Het leipe leven van topcrimineel Ron Nyqvist

Boudewijn Veltman fietst die zondagochtend in mei 2001 over de Groot Ypelaardreef in zijn woonplaats Breda. Terwijl de wijk nog slaapt en Veltman overdenkt wat er zojuist tijdens de kerkdienst is gepredikt, houdt een voetganger hem aan.

“Mag ik misschien bij u achter op de fiets, want ik moet naar het politiebureau?”

“Helaas meneer,” antwoordt Veltman. “De politie hier in de wijk is zondags gesloten. Beter pakt u even de bus naar het centrum.”

“Ik heb toch liever dat u mij brengt,” zegt de man. “Ik heb zojuist namelijk twee mensen vermoord.” Even denkt maatschappelijk werker Veltman dat hij in de maling wordt genomen, of dat hij een patiënt van de buurt-GGZ tegenover zich heeft. Terwijl Veltman de man opneemt, ziet hij dat diens voet in het gips zit. “Is vorige maand gebeurd,” zegt de man.

“Ze wilden mij opblazen met een autobom, maar ik brak alleen een paar tenen. Vanochtend heb ik ontdekt wie daarachter zaten. Misschien kent u ze wel, de gebroeders Driesen. Die heb ik dus net doodgeschoten.”

Veltman, die de Driesens inderdaad kent, belt dan maar naar het algemene nummer van de politie. De politie wil weten of de man gewapend is. “Ja, met een flesje water,” zegt Veltman.

Of hij dan daar met de schutter wil blijven wachten. De moordenaar stelt zich voor als Ron en zegt ‘schoon schip’ te willen maken.

Om zijn goede bedoelingen kenbaar te maken, biedt hij zijn Cartier-horloge aan Veltman aan. Als die weigert gooit Ron het ding maar op de grond.

“HALLO,” zegt Veltman als hij na een halfuur wachten opnieuw de politie belt. “Ik sta hier nog steeds met iemand die zojuist een dubbele moord heeft opgebiecht. Waar blijven jullie?!”

“Wacht daar nog even,” zegt de politie, waarop Veltman vraagt of het wel helemaal goed met hen gaat omdat het hier toch zeker geen winkeldiefstal betreft. Op dat moment rijdt er een surveillancewagen van de politie Breda langs en lijkt het probleem opgelost. Veltman: “Agent, hier is de moordenaar van de twee mannen die vanochtend in hun huis zijn doodgeschoten. Hij wil zich aangeven. Neemt u hem mee?”

Maar de agent zegt dat hij naar een inbraakmelding even verderop moet. Pas als Veltman blijft aandringen en zegt dat hij nog wel wat mensen bij de gemeente kent bij wie hij hierover zal klagen, wordt Ron naar zijn legitimatie gevraagd en geboeid achter in de politiewagen gezet.

Dat de politie treuzelde is geen toeval. Het was geen gewone burger die daar wachtte. Dit was Ron Nyqvist. Vermeend kopstuk van de gevreesde Juliëtbende, door justitie ooit bestempeld als ’de staat in de stad’ Breda. Dus wachtte de politie op het arrestatieteam.

Kampers en professoren

De Juliëtbende, die zijn naam aan de initialen van leider John J. dankt, is een strak georganiseerd Haags/Bredaas gangstercollectief dat in de jaren 90 de Brabantse onderwereld domineert. Geen legertje, zoals vaak wordt beweerd, maar een harde kern van acht vrienden met wortels in zowel het Bredase woonwagenmilieu als in ministersfamilies en een Haagse professorengeslacht. Twee leden van de groep dienden in het Franse Vreemdelingenlegioen. Een ander is lid geweest van het LBB (Landelijke Bijzondere Bijstand), het elite oproerteam van het Nederlandse gevangeniswezen. Brains and skills dus.

De in Duitsland geboren Nyqvist (1968) behoort voor zijn 25ste al tot de groepering van Limburger Peter van D., destijds de koning van de Nederlandse xtc-handel.

