/https://cdn.pijper.io/2021/05/BXsX9XtP1RIa371620826586.jpg)
Wie bij Mike’s Gym binnenkomt, ziet meteen naast de bar, tegenover de ingang, een gigantische tafel staan. Handgemaakt van hout en een meter of vier lang. Aan het hoofd staat een stoel die in principe alleen voor Mike is bedoeld. Als hij geen lesgeeft of zelf traint, is dat zijn vaste stek. Na de training loopt hij naar beneden en neemt plaats. De vechters die hebben getraind komen na het douchen bij hem om afscheid nemen, een verplicht nummertje. Met een osu of een boks zeggen ze hun sensei gedag die, voordat ze het pand verlaten, soms nog snel wat laatste dingen zegt, bijvoorbeeld over een naderend gevecht. De tafel is het centrale punt van Mike’s Gym. Belangrijke gesprekken worden daar gevoerd en kaarten voor evenementen worden daar afgerekend. Het is uitgerekend deze tafel waar Mike zoveel uren aan doorbrengt die hem soms een weemoedig gevoel geeft. Deze tafel waar hij al van droomde toen hij net de nieuwe sportschool opende, werd zomaar op een dag bezorgd, een cadeau van zijn vriend Hans Nijman.
Lekker Amsterdams
De Victory or Hell-kickboksgala’s in de van Hogendorphal hebben helaas slechts kort bestaan, maar waren ontzettend populair. Deze weggestopte sporthal in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt staat achter de Van Hallstraat in het kleine industriegebiedje dat daar al sinds mensheugenis ligt. Het is zo’n typische sporthal waar het publiek nog dicht op het ‘veld’ zit in een intieme setting die de grote vechtsportgala’s tegenwoordig ontberen. Het is nog lekker Amsterdams; de meeste mensen komen nog gewoon met het openbaar vervoer of op de fiets.
In een van de kleedkamers die zich in een rij aan de zijkant van de hal bevinden, is Mike bezig freefighter Sander Thonhauser op te warmen voor een wedstrijd. Thonhauser is zo fanatiek aan het kickboksen geslagen dat hij besluit om naast het freefighten ook het staande gevecht op te pakken. Hij staat tegen niemand minder dan Nobu Hayashi. Hayashi is een van de weinige Japanners die door zijn lengte van 1,98 meter gezien wordt als een serieuze kanshebber om het K1 zwaargewichttoernooi te winnen. Daarom traint hij al jaren in Nederland bij Chakuriki en heeft hij zelfs een gelijknamige dojo in Japan geopend. Terwijl Mike de pads ophoudt, stoot en trapt Sander zijn spieren los, zodat hij straks in de ring klaar is om meteen in de hoogste versnelling het gevecht aan te gaan. Als Sander een paar lichaamstrappen aflevert tegenover de voortdurend instructies schreeuwende Mike gaat de deur open en komen er twee grote mannen de kleedkamer binnenlopen.
Hans Nijman en Dick Vrij blijven op een afstandje staan. Ze kruisen hun armen voor de borst en kijken met een norse maar geïnteresseerde blik naar de zwetende Thonhauser. Als het duo binnenkomt, komt er ook echt wat binnen. Beide mannen hebben een oer-uitstraling en zijn als duo legendarisch binnen het freefight-circuit. Hans en Dick worden niet alleen door de vechtsportfans bewonderd, maar ook gerespecteerd in het criminele circuit. Het maakt hun reputatie alleen maar groter. Mike gaat door met de warming-up terwijl de mannen in dezelfde houding blijven kijken naar hoe hun freefight-maatje opgewarmd wordt door een trainer die ze niet echt kennen.
