Sportcolumn: 'De krokodillentranen van Lionel Messi'

Marco van Nugteren

Veertien jaar geleden, toen ik als jongen van 17 vaker naar voetbal keek dan naar vrouwen, stelde ik een brutale vraag aan mevrouw Klinker, mijn docent wiskunde op de middelbare school, maar bovenal de begeleider van onze buitenlandse reis naar Barcelona.

“Is het misschien mogelijk dat we langsgaan bij de training van FC Barcelona, mevrouw?”

De Sagrada Familia kon me mijn reet roesten. Dat kitscherige Park Güell ook. Als deze buitenlandse reis écht in het teken van cultuur stond, zoals mevrouw Klinker beweerde, dan moest ze begrijpen dat een bezoek aan de meest kunstzinnige voetbalclub ter wereld niet kon ontbreken. Ze trapte erin. Dus zat ik op een doordeweekse middag samen met mevrouw Klinker en de rest van de klas op de tribune van Mini Estadi, het knusse voetbalstadionnetje waar Barcelona zijn trainingen afwerkte. Het Barcelona van Lionel Messi. De voetballer op wie ik als 17-jarige hetero smoorverliefd was geworden. Ronaldinho was de grote ster, maar in zijn schaduw kreeg het 19-jarige wonderkind uit Argentinië al snel de bijnaam ‘de nieuwe Maradona’.

Voor hém had ik weken van tevoren al uitgezocht in welk stadion, op welke dag en hoe laat Barcelona trainde; een zoektocht waarin ik bovendien op een site was gestuit die plechtig beloofde dat de spelers van Barça aan het eind van elke training niet te beroerd waren om met het plukje toeschouwers langs het veld op de foto te gaan. Ik kon wel janken van geluk, nu ik op de tribune zat. Tot mevrouw Klinker midden in het afsluitende partijtje zei: “Kom, we gaan.”

“We gaan?!” proestte ik uit.

“Ja, Marco. We hebben kaartjes voor de dierentuin.” Protesteren was zinloos. Terwijl Messi even later vermoedelijk wel met een stel Spanjaarden op de foto ging, stond ik met een chagrijnig gezicht te kijken naar een stel bavianen. Bavianen die ze in Blijdorp ook hebben. Aan dit jeugdtrauma moest ik terugdenken toen ik de beelden zag van die honderden wachtende Franse Messi-fans op het vliegveld in Parijs. Ondanks de krokodillentranen waarmee hij zijn vertrek bij FC Barcelona aankondigde en waarmee hij zichzelf volstrekt belachelijk heeft gemaakt, begreep ik hen wel. Sterker nog, ik had niets liever gewild dan er zelf tussen staan, hopend op alsnog een selfie met een van mijn laatst overgebleven jeugdhelden. Of vind jij hem nu een vuile huichelaar?

Micha Jacobs

Messi, de musical: zou dat niks voor Joop van den Ende zijn? Afgelopen weekend opende Barcelona het Spaanse voetbalseizoen met een thuiswedstrijd tegen Real Sociedad (4-2), zonder Messi uiteraard. Commentator Sierd de Vos haalde de Bijbel er maar eens bij: “Dit is het jaar 1 na Messi.” Jesus Christ Superstar is er niks bij.

Messi is groter dan het leven zelf, en daar kan hij vrij weinig aan doen. Hij trapt toevallig goed tegen een bal, het zijn de mensen om hem heen die dat maximaal uitbuiten. Zelf schijnt hij nergens verstand van te hebben, zeker niet van geldzaken, daarom laat hij alles over aan zijn vader die hem een aantal jaren geleden in de problemen bracht met de Spaanse fiscus. Het is waarschijnlijk ook zijn vader geweest die het ooit een goed idee vond om Lionel meer geld te laten verdienen dan Barcelona kon betalen. Wat ook de feitelijke reden is dat Messi nu weg moest uit Spanje: zelfs de helft van zijn exorbitante salaris was nog te veel om te voldoen aan de financial fairplay-regels, dus liep hij recht in de armen van een sjeik. Logisch in een verrotte voetbalwereld: er is altijd een sjeik die meer kan betalen dan jij.

Ik las dat niet alleen Paris Saint- Germain in zijn handjes wrijft met de komst van Messi, maar ook de stad Parijs. Nu al worden er meer voetbalreizen naar de Franse hoofdstad geboekt dan ooit tevoren, wat een boost geeft aan het toerisme in de stad. Voor de fanshops van PSG staan de mensen rijendik om een shirtje van Messi te kopen. Die sjeik legt lachend 40 miljoen euro per jaar neer om Messi te laten opdraven: binnen een paar dagen heeft hij dat bedrag al terugverdiend met alle merchandise. Omgekeerd likt de stad Barcelona zijn wonden: daar verwachten ze nu opeens een stuk minder toeristen dan in de afgelopen tien jaar. Het maakt allemaal niet uit: veel plezier met je PSG-shirtje. Over twee jaar wordt het ritueel verbrand, omdat Messi dan weer voor een jaartje terugkeert naar Barcelona (zoals Maradona ooit terugkeerde naar zijn grote liefde Boca Juniors) om daarna met pensioen te gaan. Voor Messi is PSG een tussendoortje: een jongen in een voetbalmidlifecrisis die het nog even probeert op een volgepompt sletje met neptieten (want zo plastic is PSG) voordat hij terugkeert bij zijn geliefde. Dus die selfie van jou met Messi in Barcelona komt er heus nog wel: gewoon nog even geduld hebben.