Misdaadcolumn: 'Het ligt niet altijd aan de mannen'
Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: 'Het ligt niet altijd aan de mannen'.
Ik ben een bevoorrechte witte man. Niets aan te doen, zo ben ik geboren. Er zijn ook geen therapieën voor, dus ik moet het er maar mee doen. En het wordt nog erger. Ik weet sinds kort dat ik behoor tot het soort dat seksuele roofdieren voortbrengt. Niet dat ik er zelf een ben. Totdat er een leuke vrouw heupwiegend voorbijkomt natuurlijk. Want zo zijn mannen nu eenmaal, toch? Hoe harder je ontkent en zegt dat je heel gelukkig bent met je vrouw, hoe harder het smalende ‘jaja’ klinkt. Eigenlijk zijn mannen maar viezeriken. Ik schaam me dat ik er één ben.
Mannen als Ali B en Jeroen R. hebben het er niet gemakkelijker op gemaakt. Hun gedragingen stralen af op ons, de mannen aan de zijlijn van het jachtterrein. Op de mannen die wel hun tengels thuis kunnen houden en het verschil weten tussen een leuke grap en een seksistische opmerking. Maar het wordt listig. Mag je een vrouwelijke collega complimenteren met haar kleding? Wanneer wordt kijken staren? Waar ligt de grens tussen een vriendschappelijke of troostende hand op de schouder en een stiekeme poging tot meer? Mag je een spontane knuffel van een vrouwelijke collega beantwoorden of dien je te verstarren en de vrouw zo snel mogelijk van je af te duwen? Door types als Ali, Jeroen en Marco weten we dat even niet meer, er moeten nieuwe piketpaaltjes worden geslagen. Maar één ding staat vast volgens de anonieme Talpa-dames, het ligt nooit aan de vrouwen.
En dát is me dus een beetje te gemakkelijk. Ja, er hebben veel ex-deelneemsters van The Voice geklaagd of aangifte gedaan. Maar veel meer vrouwen deden dat niet. Hoe komt dat? Waren die niet aantrekkelijk genoeg voor de heren? Durfden ze niet? Beten ze van zich af? Als misdaadjournalist zou ik dat dus willen weten, voor het complete beeld. Ja, de verhalen zijn schokkend en doen het ergste vrezen. Maar bewezen is er nog niets. Strafrechtelijk onderzoek draait om feiten en niet om aannames. Voor nu hebben we te maken met een onvervalste trial by media. En iedereen doet er gretig aan mee. Want hoe leuk is het dat haantjes als John de Mol en Ali B van hun voetstuk vallen? Zouden publiekslievelingen als André van Duin of Beau bij een misstap ook zo genadeloos worden afgeserveerd?

Waar ik nog niemand over heb gehoord is het mijnenveld dat een zedenonderzoek kan zijn. Dat verzin ik niet, er zijn talloze studies naar gedaan en elke zedenrechercheur kan erover meepraten. Ik durf te stellen dat sommige Voice-klachten straks terzijde worden geschoven. In het boek Valse Zeden schreef zedenadvocaat Chris Veraart: “Spijt of rancune zijn vaak de drijfveer om iemand te beschuldigen van verkrachting of aanranding. Het belangrijkste wederkerende motief in nagenoeg alle zaken is het ontbreken van de context waarbinnen de seks heeft plaatsgevonden. Er is alleen opgetekend wat er in de schuur gebeurde, maar daar was niemand bij. Nergens wordt onderzocht wat er vóór de schuur en ná de schuur gebeurde terwijl dat nu juist vaak wel verifieerbaar is.”
Macht erotiseert. Van twee kanten. Het is bekend dat ook succesvolle vrouwen seksueel-agressief gedrag kunnen vertonen. Niet iedereen komt ongewild in een bezemkast of het kopieerhok terecht. Motieven om later aangifte te doen zullen in de meeste gevallen zuiver zijn, maar uitzonderingen zijn er ook. En dan heb je als man per definitie een probleem. Zeker als je beroemd bent. Zullen we afspreken om de feiten verder even af te wachten?
Ik ben trouwens geen fan van Ali B.
- Videostill TVOH