Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Henk Strootman

Misdaadcolumn: 'Vermist wordt gemist'

Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: 'Vermist wordt gemist'

Henk Strootman

Het is alweer acht jaar geleden dat er een einde kwam aan het programma Tros Vermist. Dat was nogal een schok. Niet alleen voor de makers, maar ook voor de achterblijvers van honderden vermiste personen die altijd konden rekenen op de support van de onvermoeibare eindredacteur Loes Leeman. Want Loes was er altijd. Zat om 04.00 uur (ja u leest het goed) al op haar werkplek om mailtjes te beantwoorden, dossiers te lezen en programma’s voor te bereiden. Vermist was haar leven, de achterblijvers haar familie. Dat klonk ook door in haar telefoontjes. “Ha lieverd, hoe gaat het nou?” Aan kijkers geen gebrek, Vermist ‘scoorde’ vaak ruim boven het miljoen. En het programma bood niet alleen infotainment, maar droeg ook daadwerkelijk bij aan het terugvinden van vermiste personen of het oplossen van moorden. De in Hilversum heilig verklaarde ‘urgentie’ was dus aanwezig.

Maar er was ook kritiek. Zenderbonzen vonden Vermist niet meer van deze tijd en waren wel een beetje klaar met de ‘oubollige’ studiosetting. Hoe presentator Jaap Jongbloed ook zijn best deed, het publiek werd gedomineerd door ‘tokkies’ en dat leidde maar af. Ook het programmaonderdeel waarin werd gezocht naar uit het oog geraakte familieleden viel bij de omroepbazen niet in goede aarde. Niet alleen omdat Spoorloos dat al deed, maar ook vanwege de mierzoete, door bombastische muziek begeleide herenigingen, waarbij gretig werd ingezoomd op de traan en snik. Dat Vermist hier en daar beter en eigentijdser kon, dat wisten Jaap, Loes en de redactie ook wel. Maar voordat er aan het format kon worden gesleuteld, was het oordeel al geveld, Vermist moest stoppen. En aldus geschiedde; in 2014 ging de stekker eruit. Het was SBS6 dat in het vrijgekomen gat sprong. Loes Leeman en enkele oudgedienden mochten het programma ​​​​​​​Team Vermissingen maken.

Voor de achterblijvers is het zuur dat ze nergens meer die extra aandacht kunnen krijgen

Met nieuwe presentatoren, verslaggevers op locatie en veel aandacht voor actuele zaken. Het werd geen succes. En dat lag niet uitsluitend aan het format en het team. Het was vooral de zender die moeite had met de invulling van het programma, zo viel in de wandelgangen te beluisteren. Omdat het nooit hardop is gezegd, zal ik het nu maar even doen: in de eerste afleveringen waren wat vermiste junkies en hoeren aan bod gekomen en dat was niet helemaal wat de zender voor ogen had. Het stond allemaal te ver af van de belevingswereld van de gemiddelde kijker. Het klinkt keihard, maar zo kan het eraan toegaan in de media. De namen van Natalee Holloway, Anne Faber, Kris Kremers en Lisanne Froon kent iedereen, die van Hibayo Ma’alin en Duangdao Pimthong niemand. Om deze en vast nog andere redenen was Team Vermissingen dus geen lang leven beschoren.

Voor de makers was het allemaal niet het einde van de wereld, die zijn allemaal wel weer ergens anders aan de slag gegaan. Maar voor de achterblijvers is het zuur dat ze nergens meer die extra aandacht kunnen krijgen voor hun vermiste vader, zus of partner. De politie kan bij een vermissing van een volwassene weinig doen, want iedere meerderjarige heeft het recht om te verdwijnen. Alleen in urgente gevallen verschijnt er een berichtje op de politiesite. En uiteraard wanneer het om jonge kinderen gaat.

Tijden veranderen, maar vermissingen zullen er altijd zijn.

Of er ooit een producent of omroep zich aan een Vermist 3.0 zal wagen, valt in een wereld waar het draait om knikkerende en koorddansende BN’ers, dansmarathons en Showcolade nog maar te bezien. Want het moet natuurlijk wel urgentie hebben.

Misdaad
  • Videostill TROS