Omdat de Limburger een conflict met de Rotterdamse tak van zijn organisatie heeft – de Rotterdammers zouden hoeveelheden MDMA, het werkzame bestanddeel van xtc, hebben afgeroomd om de partypillen voor eigen rekening te produceren - wordt er een straf- en ontnemingsexpeditie op touw gezet. Namens Van D. schakelt Nyqvist het Bredase schoonmaakteam in.

De samenwerking bevalt goed en loopt tot 1996/1997. Dan staan de jongens van de Juliëtbende voor het hekje in een megastrafzaak.

In hoger beroep klapt de zaak, maar door dat proces valt de Juliëtbende wel uit elkaar. Ze opereren vanaf dan nog wel in gelegenheidscoalities. Onder meer met Ron Nyqvist, die steeds meer in het Bredase opduikt.

Met name Ari P. (de ex-LBB’er) laat zich met Nyqvist en zijn vriendjes in zodat men in het milieu nog steeds over de Juliëtbende spreekt.

Met deze groep loopt eind vorige eeuw een deal met Engelsen over PMK (grondstof voor het produceren van MDMA) mis. De ploeg van Ron verdenkt Peter van D. – die ook meedoet – van het verdonkeremanen van de olie. Niet veel later wordt Van D. in Limburg door zijn wang geschoten. In het milieu gaat het verhaal dat hij bij aankomst in het ziekenhuis de kogel uitspuugt. Als hij bijkomt uit de narcose trekt hij met zijn vinger een streep van zijn jukbeen tot zijn kaak, als wil hij een litteken weergeven. Precies zo’n litteken dat over de wang loopt bij Ron Nyqvist, die hij kennelijk van de aanslag verdenkt.

Kooivechten op Aruba

Het is overigens niet het eerste conflict waar Nyqvist in verzeild raakt. In 1997 wordt er met een uzi op zijn huis geschoten als hij met vrouw en baby in de woonkamer zit. Later is zijn auto aan de beurt, waarop Nyqvist besluit om even af te koelen op Aruba. Daar organiseert hij vanaf 1999 kooigevechttoernooien tussen voornamelijk Nederlandse, Amerikaanse en Braziliaanse vechters. De gevechten zijn een succes, het eiland loopt er massaal voor uit of men zit thuis live voor de buis.

Samen met Juliëtbendelid van het eerste uur Ari P. en Rons zwager Stephan A. legt Nyqvist er de basis voor wat uit zal groeien tot zijn grote droom: vechtsportlabel en managementbureau Golden Glory. Waar het ‘brute kooivechten’ in Nederland op nogal wat politieke tegenstand kan rekenen, kunnen vechters zich op Aruba nu verder bekwamen in de voor Nederlanders relatief nieuwe maar populaire discipline. De Nederlandse vechters lopen weg met Bredase Ron, die de weg voor hen plaveit, die hen betaalt en in wiens huis, hotel en discotheek het goed feesten is. YouTube is er nog niet. Maar de videobanden van de rage in the cage vinden gretig aftrek onder Nederlandse vechtsportliefhebbers. Een artikel in een Japans vechtsportmagazine doet de rest. Al gauw klopt de Japanse promotor Pride op de deur, op dat moment de Champions League van het Mixed Martial Arts (MMA) en de grote tegenhanger van het al even populaire K-1.

Pride is vooral op de handtekening van coming man Gilbert Yvel uit, waar Nyqvist alleen over na wil denken als de Japanners zijn andere jongens ook in de deal opnemen.

Zo weet hij zich van een heel team verzekerd in Japan.

