Misdaadcolumn: 'Het verdriet van een vader'
Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: het verdriet van Rob Stoker.
Onlangs had ik een gesprekje met Rob Stoker uit Emmen. Zijn naam was twee jaar geleden veelvuldig in het nieuws. Rob is de vader van de in 2013 vermoorde Kim Stoker (24). De jonge vrouw werd ’s nachts door haar jaloerse vriend Arjan de G. met dertig messteken vermoord. U leest het goed: dertig. Maar daar had Arjan wel een verklaring voor bij de politie. Het vermoorden van iemand, ook al is het een vrouw van 60 kilo, valt nog niet mee. Hij had gedacht dat Kim na één messteek wel dood zou zijn. Maar ze verzette zich, waarop Arjan besloot door te blijven steken totdat zijn vriendin niet meer bewoog. De G. was tot de slachtpartij gekomen nadat hij had ontdekt dat Kim stiekem appte met een vriend en op Facebook haar relatiestatus naar ‘vrijgezel’ had gewijzigd.
Rob heeft destijds het boek 30 Messteken geschreven over de zaak. Niet als therapie, maar vanuit frustratie over het rechtssysteem. Want wat deze oud-leraar is overkomen valt met geen pen te beschrijven, ook al heeft Rob dat uiteindelijk dus wel gedaan. Zijn verhaal werd destijds breed opgepakt in de media. Hoe Arjans advocaat en familie tijdens de rechtszaak subtiel probeerden de schuld bij Kim te leggen. Had ze maar niet moeten flirten met een ander, was de teneur. Hoe er door de verdediging werd gesuggereerd dat De G. er door zijn autisme niets aan kon doen. Hoe Arjan eerst voor moord werd veroordeeld en daar later in hoger beroep doodslag van werd gemaakt. En als klap op de vuurpijl: hoe de tot twaalf jaar veroordeelde De G. in 2020, na zeven jaar te hebben gezeten, met een enkelband vervroegd naar huis werd gestuurd. Want ja, er heerste corona, ook binnen de gevangenismuren. Dus zat er volgens justitie niets anders op een groep gedetineerden naar huis te sturen. “Als het nou om dieven en fraudeurs was gegaan had ik het begrepen,” aldus Stoker, “maar een moordenaar?”
Ze verzette zich, waarop Arjan besloot door te blijven steken totdat zijn vriendin niet meer bewoog

Ik vroeg hoe het nu ging met Rob, bijna tien jaar na de moord. “Niet best,” antwoordde hij.
“Ik ben mijn baan als leraar kwijt omdat ik te lang in de ziektewet heb gezeten. Mijn tweede huwelijk is op de klippen gelopen. We bleken Kims dood ieder op een eigen manier te verwerken en dat dreef ons uit elkaar. Mijn andere dochter Els is onlangs getrouwd en miste haar zus, die ze als haar beste vriendin beschouwde, natuurlijk enorm op die belangrijke dag. Ze had een bedeltje met een foto van Kim in haar bruidsboeket, zo was ze er toch nog een beetje bij.”
Hoewel Arjan de G. zich niet in Emmen mag vertonen, sluit Rob niet uit dat hij hem een keer zal tegenkomen. “Hij is al gezien bij een Ikea hier in de buurt, samen met zijn nieuwe vriendin. Zijn leven gaat gewoon door. Hij was nog maar net vrij toen hij op Tinder een profiel aanmaakte. Daar word je toch koud van, dat een moordenaar op zoek is naar een nieuwe relatie.” Extra verontrustend was Arjans bio, waarin hij verwees naar het klassieke verhaal van de kikker en de schorpioen. Daarin helpt een goedgelovige kikker een schorpioen het water over te steken. Halverwege voelt de kikker plots een felle steek in de nek. Hij voelt zich verstijven en alle kracht vloeit uit hem weg. Met een laatste inspanning vraag de kikker wanhopig: “Schorpioen, waarom doe je dit nu?”
“Ik kan het niet helpen,” zegt de schorpioen spartelend.
“Ik ben wie ik ben en het is sterker dan mezelf.”
Rob zag het als een waarschuwing voor vrouwen met wie Arjan in contact komt en stapte naar de politie. “Maar die kon er niets mee, het was een privékwestie.”