‘Wie is die Mike Passenier nou helemaal?’ zegt hun blik, maar ze zwijgen verder vooral en smoezen alleen soms zachtjes tegen elkaar. Mike is onder de indruk van hun aanwezigheid, maar probeert hen zoveel mogelijk te negeren. Wanneer het tijd is voor Thonhauser om de ring te betreden, verdwijnen ze weer in de hal. Helaas verliest de Nederlander van de ervaren Japanner, maar na afloop van het gala lopen Hans Nijman en Dick Vrij spontaan op Mike af en complimenteren hem voor de manier waarop hij gecoacht heeft. Mike is blij verrast, want hij vond de mannen in de kleedkamer afkeurend overkomen.
Willem Endstra verklaart in zijn beroemde achterbankgesprekken dat Nijman ingezet wordt als enforcer. Toch wordt Hans nooit ergens voor gearresteerd
Warme vriendschap
Zoals eerder gemeld komen meerdere freefighters op aandringen van Thonhauser richting Mike’s Gym voor het staande werk. Een van hen is Joop Kasteel. Kasteel is een apart verhaal. Hij is een voormalig kampioen armworstelen, die pas op latere leeftijd besloot aan vechtsport te gaan doen. Daarom moet hij alles van het begin af aan leren. Het grondgevecht leert hij van Hans, het kickboksen van Mike. Nijman en Passenier krijgen hierdoor automatisch met elkaar te maken en leren elkaar beter kennen. Hans, die zelf niet meer op maandelijkse basis de ring betreedt, neemt Mike op een dag apart en zegt: “Zeg Mike, ik denk dat ik ook wat van die bokslesjes van jou ga nemen.” Mike kijkt hem aan zegt zachtjes: “Je kunt niet zomaar een paar lesjes nemen.”
“Hoezo niet?” bromt Nijman.
” Ik heb een hele theorie en visie en dat zijn niet een paar lesjes,” antwoordt Mike voorzichtig.
/https://cdn.pijper.io/2021/05/IM0f0lzzbdNOuD1620826869.jpg)
“Nou, dan leer je me die toch? Ik bel je wel op wanneer.” Met deze woorden is Hans leerling van Mike geworden en kort daarna sluit Dick Vrij zich ook aan voor zijn afscheidswedstrijd. Mike, die dan nog steeds geen gearriveerde naam is in het kickbokswereldje, krijgt tijdens de training bijval van deze vechters. Beiden zijn bloedfanatiek, vooral Hans, die van origine een karateka is, houdt van de ouderwetse Japanse dojo-discipline. Praten tijdens de training is geen optie, dus als een van de MMA-vechters blijft ouwehoeren tijdens de training of tijdens de aanwijzingen van Mike wordt hij gecorrigeerd door een van de twee. “Hé, bek dicht!” Daarna is het stil. Het verlengstuk van de trainer noemt Mike het, net zoals in het voetbal de aanvoerder de trainer vertegenwoordigt in de kleedkamer.
Als Dick Vrij zijn afscheidspartij heeft gevochten, stopt hij, maar Hans blijft komen en leert door Mike beter boksen.
Er ontstaat een hechte warme vriendschap tussen Hans en Mike, die hij terugkijkend als heel bijzonder beschouwt, vooral omdat ze elkaar pas op latere leeftijd hebben leren kennen.
Hans, die tien jaar ouder is, ontfermt zich over Mike als een oudere broer. Ook al heeft Mike behoorlijk wat levenservaring, Hans is verder en daardoor een handig klankbord voor hem, iets waar Mike onbewust al lange tijd behoefte aan had. Kort gezegd: Hans kwam op het juiste moment in zijn leven.
Hans Nijman draagt een paradox in zich. Hij komt voor de buitenwereld over als een norse buldog en dat schrikt mensen af, maar in vriendschappen en relaties is hij exact het tegenovergestelde. Dan is hij warm en attent en zo wordt er, opvallend genoeg, door iedereen over hem gesproken die hem heeft gekend. Het staat in schril contrast met de reputatie die hij op straat heeft en de ‘stoere’ verhalen die over hem rondgaan. Hij duikt op in verschillende onderzoeken van justitie, wordt door de politie geobserveerd en vastgoedmagnaat Willem Endstra verklaart in zijn beroemde achterbankgesprekken dat Nijman ingezet wordt als enforcer. Toch wordt Hans nooit ergens voor gearresteerd.