Maar ook in Breda worden letterlijk zakken met geld verdiend. Nyqvist heeft in Breda de tweeling Rob en Eric Driesen leren kennen. Handige snelle vastgoedjongens die niet alleen van geld, mooie auto’s en vrouwen zijn gecharmeerd, maar ook van mannen als Ron Nyqvist. Want net als in de hoofdstad vinden ook Brabantse ‘stenenschuivers’ (vastgoedjongens) het sexy om tegen de jongens van de gestampte pot aan te schuren. Schoolvoorbeeld daarvan is de in 2004 vermoorde vastgoedtycoon Willem Endstra. Niet geheel toevallig een bekende van de Driesens. Maar net als bij Endstra in Amsterdam gaat het in Breda om meer dan alleen het opvijzelen van elkaars reputatie. Er kan geld aan elkaar worden verdiend. Ron Nyqvist, Ari P. en Stephan A. investeren een bedrag van rond de 20 miljoen gulden stapsgewijs bij de gebroeders. In Zwijndrecht wordt een seksclub aangekocht, later in Rotterdam het Akagrongebouw, waarbij de gebroeders zaken doen met de Merwedegroep van de inmiddels gevallen zakenman Jan-Dirk Paarlberg. Op Aruba koopt men een hotel met discotheek. Maar het merendeel van het geld wordt in Breda rondgepompt. Kroon op het werk moet Mega Sport worden, een duizenden vierkante meters tellend luxe fitness/horeca/winkelcomplex dat tevens zal dienen als kantoor en hang-out van vechtsportlabel Golden Glory. De opdrachtgever tot de bouw: Willem Endstra. Uitbaters zijn de gebroeders Driesen, die er voor een gelijk aandeel als de groep-Nyqvist in zitten.

Drank, drugs en vrouwen

Lange tijd is het feest in Breda, met name in de kelder van Mega Sport, met weinig daglicht, maar genoeg drank, drugs en vrouwen. Dat gaat alleen ten koste van de zaken overdag. Volgens Nyqvist smijten de gebroeders met zijn geld en moet hij steeds ‘bijstorten’. Volgens de gebroeders draait de Mega Sport zo belabberd omdat de Juliët-bende in de kantine zit te vergaderen, in lange zwarte leren jassen en met alles wat daar onder zit. Niemand die nog een kop koffie in de kantine durft te bestellen, behalve de vele freefight-vrienden van Nyqvist.

Dat is ook Willem Endstra opgevallen. Hij zegt tegen de Driesens dat Nyqvist cum suis maar ergens anders kantoor moeten houden.

Wanneer Rob Driesen het nieuws overbrengt flipt Nyqvist en geeft zijn zakenpartner ten overstaan van diens vrouw, kind en de rest van de klandizie een oorvijg.

We spreken dan over begin 2001. Nyqvist zit aan de top van zijn criminele macht. Overal in Europa wordt er gedanst tot de zon opkomt op pillen die voor een flink deel uit de loodsen van de groep- Nyqvist komen. Uit Zuid-Amerika trekt de groep containers Colombiaanse weed binnen en als daar eens een andere lading op meelift is dat ook geen probleem. Maar ook Golden Glory gaat crescendo. Zo gaat er een complete crew van productiebedrijf Eyeworks mee naar Japan onder leiding van Rei-nout Oerlemans zelf.

Alhoewel de groep meer van de pillen en de weed dan van de handel in cocaïne is, geldt dat niet voor Nyqvist zelf. Die is van alle markten thuis en met name van het witte goud, dat hem nogal opvliegerig maakt. Wanneer de vrouw van een ander voormalig Juliëtbendelid iets te luidruchtig roddelt dat Ron weer eens in een seksclub is geweest, vliegen bij haar de stenen door de ruiten waarbij haar kind maar net niet wordt getroffen.

Oerlemans en de autobom

Maart 2001 organiseert Nyqvist het afscheid van de Brabantse vechtlegende Ramon Dekkers in een uitverkocht Ahoy. Eyeworks is gevraagd een videocompilatie van Golden Glory te maken die in het sportpaleis op grote schermen gaat worden vertoond.

Reinout Oerlemans en zijn Eyworks- maten zijn guests of honour. Net als vechtsporter Dick V., die telkens naar de ring wordt geroepen omdat Nyqvist ook diens afscheidswedstrijd wil organiseren. Dat Oerlemans in Japan behalve met Dino S. ook met de top van de Brabantse xtc-maffia aan de bar zat, kon hij wellicht niet weten. Als hij dat vier maanden na Osaka in de Ahoy nog niet in de gaten heeft, dan heeft hij dat vast wel een maand erna.

