er stond me namelijk bij dat ik ooit zo’n smiley met een piepklein hartje had gestuurd naar Monika, een vrouwelijke collega op de crimeredactie van RTL Boulevard als dank voor wat achtergrondinfo in een moordzaak. Monika en ik kennen elkaar al lang en zijn in de loop der jaren bevriend geraakt, hoewel we elkaar zelden zien. Was ik nu onbedoeld te ver gegaan? Schuilt er toch een vrijpostige hork in mij? Er was maar één manier om daarachter te komen, door haar gewoon even te appen (zonder x’je). “Hoe vond je het eigenlijk om zo’n emoji te ontvangen?” vroeg ik. “Lief,” schrijft ze terug, “hoezo?” Ik leg haar uit wat de aanleiding is voor mijn vraag en stuur haar het betreffende stukje uit het AD. Het blijft even stil. Dan, na een minuut; “Pff, wat een onzin. Wie neemt hier nou aanstoot aan?”

Kijk, ik ben de jongste niet meer.

Mijn werkzame leven begon in 1981, bij de politie. Ik heb daar dingen gezien die je anno 2022 niet voor mogelijk houdt. Een vrouwelijke collega die in het voorbijlopen door een agent op de kont wordt geslagen. Iedereen lachen, hahaha. Dan de onthutste blik van de vrouw in kwestie, die als ‘kinderachtig’ wordt weggezet, want ze had toch zelf voor een baan in een mannenwereld gekozen?

En dan heb ik het nog niet over de schunnige grappen met wapenstokken en handboeien als terugkerend thema. De politie kon toen écht een onveilige omgeving zijn voor vrouwen. Goed dat daar een cultuuromslag plaatsvindt, het was hard nodig.

Mag je een jarige collega nog zoenen? Draagt het samen kijken naar een computerscherm bij aan een onveilig werkklimaat?

Mijn overstap naar de mediawereld gaf weer andere inzichten. Taferelen als bij de politie behoorden tot het verleden, maar het viel niet mee om te bepalen waar de grens lag tussen amicaal en net over het randje. Handen schudden wordt als heel formeel en afstandelijk gezien, zo leerde ik al snel, er móét geknuffeld en gezoend worden. Iedereen is een ‘schat’ of ‘lieverd’ en je kunt de affaires voor je ogen zien opbloeien. Probeer in dat wereldje vol levenslustige twintigers en dertigers het hoofd maar eens koel te houden. Het is goed dat mannen (en vrouwen) op hun verantwoordelijkheden worden gewezen op de werkvloer. Maar door mensen als filosoof Marli Huijer wordt een nieuwe angstcultuur gecreëerd.

Wat mag nog wel? Mag je een jarige collega nog zoenen?

Is een complimentje nog geoorloofd? Mag je langer dan drie seconden naar een vrouwelijke collega kijken? Draagt het samen kijken naar een computerscherm bij aan een onveilig werkklimaat?

Het zijn verwarrende tijden. Niet alle mannen zijn jagers, niet alle vrouwen zijn lichtgeraakt. Wie de schoen past, trekt hem aan.