Bij de politierechter: 'Witgewassen reus'

Giorgios* (36) is een man zonder inkomen en zonder vaste woon- of verblijfplaats. Vermoed wordt dat hij nog altijd met een stevige drugsverslaving te kampen heeft, maar zelf ontkent hij dat stellig. Hij is pezig gebouwd, met springerig haar, opvallende bakkebaarden en een rossig plukje onder zijn onderlip dat te klein is om een sik te mogen heten. In afwachting van zijn rechtszaak zit hij al tien dagen in voorarrest. Nu het zover is, wordt hij door leden van de parketpolitie de zaal ingeleid, waar een tolk Grieks, de taal van zijn vaderland, al op hem zit te wachten.

Dat zijn zaak een eigenaardige is blijkt al direct uit de tenlastelegging die de officier voorleest. Giorgios heeft zich volgens het OM schuldig gemaakt aan witwassen. Niet aan het witwassen van geld, maar aan het witwassen van boodschappen. Onder andere aan dat van een pak Nescafé-koffie, vijf flacons Andrélon douchegel, twee pakken Witte Reus-wasmiddel en enkele cadeauverpakkingen Merci-chocolade.

Wanneer agenten hem zien fietsen valt hen een aantal dingen op: ten eerste fietst hij over de stoep, ten tweede doet hij dat op een fiets zonder slot en ten derde toont hij daarbij opvallend veel interesse in de fietsen die daar geparkeerd staan. Pas wanneer ze hem staande houden en met hem in gesprek gaan, wordt hun aandacht getrokken door de twee goedgevulde boodschappentassen die aan zijn stuur hangen.

Hoe komt een dakloze man zonder inkomen aan het geld om zo grof in te slaan? En zelfs als hij dat geld eerlijk in zijn bezit heeft gekregen: zou hij het dan werkelijk uitgeven aan wasmiddel en luxe chocola?

“Of heeft u ergens onder een brug misschien een eigen wasmachine staan?” informeert de rechter. Giorgios schudt het hoofd.

“Of een koffieautomaat in een steegje?”

Giorgios schudt opnieuw zijn hoofd. Toch waren de boodschappen wel degelijk voor eigen gebruik, beweert hij.

Hij slaapt her en der bij vrienden en kennissen. Om die mensen verder niet al te veel tot last te zijn, probeert hij zoveel mogelijk in zijn eigen levensonderhoud te voorzien. Een bevriende winkelier helpt hem daarbij door hem zo nu en dan artikelen op de pof te verkopen. Vandaar ook dat hij geen kassabonnetje kon tonen toen de agenten hem daar om vroegen.

“En wie is die winkelier?” wil de rechter weten.

“Dat zeg ik liever niet,” zegt Giorgios.

Hoe komt een dakloze man zonder inkomen aan het geld om zo grof in te slaan?

“Waarom niet? Het zou uw verhaal een stuk geloofwaardiger maken als het door hem zou worden bevestigd,” zegt de rechter.

“En goederen op de pof verkopen is in dit land niet verboden.”

“Hij helpt mij op deze manier,” zegt Giorgios. “Ik wil niet dat hij straks de politie over de vloer krijgt vanwege mij.”

Nu is het de beurt aan de rechter om het hoofd te schudden. Giorgios staat bekend als een hardnekkige winkeldief. Alleen dit jaar is hij er al drie keer voor veroordeeld. Dat zal hem dit keer niet overkomen. Dat hij de boodschappen gestolen heeft, valt op geen enkele manier te bewijzen, maar dat de herkomst ervan schimmig was, dat had Giorgios moeten weten, vindt de rechter. Voor het witwassen van twee tassen vol boodschappen legt hij Giorgios vier weken cel op. Daarnaast krijgt hij een meldplicht bij de reclassering.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.