April 2001 komt Ron Nyqvist terug van een vechtsportgala en stapt voor de deur van Mega Sport met zijn vrouw Cindy over in een geleende Mercedes. BOEM!!

Omdat Cindy haar sleutelbos kwijt is en daar met de autodeuren nog open in haar tas naar zoekt als de granaat afgaat, kan de drukgolf weg en mist de werking van de bom maximaal effect. De brokstukken van de auto liggen op het dak van het aanpalende gebouw en Nyqvist ligt zelf 10 meter van de plek waar hij de sleutels een seconde eerder in het contact stopte. De lijfelijke schade valt mee: vier gebroken tenen. Ook Cindy maakt het naar omstandigheden redelijk, behalve dat ze in shock is.

Na vier weken van angst en paranoia, aangewakkerd door cocaïnegebruik, komt hij ‘tot de conclusie’ dat het zijn vrienden, de gebroeders Driesen, moeten zijn geweest. Die hadden hem tenslotte haast ‘opgedrongen’ hun Mercedes te lenen terwijl ze zelf ‘toevallig’ in de ogen van Ron met hun gezin op cruise naar Florida en Aruba  gingen. Bovendien zouden de gebroeders een motief hebben vanwege hun schuld bij Nyqvist. Via hen is het geld tenslotte bij Endstra terechtgekomen. En verder was er nog onenigheid over andere gemeenschappelijke zaken, zoals op Aruba, waar de gebroeders volgens Nyqvist een puinhoop van zijn business maken.

Oorlog maken

Zondagochtend 20 mei 2001. Na een lange uitputtende nacht met Ron Nyqvist hoopt Ari P. op het Bredase woonwagenkamp Ruitersbos eindelijk naast zijn vrouw in bed te kruipen. De avond ervoor had Ron gebeld en waren ze samen naar het huis van Stephan A. gereden. Ron was toen zelf al vier dagen wakker en om dat nog even vol te houden liep hij continu uit zijn zak met cocaïne te scheppen. Zo kon hij door naar Amsterdam, waar hij naast geld ook een antwoord wilde halen op de vraag wie die granaat onder zijn wagen had gestopt. “We gaan oorlog maken,” zei Nyqvist, waarop Stephan A. vroeg met wie dan precies. “Flikker toch op,” zei Nyqvist terwijl hij zijn neus tegen die van A. drukte. “Dan doe ik het zelf wel.”

Omdat Ari P. wist dat Ron – los van het slaaptekort en het cokegebruik – gek genoeg was om daadwerkelijk oorlogje te gaan spelen, besloot hij maar met hem mee te gaan. Meer als een soort anker aan diens been dan als soldaat. Ari had vooral achter het stuur gezeten, omdat hij vond dat Ron niet meer kon rijden. Ron had zo alle ruimte om alle mensen te bellen, te bedreigen en te beschuldigen, die hij om de vijf minuten van de aanslag verdacht of die misschien juist konden bemiddelen.

Zo belt hij de in 2014 geliquideerde oud-vechter Hans Nijman, diens vriend en collega Dick V. en zelfs concurrerend vechtsportpromotor Simon Rutz. Als Rutz de telefoon opneemt vraagt Nyqvist vrijwel meteen of hij er soms achter zit. Rutz weet niet wat hij hoort. Hij antwoordt dat als Ron dat werkelijk van hem denkt, hij zich dan ernstig zorgen moet maken en zijn maatregelen moet nemen. Nyqvist is de aantijging dan alweer vergeten en verwijt Rutz dat hij nooit met hem heeft willen samenwerken, waarna het gesprek opeens rustiger verloopt en Rutz zelfs de indruk krijgt dat Nyqvist maar niet op wil hangen.

Het blijft verder bij bellen, want geen van de mensen die met een telefoontje worden verblijd heeft zin om koffie voor Nyqvist te zetten. “Zie je wel,” zegt Nyqvist, die in die ongastvrijheid weer een extra verdenking ziet.