Acute brainfreeze
Als het contact intensiveert, helpt Hans Mike steeds vaker bij het trainen van sommige vechters en reist hij af en toe mee als hoekman. Het is een handige combi, want sommige vechters worden naarmate hun carrière vordert mondiger richting Mike en willen soms afwijken van zijn aanwijzingen, een bekend en soms onvermijdelijk proces in de relatie trainer-vechter, maar het levert vervelende situaties op. Daarom is de aanwezigheid van Nijman handig, want vreemde ogen dwingen. “Hé,” bijt Hans een vechter toe, “hoe vaak ben je nou in Japan geweest?”“Twintig keer of zo,” antwoordt de vechter.
“Hoe vaak heb je hier gewonnen?” gaat Hans verder.
“Eehh zeventien.”
“Nou dan, doe dan niet zo stom jongen.” De discussie stopt daarna en de groep gaat verder op de oude voet. Als Gökhan Saki een belangrijk gevecht wint en al zijn vrienden de ring in willen stormen, houdt Nijman hen tegen en zegt dat Mike hem eerst moet kunnen feliciteren.
Een andere prettige bijkomstigheid is dat Mike en Hans hetzelfde gevoel voor humor hebben. Als ze in Tokio in een winkel lopen en een etalagepop in gebukte houding zien staan, rent Hans er meteen naar toe om met zijn kruis tegen het gebogen hoofd te gaan staan alsof de pop hem oraal aan het bevredigen is. Terwijl er tientallen Japanners verbaasd staan toe te kijken, rolt Mike over de grond van het lachen.
Als ze in Starbucks zitten, een toen nog onbekend fenomeen in Nederland, bestellen Mike en Hans een frappuccino, de koude zoete cappuccino met gemalen ijs en slagroom. Hans roert de slagroom door zijn ijskoffie, maar Mike roept dat het zo niet hoort. Het is de bedoeling om het rietje gewoon door de slagroom te steken en dan de koffie leeg te lurken om te eindigen bij de slagroom. “Nee man!” roept Nijman. “Het moet er juist doorheen geroerd worden, dan is het minder koud.”
Hij voegt de daad bij het woord en zuigt met zijn rietje als een gek zijn ijskoude koffie met slagroom naar binnen. Halverwege loopt hij rood aan, doordat hij een acute brainfreeze krijgt, en grijpt met zijn handen naar zijn hoofd. Mike rolt van zijn stoel in de drukke Starbucks.
Het is een van de talloze een-tweetjes die de mannen de hele dag door hebben. De geboren Heemskerker Hans is niet alleen altijd in voor een grapje, maar ook een ultiem trainingsbeest.
Hij staat niet meer op regelmatige basis in de ring, maar traint desondanks de hele dag door als hij tenminste zelf geen les aan het geven is bij verschillende sportscholen. Hij spart mee met wedstrijdvechters of padst met mannen als Gökhan Saki. Soms haltert hij daarna nog een uurtje, waarna hij ’s middags nog twee uur gaat voetvolleyen, een sport waar hij gek op is, omdat hij, ondanks zijn forse postuur, erg lenig is. Mike probeert hem nog weleens bij te benen met trainen, maar legt het meestal af. In de oude Mike’s Gym stonden er voor speciale trainingen af en toe halterbanken vlak naast de kickboksmat. Tussen het stoten en het trappen door moesten de vechters dan de kilo’s wegdrukken, zodat armen en borstspieren loodzwaar worden en verzuren. Eenmaal terug op de mat gaan de handschoenen weer aan en moet er, ondanks de verzuring, doorgeknokt worden. Als de training afgelopen is, daagt Hans Nijman de massieve kickbokser Björn Bregy uit voor een extra potje bankdrukken. Bregy gaat de uitdaging aan, maar moet bij 160 kilo capituleren. Nijman gaat liggen en drukt 170 kilo in de lucht. Het is weer even duidelijk wie de baas is.