Misdaadcolumn: 'De beste tip past op een bierviltje'
Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: tips.
Onlangs ontvingen we op de redactie een mailtje van een bezorgde moeder. Zoiets heeft natuurlijk onmiddellijk onze sympathie. Wat was er aan de hand? Wel, de 24-jarige zoon van de schrijfster blijkt in december vorig jaar in Duitsland te zijn aangehouden omdat hij twee kilo cocaïne in zijn auto had. De man heeft inmiddels zes jaar en drie maanden aan de broek gekregen. Een pittige straf, zeker voor iemand die… onschuldig is. Want die aap kwam bij het lezen van de mail al snel uit de mouw. De auto waarin de verdachte reed was alleen maar geleend, van de cocaïne wist hij niets af en de politie had op de pakketjes drugs geen vingerafdrukken van hem gevonden.
We kennen dergelijke hulpverzoeken maar al te goed bij dit blad. Maar omdat je nooit weet of er écht sprake is van een gerechtelijke dwaling – of een Justizirrtum in dit geval – lazen we nog even door. En toen kwam het. “Ook de politie, justitie en advocate spelen onder één hoedje!” Dat had de briefschrijfster nou niet moeten zeggen, want het is een verzwakking van het verhaal. Zodra mensen beginnen over samenzweringen, corruptie en vriendjespolitiek weet je dat er een gebrek is aan échte argumenten. Voor de goede orde, het is niet de bedoeling om de motieven van deze mevrouw in twijfel te trekken. Natuurlijk komt ze op voor haar kind en natuurlijk zal het haar moeite kosten om te geloven dat hij werkelijk iets op zijn kerfstok heeft. Maar je kunt er ook niet omheen dat de mening van een moeder waarschijnlijk meer op emoties leunt dan op kille feiten. Uiteraard krijgt deze mevrouw keurig antwoord en geven we haar de gelegenheid om aanvullend bewijs te mailen. Maar we hebben er een hard hoofd in.

Dit laatste mag vooringenomen klinken, maar het is simpelweg gebaseerd om tientallen jaren ervaring in dit vak. Op de redactie van Peter R. de Vries regende het dergelijke wanhoopskreten. Soms werden er zaken aangebracht die volstrekt niets met criminaliteit te maken hadden, zoals echtscheidingen, faillissementen, zakelijke conflicten of consumentenleed. Iedereen op de redactie wist (of had van De Vries geleerd): hoe langer de brief, hoe groter de kans dat het niets is. Er rolden soms ellenlange gortdroge mails binnen, met talloze bijlagen en het ‘dringende verzoek’ snel te reageren. Een enkeling had ook nog de brutaliteit om meteen over een royale vergoeding te beginnen, want tja, zo’n dijk van een verhaal, daar mocht best wat tegenover staan. Brieven waarin complete gemeentebesturen of politiekorpsen van corruptie werden beschuldigd, waren het ergst. Iedereen mag denken wat ie wil, maar klagers die met de vingers naar overheidsdiensten wijzen zijn doorgaans niet de makkelijkste personen. Het schurkt vaak tegen complotdenken aan en tegenspraak wordt in die kringen niet op prijs gesteld.
Ik zal niet zeggen dat veel van zulke mailtjes in de prullenbak belandden, want zo zat De Vries niet in elkaar. Hij bewaarde alles en gaf als het even kon antwoord op de meest waanzinnige brieven. Intussen wist hij door zijn ervaring precies waaraan een waardevolle tip moest voldoen, daar was hij altijd scherp op. “Meestal past die op de achterkant van een bierviltje,” zo was zijn stellige overtuiging. Tikkeltje overdreven misschien, maar de boodschap was duidelijk. Iemand die écht wat te vertellen heeft, doet dat met weinig woorden. Eén zo’n bondige en veelbelovende tip bereikte hem in de zomer van 2015. De Vries wist meteen dat hij iets bijzonders in handen had. Het begon met een kort berichtje, waarna hij met de man in gesprek ging om de ins en out van het verhaal aan de horen. Waar die tip over ging? Dat leest u in de nieuwste Panorama (link onder de foto van De Vries).
- EM-Press/Patrick van Emst / Brunopress.nl