De enige die wel koffie wil zetten is een grote Amsterdamse vastgoedondernemer die Nyqvist uit de vechtsportwereld kent en aan wie hij vraagt hoe ze al de ‘stenen’ die op naam van de Driesens staan kunnen overhevelen. De Driesens zijn die vrijdag ervoor van de straat getrokken en dermate ernstig mishandeld en zelfs gewaterboard dat ze een schuldbekentenis van miljoenen guldens hebben getekend. Maar de bomaanslag hebben ze naar verluidt niet bekend.

Desondanks blijft Nyqvist er op de terugweg van Amsterdam naar Breda (het is alweer licht) bij dat de gebroeders achter de aanslag zitten met Willem Holleeder als uitvoerder. Ari P. heeft ‘De Neus’ kennelijk hoger zitten omdat Holleeder toch zeker wel met wat beters aan was gekomen dan een handgranaatje. Bovendien begrijpt hij de logica niet omdat niet alleen Nyqvist maar ook hijzelf en Stephan A. voor een even groot aandeel in ’de tent’ zitten.

“Dan hadden ze ook bommen onder onze auto’s moeten plakken.”

Humberto Tan en Johan Derksen

Als Ari P. de woonwagen binnenkomt, staat zijn vrouw Marie de G. hem nog net niet met een honkbalknuppel op te wachten omdat zijn telefoon de hele nacht uit heeft gestaan. Ari zet koffie en probeert haar duidelijk te maken dat daar een reden voor was. Net als Ari dan opstaat om te gaan slapen (het is dan omstreeks elf uur) ziet hij Ron plotseling weer het kamp op lopen. Hij huilt en schreeuwt dat hij net bij de villa van de Driesens is geweest. Dat hij de broers heeft geconfronteerd met zijn conclusie dat alleen zij achter de bomaanslag op hem kunnen zitten. Ze ontkenden dat, maar hij had ze horen praten met elkaar toen hij even naar de wc was. Ze zouden hebben gezegd dat Ron ‘naar Amsterdam’ moest. “Daar weten ze wel raad met hem,” hadden ze gezegd volgens Ron. Was het de totale paranoia van Ron dat hij dacht dit over een afstand van minstens 12 meter – met schuifdeuren ertussen – te kunnen horen op de wc? In ieder geval wordt hij misselijk en belt hij zijn vrouw Cindy, die niet veel later arriveert met hun dochter van 4 jaar en vader Piet. Terwijl de dochter van Ron en Cindy met de moeder van de broers Driesen, de echtgenote van Rob en hun dochter van 8 jaar in de bijkeuken speelt, gaan Cindy en haar vader Piet mee naar de serre, waar Ron vervolgens zijn wapen trekt en de broers doodt.

“Ik heb ze kapotgeschoten. Ik heb ze helemaal kapotgeschoten,” huilt en schreeuwt Nyqvist als hij voor de woonwagen staat. “We moeten hier allemaal weg, we lopen gevaar.” Nyqvist wil dan het bos achter het kamp inlopen. Om zelfmoord te plegen. Maar Ari P. weet hem ervan te overtuigen dat hij zich moet aangeven en trekt hem direct de auto in. Van dat kamp af! Onderweg zegt Nyqvist dat hij opnieuw naar Amsterdam wil. “Dan knal ik Endstra en Holleeder ook meteen af.”

Ari P. ziet dat niet zitten en rijdt naar de Groot Ypelaardreef. “Ik ga mezelf aangeven,” zegt Nyqvist.

“Misschien kan ik een deal maken.” Dan stapt hij uit op loopafstand van het bureau en spreekt fietser Boudewijn Veltman aan.

