Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Henk Strootman

Misdaadcolumn: 'De lange arm van justitie'

Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: 'de lange arm van justitie'

Henk Strootman

Het is binnen mijn vakgebied wellicht vloeken in de kerk, maar ik heb niet zoveel met de georganiseerde misdaad. Eigenlijk ben ik na het tijdperk-Bruinsma en -Holleeder een beetje afgehaakt. De polderpenoze kon me nog wel boeien want soms, heel soms, was er in die wereld nog niets van erecodes en normbesef te vinden. Natuurlijk werden er toen ook afrekeningen gepleegd, maar buitenstaanders bleven buiten schot, om maar even een toepasselijke uitdrukking te gebruiken. Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat er in de jaren tachtig en negentig familieleden van criminelen of getuigen zijn vermoord, louter om schrik aan te jagen of een voorbeeld te stellen. De huidige generatie drugscriminelen staat daar toch wat anders in en hanteert het adagium ‘wie niet betaalt met bloed, betaalt met tranen’. Met andere woorden; als we jou niet kunnen pakken, dan pakken we je naasten.

Natuurlijk volg ik de processen beroepshalve vanaf de zijlijn, maar de verslaggeving laat ik graag over aan collega’s die daar veel beter in zijn en die voldoende zitvlees hebben om dagen in de rechtbank door te brengen. Als ADD’er zit ik al na een uur te wiebelen in mijn stoel. Al sinds ik mijn loopbaan bij de politie verwisselde voor een baan in de misdaadjournalistiek ging mijn aandacht meer uit naar de, oneerbiedig gezegd, huis-tuin-en-keukenmoorden. Misdrijven die bij ieder weldenkend mens emoties en verontwaardiging oproepen. Want laten we eerlijk zijn, wat houdt de gemiddelde Nederlander meer bezig; de moord op een jonge vrouw als Anne Faber die tijdens een fietstocht van haar fiets werd getrokken, of de liquidatie op Nederlandse bodem van een Colombiaan die de kluit had belazerd?

Ook – of misschien moet ik zeggen voorál –cold cases hebben mijn onverdeelde aandacht. En omdat ik al bijna 35 jaar meeloop in dit vak durf ik te stellen dat ik heel wat zaken aan me voorbij heb zien trekken. Met namen van slachtoffers die ooit bij iedereen wel een belletje deden rinkelen, maar die door het voortgaan van de tijd naar de achtergrond zijn verdwenen. Steeds minder mensen weten nog wie Germa van den Boom, Maria van der Zanden, Lisette Vroege, Fabian Brands of Cornelis Speksnijder zijn. Jammer, want voor de nabestaanden houdt het leed nooit op. En dat leidt soms tot moedeloosheid. Laatst nog zei de moeder van een vermoord meisje tegen me: “Weer een verhaal? Heeft dat nog wel zin, het is al zo lang geleden.” Daar had ze gelijk in, maar toch loont het schudden aan de boom.

De afgelopen jaren zijn er namelijk al meerdere cold cases toch nog opgelost. De moorden op Milica van Doorn, Nicole van den Hurk, Marianne Vaatstra en Els Slurink om er maar een paar te noemen. En aan sommige zaken wordt hard gewerkt en hangt een mogelijke doorbraak in de lucht. Dat is wat ik de nabestaanden altijd voorhoud; de kans op succes neemt niet af, maar eerder toe. Met dank aan de kansen die doorontwikkeld dna-onderzoek bieden.

Woodward verhuisde naar Nederland en bouwde in Utrecht een carrière op in de ict. Hij leek de dans ontsprongen. Léék

Een mooi voorbeeld zagen we onlangs in het nieuws.

In 1992 werd in het Amerikaanse Mountain View de 25-jarige studente Laurie Houts vermoord, vermoedelijk door een jaloerse stille aanbidder. De vrouw werd met een touw om haar nek in haar auto gevonden. Vingerafdrukken op de wagen wezen naar haar studiegenoot John Kevin Woodward, maar het bleek onvoldoende om tot een veroordeling te komen. Woodward verhuisde naar Nederland en bouwde in Utrecht een carrière op in de ict. Hij leek de dans ontsprongen. Léék. Want wat hij niet wist was dat de politie het onderzoek weer had opgepakt, met als resultaat dat er dna van de man op het touw werd teruggevonden.

Op 9 juli vloog Woodward nietsvermoedend van Amsterdam naar JFK New York, waar hij door de recherche werd opgewacht, want de politie in Utrecht had het team in de VS ingelicht over Woodwards reisplannen. De man zit nu vast en kan mogelijk een levenslange gevangenis tegemoet zien. Lauries familie is enorm opgelucht, want op deze afloop had ze nooit meer gerekend. Kortom, er is altijd reden om te blijven hopen.