Bij de politierechter: 'De schuld van de hormonen'

Terwijl de tenlastelegging wordt voorgelezen schudt Said* (32) zijn bebaarde hoofd afkeurend van links naar rechts. Het feit dat de officier van justitie ook maar enig geloof hecht aan de aangifte van zijn echtgenote is misschien wel de grootste aanfluiting van de 21ste eeuw.

Er zijn 1 aprilgrappen die minder doorzichtig zijn dan de verhalen die zijn vrouw uit haar dikke duim zoog. Samen kregen ze niet lang geleden een zoontje, maar inmiddels liggen ze in scheiding.

“Mijn vrouw voelt zich behoorlijk schuldig dat ik hier vandaag zit. En terecht. Ik heb haar nooit geslagen of op een andere manier mishandeld, dat weet ze zelf ook wel. Ze heeft dat hele verhaal verdraaid. Ze heeft nog geprobeerd om de aangifte in te trekken, maar dat kon niet meer, zeiden ze.”

“Waarom deed ze die aangifte dan?” vraagt de rechter.

“Hormonen,” zegt Said, alsof dat ene woord alles verklaart.

“Hormonen. Mijn vrouw had destijds heel veel last van hormonen, dat geeft ze zelf ook toe. Als ze nu op die periode terugkijkt dan herkent ze zichzelf niet eens. Zoveel stemmingswisselingen. Dat was gewoon niet te doen. Dat zei ze vanmorgen ook nog tegen mij, dat ik tegen u moest zeggen dat het eigenlijk allemaal haar schuld was.”

De rechter lijkt het voor kennisgeving aan te nemen.

“Dan was het wel handig geweest als ze vandaag met u mee was gekomen,” merkt hij op.

“Durft ze niet,” zegt Said. “Van dat soort dingen schiet ze meteen in de stress. Ze is nog jong.”

“Goed, dan wil ik om te beginnen eens met u terug naar 25 mei van dit jaar. U komt ’s nachts om half vijf thuis. Dronken. En dan?”

Said kijkt de rechter een moment met grote ogen aan.

‘Als ze nu op die periode terugkijkt dan herkent ze zichzelf niet eens. Zoveel stemmingswisselingen’

Oprecht verbaasd, beledigd zelfs, dat de rechter ondanks zijn glasheldere uitleg de zaak toch gewoon door lijkt te zetten. Alsof de hormonen van zijn vrouw geen enkele blaam treffen. De twee mishandelingen die hem vandaag worden verweten vonden afgelopen mei plaats, in een tijdsbestek van vijf dagen, maar de eerste meldingen van huiselijk geweld dateren al van een half jaar eerder. Volgens zijn vrouw kwam Said regelmatig dronken thuis, vaak midden in de nacht, en dan was hij op z’n zachtst gezegd niet zo aardig voor haar. Op een dag besluit ze daarom de deur op het nachtslot te doen, waardoor hij hun huis niet meer in kan. Wanneer hij die nacht thuiskomt, maakt hij echter zoveel stampij en theater dat ze uiteindelijk toch overstag gaat en hem binnenlaat.

Niet veel later wordt ze hardhandig aan de kraag van haar vest door de woning gesleurd. De striemen staan in haar nek. Daarna slaat Said een gat in een deur, trapt hij de klink ervan af en gaat hij naar bed.

Vijf dagen later heeft het pasgetrouwde stel opnieuw een heftige woordenwisseling. Terwijl zijn echtgenote met hun baby op haar arm staat, scheldt Said haar uit voor kankerslet en slaat hij haar vol in het gezicht. Wanneer ze de gang in vlucht, en bij de voordeur bezig is haar schoenen aan te trekken, geeft Said haar een trap.

“Ik schrik hier behoorlijk van,” zegt de rechter.

“Tja, ik kan hier ter plekke ook best een verhaal verzinnen waar u behoorlijk van schrikt, maar daarmee zijn het nog geen feiten, toch?” zegt Said, terwijl hij achteloos aan zijn petje plukt dat voor hem op tafel ligt.

“U zegt dat zij dit allemaal verzint?”

“Nogmaals, mijn vrouw had sinds haar zwangerschap heel veel last van haar hormonen.”

“Nou zitten er foto’s in het dossier waarop het nodige letsel te zien is. Letsel dat best lijkt te passen bij het verhaal dat zij vertelt, vindt u niet?”

Said haalt zijn schouders op. “Geen idee hoe ze daaraan kwam, maar ik heb daar in elk geval niets mee te maken.”

“U was nog maar zo kort getrouwd, u had samen een kindje... vindt u dit niet enorm spijtig?” vraagt de rechter.

“Natuurlijk was het spijtig,” zegt Said. “Als mijn vrouw niet zo’n last van haar hormonen had gehad, dan was het misschien heel anders gegaan allemaal.”

De rechter zucht. Voor de twee mishandelingen veroordeelt hij Said tot een taakstraf van 80 uur, waarvan de helft voorwaardelijk. De hormonen van zijn vrouw gaan vrijuit.