In 2009 heeft Ron Nyqvist acht van de twintig jaar waartoe hij is veroordeeld achter de rug. Hij zit dan in de penitentiaire inrichting Nieuwegein, waar hij zich vermaakt door met zijn twee Antilliaanse matties, Hugo en June, onder meer voetbalpraatprogramma’s te imiteren. Hugo is dan Humberto Tan en Nyqvist, omdat hij altijd zo kritisch is, Johan Derksen. Verder belt hij, zittend op een stoel naast zijn cel, dagelijks met zijn onderdanen van Golden Glory of met organisatoren van toernooien die van zijn vechters gebruik willen maken. Medegevangenen lopen graag in een Golden Glory-trainingspak en zelfs bewaarders vragen of hij er misschien ‘eentje voor thuis’ heeft. Nyqvists arm reikt zelfs tot in Japan, waar zijn vechters zodra ze na hun wedstrijden de bus in stappen een mobieltje in hun hand gedrukt krijgen om Ron even bij te praten.

Maar er zijn ook zorgen. Er staat nog zo’n 10 miljoen euro bij Willem Endstra geparkeerd en na diens dood bij diens erfgenamen. Wie van Rons ploegmakkers gaat het incasseren? En maakt de ‘tegenpartij’ misschien een vlucht naar voren om die incasso te voorkomen? Hoewel de eerste liquidatie binnen de Nederlandse gevangenismuren nog plaats moet vinden, krijgt Nyqvist al vroeg in zijn detentie van justitie te horen dat hij wellicht voor de primeur in aanmerking komt. Dus zit hij maandenlang in afzondering.

Bezoek van Holleeder

Op 22 mei 2006, precies vijf jaar en twee dagen na de dubbele moord, komt Marie de G. in de penitentiare inrichting Vught, waar Nyqvist dan verblijft, op bezoek. Marie is dan al niet meer de vrouw van Ari P., maar heeft haar hart ondertussen aan Nyqvist verpand.

Maar er is nog een bekende in Vught komen wonen: Willem Holleeder.

Niet bepaald de beste vriend van Ron Nyqvist, zoals al bleek toen Holleeder samen met Dino S. bij Nyqvist op bezoek kwam toen die in 2001 in een Noordwijks hotel lag bij te komen van de bomaanslag die op hem was gepleegd.

Nyqvist zou Holleeder naar eigen zeggen hebben toegebeten dat hij ‘wel simpelere manieren wist om iemands tenen te breken’. Holleeder haalde daarna volgens Nyqvist een brief uit zijn zak die van Willem Endstra was met daarin een verzoek om de huur van Mega Sport snel te betalen. “Dat is mijn tent,” zou Nyqvist hebben gezegd. “Ben je wel helemaal lekker.” Het onderzoeksteam Kolbak (zoals het onderzoek naar Holleeders afperspraktijken heet en waarvoor hij een straf uitzat) heeft in Vught een informeel gesprek met de GRIP (de inlichtingendienst van het gevangeniswezen), zoals uit het daarover gemaakte proces-verbaal blijkt dat Panorama heeft ingezien. De GRIP deelt aan het Kolbakteam mee dat in verband met een interne dreigingsanalyse alle gesprekken van Ron Nyqvist worden opgenomen.

“Marie, of ik nou een deal maak of niet,” zegt Nyqvist, “als het geld open blijft staan, dan blijft dat een risico.”

“Kijk maar naar wat er met John Mieremet en Ronald van Essen is gebeurd, je weet wel, die jongen in die rolstoel. Die kregen ook nog geld van hen.”

“Nou begrijp ik waarom Dino en zo toen zo vuil naar mij keken (op een vechtsportgala, red.),” zegt Marie.

Vervolgens legt Ron aan Marie uit hoe de vastgoedtransacties in elkaar steken. “Die BV waar al die huizen, spullen en dingen in zitten hadden Rob en Eric (Driesen) samen met Endstra en Klaas H.”

“Maar weet je op wiens naam ze nu staan?” zegt Nyqvist. “Op naam van de vrouw van Holleeder. Die met die vader in het vastgoed.” Zouden vermeende deals met justitie en de miljoenen euro’s die Ron Nyqvist nog ‘in Amsterdam’ uit meent te hebben staan dan aanleiding hebben gegeven om hem in 2009 opnieuw in verband met liquidatiegevaar over te plaatsen?

