Koos Alberts had altijd een goed humeur: 'Ik heb een prachtig leven gehad'

Als Joke Alberts weer thuiskomt, volgt iedere keer hetzelfde ritueel.

“Ik ben er weer,” zegt ze dan tegen het bronzen borstbeeld van haar in 2018 overleden man. “Ik zal Koos nóóit vergeten,” zei ze onlangs in Party.

Dat zullen zijn fans ook niet doen, want Koos Alberts was veel meer dan hun favoriete artiest, maar daarover straks meer. Hoewel Joke nog steeds praat tegen Koos, leeft ze niet in het verleden. “Koos is er niet meer en ik moet er zelf wat van maken, Ik heb het alle jaren hartstikke druk gehad met zijn verzorging en ik ging altijd met Koos mee als hij een optreden had. Door zijn overlijden staat dat allemaal in één keer stil, dus dat mis je. En ik mis Koos natuurlijk ook. Alleen denk ik ook wel: het is goed zo. Koos wilde dat het op deze manier ging.”

Zijn het je ogen, is het je stem Zijn het de woorden die je zegt als ik weer bij je ben Zijn het je ogen, is het je lach Zijn het de dingen waarom ik jou niet kan missen, voor geen dag 28 september 2018 komt het waanzinnige leven van Alberts op 71-jarige leeftijd ten einde. “Als ik ga, dan ga ik. Ik heb een prachtig leven gehad,” zegt hij in de slotfase van zijn bestaan. Het is Alberts ten voeten uit. Tevreden, eenvoudig, geen flauwekul. Van hem bestaan geen beelden in glitterpak, met gouden microfoon of opgespelde pauwenveren. Als hij te gast is bij de Toppers in de Johan Cruijff Arena, heeft Alberts een roze trui om zijn hals geknoopt.

Dat is hem kinky genoeg. Het is die typische snik die de zanger laat blinken, daar zijn verder geen tierelantijnen bij nodig. Al duurt het erg lang voordat zijn typische stemgeluid op waarde wordt geschat.

Parallellen met Hazes

De jeugd van Alberts vertoont parallellen met die van die andere Amsterdamse volksheld, André Hazes. Waar die laatste op een verhoging klom om te zingen op de markt, zong Alberts als 7-jarig ventje in de kroeg. Hij moest zijn opa geregeld gaan halen, maar die ging pas mee als zijn kleinzoon had gezongen. “Mijn opa zette me dan op een kruk,” vertelde Alberts in het tv-programma De Kist. “Ik moest voor hem zingen. Dan haalde hij me eraf en kreeg ik weer wat centen.”

Talenten van nu gaan al viral op YouTube nog voor ze volwassen zijn, anders is er altijd nog een kans in een van de 34 talentenjachten die de vaderlandse tv rijk is. Nou vooruit, momenteel nog 33 na alle smerigheden rond The Voice of Holland. Maar dat ging vroeger even anders. Waar Hazes zich misschien al had verzoend met een carrière achter de bar voordat hij alsnog doorbrak, verdient ook Alberts de kost met regulier werk. Hij is metselaar en later bestiert hij met Joke een snackbar: De Bikker in Sint Pancras, vlakbij Alkmaar. Bruiloften en partijen zijn zijn podium, als een leuk betaalde hobby.

Dat verandert pas in 1983, Alberts is dan al halverwege de dertig. Hij doet mee aan een talentenjacht in een Amsterdams café en eindigt als tweede. Tineke de Nooy adviseert hem vervolgens een single op te nemen. Die tip verandert zijn leven. Met Ik verscheurde je foto is zijn naam gevestigd. Als Gisteren heeft ze mij verlaten ook aanslaat, krijgt zijn platenbaas, Willem van Kooten, haast. Die zegt: “We gaan nog een hit uitbrengen.”

