'Iedereen doet alsof ik de echte Guus ben'

Zijn voorgangers in deze serie hadden zeeën van tijd nodig om zich om te toveren in de artiest die ze imiteren. Elvis Presley hees zichzelf in een glitterpak dat 2500 euro had gekost, stak zijn voeten in witgelakte laarzen, zette een pruik op, een zonnebril en lijmde voorzichtig en met militaire precisie zijn bakkebaarden vast. Prince, verstopt in een blouse en onder een pruik, stond vooral lang voor de spiegel om zijn gezicht te plamuren. Bij André Hazes nam de metamorfose zelfs drie kwartier in beslag, omdat de persoon onder de zwarte Stetson-hoed nu eenmaal geen man, maar een vrouw was. Maar Menzo Kortland, imitator van Guus Meeuwis, heeft aan een paar seconden genoeg. Hij trekt een witte blouse aan en daaroverheen een jasje, zet een bril op en slaat een sjaal om zijn nek. Meteen is hij veranderd in de gezelligste man van Brabant. “Ik heb niet veel nodig om hem na te doen,” lacht hij. “Guus heeft een herkenbaar, karakteristiek hoofd. Als er een gast met krullen en een bril een kroeg binnenloopt, dan wordt er meteen naar hem geroepen: hé, Guus Meeuwis. Zo gaat dat. Ik draag ook geen pruik. Dat hoeft bij Guus helemaal niet.”

De beste imitator van het land

Rond zijn zeventiende stond Menzo met zijn ex-vriendin en zijn ex-schoon-moeder voor de eerste keer tussen de dronken feestgangers bij een optreden van Guus Meeuwis in het Philips Stadion. Hij vond er weinig aan, aan die hele Guus. Hij hield meer van de shows van Robbie Williams. Het was toen nog moeilijk voor te stellen dat hij jaren later in zijn vrije tijd zelf geregeld met een bril op zijn neus voor een paar honderd man Kedeng, Kedeng zou staan te zingen. Dat kwam pas nadat hij in december 2017 meedeed aan een wedstrijd op 3FM waarbij hij een Bekende Nederlander moest imiteren. Iets waar hij goed in is, want als kind deed hij al de hele dag stemmetjes na. Moeiteloos lepelde hij op de radio niet de stem van één BN’er op, maar van een heel scala, onder wie Gerard Joling, Gers Pardoel, John de Bever, Lee Towers en natuurlijk Guus Meeuwis. Zijn imitaties waren zo verbluffend goed dat hij de meeste stemmen van de jury kreeg en de wedstrijd won. Media schreven over ‘de beste imitator van Nederland’ en Menzo was te boeken onder de door hem zelf verzonnen naam Fopper in concert. Wat hij echter niet wist, was dat er al een boekingskantoor voor lookalikes en imitators bestond met de naam Foppers in concert. Bij dat bureau werd opeens opvallend vaak op de naam Menzo Kortland gezocht.

‘Ik wilde acht nummers uit mijn hoofd leren, want ik zing live. Maar toen ik ze opzette, bleek ik ze al te kennen. Ik kon ze moeiteloos meezingen’

Het toeval wilde ook nog eens dat een jongen die lange tijd namens Foppers in concert te boeken was als Guus Meeuwis daar nét mee was gestopt. Zodoende nam de eigenaar van het boekingskantoor contact met Menzo op en stond hij niet veel later als opvolger van de vertrokken imitator voor een paar honderd verstandelijk gehandicapten voor het eerst op het podium als Guus Meeuwis. “Vanaf dat moment ben ik me in hem gaan verdiepen. Ik ben eerst naar zijn muziek gaan luisteren. Ik wilde acht nummers uit mijn hoofd leren, want ik zing live. Maar toen ik ze opzette, bleek ik ze al te kennen. Alle acht. Daarvoor luisterde ik er nooit naar, maar ik kon ze moeiteloos meezingen, Kedeng Kedeng en ’t Dondert en ’t Bliksemt. Vervolgens ben ik op zijn stem gaan letten. Guus heeft een beetje een nasaal stemgeluid, alle klinkers klinken anders bij hem. Verder heb ik gekeken welke maniertjes hij heeft. Zijn ogen staan vaak maar half open. Als ik hem nadoe, zet ik ze altijd op half elf.

Voor mijn gevoel zwaait hij ook altijd naar de tweede ring, ook als die er niet is. Misschien doet hij dat helemaal niet en beeld ik het me gewoon in, maar ik doe het gewoon na.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.