De vlucht naar Kaprun

Het is maandagochtend 26 augustus 2013 als twee Oostenrijkse agenten door de gang van een hotel in Kaprun sluipen. De Hollander naar wie ze op zoek zijn is ein verurteilte Doppelmörder op de vlucht. Voor de arrestatie van dit kaliber gangsters hadden ze in Salzburg verdammt mal toch een speciale Schutzgruppe, denken de agenten. Maar omdat de kermis die zo’n zwaarbewapend team meebrengt nogal botst met het vredige karakter dat het skioord graag uitstraalt, worden de wijkagent en zijn maat opgetrommeld. “Hände hoch,” schreeuwen ze tegen de Nederlander als die de deur opendoet.

Met al drie verlofweekenden achter de rug, nog een jaar te gaan (twintig jaar minus de vervroegde invrijheidsstelling) en in het zicht van een enkelband is Ron Nyqvist niet teruggekeerd van zijn vierde verlof. Bijna zes weken is hij nu zoek. Zijn arrestatie is groot nieuws in Oostenrijk. Iedere journalist is ervan overtuigd dat Nyqvist ’wegen seines Ausflugs, die vorzeitige Freilassung abschreiben kann'.

En als het aan het Openbaar Ministerie in Breda ligt, is dat precies wat er met Nyqvist gaat gebeuren. Niks vervroegd in vrijheid, maar de volle twintig jaar. De vraag die iedereen bezighoudt: waarom neemt iemand die er al ruim twaalf van de dertien jaar op heeft zitten en al mag resocialiseren in hemelsnaam de benen met alle risico’s van dien? Die vraag wil ook Nyqvists advocaat Roy van der Wal aan de rechtbank stellen, maar dan wel achter gesloten deuren. Dat verzoek wordt december 2013 direct door de rechtbank gehonoreerd.

Wat de advocaat verder achter de deuren uitlegt blijft onduidelijk.

De rechtbank veroordeelt Nyqvist slechts tot twaalf maanden extra detentie. Nyqvist zou dan in september 2015 vrijkomen in plaats van september 2014. Gek genoeg loopt Ron Nyqvist in september 2014 door de straten van Amsterdam. Dat kan ook te maken hebben met de ‘detentiefasering’, een maatregel van justitie om gedetineerden aan de vrijheid te laten wennen.

Vrijwel direct begint hij aan zijn ‘infrastructuur’ te bouwen. Golden Glory is in 2012 voor een aardig bedrag verkocht aan Glory Sports International van de Franse miljardair Pierre Andurand. Alleen is er daaromtrent gelazer met degene die ‘op dat geld zit’, zodat Nyqvist alvast even bij het kantoor van Glory in Monnickendam langsgaat. Ook tracht hij contact te leggen met zijn gewezen compagnon/gezworen vijand Peter van D. en klopt hij – samen met zijn advocaat – bij Haico Endstra (de broer van) op de deur om de zaken daar voor eens en altijd af te handelen.

De grote vraag is of hij in die periode ook contact met Willem Holleeder zoekt, zoals hij dat probeerde in de zomer van 2013 tijdens zijn zelf opgenomen verlofweken. Bij het Passageproces in de Bunker op Schiphol bleek al dat de Beverwijkse sportschool van Dick V. en de in november 2014 voor de deur van die sportschool geliquideerde Hans Nijman tevens dienstdeed als ontmoetingsplek voor mannen van de gestampte pot. Een plek waar je een boodschap kon achterlaten. Terwijl Nyqvist dan in de cel hoort te zitten, loopt hij er doodleuk naar binnen voor een gesprek met Hans Nijman, aan wie hij vraagt of die een ontmoeting met Willem Holleeder kan regelen.

Weer een dode

Tijdens het bezoek dat Panorama eind 2013 aan Nyqvist brengt in de p.i. Arnhem komt het gesprek na de vechtsport, de kracht van de autobom en het geroer van dit blad in Nyqvists leven op Willem Holleeder uit. “Ga eens bij hem lopen wroeten,” zegt Nyqvist. “Bij die engbek, maar dat durf je zeker niet.”

