De Brabantse kerstmoord: wie wurgde de zwangere Mariëtte?

Sint Hubert, donderdag 24 december 1992. Het is waterkoud, deze vroege ochtend. In een hoekwoning aan Nimrod klinkt om vier uur een wekker. Er floept een lampje aan. Bart Bens, die werkt als vervoerder voor een mestdistributiebedrijf, moet er vroeg uit. Nog één dag flink aan de bak en dan is het kerst. Terwijl zijn zwangere vrouw Mariëtte zich nog eens omdraait, doorloopt Bart zachtjes zijn gebruikelijke ochtendritueel van wassen, aankleden en ontbijten. De chauffeur is snel, nog geen kwartier nadat hij zich uit bed heeft laten zakken, trekt hij de deur achter zich dicht. Bart verkeert dan nog in zalige onwetendheid van het drama dat zijn leven voor altijd zal veranderen. Sint Hubert is een dorp met iets meer dan duizend inwoners en maakt deel uit van de gemeente Mill en Sint Hubert. Het gehucht heeft ruim 1400 inwoners en veel mensen kennen elkaar. Misdaad is hier ver weg, daarvoor moet je in Nijmegen of Den Bosch zijn. Niet in deze oase van rust waar Bart Bens en Mariëtte ‘Jet’ Peters al een tijdje wonen. Het stel is vijf jaar eerder getrouwd en sinds vier maanden weten ze dat de eerste baby op komst is. Om die reden doet Jet, in het dagelijks leven administratief medewerkster bij een elektrobedrijf in Uden, het wat rustiger aan.

Op de avond van woensdag 23 december zijn ze wat vroeger naar bed gegaan. Bart omdat hij er om vier uur uit moet, Jet omdat ze in verband met haar zwangerschap extra rust nodig heeft. Ze heeft de volgende dag vrij, dus kan ze lekker blijven liggen. Misschien dat ze die donderdag naar haar ouders zal gaan, wat Jet vrijwel dagelijks doet. En wellicht is er nog tijd voor wat laatste voorbereidingen voor kerst. Als ze rond lunchtijd maar thuis is, want dan komt Bart langs om een boterham te eten.

Indringers op rooftocht?

Het is 13.15 uur als Bens zijn werkauto op de oprit parkeert. Meteen nadat hij is uitgestapt slaat de schrik hem om het hart. De ruit van de voordeur is ingeslagen. En binnen, in de woonkamer, blijkt de boel compleet overhoop te zijn gehaald. Het is doodstil in huis. Waar is Jet? is Barts eerste gedachte. In paniek rent hij de trap op. Daar, in de slaapkamer, stuit hij op een tafereel dat zijn leven voor altijd zal veranderen. Mariëtte ligt dood op bed. Gewurgd, zo zal later blijken. Ook zijn er bloedsporen. Stille getuigen van een worsteling die aan de moord vooraf is gegaan. Het lijkt erop dat Jet heeft gevochten voor haar leven. Zwaar ontdaan belt Bart aan bij de buren. “Hij kwam midden overdag bij ons binnenvallen, totaal overstuur,” zo vertelt de vrouw later in Opsporing Verzocht. “Hij zei dat er iets mis was met Mariëtte. Mijn man is met hem meegegaan, wij hadden een kind van drie maanden. Ik heb ons kind op bed gelegd en ben achter hem aan gegaan. Ik kom binnen, mijn man zegt: Ga jij naar boven, daar is Mariëtte. Ik loop naar boven, de slaapkamer binnen, dan zie je iets en je weet eigenlijk niet wat je ziet.”

