Misdaadcolumn: 'Ook journalisten lopen weleens een blauwtje'

Als misdaadjournalist heb je weleens het gevoel dat je de laatste strohalm bent voor mensen die zich vermorzeld voelen door het rechtssysteem, een jarenlange strijd voeren tegen een curator of een moord vermoeden achter iets wat door de politie ‘als zelfmoord onder het tapijt is geveegd’. Vaak worden er een primeur en duizelingwekkende verkoopcijfers in het vooruitzicht gesteld, zo vol zijn de afzenders van hun gelijk en het belang van hun bittere strijd. Het kost dan ook steeds de nodige overredingskracht om duidelijk te maken dat het faillissement van een patatzaak in Harlingen wellicht een groot drama is voor de getroffen eigenaar, maar dat het de gemiddelde Panoramalezer niet echt uit zijn slaap zal houden. In de praktijk leveren dergelijke hulpverzoeken dan ook zelden een verhaal op.

Maar onlangs, kort nadat de horeca de deuren had geopend en het normale leven weer langzaam op gang was gekomen, werd me via een contact een intrigerend en ogenschijnlijk veelbelovend briefje in handen gespeeld. “Dag meneer Strootman,” las ik in degelijke en bijna vooroorlogse schrijfmachineletters, “ik schrijf u omdat ik een verhaal heb over een grote zaak die u kent en waarover u zelf ook hebt geschreven. Kunnen we afspreken? Het gaat me niet om geld, maar om de waarheid. Mijn nummer is 06-55..... Groetjes van Joost.”

Nu weet ik uit ervaring dat dit het soort briefje is waar je het als journalist van moet hebben. Aan ellenlange schrijfsels vol verwijzingen en bijlagen heb je namelijk niets, want die zijn over het algemeen afkomstig van querulanten die overhoop liggen met een deurwaarderskantoor of met hun ex. Maar dit briefje deed mijn bloed sneller stromen. Waar zou het over gaan? De langslepende vermissing van de vermoedelijk vermoorde Remco van der Torre? De moord op Hannes van Schaften? Een van de recente liquidaties in het drugsmilieu?

'Beter niet door de telefoon meneer Strootman, je weet maar nooit wie er meeluistert...'

Ik belde het 06-nummer en kreeg een man aan de lijn die nuchter en oprecht op mij overkwam. Een ras- Rotterdammer, die het criminele wereldje overduidelijk van binnenuit kende en al snel de ene na de andere anekdote aan elkaar reeg. Een goed begin leek me.

Maar mijn tipgever wilde nog niet zeggen waarover hij me had benaderd (“Beter niet door de telefoon meneer Strootman, je weet maar nooit wie er meeluistert...” ) en stelde voor af te spreken in een grand café in het centrum van Rotterdam.

Zo gezegd, zo gedaan. Keurig op tijd parkeerde ik mijn auto op de Meent en liep ik naar de afgesproken plek. Binnen een discreet tafeltje gezocht, bak koffie besteld, krantje doorgebladerd. Een kwartier verstreek, waarin het een komen en gaan was van koffiedrinkers. Maar geen Joost. Kan gebeuren, Rotterdam is een drukke stad en iemand kan worden opgehouden door het verkeer, zo hield ik mezelf voor. Telefoon voor de zoveelste keer gepakt en een beetje door het nieuws gescrold. Een volgend kwartier verstreek. Uiteindelijk maar eens het 06-nummer van mijn informant gebeld. Voicemail. Tien minuten later nog een poging. Weer voicemail. Na ongeveer drie kwartier vond ik het welletjes en verliet ik hyper van de cafeïne het café.

In de daaropvolgende weken heb ik nog diverse pogingen gedaan om mijn tipgever aan de telefoon te krijgen. Eerst kreeg ik steeds de voicemail, later hoorde ik alleen nog het toontje van een niet meer actieve aansluiting. Boos ben ik niet, teleurgesteld evenmin. Wél verwonderd en geïntrigeerd. Want wát brengt iemand ertoe om wel de moeite te nemen om een brief te typen, deze in de enveloppe te doen en via een tussenpersoon aan mij toe te spelen, om vervolgens niets meer van zich te laten horen? Joost mag het weten.