Bij de politierechter: 'Net als in de film'

Vorige week stond op deze plek het verhaal van Hafid* die om kwart voor vijf ’s nachts met wat vrienden in een geparkeerde auto zat te chillen, toen de politie ineens op het raam klopte en hun ID-bewijzen vorderde. Daarna liep de situatie al snel uit de hand.

Eén van die vrienden was Reda (27).

Hij zat die avond op de bijrijdersstoel en wordt net als Hafid beschuldigd van het belemmeren van een politie-onderzoek. Niet door te weigeren uit de auto te stappen of door zich fysiek aan een agent te vergrijpen, zoals zijn medeverdachte deed, maar wel door het politieoptreden met zijn mobiele telefoon te filmen.

Anders dan Hafid, die er met een voorwaardelijke boete vanaf kwam, is Reda geen vaste klant bij de rechtbank. Op wat jeugdzonden na is zijn strafblad zo goed als blanco. Ook het filmen van de politie is geen strafbaar feit, ware het niet dat hij dat volgens de agenten zo dicht bij hun gezicht deed, en met zulk fel licht, dat zij hun werk met goed fatsoen niet meer konden doen. Reda bestrijdt dat. Het bewijs van zijn onschuld staat nog altijd op zijn mobiele telefoon.

In een nekklem

Met hun rug naar de zaal buigen drie toga’s – de rechter, de officier van justitie en Reda’s advocaat – zich minutenlang over het kleine schermpje. Het publiek kan helaas niet meekijken. “HE, WAT DOE JE? WAT DOE JE MAN? DOE EFFE NORMAAL GAST!” horen we in de rechtszaal iemand vrij opgewonden roepen, waarna de advocaat het filmpje kort op pauze zet. Hij excuseert zich.

“De sfeer in het filmpje is helaas erg negatief, maar dat komt met name door de jongen die achter mijn cliënt in de auto zat,” verduidelijkt hij, doelend op de opstandige en al veroordeelde Hafid.

“Mijn cliënt was juist degene die de boel probeerde te sussen.”

Je kunt je afvragen in hoeverre het filmen van een politie-optreden sussend werkt. Zeker wanneer dat politie-optreden op jou gericht is, maar aan de andere kant: ook veel politieagenten zijn tegenwoordig uitgerust met een zogenaamde body-cam. En waarom zou het filmen door de een niet provocatief of intimiderend werken en het filmen door de ander wel?

Of zoals Reda het vandaag zegt: “Respect moet van twee kanten komen.”

Hij filmde vanaf de bijrijdersstoel naar buiten, naar de agent die aan zijn kant van de auto stond. Toen de chauffeur het aan de stok kreeg met een andere agent aan de bestuurderskant, draaide hij zijn camera naar hem. Juist op dat moment werd Reda van achteren in een nekklem genomen en door het open portier de auto uit gesleurd.

Kort daarop eindigt de film.

“Als u niet wilde provoceren en de politie niet wilde belemmeren in hun werk, waarom besloot u hen dan te filmen?” vraagt de rechter.

“Ik heb gefilmd voor mijn eigen veiligheid,” zegt Reda, die zijn geld verdient als ober in een restaurant. “Zonder dit filmpje had u mij nooit geloofd. Dan was het mijn verhaal tegen dat van vier agenten. Dan was ik kansloos geweest vandaag.” Het blijkt een vooruitziende blik. Beelden liegen niet. De rechter kan niet anders dan zijn uitspraak baseren op het getoonde filmpje en op die beelden is geen enkele agent van dichtbij in het gezicht gefilmd en geen enkele agent met fel flitslicht verblind. Wat Reda verweten wordt, is juist wat hem vrijpleit. Onschuldig en zonder straf loopt hij de zaal uit. Met dank aan zijn filmpje.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.