Sportcolumn: 'Lurken met Lekbello'

Edwin Struis

Het is wellicht wat prematuur om het onderwerp nu al aan te snijden, maar toen ik het spandoek zag hangen in De Kuip tijdens Feyenoord-Slavia Praag wil ik je er toch graag mee confronteren. ‘Road to Tirana’ viel er te lezen en met jouw goedvinden heb ik die weg vast afgelegd. Rijkelijk vroeg, ik geef het toe, de finale van de Conference League is pas over anderhalve maand, maar wisten wij veel toen we met onze vriendenploeg dit stedentripje boekten dat de eindstrijd in dit pittoreske stukje Balkan plaats zou vinden? Feyenoord-PSV in het Air Albania-stadion, een fijn affiche, toch? Tenminste, als Slavia en Leicester City een beetje meewerken. Tirana en Feyenoord hebben natuurlijk een speciale band na het EC-duel uit oktober 1991 tussen de Rotterdammers en Partizan. Jij als doorgewinterde Feyenoord-fan hoef ik natuurlijk niet bij te praten over wat er toen allemaal gebeurde, met name in De Kuip. Als ik ‘Bakker Klootwijk’ zeg, weet jij al genoeg. Die naam van de plaatselijke banketbakker prijkte, tegen betaling van 5000 dollar cash, op het felrode shirt van de opponent.

Maar dat die avond gedenkwaardig werd, was enkel te danken aan één man die die avond in één klap zowel een helden- als cultstatus kreeg aangemeten. Weet je nog: Artur Lekbello met z’n kale knar en z’n droevige hangsnor? Hij zag eruit als een stofzuigerverkoper, maar keepte de wedstrijd van zijn leven. Bedoeld of onbedoeld lag hij telkens in de weg bij weer een Rotterdamse doelpoging, totdat een schot van Peter Bosz hem tot overgave dwong. Na afloop werd hij ovationeel toegejuicht door de fans en stak collega-keeper Oe-A-Ed-De-Goeij Lekbello’s armen in de lucht.

Met behulp van Partizan hadden we hem al snel getraceerd in het Tiraanse. In de tuin van hotel Rogner verwelkomde een imposant ontvangstcomité bestaande uit hijzelf, zijn vrouw, dochter en schoonzoon het bezoek uit Nederland. Z’n ogen begonnen te glimmen toen hij begon te vertellen over die magische avond in Rotterdam. Hij had een keer de nul gehouden in Camp Nou, maar wat hij allemaal in De Kuip beleefde, overtrof alles. “Daar zou ik het publiek graag nog voor willen bedanken,” sprak hij licht emotioneel.

“Dat ik als vijandige keeper zo werd toegejuicht, zal ik nooit van m’n leven vergeten. Ik hoop dat Feyenoord de finale van de Conference League haalt, dan ga ik met iedere fan op de foto.” Koester jij nog een mooie herinnering aan een speciale Europacupavond?

Micha Jacobs

Lekbello, dat klinkt toch als een cryptogram: hond die je bal kapot bijt (antwoord: “Lek, Bello!” ). Flauw. Culthelden behandel je met respect, zeker iemand als hij. Natuurlijk kan ik mij hem, en de wedstrijd van toen, nog levendig voor de geest halen. Want ik dronk toen nog niet, ik was nog net geen 12. Dat is mijn makke: sinds ik drink, toch alweer een jaar of 25, heb ik de neiging om meer avonden te vergeten dan te herinneren. Ook met drank overgoten voetbalavonden, want hoe legendarischer de wedstrijd, hoe meer drank, hoe meer geheugenverlies, zoiets.

Laat ik zeggen dat ik de grootste kraters in mijn voetbalgeheugen ergens tussen 2000 tot en met het begin van de coronapandemie heb gedronken, niet toevallig het begin van mijn studententijd tot het moment dat de kroeg dicht ging. Ik herinner mij dan wel weer de meest idiote dingen van daarvóór.

Alle tegenstanders van Schalke 04 bijvoorbeeld toen zij, met Huub Stevens op de bank en Youri Mulder in de spits, in 1997 de UEFA-Cup wonnen. Roda JC, Trabzonspor, Club Brugge, Valencia, Tenerife en Internazionale. Dat weet ik alleen maar, omdat ik toen nog niet zoop als een uitgedroogde spons en veel Duits voetbal keek, maar vooral omdat de Schalke-supporters een liedje hebben waarin al die clubs worden opgesomd en wat ik dus niet meer uit mijn hoofd krijg.

Afijn, terug naar Tirana en jouw jaloersmakende ontmoeting. Knap dat je je daar nog iets herinnert, als ik dat bier op tafel zie en mag aannemen dat het niet bij dat ene biertje bleef. Ik weet niet of ik dat zomaar bij iedereen zou durven, even mailen met de vraag of hij tijd en zin heeft in een kleine verpozing. Bij Rinat Dasajev, om maar eens een andere legendarische keeper uit communistische tijden te noemen, zou ik dat bijvoorbeeld uit mijn hoofd laten. Die dronk na zijn carrière zo veel dat hij Paul Gascoigne naar de kroon stak. Godzijdank is Lekbello dat allemaal bespaard gebleven, zo op het eerste oog. Mocht je hem binnenkort nog spreken, zeg hem dan dat ik graag met hem op de foto wil, mocht Feyenoord de finale halen (we schrijven dit vóór Slavia Praag-uit, dus misschien ben ik vrijdag al uit die droom ontwaakt). En vraag hem dan ook meteen of hij zin heeft om ook met mij een biertje te drinken. Eentje maar, hooguit twee, want stel je voor dat ik het mij na afloop niet meer kan herinneren. Maar gelukkig hebben we dan de foto nog.