Bij de politierechter: 'Seks bij de boer'

Albert* (58) bestaat voor honderd procent uit woede. Elke spier in zijn lijf staat aangespannen. Om niet te ontploffen, houdt hij zijn armen stijf over elkaar geslagen op zijn buik. De gezwollen aderen in zijn nek testen de kwaliteit van zijn zilveren schakelketting. Anderhalf jaar geleden zat hij hier ook. Toen veroordeelde een rechter hem voor stalking. Hij heeft genoeg geboet, vindt hij.

“Ik ben m’n baan kwijtgeraakt,” begint hij met een trillende, van woede doordrenkte stem. Ik heb m’n taakstraf gedaan, ik ben in therapie geweest, ik heb een schadevergoeding betaald... Ik dacht dat ik hier van af was, maar die personen die nu achter mij zitten, die hele pleurisbende, die houden blijkbaar nooit op.”

Achter hem klinkt misprijzend gelach, maar Albert weerstaat de verleiding om zich om te draaien en Janet (de vrouw die hij eerder belaagde) en haar huisbaas een blik te gunnen op zijn gespannen gezicht.

“U zegt dat ze nooit ophouden, maar ze doen niet zomaar aangifte, toch?” stelt de rechter.

Albert kookt.

“DAT WIJF IS GEWOON GESTOORD!” maakt hij briesend korte metten met zijn zelfbeheersing. “LEKKER MAKKELIJK OM ALLES OP MIJN BORD TE GOOIEN, GODVERDOMME!”

“Ik zie dat u heel boos bent,” corrigeert de rechter hem, “maar dit soort taalgebruik accepteer ik niet.”

Amper twee maanden na Alberts veroordeling ontving de eigenaar van het recreatiepark waar Janet een huisje huurt een e-mail met als titel ‘Seks bij de boer’. Het bericht bevatte een behoorlijke lap tekst die zich liet lezen als een langgerekte seksadvertentie waarin Janet als een gewillige prostituee werd aangeprezen en het park waar zij ‘werkte’ – inclusief naam, adres en telefoonnummer – werd omschreven als een clandestien lustoord waar mannen hun seksuele driften naar hartelust konden botvieren. Niet veel later ontving Janet zelf ook een soortgelijke advertentie. Er zouden er daarna nog zeven volgen, stuk voor stuk afkomstig van een anonieme afzender.

‘Dat wijf is gewoon gestoord,’ briest Albert. ‘Lekker makkelijk om alles op mijn bord te gooien, godverdomme!’

“Heeft u die berichten verstuurd?” vraagt de rechter Albert op de man af.

De stilte die valt is pijnlijk. Kort nadat Janet en de parkeigenaar aangifte deden, werd Albert van zijn bed gelicht en meegenomen voor verhoor. Bij een huiszoeking werden telefoons en laptops van hem in beslag genomen en onderzocht. In de notitie-app van een van die telefoons werd de letterlijke tekst aangetroffen van een van de seksadvertenties. Op een laptop werd de zoekopdracht ‘anoniem e-mails versturen’ gevonden. Desondanks houdt Albert al ruim een jaar vol dat hij met de e-mails niets te maken heeft.

“Als u die e-mails niet heeft verstuurd, wie zou dat volgens u dan wel hebben gedaan? Uw vrouw?” oppert de rechter.

“Ik heb ze verstuurd,” doorbreekt Albert tot ieders verrassing zijn zwijgen.

“U heef ze wel verstuurd?”

Albert knikt.

“Mijn leven is ook kapot,” zegt hij, vechtend tegen de tranen.

“Maar ik snap het wel, hoor. Zij is een vrouw, dus zij is zielig.

En ik ben een man, dus ik moet alles maar accepteren. Zo werkt dat blijkbaar.”

Net als de vorige keer eist Janet ook nu een schadevergoeding. In de slachtofferverklaring die ze vandaag voorleest schrijft ze dat ze na Alberts veroordeling, in januari vorig jaar, zich eindelijk weer veilig voelde, maar dat gevoel was helaas van korte duur. Ook de parkeigenaar wil geld zien. Hij voelt zich weggezet als een pooier en de goede naam van zijn bedrijf is door het slijk gehaald, zegt hij. Bovendien heeft hij naar aanleiding van de e-mails extra beveiligingscamera’s moeten ophangen. Ook voor die kosten zal Albert wat hem betreft moeten opdraaien.

“Dikke vinger voor meneer de huisbaas,” reageert Albert ongevraagd.

De rechter acht hem schuldig aan het beledigen van zowel Janet als de parkeigenaar. Hij merkt op dat het daarbij niet om een opwelling ging, maar om lange, zorgvuldig opgestelde teksten en weloverwogen acties. Daarvoor krijgt hij een taakstraf opgelegd van zestien uur. Ook zal hij Janet een schadevergoeding moeten betalen van 300 euro. De vordering van de parkeigenaar wordt in zijn geheel onontvankelijk verklaard, deels omdat de e-mails alleen lijken te zijn verzonden naar hem en Janet. Er is geen reden om aan te nemen dat ze ook naar derden zijn verstuurd.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.