Verdachte doodrijden 14-jarige Tamar krijgt boete voor op telefoon kijken

Er heerst nog steeds onzekerheid over de dood van de 14-jarige Tamar, maar inmiddels is er wel één persoon gestraft voor zijn aandeel in de dood van het meisje uit Marken. Een 28-jarige man uit Duitsland heeft een boete gekregen omdat hij de 14-jarige aanreed terwijl hij op zijn telefoon naar de navigatie zat te kijken. “Hij was daardoor niet in staat de auto te stoppen binnen de afstand waarover hij de weg kon overzien en waarover deze vrij was. Hiermee heeft hij een verkeersovertreding begaan en daar krijgt hij een boete voor”, verklaarde het OM. Tamar overleed ter plekke.

Boete

Het feit dat het bij een boete blijft, komt door het gebrek aan bewijs en de ongelukkige omstandigheden. “Hij reed op een weg waarop hij niet hoefde te verwachten dat een persoon zou liggen met een noodlottig ongeval als gevolg. Welk belang dient dan het alsnog vervolgen van de overtreding, terwijl ook de overtreding niet zonder meer kan worden bewezen?”, verklaarde zijn advocaat, Anis Boumanjal.

Onduidelijkheid

Wat er op de noodlottige avond precies is gebeurd, is nog steeds niet helemaal helder. Het is nooit duidelijk geworden hoe het meisje precies op de straat terecht is gekomen. Ze zou na onenigheid thuis zijn weggelopen richting Monnickendam en op een gegeven moment omgedraaid zijn om terug te keren naar huis. Ergens daarna is ze waarschijnlijk door een auto geschept, mogelijk een ander dan die van de Duitse verdachte. De enige zekerheid is dat haar dood veroorzaakt werd door de aanrijding met zijn auto.

“Mijn cliënt is wel de veroorzaker van de dood van het meisje”, verklaarde zijn advocaat. “Maar het is niet komen vast te staan dat mijn cliënt in juridische zin enige blaam treft. Mijn cliënt heeft vanaf dag één openheid van zaken gegeven en volledige medewerking verleend aan het uitgebreide opsporingsonderzoek. Zijn relaas wordt door het onderzoek bevestigd.”

Dat de zaak nog steeds niet opgelost is, doet ook de advocaat van de man pijn. “Zaken raken mij niet snel, maar deze zaak heeft mij niet onbewogen gelaten. De gedachte dat de nabestaanden geen antwoord hebben kunnen krijgen op voor hun zo belangrijke vragen, maakt de zaak zo ongelooflijk schrijnend.”