Misdaadcolumn: 'Weg met die camera!'

In een eerdere column heb ik het al eens gehad over de mindere mooie kanten van het journalistenbestaan.

Mensen die zich ‘mondige burgers’ noemen rukken microfoons uit de handen van verslaggevers, scootertuig bekogelt NOS-wagens die zich in hun wijk durven te vertonen en wie kritisch schrijft over covid-gekkies krijgt een brandbom naar zijn huis gegooid. Kortom, de media worden niet overal met gejuich onthaald. Hoort erbij zullen we maar zeggen. En soms leidt het zelfs tot hilarische taferelen. Zoals een tijdje geleden in Den Haag.

Ik had hem al even zien staan, daar in de deuropening van zijn restaurant. Een gezette man, met een hip en te strak overhemd. Terwijl de fotograaf met wie ik naar de Hofstad was afgereisd plaatjes schoot van een lommerrijk laantje naast het pand, probeerde de restauranthouder mijn blik te vangen. “Let op,” zei ik tegen de fotograaf, “die komt zo naar buiten. Ik durf te wedden dat hij komt vragen of we wel toestemming hebben om te fotograferen.”

Maar eerst ging de man nog even naar binnen, om een minuut later terug te keren met een vrouw. Er volgde kort overleg. Vanuit de deuropening van de zaak werd besmuikt in onze richting gewezen en opeens, als in een opwelling van daadkracht, kwam de vrouw met zekere pas onze kant op.

“Heren,” klonk het geaffecteerd, “u bent foto’s aan het maken?” Ik moest me bedwingen om niet een heel flauw antwoord te geven en zei: “Dat klopt mevrouw, we maken een foto van de plek waar een paar weken het slachtoffer van een moord is gevonden. U heeft er vast wel over gehoord, de politie is nog op zoek naar de dader.” Inmiddels was ook de horecaman bij ons komen staan. Hij schraapte de keel en zei: “Dat hebben we gehoord. Maar moet dat, die foto’s? Komt ons restaurant er niet op? Ik wil namelijk niet dat onze klanten denken dat er een verband is tussen die moord en ons restaurant.”

Ik wisselde een korte blik van verstandhouding met de fotograaf. Hoe vaak hadden we dit al niet meegemaakt? Ik haalde diep adem en zei: “Nee hoor meneer, uw restaurant komt niet op de foto. Het gaat ons echt om dat laantje, maakt u zich geen zorgen.” De man keek me enige tijd indringend aan, alsof hij aan mijn gezicht probeerde af te lezen of ik betrouwbaar was en keerde voldaan terug naar zijn zaak. Dat varkentje had hij toch maar even mooi gewassen.

Het is dat ik geen zin had om er een kwestie van te maken. Maar eigenlijk had ik moeten zeggen: “Uw restaurant komt zeker op de foto. Zodat iedereen weet hoe de zaak heet waar je met een grote boog omheen moet lopen. Omdat de uitbater een engerd is die zijn omzet belangrijker vindt dan een onopgeloste moord. Zo’n man die er stiekem van baalt dat de moordenaar om de hoek van zijn zaak heeft toegeslagen en niet bij een concurrent een paar kilometer verderop.”

Ik heb geen idee of de ondernemer zich in deze column zal herkennen. Hij heeft in ieder geval geluk dat het allemaal al even geleden is en de scherpe kantjes er voor mij vanaf zijn, anders had ik wellicht wat meer peper over deze column gestrooid, om maar even in horecatermen te blijven. Bovendien moet ik de man één ding nageven en dat is dat hij zich redelijk netjes uitdrukte. Want de meeste mediahaters komen niet verder dan het bekende ‘opkankeren met die camera!’.