Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert

Bij de politierechter: 'Leven zonder Marie'

Nadat zijn dementerende geliefde zomaar ineens uit zijn leven verdween, probeerde de 80-jarige Gerard wanhopig om met haar in contact te komen. Nu staat hij terecht voor stalking.

Bij de politierechter: 'Leven zonder Marie'

Onberispelijk gekleed, in zijn blauwgeruite colbert en zijn bruine corduroy pantalon, laat Gerard* zich behoedzaam op zijn stoel zakken. Zijn 80-jarige lichaam oogt breekbaar, terwijl hij tot voor kort nog de levenslust zelve was. Wekelijks was hij te vinden bij de roeivereniging, en met zijn vriendin Marie reisde hij de halve wereld over. Ruim 25 jaar waren ze samen, tot ze op een avond bij een van haar zoons ging eten en nooit meer thuiskwam. Met haar vertrek verdween ook Gerards vitaliteit en levenslust. Dat is nu een jaar geleden. Sindsdien heeft hij niets meer van haar vernomen. Hoezeer hij ook zijn best deed.

“Meneer wordt verdacht van belaging van zijn ex-partner door haar herhaaldelijk brieven te schrijven en te bellen, en door zich op te houden in de omgeving van het verzorgingstehuis waar zij verbleef terwijl hem meerdere keren duidelijk te kennen is gegeven dat hij geen contact meer met haar mocht zoeken,” leest de officier de tenlastelegging voor.

“Ze was zomaar ineens weg,” zegt Gerard met gebroken stem.

“Ik kon het niet laten. Ik wilde het gewoon van haar zelf horen, dat het over is tussen ons.”

Kort nadat een arts had vastgesteld dat de 87-jarige Marie dementerende was, werd ze zonder overleg door een van haar zoons in huis genomen. Buiten Gerards medeweten om was Marie door haar kinderen onder bewind gesteld. Een dag later kwam de oudste van hen wat kleding van haar ophalen en werd Gerard meegedeeld dat hun relatie ten einde was, en dat hij zo snel mogelijk zijn spullen moest pakken en kon vertrekken. Het huis, dat eigendom was van Marie, werd verkocht. Al woonde hij er al een eeuwigheid, juridisch gezien had Gerard geen poot om op te staan. Officieel was hun relatie nooit vastgelegd.

“Jaren geleden vroeg ze me ten huwelijk,” zegt Gerard met onvaste stem. “Dat heb ik afgehouden. Ik was al eens getrouwd geweest. Ik vond het niet nodig. Had ik toen maar ja gezegd. We hadden het zo fijn samen. Het laatste wat ze tegen me zei was: Je laat me toch niet alleen hè, Gerard?” Maanden na haar verdwijning hoorde hij via via dat Marie in een verzorgingstehuis verbleef, maar de brieven die hij haar vervolgens schreef werden stuk voor stuk onderschept, en ook zijn telefoontjes bleven onbeantwoord.

“Klopt het dat u voor haar raam hebt gestaan?” vraagt de rechter.

“Eén keer,” bekent Gerard. “Haar kamer kijkt uit op een bankje. Daar ben ik op een middag gaan zitten. We hebben nog naar elkaar gezwaaid.”

‘Haar kamer kijkt uit op een bankje. Daar ben ik op een middag gaan zitten. We hebben nog naar elkaar gezwaaid’

Volgens Gerard waren de zonen van Marie nooit blij geweest met de partnerkeuze van hun moeder. In hun ogen was hij een profiteur, iemand die hun moeder financieel uitkleedde, maar bewijs daarvoor werd nooit geleverd.

“Ik heb één keer getankt met haar pinpas,” biecht Gerard op. “Daar drong ze toen op aan. Ze vond het vervelend dat ik altijd de benzine betaalde.”

Volgens hem lijkt het er meer op dat het juist haar eigen kinderen waren die op haar geld uit waren. Haar dementiediagnose werd door hen met beide handen aangegrepen om de erfenis alvast veilig te stellen. De schade voor de gemaakte juridische kosten van dik 2500 euro die zij vandaag op Gerard hopen te verhalen, en hetgeen ze onder het kopje ‘immateriële schade’ invulden – ‘het maximum graag’ – zegt wat dat betreft genoeg, betoogt zijn advocaat.

De rechter stelt vast dat beide zoons het bewind over hun moeder op rechtmatige wijze verkregen hebben. Ze waren dus gemachtigd om namens haar aangifte te doen tegen Gerard. Maar daarmee keurt de rechter hun handelen allesbehalve goed.

“Ik heb het drie keer doorgelezen, maar in dit hele dossier zit niet één verklaring van mevrouw zelf en helemaal niets waaruit ook maar enig begrip blijkt voor uw kant van de situatie. Zo ga je niet met mensen om. Niet na een relatie van 25 jaar. En het is jammer dat de beide heren hier vandaag niet zijn, want dat had ik hen graag verteld.”

Nadat hij is vrijgesproken verlaat Gerard met moeizame tred de zaal. Hoofdschuddend kijkt de rechter de oude man na. “Nou doe ik dit werk toch al een tijdje,” verzucht ze wanneer de deur achter hem dichtvalt. “Maar je blijft je verbazen.”

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.

Misdaad
  • Adrien Stanziani