Misdaadcolumn: 'Peter ging even sigaretten halen'

Zo af en toe werp ik een blik op de rubriek vermissingen op de site van de Nationale Politie. Welke zaken zijn nieuw, wie zijn er inmiddels teruggevonden en welke vermissingen doen een misdrijf vermoeden? Die laatste categorie is sterk in de minderheid. De meeste vermiste personen zijn ‘in overspannen toestand vertrokken’ of hadden andere redenen om er vrijwillig vandoor te gaan. Over het algemeen komt de politie voor zulke zaken niet meteen in actie – een volwassene heeft immers het recht om te verdwijnen – maar als het echt zorgwekkend is volgt er op z’n minst een vermelding op de site.

Een van de oudste zaken in het overzicht betreft de vermissing van Peter Veens uit Amsterdam. Hij werd op 30 augustus 1979 voor het laatst gezien. Veens, zo vermeldt de site zakelijk, werd op 3 maart 1913 geboren en moet nu dus 109 jaar oud zijn. Dat is nogal wat en het roept de vraag op hoeveel nut zo’n bericht 43 jaar na de verdwijningsdatum nog heeft. De kans dat Peter Veens nog leeft is nihil, dat zal iedereen beamen. Maar daarmee is het verhaal niet af. De Amsterdammer had familie en voor hen is de vermissing nog zo actueel als wat.

Ik herinner me uit de tijd dat ik nog voor het programma Tros Vermist werkte hoe de achterblijvers gebukt gingen onder de onzekerheid. Niet alleen vroegen ze de redactie van het programma om hulp, ook hadden ze zelf al heel wat onderzoek gedaan. Aan de plotselinge verdwijning van Veens was nogal wat voorafgegaan. Na in 1941 te zijn getrouwd met Jacobine Kasper werd in 1943 zoon Peter geboren en tien jaar later zoon Paul. In 1960 liep het huwelijk op de klippen. Na de scheiding liet Veens het contact met zijn zoons flink versloffen, een enkel bezoekje voor een noodzakelijk handtekening daargelaten. In 1974 liet Veens volkomen onverwacht weten geen enkel contact meer te willen.

Het lijkt erop dat de man een ongeluk heeft gehad of zichzelf iets heeft aangedaan. Er zijn brieven gevonden waarin Veens daar al toespelingen op maakt

In 1989 deden de broers een poging het contact te herstellen. Ze bezochten het laatst bekende adres van hun vader aan de Laplacestraat 57hs in Amsterdam en kregen daar te horen dat Veens daar al lang niet meer woonde. De man bleek rond 30 augustus 1979 in zijn zilvergrijze Honda Civic met kenteken DV-89-BP te zijn gestapt, naar eigen zeggen ‘om sigaretten te halen’ om daarna nooit meer te worden gezien. Hij was toen 66 jaar.

De broers reisden in de jaren daarna stad en land af om informatie in te winnen. Ze bezochten familie van de (inmiddels overleden) vrouw met wie hun vader in Amsterdam nog een aantal jaren had samengewoond, deden navraag bij talloze instanties, legden contact met de politie en stonden DNA af voor het geval er ooit ergens stoffelijke resten zouden worden gevonden die van Veens konden zijn. Maar ondanks alle naspeuringen van de broers en de inspanningen van Tros Vermist werd er geen spoor van Peter Veens gevonden. De kans dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf is nihil. Het lijkt erop dat de man een ongeluk heeft gehad of zichzelf iets heeft aangedaan. Er zijn brieven gevonden waarin Veens daar al toespelingen op maakt.

“Vermist is erger dan dood,” zeggen ze weleens. Bij een overlijden valt er iets af te sluiten, achterblijvers van de vermiste personen hebben niets en blijven tot in lengte van dagen piekeren en wachten op dat ene verlossende telefoontje. Zelfs als het familielid al bijna een halve eeuw spoorloos is en inmiddels de onwaarschijnlijke leeftijd van 109 jaar zou moeten hebben. Voor de nabestaanden van Peter Veens is het te hopen dat ze ooit de antwoorden krijgen waarnaar ze al jaren zoeken en dit hoofdstuk eindelijk af kunnen sluiten. Tot die tijd blijft hun vader op de site staan.