Misdaadcolumn: 'Ook de stalker kan slachtoffer zijn'

In mijn vorige leven als politieman heb ik één keer te maken gehad met een heftige stalkingszaak, wat toentertijd trouwens nog ‘lastigvallen’ of ‘hinderlijk volgen’ heette. Het was het bekende liedje: man kon scheiding niet verkroppen, vond dat hij de kinderen niet vaak genoeg zag en raakte helemaal op drift toen zijn ex een nieuwe vriend bleek te hebben. In strafrechtelijke zin waren ook toen de mogelijkheden al beperkt. Iemand moet het namelijk wel heel bont maken wil iets onder de definitie ‘hinderlijk volgen’ vallen. Heen en weer rijden door een straat is niet verboden en iemand bellen ook niet. Het is dan ook volkomen begrijpelijk dat slachtoffers vandaag de dag in hun wanhoop televisieprogramma’s zoals dat van Thijs Zeeman aanschrijven.

Wat opvalt aan die programma’s is dat de presentatoren vaak in een enorm wespennest terechtkomen, waarin ‘niets is wat het lijkt’, om er maar eens een cliché in te gooien.

Een slachtoffer dat zelf achter de stalking blijkt te zitten, een slachtoffer dat voor het oog van de verborgen camera stiekem op de koffie blijkt te gaan bij haar kwelgeest, vrouwen die zelf ook niet helemaal vrijuit lijken te gaan en met een wel heel eenzijdig verhaal op televisie verschijnen. Zonder het verwerpelijke gedrag van stalkers te willen nuanceren, mis ik soms wel die andere kant van het verhaal. Het voorbeeld dat ik aan het begin van deze column aanhaalde had zo’n overduidelijke andere kant. Toen de stalker aan het bureau zijn verhaal deed, bleek hij naast verdachte ook in zekere zin slachtoffer te zijn. De manier waarop hij het gedrag van zijn ex en het stranden van het huwelijk had ervaren leek in niets op het verhaal dat de vrouw in kwestie – een knappe, intelligente en welbespraakte verschijning –had opgehangen. De ex kwam naar voren als een koopverslaafde feeks die haar man kleineerde en de kinderen tegen hem opzette. Nadat de relatie op de klippen was gelopen en het gevecht om de kinderen losbarstte, zette de vrouw een wapen in waartegen geen man zich kan verzetten. Haar ex zou zich schuldig hebben gemaakt aan seksueel misbruik van de dochter toen het kind nog maar 2 jaar was.

‘Zij reed lachend met haar nieuwe vriend door het dorp en ik zat me op een kamer bij mijn ouders te verbijten’

Voor zover ik me kan herinneren heeft de recherche destijds niets gevonden waarmee de beschuldiging kon worden hardgemaakt. Maar het kwaad was al geschied. In de buurt en bij de familie had onze stalker het predicaat ‘viezerik’ gekregen en de kinderen werden uiteindelijk aan de moeder toegewezen, met een omgangsregeling ‘onder voorwaarden’ voor de vader. Er zitten nog veel meer kanten aan het verhaal, maar het komt erop neer dat de vrouw aan het eind van het liedje álles had en de man helemaal niets. Zelfs zijn werkgever had hem op straat gezet. Wat volgde was een periode vol pesterijen, intimidaties, dreigbrieven (gelukkig voor de vrouw bestonden er nog geen mobieltjes en social media) en nachtelijke telefoontjes.

“Stom,” vertelde de man later, “maar het was pure frustratie. Alles was van me afgenomen. Zij reed lachend met haar nieuwe vriend door het dorp en ik zat me op een kamer bij mijn ouders te verbijten, met het etiket van ontuchtpleger op mijn rug. Ik verloor mijzelf, deed dingen die totaal niet bij me pasten.”

Mocht het lijken dat ik begrip probeer te krijgen voor de duistere wereld van de stalker, niets is minder waar. Veel daders laten hun slachtoffer door een hel gaan en kunnen niet hard genoeg worden aangepakt. Maar heel af en toe heeft een verhaal ook een heel andere kant. En die mag ook weleens worden gehoord.