Een paar maanden later belt hij op zaterdagochtend om kwart over zeven met het verzoek of het verhaal niet even in de wacht kan.

“Als jij nou eens effe rustig aan doet, een maand of vier of zo, dan heb ik straks een primeur voor jou. Er spelen namelijk een aantal dingen.” In diezelfde periode zit Willem Holleeder in het Jordaanse café waar hij vaak uithangt. Hij is goedgemutst, flirt met de barvrouw en biedt ondergetekende een kop thee aan. Na wat geklep over de sportschool en kickboksen vraagt hij of we nog ergens mee bezig zijn. “Nou, nu je het vraagt Willem. Ja. Met een verhaal over Ron Nyqvist. Wilden we je binnenkort een keer over bellen.” Holleeders mond verkrampt en zijn opeens kille ogen staren alleen nog in de verte. “Ik heb helemaal niets over die man te zeggen,” is het enige wat hij over zijn lippen krijgt. “Waarom niet Willem?”

“Helemaal niets, zei ik toch.” En dan na twintig tellen staren. “Die man is gewoon jaloers.” Dan staat Holleeder op, rekent af en beent zonder om te kijken naar buiten.

Op 4 februari 2015 staat er op een website dat er ‘weer een dode bij een schietpartij in Amsterdam’ is gevallen in Amsterdam. Pas in de middag wordt het duidelijk dat het om Ron Nyqvist gaat. Later blijkt het om zelfdoding te gaan, in het bijzijn van zijn nieuwe vriendin, die hij in de gevangenis had ontmoet toen ze bij haar schoonvader op bezoek ging. Zou de nieuwe realiteit van 2015 hem te veel zijn geworden; ogen die op straat enkel nog naar iPhones turen, de stress om de miljoenen en de constatering dat zijn spierballen een stuk minder angst aanjagen dan veertien jaar terug? En een vriendinnetje in de bajes was prettig, maar eenmaal samen onder één dak is weer een ander verhaal, zeker als ze je ook nog eens met een mes te lijf gaat. Was dat tezamen – zoals ex vrouw Cindy P. het omschrijft – het laatste zetje om de sneltrein die ooit moest stoppen tot stilstand te brengen?

Het testament

Meerdere bronnen in het milieu verklaren dat een aantal mensen erg opgelucht is over de dood van Ron Nyqvist. Maar de vraag blijft wat hij in zijn ‘testament’ achterlaat. Want bronnen rond de voormalige club-Nyqvist hebben zwart op wit gezien hoe Nyqvist uitgebreid tegenover justitie heeft verklaard over de financiële constructie destijds, de BV’s en de namen en rugnummers die daarbij hoorden. Was dat soms de primeurworst die Nyqvist aan Panorama voorhield?

“Ga dat maar aan Betty Wind (officier van justitie in de prestigezaak tegen onder meer Willem Holleeder, red.) vragen,” zegt een bron. Maar is iemand van het kaliber Betty Wind enkel in financiële constructies geïnteresseerd en kreeg Nyqvist alleen daarom een cadeautje?

Of heeft Ron meer verteld en regeert hij over zijn graf heen als troefkaart van justitie tegen Holleeder? Tijdens het in de p.i. Vught afgetapte gesprek tussen Nyqvist en Marie de G. in 2006 zei Nyqvist al best te willen verklaren over Holleeder. “Maar niet in ruil voor strafvermindering Marie,” zei hij toen nog. “Gewoon omdat hij zijn straf moet krijgen.”

We bellen met Betty Wind. “Of ik Ron Nyqvist ken?” zegt ze in het bijzijn van woordvoerder Evert Boerstra. “Daar ga ik niets over zeggen.”

“Ook niet als wij aanwijzingen hebben dat u met hem om de tafel hebt gezeten?”

“Nogmaals: u weet dat ik daar niets over kan zeggen. Maar ik hoop ten zeerste dat u zich bewust bent van wat u wellicht op gaat schrijven en van de risico’s die dat met zich meebrengt, bijvoorbeeld voor de mensen die nog wel leven.”