Een inbraak, dat is de eerste indruk die de recherche krijgt als de woning die nacht grondig wordt onderzocht. Een van de rechercheurs legt de plaats delict op video vast. De beelden tonen een huiselijke woonkamer vol snuisterijen en kerstversieringen. De boel is flink overhoopgehaald. Lades en een lamp liggen op de vloer, een stereotoren is losgekoppeld, enkele losse kabels verraden dat er al wat apparatuur is weggehaald. Op de bovenverdieping is het niet veel beter, ook daar doorzochte kastjes en lades en spullen die her en der op de grond zijn gesmeten. De indringers die de dood van Jet op hun geweten hebben, zijn tijdens hun rooftocht ruw tekeergegaan. Eigenlijk op een nogal atypische manier; doorgaans werken inbrekers stil en in alle rust om geen alarm te slaan. Bij een verdere inspectie van de woning stuit de poltie op een bijzonderheid: in de garage staat de Peugeot van het echtpaar met daarin een televisie en een videorecorder. Het wekt de indruk dat de daders van plan zijn geweest de auto met buit en al mee te nemen. Maar vermoedelijk omdat de Peugeot is voorzien van extra beveiliging, is het niet gelukt om de auto te starten. Het tafereel wekt verbazing bij de recherche; zo veel geweld om een afgeschreven tv en videorecorder die bij de lommerd hooguit een paar tientjes opleveren. Wat is hier gebeurd? Waarom moest een jonge, zwangere vrouw het zwijgen worden opgelegd? Alles wijst op een uit de hand gelopen inbraak; het ingeslagen ruitje, de doorzochte kamers, de apparatuur die klaarstond om mee te nemen. En daar komt nog eens bij dat Bart die nacht dat hij naar zijn werk reed een Ford Transit heeft zien rijden. “Misschien waren dat de inbrekers en hebben ze me zien wegrijden,” aldus Bens later in Opsporing Verzocht. “Nu denk ik weleens dat ik toen toch even had moeten stoppen.”

Afdruk Adidas-schoen

Om het onderzoek een extra impuls te geven, worden de media ingeschakeld. Het verhaal over de fatale inbraak met een zwangere vrouw als slachtoffer maakt overal in de regio diepe indruk. De recherche brengt veel info naar buiten, over de Ford Transit (die overigens nooit zal worden gevonden en verder ook door niemand is gezien), over een afdruk in de voortuin van een Adidas-schoen en het vermoedelijke tijdstip van de moord, ergens tussen 04.15 en 13.15 uur.

Maar lang niet alle details halen de krant en tv. Sommige vragen staan zelfs nu, bijna dertig jaar later, nog open. Paste de inbraak in een reeks andere inbraken in die omgeving? Zijn er vergelijkbare zaken gevonden? Zijn er vreemde vingerafdrukken aangetroffen op de buit? Of op andere plekken? Konden vingerafdrukken of DNAsporen worden herleid naar vrienden en familie van het echtpaar? Hebben de daders kostbaarheden meegenomen of juist laten liggen? Het wordt nooit duidelijk of de politie dergelijke bijzonderheden achterhoudt omdat het daderkennis betreft of omdat ze er simpelweg niet zijn. Omdat de recherche er altijd rekening mee moet houden dat inbraaksporen in scène kunnen zijn gezet om een ander misdrijf te maskeren (ook wel staging genoemd) wordt echtgenoot Bart Bens stevig aan de tand gevoeld. ‘Uitgemolken’, zoals de man het later in een gesprek met De Gelderlander zelf zal noemen.

Alles moet Bens vertellen. Hoe het huwelijk was. Hoe de dag voor de moord eruit had gezien. Hoe laat hij was vertrokken en hoe hij zijn vrouw had aangetroffen. Steeds weer keren de vragen terug, soms iets anders geformuleerd, bedoeld om te kijken of Bens zich op bepaalde punten tegenspreekt. Maar er komt niets naar voren wat hem verdacht maakt. “Ze hadden al snel in de gaten dat ik er helemaal niks mee te maken had.” De recherche zet maandenlang alles op alles om de dader(s) van de laffe moord te vinden, maar zonder resultaat. In februari 1993 komt het team tot een bittere conclusie: er is geen enkel spoor meer, het onderzoek zit muurvast. En er zijn nieuwe zware zaken in de regio die om mankracht vragen. Het dossier-Sint Hubert komt op de plank terecht en zal daar blijven tot 2018, wanneer een coldcaseteam er opnieuw mee aan de slag gaat.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.