Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Remy Bonjasky

Remy Bonjasky: ‘Ik werd geregeld aangehouden toen ik in een mooie auto ging rijden’

Remy Bonjasky weet wat vechten is. Versloeg hij op weg naar zijn K-1-titels drie tegenstanders op één avond, tegenwoordig knokt hij op een ander vlak. “Ik vind het belangrijk om mijn stem te laten horen over maatschappelijke ongelijkheid.”

Trillend als een rietje stond Remy Bonjasky op een koord van 2,5 centimeter breed, 40 meter boven de graszoden van de Johan Cruijff Arena. De finale van het SBS6-programma The Big Balance werd niet het finest moment van de stoere oudkickbokser op tv. Bonjasky, in de beginjaren van deze eeuw drievoudig wereldkampioen in de K-1, werd bevangen door angst. “Ik dacht dat ik geen hoogtevrees had,” zegt hij, veilig zittend op een stoel in zijn sportschool in Hilversum. Met beide benen op de grond.

“Hoe hoog een gebouw ook is, ik kan zonder moeite naar beneden kijken. Maar het is toch anders als je op een onstabiel koord staat. Ik kan nu zeggen dat ik zeker wel hoogtevrees heb.”

Vond je het wel leuk om te doen?

“Het was vooral een uitdaging.

Ik heb wel vaker meegedaan aan zulke programma’s, zoals Sterren Dansen op het IJs. Dat was ook geen groot succes. Ik heb nu wel tegen mezelf gezegd: ik ga niet meer aan programma’s meedoen waarvoor ik hard moet trainen.

Ik ben 46 en mijn lichaam kan het niet meer aan. Voor The Big Balance heb ik mijn fysiotherapeut vaker gezien dan de afgelopen jaren. Ik kreeg last van mijn rug.

Ik doe alleen nog mee aan programma’s als Marble Mania, haha.”

Je hebt weleens gezegd dat je aan dit soort programma’s meedoet om bekendheid te genereren.

“Dat is een van de redenen. Bekendheid wordt al snel gekoppeld aan succes. Ben je vaak op tv, dan denken mensen dat je succesvol bent. En hoe meer opdrachten ik dan krijg als motivational speaker of om clinics te geven. Maar dat betekent niet dat ik aan alles meedoe. Ik zeg ook vaak nee.”

Wat is nog meer een reden?

“Ik vind het belangrijk om mijn stem te laten horen als het gaat om maatschappelijke ongelijkheid. Dat kan niet bij The Big Balance, maar wel bij praatprogramma’s. Maar als ik alleen bij bijvoorbeeld Jinek en Op1 aan tafel zit om iets te roepen over ons slavernijverleden, Zwarte Piet of coronamaatregelen waar ik het niet mee eens ben, dan denken mensen juist weer snel: die Remy is een zure, oude kickbokser, zeg. En zappen ze weg.

Ik moet dus ook wel leuke dingen laten zien. Voor de balans.”

Nu je erover begint: waarom ben je tegen de coronamaatregelen?

“Ik promoot graag gezondheid.

Dat gaat gepaard met gezond eten, rusten én veel bewegen. Als de overheid steeds besluit dat sportscholen en -verenigingen helemaal of deels dicht moeten, dan snap ik daar helemaal niets van. Ik maak me niet druk om mezelf. Als topsporter red ik me wel, ook al zet je me in een kamer van een paar vierkante meter, zoals dit kantoortje. Maar als je zoals heel veel mensen moeite hebt gemotiveerd te blijven, raak je nog dieper in de modder als alles dichtgaat. Ik kan me niet voorstellen dat er binnen de overheid of het OMT niemand is die met de vuist op tafel slaat en roept: luister, het gaat om gezondheid!”

En dus sla jij met die vuist op tafel?

“Ja.”

Dat is een indrukwekkende vuist.

“Maar het werkt niet. Kijk naar de virologen die elke avond op tv zijn: ze hebben het altijd over vaccineren, maar zelden over gezond leven. Dat kan prima parallel lopen, denk ik dan. En vaccineren voor wie dat wil én gezond leven. Als Hugo de Jonge zich sterker had gemaakt voor onze gezondheid, had ik iets meer geloof in de aanpak van de overheid gehad.”

Je wordt ook als ondernemer, met twee sportscholen, getroffen.

“Dat klopt. Deze sportschool in Hilversum ging een paar maanden voor de eerste lockdown open. Omdat ik nog geen cijfers kon tonen, val ik voor deze locatie buiten de compensatieregelingen. Gelukkig zijn de leden die we al binnen hadden gehaald loyaal.

Maar het is al twee jaar onmogelijk om quitte te draaien.”

Maak je je daarom ook druk op tv?

“Nee. Zoals gezegd: ik red me wel. Ook als mijn sportscholen failliet gaan. Desnoods ga ik bij de Albert Heijn werken, zolang ik mijn gezin maar kan onderhouden. Ik maak me druk omdat zo weinig anderen dat doen. Ik vind het echt jammer dat er bijvoorbeeld zo weinig sporters zijn die zich uitspreken. In het topvoetbal moeten er toch genoeg jongens zijn die hetzelfde over gezondheid denken als ik? Zij hebben een groot bereik, maar het lijkt wel of zij niet durven om hun stem te laten horen. Ik geef niets om autoracen, maar ik ben wel fan van Lewis Hamilton. Hij heeft wél de ballen om zich uit te spreken.

Over Black Lives Matter bijvoorbeeld. En hij draagt een helm met een regenboogvlag voor de lhbtigemeenschap.”

‘Ik red me wel, ook als mijn sportscholen failliet gaan. Desnoods ga ik bij Albert Heijn werken, zolang ik mijn gezin maar kan onderhouden’

Voor jou is het ook niet nieuw je stem te laten horen. Dat deed je in het verleden onder meer over ethisch profileren. Wanneer dacht je: ik moet me hier vaker over uitspreken?

“Toen ik voor het eerst wereldkampioen kickboksen werd, in 2007, merkte ik dat mijn bereik groter werd, dat mensen me iemand vonden en naar me luisterden. Ik begon daardoor vaker na te denken over mijn leven. Ik werd bijvoorbeeld geregeld aangehouden door de politie toen ik in een mooie auto ging rijden. Dat klopte in de ogen van sommige politieagenten niet: een donkere jongen in een luxe auto.

Ze hielden me dan zogenaamd aan omdat ik aan het zwalken was en wilden weten hoe ik aan mijn geld kwam. Dan antwoordde ik: 'Door mensen in elkaar te slaan.' Dan zag je ze kijken. 'In de ring', zei ik er dan snel bij. Ze begrepen me dan nog niet. Als ik zoiets vertelde in een praatprogramma werd het wel opgepikt. Ik werd vaker uitgenodigd.

Pak Panorama 2022/3 nu in de winkel of bestel hem hier!

Zo merkte ik dat ik een groter bereik had. En daar moet ik iets mee doen, vind ik dan. Ik ben ook ambassadeur van het Jeugdsportfonds. Ik heb het zelf als kind zwaar gehad, in de zin van dat mijn moeder het niet breed had. We woonden driehoog-achter in de Bijlmer. Mijn moeder moest kiezen of ze me een cadeautje gaf voor mijn verjaardag of een set onderbroeken en sokken. Dat heeft me gevormd en tussen de oren heel sterk gemaakt. Al ben ik blij dat ik mijn kinderen meer kan geven. Ik was zo sterk, maar je weet nooit hoe zij met zo’n situatie zouden omgaan.”

Benieuwd naar de rest van het interview? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.

Sport
  • Clemens Rikken