Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Henk Strootman

Misdaadcolumn: 'Moeten we gezinsdrama's negeren?'

Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: gezinsdrama's.

Henk Strootman

Er is een tijd geweest dat er zeer terughoudend werd bericht over gezinsmoorden. Die tijd lijkt een beetje voorbij. Want het drama onlangs in Geldermalsen, waarbij een man zijn 38-jarige vrouw en 6-jarige zoontje om het leven bracht, haalde alle kranten en omroepen. Daarbij speelde natuurlijk mee dat de vermoedelijke dader in eerste instantie op de vlucht was geslagen. Er was dus een zeker opsporingsbelang. Maar ook bij andere familiedrama’s lijkt de mediacode naar de achtergrond te zijn verdwenen. Over de viervoudige moord in Etten-Leur bijvoorbeeld, nu twee jaar geleden, bleef geen detail onbelicht. Onur K. vermoordde zijn moeder, vrouw en twee kinderen. Wie wil weten hoe, hoeft alleen maar even te googelen.

Die mediacode werd in de jaren 90 in het leven geroepen omdat zich nogal wat gezinsdrama’s in een verontrustend tempo hadden opgevolgd. Er léék niet alleen sprake van copycats, in sommige gevallen was dat ook echt zo. In Zwijndrecht bijvoorbeeld werden in 1996 in een flat de lichamen gevonden van een vader en zijn zoontje. Moord en zelfmoord, zo werd al snel duidelijk. Een wanhoopsdaad van een depressieve vader. Op de keukentafel vond de politie een krantenknipsel van een eerder familiedrama ergens in Nederland. Een verontrustend detail, dat aansloot bij de heersende gedachte binnen de politie dat wanhopige mensen geïnspireerd konden raken door berichten over familiedrama’s. En zoals gezegd, dat waren er nogal wat in de jaren 90.

De één nog gruwelijker dan de ander.

Huib van O. vermoordde zijn vrouw en dochtertje.

Die berichten gaven een verontrustend inkijkje in de wereld van de radeloze vader of moeder. Vaak zijn vechtscheidingen een bron van veel ellende (“Als ik het kind niet krijg, dan maar niemand” ), maar ook financiële problemen kunnen mensen tot bizarre daden drijven. Zo is me de zaak rond Huib van O. uit Melissant altijd bijgebleven. Huib was een ogenschijnlijk normale man, getrouwd met Renate (31) en vader van Elisa (3). Het gezin woonde in een rijtjeshuis en viel op geen enkele manier uit de toon. In 2007 plaatste Renate op Hyves vrolijke foto’s van een tripje naar een vakantiepark ergens in Duitsland. Huib geniet van een pul bier, de kleine Elisa zit met een papieren feesthoedje in een kinderstoel. Na dat tripje ging het vreselijk mis. Bij thuiskomst vond Huib een stapel betalingsherinneringen en aanmaningen op de mat. Er knapte iets in hem. Huib leefde al maanden boven zijn stand zonder dat zijn vrouw het wist. Kocht een auto die hij niet kon betalen, beloofde zijn Renate een nieuwe keuken en maakte plannen voor een reis door Amerika. Het water stond hem aan de lippen. Zijn fouten opbiechten was voor de trotse en introverte Huib geen optie. Hij koos voor iets anders. Op de ochtend van 5 september wachtte hij onder aan de trap achter een gordijn zijn vrouw op. Toen Renate nietsvermoedend naar beneden kwam, werd ze door Huib met een zware hamer neergeslagen. Daarna bracht hij met een mes uit de keuken enkele fatale steken toe. Vervolgens ging hij naar boven om zijn dochtertje voor te lezen en daarna te wurgen. Toen dit niet lukte, pakte hij er een mes bij. Tijdens de rechtszaak later verklaarde Huib dat het arme kind nog om een nieuw pyjamaatje had gevraagd omdat er bloed op zat. En nog was de moordpartij niet ten einde; beneden probeerde hij de hond met een hamer en een mes af te maken. Uiteindelijk meldde Huib zich bij de politie. De familie had al die dagen niets aan hem gemerkt.

Het is een gruwelijk verhaal, zoals elk gezinsdrama. Voor een normaal mens is het niet te bevatten dat iemand zijn eigen vlees en bloed kan vermoorden. Maar er niet over schrijven heeft geen zin. Je voorkomt er uiteindelijk niets mee. Er is veel geestelijk lijden in Nederland, met soms gruwelijke gevolgen. Er niet over schrijven is je kop in het zand steken.