Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Henk Strootman

Misdaadcolumn: 'Bedankt voor de moeite'

Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: 'Het geduld van onze columnist wordt getest'

Henk Strootman

Het is 22 september als ik via Messenger voor het eerst contact met haar zoek. Ik vraag Petra (niet haar echte naam) voorzichtig of ze openstaat voor een verhaal over de raadselachtige dood van haar vader. Het betreft een coldcase waaraan bij Opsporing Verzocht en op de coldcase-kalender aandacht is besteed. Zonder veel resultaat, dus lijkt het me geen slecht idee om nog eens aan de boom te schudden.

Dezelfde dag krijg ik een reactie. Petra is enthousiast, maar ze moet wel eerst even met de familie overleggen. Prima natuurlijk. De uitkomst van dat overleg laat nogal op zich wachten, dus in een volgend berichtje geef ik aan begrip te hebben voor de impact van mijn verzoek. Daarom stel ik voor om een paar van mijn verhalen te mailen zodat ze weet wat ze ongeveer kan verwachten. Goed idee, reageert Petra, stuur maar door. Weer gebeurt er een tijd niets. Na veel vijven en zessen komt er dan eindelijk een afspraak tot stand. Het is even een stuk rijden, maar dat hoort erbij. Gesprek gaat prima, koffie erbij, schaal met koekjes op tafel. Het hele levensverhaal van het slachtoffer komt voorbij, zijn goede eigenschappen, maar ook de mindere. Omdat ik aanvoel dat Petra zich in haar zenuwen misschien iets te veel laat gaan, stel ik voor de tekst vooraf ‘ter controle’ te mailen. “Och ja, dat is misschien wel een goed idee.”

Een dag of twee later vliegen mijn vingers over het toetsenbord. Het wordt een lijvig verhaal, waarbij ik uit eigen beweging een uitspraak over een korte gevangenisstraf die de man ooit had uitgezeten achterwege laat. Het is te criminaliserend en doet eigenlijk niet ter zake. Net voor het weekend stuur ik de tekst naar Petra. Geen reactie. Een dag later een herinneringsappje. Dan toch een antwoord.

“We zijn eigenlijk nogal geschrokken van de tekst en zien ervan af.” De familie, zo lees ik verder, heeft in het geschetste beeld hun vader niet herkend. Het verbaast me, want het is een woordelijke weergave van het interview. Desondanks besluit ik nog eens kritisch op zoek te gaan naar de mogelijk gevoelige passages en deze aan te passen. Het resultaat is een bloedeloos verhaal, een droog feitenrelaas waaraan niemand zich kan storen. Maar ik vergis me. “Helaas wil de familie hier toch niet mee verder,” zo luidt de reactie, “maar bedankt voor de moeite...” Kortom, moeite voor niets, eindredactie in lichte paniek, maar een nieuw binnengekomen tip kan mijn week nog goed maken. Via een kennis die banden heeft met de harde kern van Feyenoord wordt me een gesprek aangeboden met iemand die betrokken is geweest bij de rellen in Rotterdam. Het zou gaan om een notoire politiehater, voor niets en niemand bang, maar ook iemand met een verhaal, een visie. Dat is interessant. Op voorwaarde van anonimiteit wil hij op een door hem te kiezen locatie en tijd best iets vertellen over de groep waartoe hij behoort.

Ik vertrouw het niet helemaal, want welk belang kan zo’n man in vredesnaam hebben bij zo’n riskante stap? Ook besef ik dat het misschien wel om een meeloper gaat, die een partijtje interssant wil doen.

Na dagen vol geheimzinige voorgesprekken wordt er een datum geprikt. We zullen elkaar ontmoeten op een P&R-plaats in de omgeving van Rotterdam. Het gesprek zal plaatsvinden in zijn auto. Ik krijg bijna het gevoel op het punt te staan een wereldwijd gezochte drugsbaas te ontmoeten in plaats van een Rotterdamse stenengooier. Keurig op tijd sta ik op de parkeerplaats. Ik wacht. En wacht. Een kwartier wordt een halfuur. Niets. Ik stuur een appje naar mijn contactpersoon.

“Komt hij nog?”

“O ja, wacht effe...”

“Dat doe ik al een half uur..”

“Nee pik, hij komt niet. Toch geen zin, maar bedankt voor de moeite.”