Eenmaal in je leven Heb je iemand om je heen Die je nooit meer zult vergeten Ook al laat ze je alleen

Alberts reageert verbaasd op het voorstel. Ik heb toch al twee hits? Dat worden er drie. Waarom ben ik met kerstmis zo alleen? is wéér een kaskraker. Hij staat met drie singles tegelijk in de top-10 van de roemruchte top-40. Dat niet alleen, zijn loepzuivere hattrick is zelfs goed voor een vermelding in het Guinness Book of Records. Opeens kan het allemaal niet op voor Alberts, maar sterallures zijn hem vreemd. Voor een fotoshoot komt hij doodleuk opdraven in trainingspak. “Er verandert niet zoveel als je doorbreekt,” zegt de dan 55-jarige Alberts in het boek Allemaal! “Ja, dat je vroeger in een oude auto reed en daarna in een Mercedes 190. Een spierwitte, splinternieuwe.”

‘HET WAS MISTIG. IK KOM HET DORP INGEREDEN EN IN PLAATS VAN DAT IK HET HEK BINNENREED, REED IK TEGEN EEN BOOM AAN’

Friet bakken

Hij maakt het liever niet ingewikkelder dan het is, ook niet als hij in 2000 koninklijk wordt onderscheiden. Zijn visie op de werkzaamheden in de snackbar spreekt wat dat betreft boekdelen. “Friet bakken leer je snel. Ik kan goed bakken. Je gooit het erin en als je het ruikt, is het klaar.”

Allemaal! is voornamelijk een fotoboek van Martijn van de Griendt over Nederlandstalige artiesten, maar er staat ook een prachtige reportage in van Marcel van Roosmalen. Op de dag dat Willem- Alexander en Máxima in 2002 trouwen, volgt hij Alberts tijdens een optreden in Rijnsburg. Het geeft een fraai tijdsbeeld. “Terwijl Arne Jansen binnen zingt over meisjes met rode haren, kotsen, pissen en vrijen dorpsjongeren in de regen,” schrijft Van Roosmalen.

“Als zijn chauffeur terugkeert bij de Mercedes heeft het publiek Koos al ontdekt. Ze slaan op de ramen en schreeuwen Koosie, Koosie. Begeleid door beveiligingsmensen rijdt Koos naar een plek achter het podium. De mensen hangen met glazen bier in de hand over hem heen en willen hem kussen of een hand geven. Koos zit in zijn rolstoel. Hij zegt dat hij geniet.”

Ga verder met m’n leven, ze krijgen mij niet stuk En als je mij ziet huilen, zijn het tranen van geluk Jij hoort me echt niet klagen, al zit ’t soms niet mee Goddank kan ik nog zingen, kom zing maar met me mee

Terug naar een donkere dag in 1987. Het is amper drie jaar geleden dat Alberts doorbrak. Hij heeft zijn plotselinge succes gretig verzilverd met zo’n vijfhonderd optredens per jaar. Zijn carrière verloopt in een kaarsrechte lijn omhoog, maar wordt dan keihard tot stilstand gebracht. “Ik kwam van een optreden uit Rotterdam,” zei Alberts in De Kist. “Het was mistig. Ik kom het dorp ingereden en in plaats van dat ik het hek binnenreed, reed ik tegen een boom aan.”

Na de reanimatie moet hij liefst tien weken aan de beademing.

Dat hij het ongeluk overleeft, is al een klein wonder, maar zingen op zijn oude niveau lijkt voortaan uitgesloten. Eén stemband is verlamd, met de andere moet hij opnieuw leren praten. Hij heeft een dwarslaesie, vanaf zijn borst is hij verlamd. Ik kan nooit meer lopen, ik kan nooit meer voetballen van m’n leven. Was ik maar dood, is zijn eerste gedachte als hij weer bij kennis is. Hij schraapt de moed bijeen voor zijn lange revalidatie, maar het is een zwaar traject. Niet alleen lichamelijk. “Je hebt het heel erg in zo’n revalidatiecentrum,” zegt hij in Allemaal!

“Je stikt bijna in je slijm. Het kwam van achter mijn longen. Ik dacht: dat wordt je dood. Ik kon niet zingen en praten, en toen ik mijn eerste rolstoel zag, begon ik gewoon te huilen. Thuis, in mijn eigen studio, ben ik opnieuw begonnen, maar ik haalde de noten niet. Ik moest veel huilen.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.